Zomaar een gesprekje…
‘Och lieverd, wat is er met jou gebeurd?’
Dat vroeg de pompbediende met emotie in zijn stem, toen ik het winkeltje in kwam hupsen om te betalen. Zijn openheid en oprechte interesse waren aandoenlijk en stiekem moest ik een beetje lachen. Alsof hij mij kende, maar nog niet wist wat ik allemaal voor mijn kiezen had gekregen. Grappig want ik had de goede man nog nooit gezien. Sterker nog, ik had daar nog nooit getankt. Kort legde ik uit dat kanker de boosdoener was en hij reageerde geshockt. ‘De vraag is niet of je kanker krijgt, maar wanneer’, zei hij zichtbaar aangedaan. ‘Wat een kutziekte‘. En dat is. Zonder twijfel. Het werd verder geen zielig praatje hoor, want ik gaf er een vrolijke draai aan door te zeggen ‘ik ben er nog, ik kan zelf tanken en heb zelfs een berg op armkracht bedwongen!’ Hij vond het fantastisch. We zeiden elkaar gedag en hij wenste mij alle goeds voor de toekomst. Hoe mooi is dat?!
HelioHeroes
Zwaarder dan gedacht. Mooier dan verwacht. Bart
Lieve HelioHeroes, jullie zijn van harte welkom op zaterdag 6 september voor onze gezellige bedankborrel & BBQ avond. Thema: een touch of HandBikeBattle!
De voorbereidingen waren al een tijdje in volle gang; datum prikken, uitnodiging versturen, plannen maken over de invulling van de avond, bedankkaarten maken en boodschappen doen. Hoe zou het iedereen vergaan zijn afgelopen zomer? Ik was ontzettend nieuwsgierig of zij opgelucht waren dat het voorbij was of ook ‘het zwarte gat’ gezien hadden. Zoals je eerder hebt kunnen lezen was Petra uitgeroepen tot Rookie van het jaar, om haar tijd van zeven uur (OMG!) te verbeteren, dus zij zal nog met regelmaat op die fiets zitten. Daar kan ik dus nog steeds niet bij hè! Wetende hoe zwaar ik het al heb gehad en dat ik de laatste kilometers, bochten en hoogtemeters werkelijk centimeter voor centimeter naar boven kroop en in vier uur en vier minuten de finish bereikte. Zij heeft daar dus drie uur langer over gedaan. Hoe dan? Ik zou het haar opnieuw gaan vragen.
Effe Serieus. Serieus?
Anyway, we keken er allemaal naar uit en hadden zin in een avondje met ‘Baila de Gasolina’ van Effe Serieus. Serieus? Haha, ja dat was ons nummer en zodra we die vrolijke klanken hoorden, gingen we volledig uit ons dak. Ik word er nog steeds heel blij van. En weet je wat het mooie was, het beloofde een heerlijke zomerse avond te worden. So let’s go!
Het was de eerste keer dat we (bijna compleet) na de Battle weer bij elkaar kwamen. Zo leuk om iedereen weer te zien en spreken. De meesten van ons zijn inmiddels redelijk bijgekomen van de HandbikeBattle in Oostenrijk. Het was een enorme reis in alle opzichten en een heel bijzonder avontuur. We kunnen jaren teren op de herinneringen en levenslessen die we vanuit de bergen hebben meegekregen.
Great things never came from comfort zones.
De resten of gevolgen zijn echter nog wel zichtbaar en voelbaar. De ene zit nog vol in zijn kracht en spierbundels (de mijne mogen er ook nog wezen ☺️), terwijl de ander kampt met een hardnekkige schouder- of armblessure. Zelf heb ik op het moment veel last van lage rugpijn en (fantoom)krampen. Geen idee waar het vandaan komt en of het een gevolg is van de zware inspanningen het afgelopen jaar. Maar dat het lijf het zwaar heeft gehad is een feit. Er lopen inmiddels de nodige bloedonderzoeken om te kijken wat er precies aan de hand is. De belasting was hoog en die rekening is helaas bij sommigen van ons gepresenteerd. Ja het was zwaarder dan gedacht, maar misschien – en dat is nog veel belangrijker – ook echt nog mooier dan verwacht. Ik had het voor geen goud willen missen.
Dankjewel!
Voordat de (vega) burgers en kippetjes op de barbecue grill gingen, namen we de tijd om wat mooie woorden naar elkaar uit te spreken. Zo bedankten we om de beurt persoonlijk onze eigen buddy en kregen ook wij mooie woorden, een fles wijn en prachtige zonnebloemen (ze staan er nog steeds fris bij! 🌻) van hen terug. Het was één warm bad. Natuurlijk nam ik hier ook even een momentje om te vertellen dat ik volgend jaar ‘gewoon’ weer bij de HandbikeBattle in Oostenrijk aanwezig zal zijn. Deze keer niet als zwoegende deelnemer, maar als vrijwillige communicatiekracht van dit bijzondere evenement. Het nieuws werd met applaus ontvangen en we sloten dit officiële gedeelte af door te proosten met een Oostenrijkse Weisse op de battle, onze ongekende prestatie en het teamwork, want laten we eerlijk wezen; zonder buddy red je het niet. Zij zijn goud waard, echt!
We hebben heerlijk gegeten, gedronken en gekletst. Het bleef nog lang onrustig in het Ramplaan Kwartier.
Team HandbikeBattle
Als vrijwilligerswerk een feestje is, blijf je het langer doen.
