Waar komt de term ‘komkommertijd’ eigenlijk vandaan? Tja, daar zijn de meningen over verdeeld. Volgens Genootschap Onze Taal komt de term van het zomerse komkommerseizoen, waarin kwekers het druk hadden, terwijl het in andere sectoren juist rustig was. Anderen beweren dat de term uit het Engels afkomstig is, waar ‘cucumber time’ door Britse kleermakers werd gebruikt voor een periode van weinig werk, die toevallig samenviel met de komkommeroogst in de zomer. Puntje bij het paaltje, de rustige periode werd geassocieerd met het komkommerseizoen en daarin zitten we nu!

Wist je dat…

• een komkommer voor 95% uit water bestaat en je deze dus onbeperkt kunt eten?
• komkommers tot dezelfde familie behoren als meloenen en pompoenen en dus eigenlijk een fruitsoort is?
• een augurk een kleine komkommer is, die in zuur is ingelegd?
• komkommers het vermogen hebben om de temperatuur van het bloed en het lichaam te verlagen?
• de schil van een komkommer vezels bevat die obstipatie tegen kunnen gaan?
• ons pap nooit komkommer at omdat hij dat ‘den hille dag opboerde’ (das dus Babants hè?!) 🤭
• de grootste komkommer ooit groeide in China en 170 cm lang was met een gewicht van bijna 70 kilo?

Vakantietijd

Tijd voor jezelf nemen is een keuze.

Het is rustig in Haarlem en in huize van Hooijdonk. De kinderen zijn op vakantie en de sport en vrijwilligers klusjes liggen zo goed als stil. Sven zit met zijn meissie in het prachtige Maleisië tussen de wilde dieren, terwijl Lynn met haar lover heerlijk flaneert op de boulevard van Puerto Rico, Gran Canaria. Via de app en Polar Steps worden er allerlei bijzondere filmpjes en kiekjes gedeeld zodat ik aan de zijlijn een beetje kan meegenieten. Zo zie ik hoe een krokodil in Borneo een aapje opslokt en een school dolfijnen langs de boot en kust van Canarias zwemt. En ik? Ik zit lekker thuis en kijk met een scheef oog naar de Olympische Spelen. Niet dat ik alles volg hoor en ik blijf er zeker niet voor thuis, maar als het even kan, kijk ik graag naar het hockey, volleybal, handbal, tennis en turnen.

Lieve zon, ik ben blij met jou. 🥰

Het is warm, het is heet, het zonnetje schijnt en straalt. Het is hartstikke zomer in Nederland en eindelijk kan ik genieten van het abonnement van het openluchtzwembad. Om de zomerse dag goed te starten duik ik, nou ja, hups ik, tegen negen uur in de ochtend het water in. Behalve afgelopen donderdag, die dag heb ik van stek laten gaan, omdat het bewolkt en niet heel warm was. De watertemperatuur is nu toch zo’n 23 graden en dat is erg aangenaam. En nee, ik ben zeker niet de enige ‘mooi weer zwemmer’, want het is retedruk bij de Houtvaart. Soms zijn alle kleedhokjes bezet en is een baantje geen vijftig maar zestig meter, omdat het slalom-zwemmen is. Maar hé, dat mag de pret niet drukken. Zo blijf ik naast alle gezellige borrels en hapjes mooi in beweging en hopelijk een beetje in shape!

A garden is a friend, that you can visite anytime.

Deze weken heb ik alle tijd en ruimte om bezoek te ontvangen om vol trots mijn nieuwe stulpje te laten zien. Eerlijk gezegd maak ik ook graag ‘gebruik’ van mijn visite, omdat er altijd kleine klusjes te doen zijn. De vuilniszak weggooien – het dienblad met hapjes mee naar buiten nemen – de hond uit de badkamer van de overburen halen, omdat hij te enthousiast achter een kat aan het huis in vloog 🙈 (Sim heeft op het moment standaard bananen in zijn oren, of zijn het komkommers?) –  dweilen – grasmaaien en onkruid wieden in mijn tuintje. Nou ja, met honderd vierkante meter, kan ik beter zeggen tuin, want die is groter dan mijn hele appartement. Een tuin is super leuk en heel fijn, maar brengt ook veel werk met zich mee. Zo jammer dat ik ons pap geen advies meer kan vragen. Nu moet ik de kennis en helpende groene handjes ergens anders vandaan halen.

Voor de buren ben ik degene bij wie het gras groener is. OMdenken

En dat bedoel ik dan letterlijk hoor, want mijn gras is groener, omdat zij geen grassprietje hebben.🤭 Gelukkig zijn er altijd mensen bereid te helpen. Zo heeft mijn neef na een gezellige lunch op het strand de grasmat gekortwiekt; mijn lieve (ex)buuf al twee avonden onkruid uit de border getrokken (respect, want het ging met name om torenhoge brandnetels) en mijn parabadmintongenootje heeft samen met mij de klimop van de muur en het kozijn afgehaald. Super fijn al die helpende handjes, maar wat had pa het graag en met liefde gedaan! Het mocht niet zo zijn. Aangezien mijn groenbak al vol zat met tuinafval uit de voortuin, heb ik de nieuwe buurman rechts van mij gevraagd of ik zijn container mocht lenen en dat mocht. De buurvrouw aan de andere kant was dan weer zo lief om de bak voor mij op te halen en alle zooi van de achtertuin erin te gooien. Wat een top buurtje! Dat is toch goed geregeld zo?!

