Mijn sporttas is gepakt en met de handbike, fietsvlag en helm afgeleverd bij Heliomare. Het trainingsprogramma zit erop. Zou het voldoende zijn om de berg te bedwingen? Mijn trainingsmaatje Bart en ik hebben er in elk geval alles aan gedaan om goed voorbereid aan de start te verschijnen, maar eerlijk, een echte berg hebben we nog nooit beklommen. Het Kopje daarentegen kunnen we dromen, maar dat is peanuts ten opzichte van de Kaunertalergletcher. Ach, ik laat het maar over me heen komen. We tellen af, nog een paar dagen te gaan en dan gaat het grote avontuur beginnen! Nee, het avontuur is in december al gestart, we gaan het afsluiten met een

Even een kleine note; dit blog is (te) lang, I know, maar het was ook een volle week. Pak gerust even een bakje koffie of twee, haha. Of ik komende week aan schrijven toekom geen idee. Het kan dus zijn dat het volgende blog niet op vrijdag, maar op zondag verschijnt.

Strong today, stronger tomorrow.

Als je een sporter bent, heb je er vast al eens van gehoord, maar voor mij was het voordat ik aan deze uitdaging begon totaal nieuw: supercompensatie. Dat is het proces waarbij je lichaam na een training eerst vermoeid raakt, vervolgens herstelt en zich daarna sterker aanpast dan vóór die training. Met andere woorden, na voldoende rust ben je beter voorbereid op een volgende inspanning. Joop Zoetemelk, wie kent hem niet, zei over trainen en herstel niet voor niks; ‘de Tour win je in bed’. Met deze uitspraak benadrukte hij hoe belangrijk rust en slaap zijn voor een goede sportprestatie.

Bij mijn trainingen voor de HandbikeBattle heb ik (geheel onbewust 🤭) gebruikgemaakt van supercompensatie door regelmatig te trainen, keuzes te maken én voldoende rust te nemen. Zowel de badminton als de tafeltennis heb ik volledig geskipt uit mijn weekprogramma. Ik had en heb één doel voor ogen. De berg op. Focus! Elke training daagde mijn lichaam uit, waarna het zich herstelde en telkens iets sterker terugkwam. Dankzij de Fondo App, die ons precies vertelde wat we moesten doen, bouwden we de training slim op met variatie in intensiteit, duur en rust. Daardoor verbeterde mijn conditie geleidelijk, nam mijn spierkracht toe en groeide mijn uithoudingsvermogen. En spierballen! 💪🏼 Zo werd mijn lichaam stap voor stap voorbereid op de zware klim die ons straks te wachten staat.

Onderzoek

Het is en bewezen feit; van trainen word je beter.

Afgelopen week had ik al de inspanningstest gedaan. Met verve! Deze woensdag stonden de laatste tests met Ingrid Kouwijzer gepland bij Heliomare. Ingrid is bewegingswetenschapper en arts en houdt zich vooral bezig met onderzoek naar de effecten van het klaarstomen voor de HandbikeBattle. Zij onderzoekt hoe trainen voor deze ultieme uitdaging mensen met een lichamelijke beperking fitter, zelfstandiger en mentaal sterker maakt. Ze kijkt naar de impact op conditie, spierkracht, kwaliteit van leven en hoe deelnemers hun actieve leefstijl vasthouden na afloop. Dat laatste stuk ga ik nog ervaren. Ook onderzoekt ze wat de beste manier van opbouwen is om vooruitgang te boeken zonder blessures. Wekelijks heb ik vragenlijsten ingevuld, zodat ze precies kon volgen hoe het allemaal ging. Alle kwaaltjes en pijntjes heb ik vastgelegd en gelukkig kan ik zeggen dat het (afkloppen) op het moment redelijk goed gaat met armen en schouders. 🙏🏼

Nadat ik bij teamgenoot Petra een beetje had meegekeken, was het mijn beurt voor de nodige controles en tests. Zo werd mijn hartslag in rust en mijn bloeddruk gemeten, een knijptest uitgevoerd, mocht ik wat krachtoefeningen doen om te laten zien wat ik aankon en met de 6-minuten rolstoeltest, een soort coopertest, zoveel mogelijk meters mogen afleggen in de sporthal. Nieuwsgierig? Bekijk hier het filmpje! Enne… Ingrid is tevreden en het rapport heb ik in the pocket! 😅

Ballast

Soms moet je loslaten om ruimte te maken voor iets beters.

