Vandaag 27 september hadden wij aan de start moeten staan in Assen.
Maar helaas, de Ride for the Roses is vanwege corona, net als alle andere events, afgelast.
We zijn nu niet in Drenthe, maar gewoon in Noord-Holland.
Assen heeft plaats gemaakt voor Santpoort Noord.
En de kamer in City Hotel de Jong is ingeruild voor een tafel in Restaurant Boschbeek.
De locatie waar Frank en ik ons huwelijksfeest vierden.
Vandaag zijn we niet gekleed in het Angels shirt, maar in een outfit met rode twist.
Dit jaar geen fietstocht in de strijd tegen kanker.
Geen uit-route door het mooie groene Drenthe, maar een thuiswedstrijd.
Geen weekendje weg met de angels.
Geen voorpret bij de voorbereidingen en organisatie van deze dag.
Geen vraag om steun en donaties.
Dat wat zo hard nodig is voor een betere kwaliteit van leven en een toekomst zonder kanker.
Dus ook geen hartverwarmende lieve, opbeurende en mooie woorden van donateurs.
Geen fysiek doel om na te streven, geen houvast.
Geen duizenden deelnemers die zich jaarlijks trouw inzetten voor het goede doel.
Het lijflied van de Ride ‘The Rose van Bette Midler’ zal niet door de vertrekhal galmen.
Geen kippenvel moment, geen ontlading en geen tranen.
Geen troostende woorden en geen liefdevolle knuffels.
Het startschot bij de TT van Assen zal niet klinken.
Geen rode roos aan het einde van de rit.
Wat een domper, het zou onze zesde Ride zijn.
Maar natuurlijk hoop ik dat we volgend jaar op herkansing mogen.
En onze donateurs er dan ook weer voor ons zijn.

Kanker
Op de dag van de Ride staan we stil bij de ziekte kanker, zo ook vandaag.
Want het raakt ons direct of indirect allemaal.
Kanker heeft mij en mijn gezin keihard geraakt.
Ik heb er zelfs mijn hele rechterbeen aan verloren.
En het heeft mijn hele leven op zijn kop gezet.
Alles wat ik ooit voorlief nam, is niet meer.
De achtbaan van emoties waarin ik terecht kwam,
denderde dwars door alles heen wat ooit vanzelfsprekend was.
Beperkte energie, pijn en lichamelijke ongemakken.
Slapeloze nachten, onzekerheid en paniekaanvallen bij elk controle moment.
Neerslachtigheid en letterlijke doodsangsten.
Kanker doet meer met je dan je denkt.
Je hebt houvast nodig en doelen om na te streven.
In een zware periode zijn de juiste mensen om je heen onmisbaar.
Vrienden die je opvangen als je valt.
Die voor, naast en achter je staan.
Je een luisterend oor bieden.
Troostende woorden spreken.
Hun schouder aanbieden om op te huilen.
En tijd maken voor een goed gesprek.
Gelukkig heb ik een mooi team van vriendinnen om mij heen.
Maar vriendschap is veel meer dan dat, het is geven en nemen.
Het is in moeilijke tijden niet alleen maar kommer en kwel.
Er moet en wordt ook veel gelachen.
En soms is een wijntje de enige therapie die je nodig hebt.
Zelfspot helpt je door moeilijk tijden heen, dat zeg ik echt uit ervaring.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!

Ilse2.0
Ilse2.0 bestaat al bijna 2 jaar.
Precies 2 jaar geleden stond ik aan de vooravond van mijn amputatie.
Het was de zwartste dag uit mijn leven.
Maar hopelijk ook een nieuw begin: Kankervrij.
Al 2 jaar ben ik op zoek naar balans.
Naar mijn nieuwe ik. Mijn toegevoegde waarde.
Of het leven met één been went?
Nee, want elke dag als ik wakker word, hoop ik dat het een slechte droom was.
Elke keer dat ik in de spiegel kijk, word ik geconfronteerd met de werkelijkheid.
Ik kan er niet omheen. Met geen mogelijkheid.
Het is er elk uur, elke minuut en elke seconde van de dag.
Geen dag uitgezonderd.
Dus nee, wennen zal het nooit.
Wel leer ik er steeds beter mee omgaan.
En word mijn lichaam sterker en sterker.
Mijn spierballen knallen zowat mijn blouseje uit. ????
Ik besef me heel goed dat het is zoals het is.
Onomkeerbaar.
Maar ik maak er het beste van.
Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen toch?
Dus dat doe ik. Elke dag weer.

Elke Ride geef ik de angels een klein cadeautje als dank voor hun vriendschap.
Nu we al maanden niet meer mogen knuffelen, ben ik op zoek gegaan naar een passend alternatief en dat heb ik gevonden… Een klein Knuffeltje van mij voor jou!