Omdat het deze week krokusvakantie is, was ik ook ‘vrij’ en hadden we geen coachingssessie ingepland. Wel had ik als huiswerk de opdracht gekregen om aan mijn storytelling te werken. Op mijn laptop ging ik aan het schrijven. Het was lekker rustig in huis, dus kon ik mij goed concentreren. Naast het schrijven ben ik gestart met een PowerPoint Presentatie, die straks mijn verhaal met foto’s en quotes zal ondersteunen. Tja, en toen ik eenmaal door mijn foto’s en interviews ging, vergat ik bijna de tijd. Bij het terug kijken van foto’s, werd ik toch weer een beetje verdrietig. Iedere keer weer. Het lijkt wel een ‘vorig’ leven. Sterker nog, eigenlijk voelt dat ook zo. Ik was een ‘gewone’ moeder en vrouw, had een leuke baan en een rijk sociaal leven. Soms lijkt het zo onrealistisch wat er allemaal gebeurd is, maar elke ochtend is het de keiharde waarheid. Ook de foto’s en filmpjes uit het ziekenhuis en Heliomare zijn het bewijs en laten zien dat het echt is zoals het is…????
Lynn kwam naar beneden voor de lunch en haalde mij weer terug in het hier en nu. Het was tijd voor een lekker broodje, voordat ik naar de tandarts moest. Tussendoor ging de deurbel en stond de koerier met een nieuwe accu voor mijn handbike voor de deur, yes! ???? We wilden de oude natuurlijk meteen mee terug geven, maar dat kon niet. Meneer had geen opdracht om de oude accu in te nemen. In het kader van efficiency… ???? Frank bracht mij naar praktijk Mondig, waar ik op krukken de trap naar boven sprong. Ik pakte een kussen zodat ik op de stoel in de wachtruimte kon zitten, maar de deur ging open en ik mocht meteen naar binnen. Heerlijk die mensen die ‘op tijd’ werken! Daar lag ik weer, in de stoel van de tandarts met mijn mond wagenwijd open. Zo niet leuk. Er moest eerst een röntgenfoto gemaakt worden van de betreffende kies om te zien of er inderdaad een ontsteking aan de wortelpunt zat en ja dat zat er. Vreselijk ding trouwens wat je in je mond gepropt krijgt als er een foto gemaakt moet worden. ???? De verdoving werd ingespoten en na vijf minuten begon de tandarts mijn nieuwe vulling eruit te boren. Aaau, de zenuwpijn schoot door mijn kies… nog maar een spuitje verdoving erbij. We gingen verder, maar nog steeds was het erg pijnlijk en werd er nog een verdovingsspuitje bijgezet. Toen ging het beter, werd mijn vulling eruit geboord, de wortelkanaaltjes opgespoord en schoongemaakt. Omdat de zenuw ontstoken was, bleek het behoorlijk te bloeden, maar daar heb ik niets van gemerkt hoor. De zenuw werd verwijderd, er werd een antibacteriële pasta aangebracht en de kies werd afgewerkt met een tijdelijke vulling. Je raadt het al, dinsdag mag ik terug voor deel twee van deze behandeling. Jammer dat ik dan mijn rijbewijs nog niet in handen heb, want dan had ik niemand lastig hoeven vallen en dat scheelt de familie weer een ritje en tijd. De rest van de dag was mijn mond deels gevoelloos, hing mijn lip scheef en kon ik een paar uur niet eten & drinken. ???? Heb je in de avond Jinek gezien? Alexander Pechtold (directeur van het CBR) is al drie maanden aan het puinruimen, maar nog steeds wachten veel ouderen op de verlenging van hun rijbewijs of mensen zoals ik op een gezondheidsverklaring en aangepast rijbewijs. Wat een gedoe zeg, je zou er maar werken. Nu hoef ik alleen nog maar op het briefje van het CBR te wachten, waarmee ik naar het gemeentehuis kan om een aangepast rijbewijs aan te vragen, maar ontving toch alweer een berichtje: Geachte heer/mevrouw van Hooijdonk, Hierbij bieden wij u onze verontschuldigingen aan voor het niet op tijd beantwoorden van uw vraag. Wij doen er alles aan om… blablablabla. Dat dus. ????
Vanochtend fietste ik naar FysioSport, voor mijn wekelijkse training. We begonnen zoals gebruikelijk met balans oefeningen. Nieuw deze keer was het overgooien met de bal, terwijl ik op mijn linkerbeen stond. We deden dit wel in de zaal naast de bar, zodat ik ten alle tijden kon vastgrijpen zodra ik uit balans raakte. Maar het ging goed en ik vond het leuk! Ik word altijd blij van nieuwe uitdagingen. Na de nodige apparaten en oefeningen met de groep op de mat zat de training erop. Ik bleef even op de mat liggen om nog wat te rekken en strekken en raakte in een emotioneel gesprek met twee dames uit onze onco groep. We hebben ieder ons eigen verhaal, delen onze ervaringen, maar ook dezelfde gevoelens en emoties als angst, onzekerheid, somberheid, vermoeidheid en de impact op het gezinsleven en werk. Ook klachten zoals piekeren, slaapproblemen en andere uitingen van stress. Iedereen uit de groep heeft wel eens een ‘slechte’ dag en hoe fijn is het dan dat je troost kan zoeken bij gelijkgestemden. Dat is echt heel wat waard! In de middag mocht ik gelukkig weer genieten van een Total Body Massage van Inge. Zo fijn dat ze mijn rug waar ik zoveel pijn aan heb, het littekenweefsel dat nog altijd fantoompijn geeft, mijn linkerbeen dat mij in z’n eentje de hele dag moet dragen en mijn schouders en armen die dagelijks enorm hard moeten werken, los maakte en voor een stukje ontspanning zorgde. Helemaal zen kwam ik naar buiten. Beetje jammer dat het regende toen ik mijn handbike aankoppelde, als een verzopen katje kwam ik thuis…????
Spreuk van de dag ????
Open deuren die ook voor anderen open zijn. ✨
