Wat een dag…????

Vanochtend na het ontbijt ging ik op de handbike richting Santpoort voor mijn eerste privé yogales. De lucht was best grijs en volgens buienradar zou er een buitje gaan vallen. Als ik snel was, zou ik het droog kunnen halen, maar deed voor de zekerheid wel mijn regenjas aan. Een paar straten verderop, fietste ik over het fietspad onder het viaduct door, richting het Kennemer, de oude school van Sven. Waar ze van de week een deel van het fietspad hadden afgezet in verband met wegwerkzaamheden, zag ik nu (te laat) dat het gehele fietspad was geblokkeerd. Ik moest dus van het fietspad de weg op, maar zag dat de drempel best hoog was. Wat te doen? ???? In zijn achteruit kon ik niet. Ik moest dus de stoeprand wel af met mijn bike. Daar waar ik bang voor was gebeurde. Mijn fiets helde over naar links en omdat ik rechts geen tegengewicht heb, kiepte de rolstoel en viel ik met handbike en al op de weg. Ik schrok enorm.???? Gelukkig kwam er geen verkeer aan en schoot één van de stratenmakers mij te hulp. Mijn linkerbeen lag onder de fiets, dus opstaan kon ik niet. Eerst moest ik mijn fiets los proberen te koppelen van mijn rolstoel. Doordat ik de bibbers in mijn hele lijf had, ging dat niet één twee drie. Uiteindelijk kreeg ik ze toch los van elkaar, zodat de stratenmaker mijn rolstoel overeind kon zetten en mij kon helpen opstaan. Hij vroeg of ik mij bezeerd had, ik voelde wel wat, maar de schrik was heftiger dan de pijn. Tranen prikten achter mijn ogen, maar ik probeerde me groot te houden natuurlijk (je kent me????). Mijn fiets werd ook weer recht gezet en na wat gestuntel, had ik hem weer aangekoppeld. De man bleef vragen of het wel goed ging, maar ik wilde weg. Heel snel weg. Ik bedankte hem voor zijn hulp en fietste door om mijn route te hervatten. Inmiddels was er geen houden meer aan. Ik moest zo huilen…???? Ik voelde me zo k*t, kwetsbaar en klein toen ik op het asfalt lag. En zielig, echt. Mijn tranen wegslikkend fietste ik verder. Iedere keer als ik dacht dat het huilen klaar was, begon ik weer. Ik heb mezelf onderweg een paar keer goed toegesproken; ‘Ils kom op! De schade aan je lijf en aan de handbike blijken mee te vallen. Je bent gewoon enorm geschrokken. Kop op!’

Na een klein half uurtje fietsen was ik in Santpoort en ging ik in de Hoofdstraat op zoek naar ‘RoxZen Body & Mind.’ Voor de deur zag ik alweer een drempel. Je kunt je voorstellen dat ik mijn zelfvertrouwen even kwijt was en deze niet op durfde. Een stukje terug zag ik een schuine opgang, die mij veiliger leek. Daar ging ik de stoep op en reed tot aan de voordeur van de yoga studio. Roxan kwam naar buiten om mij te verwelkomen en te helpen. Fijn! Om bij haar voordeur te komen werd eerst het reclamebord opzij gezet. Het was allemaal wat smalletjes, dus koppelde ik mijn fiets af. Roxan rolde mijn stuur naar binnen en ik ging met mijn rolstoel achter haar aan. Het eerste wat ik zag binnen, was een trap. Oké, de volgende uitdaging diende zich aan. Het halletje stond meteen vol met mijn zooi, waardoor de deur bijna niet dicht kon… ???? Met één kruk en één hand aan de leuning sprong ik de trap naar boven. Alleen hield de leuning op een gegeven moment op, dus ben ik maar gaan zitten en op mijn linker bil verder gegaan. Zo, mijn warming up zat erop! ????

Rolstoelvriendelijk ❌, maar vriendelijk zeker wel. ✅ Ik werd boven hartelijk ontvangen in een mooie grote ruimte, waar het heerlijk zen-rook en kreeg een kopje thee aangeboden. De yoga studio straalde rust uit. We hebben eerst even kennisgemaakt en ik heb verteld waar mijn beperkingen zitten (mocht dat niet duidelijk zijn ????), maar dat ik ervoor opensta om deze yogales uit te proberen wat ik wel kan. ????‍♂️ Er lagen, matjes, dekens en kussens klaar. Ik mocht gaan liggen en mijn ogen sluiten. Tja, toen ging de muziek aan en vertelde zij met een zachte stem wat te doen…ik brak al na één minuut. Tranen rolden over mijn wangen….het was bijna niet te stoppen. Zij nam mij mee naar mijn gevoel en ik dwaalde af naar de zwaarste momenten uit mijn leven. Het was heftig, maar het was goed. Gelukkig heb ik wat later wel de yin yoga oefeningen ‘droog’ kunnen doen. ????

Grondoefeningen afgewisseld met oefeningen vanaf de stoel met een stukje mindfulness. Namasté! We sloten deze sessie af met een kopje thee. Het was heel fijn en zeker de moeite waard om het nog eens te proberen. Volgende week ga ik op herhaling. Hoop dan alleen wel zonder kleerscheuren aan te komen. ???? Nu ging ik de trap maar meteen af op mijn linkerbil en nam Roxan de krukken mee naar beneden. Mijn rolstoel en fiets werden buiten gezet, ik ging zitten en koppelde mijn stuur weer vast. Krukken achterop, regenjas in een tasje aan mijn handvatten en daar ging ik, voorzichtig fietsend terug naar huis.

Eenmaal thuis begon ik weer te huilen toen ik Sven het verhaal vertelde en dat gebeurde later ook bij Frank en later op de avond bij Lynn. ???? Denk dat de tranen voor vandaag wel op zijn. Zucht… wist niet dat een valpartij en een yin yoga les zoveel emotie kon losmaken. ????

Uit een doosje vol kracht:????

Sommigen denken dat vasthouden je sterk maakt, maar soms maakt loslaten je sterker. ✨