Gisterenavond hadden we een ‘koperen bruiloftsfeestje’ van Jeroen & Janine. We waren met z’n viertjes uitgenodigd bij PUK in Velserbroek. Je raadt het al, we gingen met alle gasten een potje petanque spelen (soort jeu de boules). Frank en ik hadden net daarvoor onze lieve Body bij Lonneke gebracht, waar hij gedurende onze vakantie zou logeren. Speciaal voor het feest had ik mijn prothese aangedaan en mijn rolstoel meegenomen. We feliciteerden het bruidspaar en zagen op de achtergrond op een groot scherm de trouwfoto’s voorbij komen. Duidelijk was te zien dat we in twaalf en een half jaar allemaal zichtbaar ouder waren geworden. ???? Met een drankje gingen we de Boulodrome (hal) in en kregen we korte uitleg van de spelregels. We werden in teams ingedeeld en kregen een baan toebedeeld. Eerst dacht ik dat ik vanuit mijn rolstoel zou spelen, maar het was een grindbak en dat rijdt niet echt lekker. ???? Oké, dan maar proberen met mijn been aan. Wel grappig dat we dit soort spelletjes ook in Heliomare speelden. Misschien zelfs een klein voordeel… Nou ja, het eerste potje dan, dat wonnen we met overtuiging.???? Bij het tweede spel werden de teams gehusseld, kregen we nieuwe tegenstanders en werden we dik ingemaakt. ???? De eerste prijs ????viel echter wel binnen de Moerkerkjes, jawel onze Frank had de hoogste score. ???????? Na deze enerverende activiteit mochten we aanschuiven bij het Indisch buffet. Het was lekker en er werd gezellig gekletst. Natuurlijk waren er ook veel kleine kinderen en een aantal hadden de moed verzameld om naar mijn ‘bionische been’ te komen kijken. Ze vuurden allerlei vragen op mij af. ‘Hoe kom jij aan zo’n been? Waar is jouw andere been? Is jouw been eraf gevallen? Komt jouw been weer terug?’ En ook een beetje lacherig over het feit dat ik maar één bil heb, ‘hoe moet jij dan zitten?’ Ze vonden het reuze interessant en haalde ook de andere kids erbij. Ik kon er wel om lachen en heb ze mijn been laten voelen. Ineens was het klaar, ze wisten genoeg en gingen verder met tikkertje spelen.???? Rond de klok van acht uur was het feest afgelopen en ging iedereen weer huiswaarts.

Het zou een kort nachtje worden, want we gingen na de ????wedstrijd ‘Rico versus Badr’ pas naar bed. Heb je het trouwens ook gezien? Wat een anticlimax hè?! Jammer ook. We hadden de wekker gezet om drie uur ???? in de ochtend. Geheel vrijwillig hoor, we hadden een heerlijke vakantie naar Kaapverdië in het vooruitzicht. Wat er mis ging weet ik niet, maar Frank zijn wekker ging tussen twaalf en half een, twee keer af. Ik sliep net. Grrr…???? Midden in de nacht opstaan is niet echt mijn ding, maar ik stond toch redelijk snel na de wekker naast mijn bed. De taxibus kwam ons om kwart voor vier halen. Rolstoel, prothese in een grote tas, beautycase, twee grote koffers en twee stuks handbagage gingen mee. Binnen no time waren we op Schiphol waar het nog erg rustig was. Bij de incheckbalie bleken we ‘overgewicht’ te hebben…???? en moesten we bijbetalen. De rolstoel, de prothese en de handbagage werden voorzien van een label. Voordat we door de douane gingen heb ik in de invalide toilet mijn been aangedaan, zodat de familie daar niet mee hoefde te sjouwen. Scheelt toch weer ruim twaalf kilo… In de rolstoel ben ik verder gegaan. Bij de bagagecontrole werd ik gefouilleerd. Ben toch benieuwd hoe ze weten dat ik oké ben.???? Ik moest namelijk gaan staan zodat ze goed fouilleren, maar ik had mijn been aan en dat korset is groot en hard en dat zullen ze niet elke dag tegenkomen, denk ik zo. Maar het was goed en ik mocht door rollen. We hadden tijd genoeg om een bakkie koffie te drinken en wat winkeltjes te bekijken. Op aangeven tijd werden we verwacht bij gate G8. Terwijl de kids in een massagestoel zaten, deed ik mijn prothese weer, in de invalide toilet, af en in de tas. Wij mochten als eerste boarden, ik rolde met de rolstoel tot aan de deur van het toestel, waarna ik op krukken het vliegtuig in ging. Het gangpad was erg smal, ik hupste zijwaarts naar rij zeventien. Sven, Lynn en ik zaten bij elkaar, Frank zat voorin. Deze keer geen vertraging, we vertrokken precies op tijd. ✈️Na zes en een half uur vliegen, te lang zitten, een paar aanvallen van fantoompijn, wat hazenslaapjes, wat eten en lezen landden we op het eiland Boa Vista. We zijn over de Canarische eilanden gevlogen en ik heb, zoals beloofd, natuurlijk even gezwaaid naar mijn oud collega’s ???????? op la isla bonita ‘Tenerife’. De landing vond ik best spannend, het waaide behoorlijk en het toestel ging heftig schuddend naar de grond. ???? Maar we zijn er! De klok ging twee uurtjes terug en onze HOLIDAY kon beginnen!☀️