Weet je waarom ik zo blij word van vrijwilligerswerk? Omdat het me het gevoel geeft dat ik er écht toe doe. Dat ik iets nuttigs en zinvols kan bijdragen. Het geeft me het gevoel ergens bij te horen, samen een doel voor ogen te hebben en onderdeel te zijn van een groter geheel. Natuurlijk kost het tijd en energie, maar het levert me ook zoveel op: plezier, verbinding en voldoening. En zo blijf ik leren en mezelf ontwikkelen. Ook leuk! Het mooie is dat ik veel vanuit huis kan doen; zittend, hangend of liggend, precies zoals mijn lichaam het op dat moment nodig heeft. Ik tel mee, op mijn manier vanuit mijn kracht!
De eerste bijeenkomst bij Hoogstraat Revalidatie.
Om half drie stapte ik, met de rolstoel achterin, in de auto op naar De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht voor mijn eerste officiële kennismaking met het team van de HandbikeBattle (HBB) organisatie. Natuurlijk was ik heel benieuwd, maar ik had er ook echt zin in. Alleen zat het verkeer (like usual) ontzettend tegen, waardoor ik precies om vier uur het parkeerterrein op kwam rijden. Snel haalde ik de rolstoel met het liftje uit de auto, deed mijn krukken achterop en scheurde naar binnen. Bij de receptie vroeg ik waar vergaderkamer zeven was en volgde de instructies. Haar uitleg deed me wel een beetje denken aan mijn vriendin van Google Maps, nou en dan weet je het wel! ‘Deze gang volgen tot het einde, dan links, rechts en de lift naar boven nemen, daar weer naar links en dan rechts’. Zoiets was het. Na een korte sanitaire stop rolde ik door de gangen naar de lift, zag alle vergaderkamers voorbij komen, behalve die waar ik moest zijn. 🙄
Na tien minuten was ik volledig verdwaald en meldde dat netjes in de app. Lekkere binnenkomer!
Uiteindelijk komt het altijd goed, zo ook nu, want ik kreeg persoonlijke begeleiding van een revalidant die ik had aangeklampt en die wist waar ik moest zijn. Super tof! Eindelijk kon ik de handen schudden van mijn verse ‘collega’s. De meesten kende ik wel van de Battle en sommigen al van Heliomare. Nadat we voorzien waren van een kopje koffie of thee, startten we met een kort voorstelrondje, daarna gingen we over tot de orde van de dag.
Naast een warm welkom met een Flaske als welkomst cadeau voor de nieuwe leden Anja, Ed, Casper en mijn persoontje, werd er stil gestaan bij het afscheid van Edith, Sonja en Ingrid. Zij hebben zich jarenlang snoeihard ingezet en veel hebben betekend voor het team en de Battle. Zij zullen ongetwijfeld aangehaakt blijven, want de liefde voor elkaar en het event is groot. Er werd uitgebreid teruggekeken op de HandbikeBattle en de evaluaties daarvan: wat ging goed, en wat kunnen we nóg beter doen in organisatie, socials, deelname en sponsoring? Daarna lag de focus op de toekomst: de organisatie en taakverdeling voor 2026, inclusief de medische commissie en afspraken over vergaderingen en subcommissies. Ook kwamen Sportvitalit, het sponsor- en communicatieplan en de voorbereidingen voor de trainingsdag aan bod. Kortom: het was een volle agenda en er kwamen veel goede ideeën en vooral veel inspiratie en energie om samen verder te bouwen!
Buurten in Oost.
Deze toch wel bijzondere bijeenkomst werd afgesloten met het maken van een groepsfoto (leuk voor de socials en mijn blog, zie hierboven!) en een etentje bij ‘Buurten in Oost’, zo’n achthonderd meter verderop. Het merendeel van de groep ging lopend, de rollers met de auto. Ik zou Luciën volgen, daar hij de weg wist en ik overal verdwaal. Nu zijn wij bij Heliomare behoorlijk verwend omdat je daar gratis mag parkeren. Dat was hier niet het geval, de kosten bleken ruim vijf euro per uur. Kassa ping. Niet normaal! Ik had de mazzel dat ik de parkeerpas van een teamlid kreeg om het terrein zonder kosten te verlaten, omdat zij te voet ging. Stond ik bij die slagboom, haalde ik de pas langs het apparaat….gebeurde er niks. Ja er stond dat ik € 17,85 moest betalen. Hoe dan, ik had toch een pas? Ik heb nog alles geprobeerd, maar het werkte niet. Er zat niks anders op dan achteruit te rijden, omdat er al auto’s ongeduldig achter mij stonden te wachten.
Terug naar start.
Kak! Helemaal terug naar de receptie zou niet alleen veel tijd, maar ook energie kosten. En mijn teamgenoot die mij voor zou rijden stond verderop ook aan de kant te wachten. Ik kreeg het een beetje op mijn heup(en) en belde met de receptie om te vragen of ze me konden helpen. Lang verhaal kort… het is gelukt. De slagboom ging open en ik kon door naar het restaurant, waar we de avond afsloten met een heerlijk etentje. Met een hoofd vol aan informatie reed ik later die avond, natuurlijk weer met een omweg (of was het sight-seeing?) via verschillende woonwijken, terug naar Haarlem. De kop is eraf, we zijn klaar voor de start!
Spreuk van de week
Als je niets meer
wegduwt
breng je alles
in beweging
#manonsgedichten