Ze zeggen weleens: na zeven magere jaren komen er zeven vette. Nou, kom maar op! Samen met mijn zus heb ik een ritueel bedacht om letterlijk en figuurlijk ballast achter te laten op de berg. Ballast die ik al jaren met me meesleep, zichtbaar, voelbaar, soms verpletterend zwaar. We hebben het tastbaar gemaakt in de vorm van stenen. Bij de Dekatuin zocht ik er een aantal uit, die elk symbool staat voor een periode van pijn, verlies en worsteling. In het atelier in Alblasserdam mocht ik de stenen zelf een kleur van emotie geven.

De steen die de ziekte kanker symboliseert heb ik – en dat zal je niet verbazen – pikzwart geverfd. Hier zitten gevoelens in van ongeloof, wanhoop, (doods)angst, verdriet, onzekerheid en machteloosheid. De steen van onbegrip en boosheid (waarom overkomt mij dit alles, wat heb ik fout gedaan?) kreeg een vurige rode kleur en die van verdriet een diepblauw jasje. Wat heb ik een hoop tranen gehuild. Onzekerheid over mijn bestaan en verminkte lijf werd paars, de amputatie geel (want dat is een helende kleur, de amputatie was heel heftig, maar heeft mij al 7 jaar verder gebracht), de scheiding gifgroen (God, wat ben ik daar ziek van geweest) en eenzaamheid oranje. Ja zelfs als je niet echt alleen bent, kun je je heel eenzaam voelen en geloof me, dat is verschrikkelijk naar.

Pijn maakt je sterker
Tranen maken je moediger
Een gebroken hart maakt je wijzer
Dus bedank het verleden
voor een betere toekomst
#Sef

Maar er is ook een roze steen – een verbindende steen die me eraan herinnert dat het niet alleen maar donker is geweest. Dat er ook liefde, steun en groei in zat. Het heeft me uiteindelijk ook veel moois gebracht. Rondom die grote stenen liggen kleine kiezelstenen. Ze staan voor het dagelijkse gedoe: het gestuntel met krukken, de rolstoel en de aankoppel-handbike, het uit balans raken en obstakels overbruggen die anderen niet eens opmerken. Deze stenen neem ik mee en zal ik onderaan de berg een plekje geven. Loslaten dat wat ik niet meer nodig heb. Ik wil ruimte maken voor lucht, voor licht, voor een gezond en liefdevol leven. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk!

Make a wish!

Maar als ik dan eenmaal boven op die berg sta, zonder ballast, ja dan wil ik graag mijn wensen aan het universum toevertrouwen. Daarom hebben we ook een wensenlint gemaakt, die ik ergens aan takje wil hangen, zodat deze met de wind zal worden meegenomen. Wensen voor de toekomst; gezondheid, familie, liefde, kracht, zelfvertrouwen, balans, samen, soulmate, zelfliefde, happiness, innerlijke rust, vertrouwen, levenslust, geluk, levensenergie, dankbaarheid, acceptatie, vriendschappen, mooie toekomst, genieten. Kortom: Leven!

De laatste trainingsweek

En wat denk je? Tuurlijk met pech onderweg…

‘We zetten nog wat puntjes op de i voordat je aan de HandbikeBattle gaat beginnen‘, aldus de Fondo app.

