‘Wat een timing‘, appte mijn zus die een filmpje meestuurde van een flinke plensbui die over de caravans en tenten werd uitgestort. In Haarlem was het niet veel anders en het besef dat we enorm geboft hebben met het weer afgelopen week, was er zeker. De meeste spulletjes zijn inmiddels uitgepakt en opgeruimd en het tweede wasje draait al. Jammer dat alles wat leuk is, zo snel voorbij gaat. Je knippert één keer met je ogen en je zit weer thuis op de bank. Wel met een heel tevreden en warm gevoel, want wat hebben we genoten. Ik begon weliswaar met een valse start, een enorme wegtrekker op de eerste dag, maar de dag erna voelde ik me weer tip-top in orde. Rust hebben we niet of nauwelijks gehad, want ons programma zat tjokvol. Maar ja, mijn liefde voor Brabant en familie zit diep. Het is gewoon (met zachte G) thuiskomen…!

Van Hooijdonk – What’s in a name?

Ons pap was super trots op de naam Van Hooijdonk en deze gaat terug naar een plek in Noord-Brabant: het gehucht Hooijdonk bij Oosterhout. ‘Hooi’ staat voor grasland, ‘donk’ voor een zandige hoogte in het moeras. Het leuke is dus dat de naam heel sterk verbonden is met het Brabantse landschap: mensen die letterlijk van het ‘hooiland op de donk” kwamen. Al sinds de middeleeuwen wonen families hier en van daaruit verspreidden ze zich verder door de provincie. Zelfs voetballer Pierre van Hooijdonk (wie kent hem niet?) heeft zijn wortels in deze streek.
Weet je dat er volgens Chat GPT tussen de 660 en 750 mensen met de naam ‘van Hooijdonk’ wonen in het Brabantse land? Mijn vader en ik hebben na mijn scheiding eens een vlogje op genomen over de naamswijziging van mijn site. Hij was daar heel stellig in: geen ‘Gewoon Ilse’, maar het moest ‘Ilse van Hooijdonk’ worden en zo geschiedde. Goed, een deel van de familie hebben wij deze dagen een spontaan bezoekje gebracht of uitgenodigd op de camping. Het was keigezellig en het blijft fijn en vertrouwd om samen herinneringen op te halen en nieuwe te maken. Zo zijn we ook even een stukje dichterbij ons pap en mams. 💞

Camping de Flaasbloem

Kamperen. Wie zal ik dit jaar weer eens de tent uitlokken? Loesje

Afgelopen jaar stonden we ruim tien dagen op de Flaasbloem, omdat ik ik ‘dakloos’ was, weet je nog? In volle verwachting van de oplevering en tv-opname van SBS6 De Grote Huisverbouwing, van mijn nieuwe paleisje, waar ik nog altijd super blij mee ben. Het vakantiepark was zo goed bevallen, dat we dit jaar op herhaling gingen. Met mijn zus kamperen is altijd een feestje. Het voelt als huisje spelen in het klein: een fijne ruime caravan met alles erop en eraan (zelfs vloerverwarming!), een luifel met zitje en genoeg ruimte eromheen. Voorzichtig spring ik op mijn ene pootje naar binnen en weer naar buiten (hoe ik dat doe? Kijk hier!) en samen maken we het gezellig. We gaan er lekker met de fiets op uit, bezoeken familie, koken op de bakplaat, doen spelletjes, kletsen tot middernacht en worden wakker naast elkaar in de twijfelaar. In onze badjassen beginnen we de dag buiten in het zonnetje, met koffie en natuurlijk een Brabants worstenbroodje. Dat is vakantie!

Opvallend anders.

De vakantievierende kinderen op de Brabantse camping bleken open en nieuwsgierig, dat was na twee stappen richting onze ‘vaste standplaats’ al duidelijk. ‘Hé, jij hebt maar één been, waar is die andere?‘, vroeg een jongetje mij onderzoekend aankijkend, terwijl ik nog maar net was gearriveerd. Een ander schreeuwde niet lang daarna naar zijn moeder, terwijl de hele camping kon meeluisteren, ‘Kijk mam, die mevrouw heeft maar één been!‘ En bedankt! Ook bleef ik niet onopgemerkt bij een meisje die in het voorbij gaan richting de supermarkt tegen haar moeder zei, ‘Wat een gekke fiets!‘, waarop ik maar meteen reageerde dat ik hem zelf heel mooi vind. Dat vond zij bij nader inzien ook. Mooi…en toch ook een beetje gek. Anders en opvallend. 😏

Bakske koffie?

