Today I will remain
focused on my
goals, even when
it gets tough or
feels impossible.
I will not give up.
Succes comes
with consistency
and I know I can
do this. 💪🏼

Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en jezelf te laten zien.

Tja, honestly? Soms heb ik net even iets nodig om de spirit hoog te houden. De trainingen vragen niet alleen veel tijd en fysieke inspanning, maar vraagt ook om de juiste mindset. En dat laatste is soms zoek, met name als ik last heb van armen of schouders en als de dingen gewoon even tegenzitten. Het lijkt misschien of ik alles prima onder controle heb, maar dat is natuurlijk een illusie. Ik heb het vaker gezegd én geschreven, niets menselijks is mij vreemd. Het is dat ik een kei ben geworden in bagatelliseren, want het kan altijd erger. Toch? Zo hebben we vandaag (vrijdag) opnieuw afscheid moeten nemen van een fysio-genootje en dat gaat niet in de koude kleren zitten. Het is eigenlijk bizar als je bedenkt hoeveel uitvaarten ik de laatste tijd gehad heb. We kunnen er niet omheen: de dood is een onlosmakelijk onderdeel van het leven. Een harde realiteit die ons telkens weer met beide benen – in mijn geval met één been – op de grond zet.

In de bloemen, in de zon, in alles wat straalt, vinden we jou terug…

Het was een liefdevol, bloemrijk en kleurig afscheid van Thea op de begraafplaats van Bloemendaal, waar ik overigens nog niet eerder geweest was. Het is daar werkelijk prachtig, niet heel rolstoelvriendelijk, maar met wat hulp hier en daar was het gelukkig goed te doen. Voor ons oncologisch fysio-clubje was het best confronterend, maar het was ook waardevol om tijdens de nazit bij Ron Gastrobar C elkaar even vast te houden en opnieuw te beseffen hoe belangrijk het is om elke dag te plukken. Leef!

Het samenspel van donker en licht, onthult de schoonheid van het leven.

En ondanks dat ik – ook voor mezelf – sterk en stoer wil blijven, werd ik deze week toch overvallen door een paar dipmomentjes. Het valt soms gewoon niet mee om overal alleen voor te staan en alles zelf te moeten beleven, regelen en beslissen. Met mijn beperking is dat best pittig, zeker op dagen dat ik moe ben en eigenlijk gewoon even helemaal niks wil. Er is altijd wel iets wat moet gebeuren, en dat gaat vaak gepaard met de nodige struggles. Laat ik het maar eerlijk zeggen: het leven mét een volledig lijf én een echtgenoot was een stuk makkelijker, kan ik je vertellen. Soms word ik echt knettergek van mijn krukken. Zoals bekend heb ik er een haat-liefdeverhouding mee. Er zijn momenten dat ik ze het liefst uit het raam zou willen smijten. Ze maken een irritant tikkend geluid, vallen gemiddeld honderdduizend keer per dag (laatst nog tegen een vol glas thee met als gevolg dat ik de hele vloer moest dweilen 🙄), glijden soms onder me vandaan met een bijna-valpartij tot gevolg, en probeer die krengen maar eens achterop de rolstoel te zetten zonder je vingers of het elastiek te breken. Grrrrr…!

Zo, genoeg gemopperd. Dat lucht op!

Had ik maar twee benen, dan had ik ook tien tenen… 🙃 Ach, soms zit het mee, soms zit het tegen. Dat hebben we allemaal wel eens, toch? Is dat erg? Nee, het hoort er gewoon bij. That’s life. Even lekker de opgekropte emoties en frustraties de vrije loop laten, uithuilen, diep ademhalen en weer door. Het is niet voor niks, dat ik bij het opruimen een kaart vond met bovenstaande tekst erop; I will not give up! Een teken van boven? Zeg het maar…

’t Mannetje.

Een fietsenwinkel, fietsfabriek en revalidatiebedrijf in één.

Zoals je weet moest mijn bike voor reparatie naar de werkplaats. In Heliomare was geen ruimte, dus mocht ik in Haarlem op zoek naar een geschikt adresje en zo kwam ik uit bij ’t Mannetje. Zelf was ik er nog niet eerder geweest, maar ken verschillende revalidanten die erg over hen te spreken zijn. Het mooie is dat zij gedreven zijn door de passie om iedereen op de fiets te krijgen en dragen graag hun vakmanschap uit om mensen met een beperking aan het aangepast fietsen te krijgen. Naar zeggen een bijzonder uitdagende en dankbare taak en ik vind het een hele mooie missie.

Nice to know: ’t Mannetje’ is het kleine haakje in een fietsslot dat in het wiel klikt om de fiets op slot te zetten. 

De dag voordat we naar de Franse Ardennen vertrokken heeft Sven de bike naar de werkplaats gebracht en ik kwam er op mijn aankoppelbike achteraan om de mankementen kort toe te lichten. Grappig dat de monteur de echtgenoot bleek te zijn van mijn fysiotherapeut uit Heliomare. Wat is de wereld toch klein!
Zaterdagochtend, nadat we super hadden genoten van een gunverblijf in Chambres d´hôtes Danou, was Sven zo lief de fiets op te halen en bij mij in de voortuin te parkeren. Super fijn en dat scheelde mij een ritje ‘moeilijk doen’ en zo konden dochterlief (mijn fietsbuddy van de dag) en ik samen van huis uit vertrekken voor de training. Maar het liep even anders…

Volledig in de knoop.