Deze week mochten we het rustig aan doen en besloten mijn maatje Bart en ik de maandag in de namiddag een rondje Bloemendaal te doen en nog één keer het Kopje op te biken om het af te leren. Wat zullen we die verdomde klimmetjes gaan missen… 🤥 De zondag ervoor, op Vaderdag, hadden we nog een duurtraining gedaan van 38,2 km in een tijdsbestek van een kleine drie uur met 105 hoogtemeters. Dat was/ is peanuts ten opzichte van de 867 hoogtemeters die we op de Kaunertalergletcher moeten doen. Eerlijk gezegd vond ik het nog best pittig, temeer ook omdat ik nog steeds niet helemaal de oude ben. Nu maar hopen dat ik vanaf zondag topfit ben en kan pieken in Oostenrijk!

‘Ik wil onze laatste training samen afsluiten met een lunch, heb je tijd?’

Natuurlijk heb ik tijd voor zo’n leuke afsluiter! En als ik het niet had, dan toch. Super idee! De woensdagochtend was dan echt onze laatste training samen en omdat we onderweg ergens zouden lunchen, wilden we mijn krukken toch een keertje meenemen. Zo goed en kwaad als het kon hadden we deze vastgezet met een riempje en elastiek. We konden vertrekken. Nog geen vijftig meter verder kletterden die dingen op de straat. Oké, het moest anders. De schildertape werd ingezet en uiteindelijk vonden we een modus om ze goed vast te zetten. Nu vertrokken we dan echt richting Brouwerskolkje (die klim blijf ik trouwens lastig vinden qua schakelen, maandag liep de ketting er namelijk voor de zoveelste keer af) om via Zandvoort naar Vogelenzang te rijden.

Pech onderweg.

De ketting bleef er weliswaar op liggen, maar we waren nog maar net de Zeeweg opgedraaid of Bart zijn fiets gaf er de brui aan. Het schakelen werkte niet meer. Grrr! We moesten terug en meteen door naar BasBike om te kijken of hij de fiets op korte termijn (het liefst meteen) kon repareren. Je moet er toch niet aan denken dat je materiaal het op het laatste moment begeeft. We hadden geluk, Bas was er en kwam meteen in actie. De held! Na wat sleutelen was de boel weer gefikst en konden we verder. We reden richting de Randweg en wachtte netjes voor het rode stoplicht. Toen het groen werd stak Bart over, terwijl ik aan wilde zetten en… mijn ketting eraf liep. G*dgloeiende, nu dit weer! Lekker zo’n laatste training. De man die naast me bij het stoplicht stond bood direct zijn hulp aan. Ze bestaan hè?! Echt super attent.

Uiteindelijk lukte het pas toen ook Bart kwam helpen en het voorwiel optilde, want we stonden nogal ongemakkelijk en onveilig naast de drukke weg. Nu hadden we alle drie zwarte handen, oeps sorry! Door al dit gedoe besloten we maar rechtstreeks naar Gasterij Leyduin te fietsen voor een welverdiende lunch en een mooie afsluiting van maanden trainen, bikkelen, grenzen verleggen, sterker worden en mooie gesprekken voeren.

Allsportsradio

‘Uniek Sporten Vandaag’ in het teken van de HandbikeBattle.

De nieuwste aflevering van Uniek Sporten Vandaag draaide helemaal om de HandbikeBattle en ik was uitgenodigd. Presentator Robert Denneman ontving samen met sidekick Nike Boor (directeur van Fonds Gehandicaptensport) drie gasten in de studio. Oud-profrenner Luciën de Louw, betrokken bij de organisatie én deelnemer met Nike als buddy, vertelde over de voorbereiding van dit geweldige event. Paralympisch kampioen Mitch Valize – voormalig deelnemer en ambassadeur schoof telefonisch aan en deelde zijn ervaringen en motivatie. En ik als debutant mocht een inkijkje geven in mijn (lijdens 🤭)weg richting de Battle.

Vooraf kreeg ik keurig een draaiboek en een lijstje met vragen ter voorbereiding op het radio-interview. Maar zoals dat gaat met spontane gesprekken: het liep nét even anders. Dus heb ik de antwoorden alsnog maar even netjes uitgewerkt. Gewoon, voor de volledigheid 😉

Jij gaat volgende week meedoen aan de HandbikeBattle. Waarom doe je dit jaar mee? En heb je er zin in?