Hallo! Wij zijn weer in ‘het land’ ben je toevallig thuis voor een kopje koffie?

Het was even stil. Daarna hoorden we oom Theo zeggen dat we zeker welkom waren voor een kopske koffie, maar hij ‘beperkte’ tijd had, omdat hij voor zijn zus (mijn tante) zou koken. Wij vonden het al super fijn dat we langs mochten komen en ook zo leuk om te horen dat de jongere broer en zus van mijn vader al meer dan 80 jaar elkaars maatjes zijn. Hoe bijzonder is dat?

Manja en ik stapten op de fiets en reden via Ulvenhout richting Breda. Ondertussen kwamen we langs de oude huizen van ooms en tantes waar wij vroeger vaak waren en op avontuur gingen in het bos en de weilanden. Een van de boerderijen is verbouwd tot een ‘Bed & Breakfast’ waar we stiekem een klein kijkje genomen hebben. ‘Wat eten we vandaag?‘ appte ik brutaal naar neef Niels toen we zijn ouderlijk huis voorbij reden. Maanden geleden had ik laten weten dat we naar Chaam zouden komen en hem graag wilden zien. Het antwoord bleef uit, maar omdat we vorig jaar met succes net voor etenstijd contact hadden en aan mochten schuiven, hoopten we daar nu weer op. De dag was nog jong. 😜

Vakantie. Even helemaal niets kan overal. Loesje

Na een uur fietsen zaten we aan de koffie ‘mee wa lekkers’ aan de eettafel van onze oom. Het was een gezellig weerzien en we kletsen erop los. De klok werd nauwkeurig in de gaten gehouden, want hij moest zoals eerder aangegeven op tijd de keuken in. Eenmaal buiten belde ik tante Mieke en vertelde gekscherend dat we de deur waren uitgezet, omdat haar broer voor haar ging kokkerellen en vroeg of ze het leuk zou vinden als we even langskwamen. Ze reageerde heel enthousiast en zo zaten we tien minuten later buiten op het terras bij de IJpelaar al kletsend aan een bakske thee en een taartje. Nee, vakantie is per definitie niet goed voor de lijn… 😬

We zijn door Google Maps weer eens flink in de zeik genomen…

Uiteraard hield tante Mieke ook de klok in de gaten, omdat ze om kwart over vijf bij oom Theo verwacht werd. Er zat voor ons niks anders op dan ook haar op tijd uit te zwaaien en onze tocht te vervolgen. We fietsten langs het appartement waar mijn moeder – voordat ze ziek werd – woonde. Daarna vroegen we Google Maps ons de weg naar huis te wijzen. Op het begin ging het goed. De route was leuk en de fietspaden prima. Maar… Ik weet niet hoe en waarom, maar één ding is zeker, zodra ik om een route vraag, gaat het mis. Zo werden we onbedoeld het bos ingestuurd en kwamen uit op een enorm zandpad.

En dat met de rolstoel. Geloof me, dat was niet te doen.

Op het begin dachten we nog dat het om een klein stukje ging. Nou, niets was minder waar. Ik zat vast in het mulle zand, toen twee ruiters op knollen in draft onze kant op kwamen. ‘Eh hallo, weten jullie toevallig waar het fietspad naar Chaam is?‘ De dames waren vriendelijk en begrepen überhaupt niet hoe wij hier op het pad verzeild waren geraakt. ‘Dit is geen fietspad’. Ja duh, dat wij niet goed zaten hadden wij inmiddels ook in de gaten. We zaten dus op een paarden- en huifkarrenpad. Hoe dan? Sinds wanneer schaart Google Maps de handbike en fiets gelijk aan ruiters ter paard? Schiet mij maar lek! Goed, volgens hen was een stukje verderop – hooguit 100 meter naar links – een heel smal oud fietspad, dat zou leiden naar de fietsknooppuntenroute. Poeh, gelukkig! We bedankten de meiden voor de informatie en gingen vol goede moed zwoegend en zwetend verder.

Honderd meter? Ammehoela!

