Ik was je al verloren,
nog voordat het einde kwam.
Ik was je al kwijt,
voordat de dood je leven nam.
Ik was je al aan het zoeken,
ook al was je nog nabij.
Ik rouwde al,
want door Alzheimer,
ging het leven aan je voorbij.
Hanny Otten

Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.

Afgelopen zondag is Anton, de man van mijn moeder, mijn bonuspapa en geweldige opa van onze kinderen, overleden. Hij leed al jaren aan de slopende ziekte Alzheimer. Zijn hoofd was leeg en zijn herinneringen weggevaagd. Het is ontzettend verdrietig, maar ook fijn dat hij eindelijk de rust heeft gevonden om los te laten. Vrijdag is er een ‘walk by’ en zaterdag wordt hij in besloten kring begraven. Mijn moeder die ook dementerend is, zal niet bij het afscheid aanwezig zijn. Sterker nog, ze weet niet eens meer van zijn bestaan en dat Anton haar man is. Dat is echt heel triest. Ik had hen zo nog vele gelukkige jaren samen gegund, maar helaas mocht dat niet zo zijn.

Einde Mendel tijdperk

Vakantie. Uit mijn keurslijf en lekker in mijn eigen vel. Loesje

Lynn had haar examenreis maanden geleden geboekt, samen met haar vriendinnen zou ze naar Chersonissos op Kreta gaan. Een week lang feesten tot het licht wordt. Je kent het vast wel. De meiden keken er enorm naar uit. Toen tijdens de persconferentie werd verwezen naar de site van het ministerie van Buitenlandse Zaken om vervelende verrassingen op reis te voorkomen, checkten ze het reisadvies van hun vakantiebestemming. Vele Griekse eilanden hadden code geel, maar je raadt het al, Kreta bleek ‘oranje’ gebied en dus alleen geschikt voor noodzakelijk reizen. Er werd druk heen en weer geappt, maar ze vergaten voor het gemak even dat er nog examens gemaakt moesten worden. Toch wisten ze de reis, tussen het studeren door, om te boeken naar Rhodos, dat wel op code geel stond. Ook leuk! De zinnen werden verzet, Kreta werd losgelaten en het uitgaansleven van Rhodos werd onder de loep genomen.

Die gozer zat z’n examen te maken alsof z’n toekomst er van af hing. Loesje

Wat denk je…. Precies één dag later veranderde Rhodos van geel naar oranje gebied. De vluchten van TUI werden gecanceld. Nee! Ze hadden een non-refundable accommodatie geboekt, omdat het zo kort voor vertrek was. De meiden waren in alle staten. Wat nu? Vette stress! Vrijdag de 28ste was Lynn haar laatste examen Natuurkunde en zou ze in de avond opnieuw internet afstruinen voor een alternatieve vakantie.

Wij hadden na afloop van dat laatste examen afgesproken op het terras van Vooges Bloemendaal om te proosten op het einde van het Mendel-tijdperk. Ze had een goed gevoel over haar eind toetsen en na het nakijken had ze het idee dat ze het naar alle waarschijnlijkheid voldoende heeft gemaakt. Alles wat school betreft mag ze loslaten. Zes jaar heeft ze hier naar toe gewerkt. Nu is het aan de leerkrachten om alles na te kijken en zullen wij op 10 juni een belletje krijgen met de uitslag. Fingers crossed, maar we zijn vol vertrouwen hoor.

Nu was de examenstress voorbij, begon opnieuw de stress (voor de tweede keer) van het omboeken van de examenreis.

Eén vriendin kwam bij ons om samen met Lynn alle beschikbare vluchten te bekijken, de anderen zaten op afstand mee te praten en de appjes vlogen over en weer. Ze hadden geluk. Na overleg met de eigenaar van de accommodatie op Rhodos, mochten ze toch kosteloos annuleren. Super fijn! Met een gerust hart en het volledige bedrag retour, gingen ze op zoek naar een nieuwe bestemming met code geel. Ik zal je het volledige verhaal besparen, maar het had wat voeten in aarde hoor. Acht meiden met acht verschillende meningen, acht verschillende wensen en acht verschillende budgetten. Je zou gillend gek worden, haha.

Ze ‘vlogen’ van het ene eiland naar het andere en van de ene accommodatie naar de andere om uiteindelijk uit te komen bij een prachtige villa aan de Algarve. Met zwembad. Toe maar. Geen avondklok, geen restricties en de horeca is ‘gewoon’ open. Yes! Druk op de knop en…geboekt! Het mooie is dat ze nu zelfs een dag langer gaan, omdat het met de vluchten zo uitkwam. Niet verkeerd toch? Lynn was blij en de vakantie kon beginnen.

Tja, en toen kregen we dus het telefoontje met het verdrietige nieuws.

Ondanks dat we wisten dat deze dag ooit zou komen, schrokken we van het bericht dat Anton was overleden. Nu moeten we definitief afscheid nemen. De kids waren aan het werk, dus was het wachten totdat ze thuis zouden zijn. Ze kwamen laat binnenvallen en waren kapot van een lange drukke werkdag bij ‘Het Wapen’. ‘Ga even zitten, ik moet jullie wat vertellen‘, zei ik. Lynn was in tranen en besefte meteen dat de uitvaart in haar vakantie zou vallen. Uiteraard hebben we hier uitgebreid over gesproken. De reis annuleren of toch gaan? Gezien het feit dat zij al eerder afscheid van Anton had genomen, hebben we haar overtuigd dat het goed was als ze niet bij de uitvaart zou zijn. Als zij weer thuis is, zullen we samen met haar naar het graf gaan om op haar manier afscheid te nemen van haar lieve opa.

Dochterlief is vanochtend in alle vroegte met haar vriendinnen vertrokken richting Portugal.

As we speak, zitten de meiden gezellig, op 1.974 kilometer hier vandaan, met een drankje op het terras in Albufeira. Of hangen ergens in de kroeg. Of staan ergens op de bar te dansen. Haar zomervakantie van afgelopen jaar naar Lloret de Mar was door Corona in het water gevallen. Nu mocht dat niet gebeuren. Lynn heeft zes jaar keihard gewerkt om haar gymnasium diploma te halen. Of dat gelukt is, horen we volgende week. Tel daarbij op alle ellende die wij als gezin in diezelfde zes jaar voor onze kiezen hebben gekregen, dan kunnen we wel stellen dat zij deze reis meer dan verdiend heeft. Lieve Lynn; GENIET!!!

Spreuk van de dag

Ogen spraken krachtig.
Handen gaven rust.
Woorden waren eerlijk.
Een hart vol levenslust.
Maar de allermooiste sterren,
ook die moeten soms gaan.
Te groot voor dit leven.
Door naar een nieuw bestaan.
Lief leven