Lynn wilde de fiets achteruit de tuin uit rollen, en nog voor ze het in de gaten had, liep het hele stuur vast. Geen beweging meer in te krijgen. Wat bleek, de remkabels waren – met het in en uitladen – volledig vastgedraaid om de krenk. Vraag me niet hoe, maar het was zo en we keken elkaar zuchtend aan. Kak! Dit konden wij niet oplossen. Dus… met pijn en moeite de fiets opnieuw achterin de auto gegooid en terug naar ’t Mannetje gereden. Op krukken hupste ik hulpeloos naar binnen en trok een monteur aan zijn vestje. Kort legde ik uit wat er gebeurd was. Op de vraag waar de bike nu was, nam ik hem mee naar de auto. Geschrokken keek hij naar de vastgelopen kabels. ‘Oef, dat ziet er niet goed uit…‘ Ik was bang dat ik de training op mijn buik kon schrijven en na het weekend terug moest komen, maar ik had geluk.

De fiets werd in de touwen gehesen en met twee paar handen ‘ontknoopt’.

Binnen tien minuten hadden ze het gefikst. De helden! We kregen wel een tip mee, zodat het niet nog een keer zou gebeuren. Om niet weer dat enorme gevaarte in en uit de auto te hijsen, besloot ik naar huis te fietsen. Lynn ruilde thuis de auto in voor haar fiets en kwam mij tegemoet rijden. Eindelijk kon de training beginnen. Lang verhaal kort, we hebben ruim 20 km door de duinen gefietst met 66 hoogtemeters en anderhalf uur beweegtijd. In the pocket. Check!

Tulpen

Chaos in de bollenstreek. 🌷

Na een heerlijk uitgebreid Paasontbijt met het gezin, waar ik echt veel te veel heb gegeten, stelde Lynn voor om een rondje langs de bloemenvelden te fietsen. En nee, niet als training, want ik had een hersteldag, maar gewoon voor de lol. Het was prachtig weer en ik ben gek op tulpen in al hun kleuren, dus twijfelde geen moment. Had ik nagedacht over mogelijke drukte op de route? Nope. 🙄 Had ik het kunnen weten? Jazeker. Via Bennebroek en Vogelenzang reden we richting de Zilk. Bij het eerste beste tulpenveld was er al chaos, omdat iedereen blind in de remmen ging om een foto te maken. Het was dus uitkijken geblazen op het fietspad. Maar… de rode bloemen stonden er prachtig bij!

Alles voor de foto.

Net over het bruggetje bij De Zilk maakten ook wij onze eerste fotostop bij de schitterende, kleurrijke velden. Daarna werd het bijna komisch. Tussen de bloemen was het een drukte van jewelste: honderdduizend mensen op de fiets, waarvan de helft Chinees leek en zichtbaar nog nooit eerder op zo’n oer-Hollandse tweewieler had gezeten. Levensgevaarlijk, echt! Op kruispunten ontstonden complete verkeersopstoppingen en iedereen deed maar wat. Wat vooral opviel: niemand keek om naar een ander. Nee, alle ogen waren gericht op de tulpen en hoe ze daar zélf zo dicht mogelijk bij konden komen. Wij vonden dat niet raar – nee, wij vonden dat héééél bijzonder, haha.
Ondanks de drukte en de chaos genoten we volop van de bloemenpracht. Terrasjes waren er amper, dus pas op de terugweg in Vogelenzang konden we eindelijk neerploffen voor een drankje met bitterballen. En met 30 kilometer op de teller hadden we die ook meer dan verdiend. Het was een prachtige middag, en echt hilarisch om te zien hoe belachelijk mensen zich tussen de tulpen gedragen. Nee, dit had ik zéker niet willen missen! 😁

Paasbrunch.

Tweede Paasdag kwamen mijn broer, zus en zwager gezellig naar Haarlem voor een Paasbrunch. Hoewel ik graag in mijn tuin of aan de keukentafel zit in mijn knusse huisje, kon ik Sven z’n voorstel om te komen lunchen bij ’t Wapen van Kennemerland (waar hij in de keuken werkt) niet weerstaan. Te voet (nou ja, ik met de handbike natuurlijk) gingen we samen via het prachtige Duinvlietspad naar het restaurant en Simmy mocht mee. Voor hem was het tenslotte ook een feestdag. We hebben ons heerlijk laten verwennen met een uitgebreide proeverij. Niet normaal! Beetje jammer dat we door de regen terug moesten, maar eenmaal thuis kon het uitbuiken beginnen. By the way… ik heb geen paashaas gezien!

Update

Crowdfunding.

Yes! De eerste €8.500 via onze crowdfundingspagina op Uniek Sporten is binnen! Daarmee hebben we een belangrijke mijlpaal bereikt en dat dankzij de steun van al onze donateurs. Dankjewel!
En wat was ik blij verrast toen ik donderdagmiddag de mail opende en een reactie had ontvangen op mijn sponsorverzoek van Velocity Trade, een vertrouwde handelspartner voor bedrijven en instellingen wereldwijd, waarin zij aangaven de HandbikeBattle met een heel mooi bedrag te willen sponsoren. Echt super gaaf. Op naar de top!
Wil jij ook bijdragen? Doneren kan nog altijd via: https://www.helioheroes.nl/sponsors/

En voor vandaag: Lang Leve de Koning! 👑

Spreuk van de dag

Jij bent zoveel méér. Méér dan je
rotdagen, je fouten, je angsten of
tranen. Méér dan je struggles,
twijfels of afgezegde plannen. Méér
dan je tegenslagen of onzekerheden.
Jij bent zoveel meer dan dat alles. ✨
#verliefd