Oud word je als je je rimpels in de spiegel ziet verdwijnen door je leesbril af te zetten. ????

Oké, ik loop al jaren met een goedkoop leesbrilletje van de Etos. Het ziet er niet uit, maar het vergroot zelfs het grootste lettertype op mijn telefoon (fijn!!) en het fungeert tevens als diadeem. Maar ja, het ‘oog’ wil ook wat (haha, leuke woordspeling), dus besloot ik toch maar eens serieus naar de opticien te gaan. Ik maakte een afspraak bij Specsavers, omdat Lynn en Frank daar ook hun brillen hadden gekocht. En omdat je daar twee exemplaren krijgt, voor de prijs van één!

Irene ging met mij mee naar de stad, want naast het uitzoeken van een brilletje, wilde ik ook nog wat andere boodschapjes doen. Ik deed mijn prothese aan, stapte op de handbike en fietste samen met mijn vriendinnetje naar het centrum. In de Grote Houtstraat parkeerde ik de bike voor de deur van de brillenwinkel, deed een mondkapje op en rolde naar binnen. We werden welkom geheten door een van de vele medewerkers terwijl we onze handen desinfecteerden en er werd gevraagd of we een afspraak hadden. Jazeker, dat was het geval. Omdat de opticien nog bezet was, mocht ik alvast een montuur uitzoeken. Best bijzonder, omdat mijn ogen nog niet eens gemeten waren. Misschien had ik helemaal geen leesbril nodig. Nou ja, eerlijk gezegd bestond daar wat mij betreft geen twijfel over, maar toch. First things first.

Ik kan werkelijk geen letter meer lezen zonder dat stomme ding.

Medewerker 1 vroeg of ze ons kon helpen bij het passen van de brillen, waarop we aangaven dat we er samen wel uit zouden komen. Toch bleef ze staan en gaf ze gevraagd en ongevraagd advies. Even later werd zij weggeroepen voor de lunch en nam medewerkster 2 het over. Inmiddels had ik alle brillen van €89 uit schap al op mijn hoofd gehad, waarschijnlijk tot ergernis van degene die ze allemaal moest poetsen vanwege de Corona maatregelen, maar kiezen kon ik niet. Keuzes maken blijft een dingetje voor mij. Ik ben een Weegschaal hè?! Goed, laten we eerst maar eens de ogen meten. Ik werd opgehaald en nam plaats aan een klein tafeltje, waar medewerker 3 aanschoof. Ik kreeg een pen en een formulier voor mijn neus met de vraag of ik deze wilde invullen. Geloof het of niet, maar het lettertype was zo klein dat ik slechts een grote vage vlek zag.

‘Hallo! Ik kom dus voor een leesbril…!!’ ????

Ik grabbelde mijn lelijke Etos brilletje uit de tas, zodat ik de vragenlijst kon bekijken. Er werden dingen gevraagd over mijn gezondheid, die niets te maken hadden met deze ouderdomskwaal. ‘Niet van toepassing’ was dan ook mijn antwoord. Toen ik klaar was, kwam medewerker 4 op mijn pad. Hij vroeg of ik uit de rolstoel op kon staan om mee te lopen naar de onderzoekskamer. Eh, ja… dat kan, maar ik zag in die ruimte een kruk op wielen staan. En daar moet ik met mijn prothese op gaan zitten? No way! Irene keek me aan en zei, ‘Ils, je moet doen wat voor jou prettig en veilig is en dat is in de rolstoel blijven zitten‘. Wijze woorden van mijn lieve vriendinnetje. De man ging akkoord, maar moest dan toch eerst de grote kamer in orde maken. Dat klonk als een geweldige klus, maar binnen één minuut was hij terug en mocht ik achter hem aan rollen. Dat in orde maken van de ruimte viel dus reuze mee, het was een kwestie van de deur opendoen. ????

Klanten willen niet praten met verkopers, wel met adviseurs.

Ik kreeg het verzoek om achteruit de kamer in te rollen, zodat ik plaats kon nemen achter de autorefractor voor de deskundige oogmeting door de gediplomeerde opticien. De voormeting bepaalde de bolling, diepte en helderheid van mijn ogen en gaf een eerste indicatie van de oogsterkte. Bij de oogmeting keek ik door een soort grote bril met verschillende glazen en moest ik steeds aangeven of een specifiek glas het zicht scherper of juist waziger maakte. ‘Zie je meer bij plaatje één of twee?‘ en dat honderdduizend keer. ???? De brillenverkoper was grappig, of probeerde dat te zijn, maar wilde natuurlijk ook graag ‘extra’s’ verkopen. Ik was meteen duidelijk; ik heb een leesbril nodig zonder fratsen. Nu doe ik het met een brilletje van nog geen vijf euro en dat werkt prima, dus ik wil een simpele leesbril. Niets meer en niets minder. Nou ja vooruit, twee dan, omdat het een aanbieding is.