Zin? Zeker weten! Maar eerlijk is eerlijk: ik vind het ook ontzettend spannend. Sinds 2019 stond de Battle al op mijn lijstje, maar steeds gooide het leven roet in het eten. Van blessures tot corona, en van mijn scheiding na 25 jaar huwelijk tot het verlies van beide ouders vlak voor mijn verhuizing – het waren heftige jaren. Juist daarom voelt het extra bijzonder dat ik er nu eindelijk klaar voor ben.

Je houdt online een blog bij waarin je de lezers meeneemt in jouw leven én dus ook in de voorbereidingen op de HandbikeBattle 2025. Jouw leven is eind 2018 drastisch veranderd, doordat je je volledige rechterbeen, heup en bekken verloor aan botkanker. Hoe heb je deze nare periode om kunnen draaien naar veel positiviteit?

Gelukkig zit positiviteit in mijn genen met dank aan paps en mams. Ondanks de drie ziekteprocessen in 2014, 2017 en 2018, ontdekte ik telkens opnieuw een oerkracht en levensenergie in mezelf. Elke klap maakte me, hoe gek het ook klinkt, uiteindelijk sterker. Mijn blogtitel zegt het al: Je bent sterker dan je denkt en dat heb ik aan den lijve mogen ervaren. En er zijn de afgelopen jaren ook heel veel mooie dingen en bijzondere mensen op mijn pad gekomen. Mijn lijf veranderde en mijn levenslust en dankbaarheid groeide. Ik leef en geniet en heb dus alle reden om positief te zijn!

In een van je blogs beschrijf je de trainingsdag op de Nedereindse Berg. Hoe heb jij die dag ervaren?

Nou, ik was ontzettend benieuwd hoe ik het zou doen ten opzichte van de rest. Dat bleek trouwens ergens in het middenveld te zijn. Het was sowieso leuk om alle deelnemers te zien. De introductie en het inspirerende verhaal van Jetze Plat gaven meteen motivatie. De zon scheen, de sfeer was top en ik heb vooral genoten van… de borrel na afloop! 🤭

Hoe ziet jouw voorbereiding op de HandbikeBattle eruit?

Eind december begon ik met een paar minuutjes trainen op de Tacx bij 201FysioSport. Begin februari hadden we onze eerste gezamenlijke buitentraining in Spaarnwoude en later op het Kopje van Bloemendaal. Vanaf maart – zodra het weer het toeliet – ging ik met mijn trainingsmaatje Bart de weg op. We volgden een trainingsschema van de Fondo-app: drie keer per week knallen. Badminton en tafeltennis zette ik even op pauze en ik lette goed op voeding en eiwitten. Mijn fysiotherapeut Maarten en sportmasseur Inge hielden mijn schouders en armen soepel.

Je schrijft dat je naast lichamelijke kracht ook veel leert over ‘loslaten’, bijvoorbeeld je rugzak emotionele bagage. Hoe helpt dat tijdens de klim?

Loslaten wat niet meer is en accepteren wat overblijft, is misschien niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Kijk vooral naar de mogelijkheden en denk niet in beperkingen. Ik zeg altijd tegen mezelf; Tis wat tis en dat helpt. Tijdens het trainen en revalideren leer je jezelf echt kennen en grenzen te verleggen. Elk stapje in de goede richting is er één. Als ik achterom kijk en zie waar ik vandaan kom, mag ik trots op mezelf zijn. Mijn symbolische stenen gaan mij hopelijk helpen letterlijk een deel van mijn ballast achter te laten. Zo hoop ik ruimte te maken voor de toekomst die voor me ligt!

Tijdens het trainingsweekend in de Ardennen bleek dat groepsgevoel belangrijk voor je is. Hoe helpt die teamdynamiek mensen zoals jij om door te zetten?

Samen is écht alles leuker. Je deelt ervaringen, leert van elkaar en moedigt elkaar aan. Dat maakt het verschil als je even twijfelt of het zwaar hebt.