De Kaapverdische eilanden, vormen een eilandengroep van tien eilanden, waarvan er negen bewoond zijn. De naam Cabo Verde is Portugees en staat voor Groene Kaap. Eeuwenlang is het een Portugese kolonie geweest, gemengd met Creoolse invloeden. Deze invloeden zijn vandaag de dag nog steeds goed merkbaar. Op deze eilandenarchipel is een bijzondere en interessante mix te vinden van Portugese stijl en Afrikaanse charme. De bevolking heeft een vriendelijk karakter en is altijd vrolijk en behulpzaam. Er heerst een gematigd klimaat met veel zon en de spectaculaire witte zandstranden aan een helderblauwe zee vormen de voornaamste troeven van deze ongerepte vakantiebestemming. Hier kun je naar hartelust genieten van zon, zee en strand. Omdat er speciaal voor mij een liftwagen naar de deur van het vliegtuig kwam, verliet ik samen met Lynn, als laatste van de Boa Vista passagiers, het vliegtuig. De mannen hadden het toestel met de trap verlaten en gingen naar het luchthavengebouw. Wij werden daar netjes voor de deur afgezet. Ook bij de paspoortcontrole kregen we voorrang, omdat ik AirPort assistance had. Zo heeft mijn nadeel, heel soms een klein voordeel. ???? De koffers kwamen vrij snel en konden wij ons gaan melden bij de reisleiding van TUI. Buiten stond er een lokale groep mannen te zingen, we voelden ons erg welkom! Met een volle bus vertrokken we naar het hotel Riu Touareg. Het was een rit van een half uurtje, deels over een wat hobbelig wegdek, door de middle of nowhere. Het eiland heeft, zover ik nu gezien heb, wel iets weg van Fuerteventura. Uit het niets stond er aan de kust ineens een groot luxe hotel, wat meer leek op een village. We werden voor de deur afgezet, ik verliet als laatste de bus (iemand moet de laatste zijn????), want ik zat in het midden en had tijd nodig om eruit te komen. Een hele sprong hoor, met een zeer hoge opstap en nog drie, vier treden. ???? We hebben ingecheckt, een welkomstdrankje genuttigd en zijn naar onze, naast elkaar gelegen, kamers gegaan. De koffers werden iets later gebracht. Het was warm en de zon☀️ scheen, dus we hebben ons snel omgekleed (badkleding) en zijn neergestreken op een van de terrasjes aan zee. Prachtig! ???? Hier kunnen wij ons de komende dagen wel vermaken! ????????☀️

Uit de rubriek ‘STOM’ van de laatste Linda:

‘Je krijgt wat je aankunt in het leven’. Flikker op, je kunt aan wat je krijgt, er zit niks anders op! ✨