Achteraf is het een goed verhaal, maar er komt altijd een moment dat het niet meer leuk is. Het huilen stond me nader dan het lachen… Er was geen doorkomen aan en ik begon mij toch echt wel wat zorgen te maken. Ik had pijn in mijn reet, rug en armen. Hoe komen we hier in Godsnaam weer uit? Het bleek een kwestie van doorzetten, want uiteindelijk zagen we het smalle geasfalteerde paadje. Niet breed, maar net goed genoeg om wat meer grip met de wielen te krijgen. Na al deze avontuurlijke inspanningen door het Brabantse bos kwamen we moe en een tikkeltje sacherijnig tegen zevenen aan op de camping. We trakteerden onszelf op een welverdiend wijntje en chippie en gingen onderuitgezakt buiten onder de luifel zitten.

Chili con carne!

Precies op dat moment appte Niels dat hij Chili con carne ging maken en wij van harte welkom waren. Normaalgesproken ben ik overal voor in, maar ik zat er effe doorheen. Ik heb de puf er niet meer voor hoor, zei ik tegen mijn zus, die zich daar helemaal bij aansloot. ‘Je kunt ook hierheen komen, wij eten van de bakplaat‘, appte ik uitnodigend. ‘Dan spring ik nu op de fiets‘ las ik op mijn beeldscherm. Tien minuten later stond mijn favoriete neef (mag ik dat zeggen, haha) voor onze neus. We hebben samen heel gezellig gekletst en lekker een ratatouille gegeten. Heel warm was het later op de avond niet, dus toen Niels tegen twaalven vertrok, gingen wij blauwbekkend de caravan in.

Familiebezoek

Koffie met Belgische koeken en… worstenbroodjes!

Ruim van te voren hadden we nichten Gerda en manlief Frank, Floor en Dalènne op de Flaasbloem uitgenodigd voor een bakske koffie. Het was prachtig weer en we hadden er zin in. We waren nog maar net klaar met douchen, het verzamelen en klaarzetten van de stoelen en de afwas toen het eerste bezoek vrolijk aan kwam fietsen. De anderen volgden snel. Dalènne had wat lekkers meegenomen voor bij de koffie van de bakker uit België en Gerda kwam aan met… jawel Brabantse worstenbroodjes. Daar kan ik geen genoeg van krijgen. Door de hoge hoeveelheid calorieën, verzadigd vet en zout, is een worstenbroodje helaas geen snack die wordt aanraden om dagelijks te eten, maar ja het is vakantie en dan tel ik liever geen calorieën.
Van de koffie gingen we over op bubbels en van koek naar zoutjes. Het was als vanouds en al snel werd het idee geboren om volgend jaar opnieuw een familiereünie te organiseren. Enthousiast over ons briljante idee namen we afscheid en beloofden we elkaar snel weer te zien.

De kopie van Sim heette Nero.

En de dag zat er nog niet op, want einde middag werden we verwacht bij neef Wilfried en zijn vrouw Conny in Rijsbergen voor een gezellige barbecue. Bij het uitstappen werden we vrolijk onthaald door een kopie van onze draak Sim. Deze jonge zwarte Lab was net één jaar oud en deed precies wat die van ons ook doet. Aandacht vragen en nog eens aandacht vragen. En zijn neus kwam verdacht vaak dichtbij het lekkers wat op tafel stond. Ze zijn ook allemaal het zelfde hè?! Wat had ik Sim graag kennis laten maken met deze leukerd. Toch ben ik blij dat ik hem heb onder kunnen brengen bij Inge in Haarlem, want dat is toch een stukje relaxter vakantie vieren. En eten… 😜

Wordt vervolgd!

Deze vakantie past helaas niet één blog, want we zijn pas op dag drie. De week zat vol verrassingen, mooie ontmoetingen, pijnlijke momenten, beestachtige taferelen, leuke uitjes, heerlijke etentjes en ik heb zelfs een nieuwe uitdaging gevonden (waar ik kei blij mee ben!), maar daarover in de volgende editie meer! Nu eerst maar eens lekker slapen in mijn eigen bedje!

Spreuk van de week

Nog heerlijk nagenieten
op deze allerlaatste dag
van nog even niet ‘ik moet’
maar van ‘ik droom,
ik wil, ik mag’
#SMOOJ