Wat betekent het voor jou om de Kaunertaler Gletscher te beklimmen – zowel fysiek als symbolisch?

Fysiek is het gewoon bizar: een berg bedwingen op pure armkracht. Dan ben je toch een beetje gek? Maar juist dat maakt het zo krachtig. Het laat zien dat niets onmogelijk is. Het leven met een beperking is geen einde, maar een nieuw begin.

Hoe belangrijk vind je het buddy-systeem in jouw voorbereiding en prestatie? Wat maakt het verschil?

Superbelangrijk. Je buddy motiveert, houdt je bij de les, praat je door het traject heen. En je hoeft niet zelf in de gaten te houden hoe ver je bent – dat doet je buddy voor je. Maar… mijn trainingsmaatje Bart betekende misschien nog wel meer voor mij. We zijn samen het avontuur aangegaan en ik zou het niet zonder hem hebben willen doen. Onmisbaar!

Je blog laat zien hoe kwetsbaarheid je trainde in volhouden. Welke rol speelt mentale weerstand bij zo’n uitdaging?

Een grote rol. Je lijf kan moe zijn, je hoofd vol zitten, maar je mentale veerkracht bepaalt of je doorzet. Juist als het zwaar is, denk ik: ‘waarom doe ik dit ook alweer?’ En dan weet ik het weer: om mezelf te laten zien dat ik dit kan. Kwetsbaarheid is daarin geen zwakte, maar een kracht. Door eerlijk te zijn over mijn twijfel, leer ik volhouden op mijn manier.

Je schrijft ook over pijn, fantoomgevoel en kramp. Hoe ga je om met lichamelijke ongemakken tijdens langdurig trainen?

Kiezen op elkaar en doorgaan. En de grootste uitdaging? Plassen onderweg, haha!

Je hebt met je team van Heliomare ook geld opgehaald voor de HandbikeBattle door middel van crowdfunding en jullie hebben meegedaan aan de collecte. Waarom vind je het zo belangrijk dat iedereen met een beperking moet kunnen sporten? En welke drempels moet je nog overwinnen voor jezelf en anderen?

Sport is zoveel meer dan bewegen. Het geeft zelfvertrouwen, vrijheid, plezier én verbinding. Ik word er blij van en dat gun ik iedereen. Het laat zien wat er wél kan. Voor mij zitten de grootste onzekerheden over de Battle in mijn koppie: dan twijfel ik of ik het wel kan, of ik het volhoud en de top zal bereiken. Iedereen zegt dat het goed gaat komen, maar ik moet vertrouwen leren hebben in mezelf. Dat is de drempel die ik nog te overwinnen heb. Eén ding weet ik zeker; Iedereen kan sporten of bewegen op zijn eigen manier, tempo en kunnen.

Je blogt open en eerlijk. Hoe helpt schrijven je om zowel jezelf als anderen te inspireren in parasport?

Schrijven werkt helend. Het helpt me om ervaringen te verwerken en betekenis te geven aan alles wat ik meemaak. Door open te delen, hoop ik niet alleen mezelf beter te begrijpen, maar ook anderen aan te moedigen: om te voelen, te denken, en misschien zelfs om in beweging te komen. Als ik daarin een inspiratie mag zijn…graag!

Je hebt zwaar in je emotionele rugzak gepakt. Hoe combineer je sport en verwerking voor persoonlijke groei?

Bewegen maakt ruimte in mijn hoofd en lijf. Soms komen er emoties los, soms vind ik rust. Sport helpt me sterker te voelen – fysiek én mentaal – en maakt mijn rugzak stap voor stap (eh hups voor hus) wat lichter.

Uniek Sporten Vandaag is elke tweede donderdag van de maand te horen op ALLsportsradio van 13:00 tot 14:00 uur. Laat je inspireren en luister hier het interview op Spotify of hier op AllSportsradio! Als je de link opent en op mijn foto klikt, hoor je mijn verhaal. Als het goed is…

Let’s go

Spreuk van de dag

Niets is
Gewoon
Zo bijzonder
Is dat
#lieveheersje