Gedoe

Hè bah, nu staat dat kekke stoeltje stof te vangen, terwijl ik er natuurlijk heel graag mee op pad zou willen.

Terwijl ik lekker in de tuin zat belde Roam Special Cycles om een afspraak in te plannen op de werkplaats in Hedel om de aankoppelbuis van de handbike onder de zitting van mijn nieuwe rolstoel te monteren. Een beetje teleurgesteld hing ik op. Waar ik er vanuit ging dat dit op korte termijn (lees volgende week) zou gebeuren, had ik het mis. De maand augustus zat zo goed als vol en met de agenda erbij kwamen we begin september uit. Nu heb ik eindelijk mijn nieuwe rolstoel, moet ik nog ruim een maand wachten totdat ik deze kan gebruiken. Het juiste zitkussen moet namelijk ook nog geleverd worden en eigenlijk ga ik nooit zonder bike op pad. Rollen vind ik vreselijk. Goed, het is vakantietijd en de helft van het bedrijf ligt op z’n gat. Dus ik moet nog even geduld hebben en ja geduld is een schone zaak, I know.

Stom!

En dan nog iets. Deze week kwamen ze van het woonprogramma dan eindelijk met een roede voor mijn kledingkast. Wat was ik blij, want ik had enorm veel zin om de twee laatste koffers uit te pakken. Na een gezellig praatje poep wees ik de kast aan waar het om ging. Ik zag meteen dat hij een ronde in plaats van een ovale buis bij zich had. Toen hij vroeg of het een probleem was dat er een andere stang dan die van de andere kast in zou komen, zei ik natuurlijk nee. Ik was al lang blij dat het probleem ‘opgelost’ zou worden. Het ophangsysteem werd met schroeven in de kast gedraaid, het was een klusje van niks en daarna ging de roede erin. Of toch niet. Wat denk je….? Was de stang een paar centimeter te kort… 🙄 Het was dus de verkeerde. ‘Nee, dat meen je niet!’, riep ik een tikkeltje ontdaan uit. Hoe is het mogelijk? Met het schaamrood op zijn kaken beloofde hij zo snel mogelijk een nieuwe te bestellen. Nog eventjes geduld dus. Ach, ik weet niet beter. Zucht…

Feestweek

Met IPSO Huis Kennemerland op de Jaarmarkt.

Jarenlang waren wij met het Rabo Marketing & Communicatie team actief betrokken bij de gesponsorde events op de jaarlijkse Santpoortse feestweek. Nu, jaren later, mocht ik helpen bij de stand van het IPSO Huis Kennemerland. Het is super belangrijk te werken aan naamsbekendheid, want je gunt iedereen die geraakt is door kanker een veilige plek waar je altijd welkom bent voor een kop koffie en een goed gesprek. Een plaats waar iedereen begrijpt wat kanker met je doet. Makkelijk is het overigens niet om mensen aan te spreken, want laten we eerlijk zijn, je bent op een vrijmarkt waar van alles verkocht wordt, iedereen vrolijk, leuk en gezellig is en dan komt zo’n woord als kanker wel heel hard binnen.

Ik snap het wel hoor, vroeger zou ik ook gedacht hebben ‘mij niet bellen’. Veel te confronterend.

Om het ijs een beetje te breken en het gesprek aan te gaan deelden we informatieve kaartjes uit. Soms werden we ‘weggewimpeld’ en soms ontstonden er mooie gesprekken. Toch is goed als mensen weten van het bestaan van onze stichting, die zich belangeloos inzet voor mensen zoals ik, zoals jij (?) of zoals iemand in je omgeving die er keihard mee te maken krijgt. Er zijn mooie donaties gedaan, knuffels en hartpillows verkocht en nieuwe contacten gelegd. En het leuke is dat ik ook nog vaste klanten van de Rabo en zelfs van het reisbureau gezien en gesproken heb. Ook tijdens het afzakkertje na afloop kwam ik oud collega’s tegen, die mij al heel lang volgen, maar zelden tegenkomen. Heel leuk en bijzonder. Het is toch een beetje een thuiswedstrijd.

Lang van stof

Soms kun je beter veelzeggend zwijgen dan nietszeggend praten.

Mijn blogs worden met de week langer, terwijl ze voor het mooie wat korter moeten zijn. Ik neem het me elke keer weer voor om op het aantal woorden te letten, zonder succes overigens. Nu is het duidelijk komkommertijd, ook voor mij en toch is het mij gelukt dit blog vol te lullen. Wist je trouwens dat ons brein naar schatting, maar liefst 1250 woorden per minuut kan denken en dat we er slechts 150 tot 250 per minuut kunnen lezen? Daarom dwalen onze gedachten vaak af tijdens het lezen, want het brein verveelt zich. Om je brein bezig en je aandacht er dus bij te houden, kun je het beste iets doen, zoals koffie drinken, in een stressballetje knijpen, je hond of kat aaien of iets wat voor handen ligt uit elkaar trekken, haha. Zo blijft je brein actief en betrokken en kom je ook toe aan het einde van mijn lange verhalen.

Geniet in deze rustige tijd eens van een frisse gezonde komkommersalade! Lekker voor bij de barbecue en gezond voor lijf en leden! 🥒

Spreuk van de dag

Gulzig slurp ik
zonnestralen
Ik verslik me in geluk
Glinster
Hoest
Schitter
Proest
Geniet ik me toch haast een
ongeluk 🌞
#brievenbusgeluk