Goed zien met eigen ogen.

Mijn ogen zijn ergens rond 2005 gelaserd, maar toch bleek mijn linkeroog een kleine afwijking te hebben van -0,75. Daar heb ik geen last van en daar kwam ik niet voor, dus gingen we verder met de controle op de leesfunctie. Nu heb ik mij twee verschillende leesbrillen laten aansmeren. Eén voor als ik op mijn telefoon bezig ben en één voor mijn laptop. Het verschil in sterkte ben ik even kwijt, maar goed dat zal ik tegen die tijd wel gaan ervaren. Toen de meting klaar was, mocht ik opnieuw brillen gaan passen en kregen we, jawel, hulp van medewerker nummer 5. Ik heb natuurlijk niet voor niets indertijd mijn ogen laten laseren, want ik heb gewoon geen brillenhoofd. Ik vind het stom staan, maar ja, ze zijn wel handig. Als je wat wilt zien tenminste. ???? Na veel wikken en wegen, heb ik een keuze kunnen maken en twee monturen uitgezocht. Gek eigenlijk, dat ik daar veel tijd voor nodig had, want zo’n Etos brilletje trek ik letterlijk uit het rek en reken ik direct af als blijkt dat ik de letters op mijn telefoon weer kan lezen, haha.

Waarom kiezen? Neem ze allebei!

Met de twee gekozen monturen mocht ik wederom plaatsnemen aan één van de tafeltjes en kwam medewerker 6 om al mijn gegevens te noteren en de opdracht te bevestigen. Fijn dat de verzekering ook nog een beetje meebetaald trouwens. Het zal je niet verbazen als ik vertel dat ik bij medewerker 7 mijn schuld heb ingelost. Volgende week mag ik mijn aankopen ophalen. Waarschijnlijk bij medewerker 8. Ik kan niet wachten! ????

Pakjesavond

Beste Sint, ik ben het hele jaar lief geweest. Oké, meestal tenminste. Soms. Laat ook maar, ik koop het zelf wel. ????

Nu ik toch in de stad was en een personal shopper bij me had, kon ik mooi van de gelegenheid gebruik maken en een kleinigheidje kopen voor pakjesavond. Omdat Sven in het koude Oslo zit (-10/ -14 gr.????), schuiven we de cadeautjes door naar de kerstboom, maar helemaal niks op 5 december vond ik ook niet leuk. We brachten een bezoekje aan Rituals, mijn favoriete cadeauwinkel, om voor ieder een heerlijk geurende doucheschuim te kopen. Daar word ik nog steeds erg blij van! Bij Hunkemöller wilde ik voor Lynn een slaap-setje kopen, maar dat is een winkel waar je met de rolstoel eigenlijk niet moet zijn. Zonder dat ik er erg in had, hing er binnen no time een bh aan mijn krukken en een kanten slip aan mijn protheseknie. ???? Ik kreeg het er gewoon warm van. Gelukkig hadden we snel gevonden wat ik wilde hebben, kon Irene de zooi achter mijn rolstoel opruimen en mocht ik afrekenen. Oververhit en opgelucht gingen we terug de kou in, op naar de laatste winkel voor een noten en tapastoren voor manlief.

Niet storen, ik kijk formule 1. ????

Ik denk dat menig huishouden baalde dat de Formule 1 precies op Sinterklaasavond verreden werd. Wat een timing! Nu had deze rollende Sinterklaas (moi) de pakjes inclusief gedicht al op de tafel gelegd, waar we dus heel lang naar hebben mogen kijken. Pas toen de ongelooflijke spannende race voorbij was en Max helaas tweede werd, hebben we de cadeautjes uitgepakt. Uiteraard is het voorlezen van het gedicht gefilmd voor Sven, zodat ook hij een klein beetje het 5 december gevoel kon meebeleven. Nu op naar Kerstmis!

Spreuk van de dag

Alles
waar je ogen van gaan sprankelen
moet je doen!