Dit was me toch een week van uitersten. Het ene moment zat ik op mijn ene knie de keukenvloer te schrobben na een klein ongelukje, het andere moment stond ik tijdens de IPSO-verwendag heel even in de spotlights. Van een stijve en pijnlijke rug, naar een onverwachte duik om die ene shuttle tóch terug te kunnen slaan. Ja, je leest het goed: na tien maanden stond (zat, duh! 🙄) ik eindelijk weer op het trainingsveld voor de parabadminton. En wat heeft me dat een spierpijn opgeleverd zeg. Niet normaal. Ook het weer ging van links naar rechts. Van grijze dagen vol regen en tien keer zeiknat te zijn geregend, naar onverwachte warmte en zonneschijn. Maak me gek!
Stom!
Als je alles op één been doet, gaat er dus weleens wat mis. Er zijn per dag echt verschillende momenten, waarbij ik uit balans raak en bijna onderuit ga. Gelukkig bijna, want ik weet me meestal toch te corrigeren en ‘op de been’ te houden. Deze keer ging het mis met een kop koffie in mijn hand. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen… De koffiespetters zaten werkelijk door de hele keuken, op de muur en op de grond. Ik lag er nog net niet naast (nou ja, later wel om het weg te poetsen), en moet bekennen dat ik toch wel even gevloekt heb. Er zijn dagen dat ik het prima trek, vallende krukken, vieze rolstoelwielen, het gehannes en gedoe, maar deze keer was ik gewoon even niet blij. Nou ja, that’s life. 😏
Caprera
‘Terug in de tijd’ met Yves Berendse & Band.
De hele week had ik Buienradar in de gaten gehouden. Niet dat je daar vrolijk van wordt, maar goed, je wilt toch goed voorbereid naar een buitentheater. De weergoden voorspelden niet veel goeds, al vertelde de weer-app de ene keer dat we zeiknat zouden regenen, terwijl een paar uur later leek alsof we de dans zouden ontspringen. Printscreens van ‘de verwachting’ werden over en weer gestuurd. Er ontstond een nieuw vraagstuk; Gaan we met de fiets of toch met de auto? Dat laatste is natuurlijk helemaal niet handig, Ja je komt droog aan, maar parkeren in die buurt is lastig, want je bent niet de enige zal ik maar zeggen. Puntje bij het paaltje, wij gingen ‘op safe…’
Paraplus zijn verboden, dus de regenjas en regenponcho gingen mee.
Marie kwam mij thuis ophalen en omdat de rolstoel niet mee ging nam ik een dik zitkussen mee want die banken daar zijn voor mij niet te doen. Een rugzak gevuld met regenjassen en zelfs mijn winterjas, ging mee, want ja, als het nat is krijg je het snel koud en dat wil je ook niet. Met goede zin vertrokken we naar Bloemendaal. Duidelijk was meteen dat we beiden ons huiswerk niet hadden gedaan en de nummers niet voldoende hadden ingestudeerd. We hoopten weg te komen met ‘lalala’, haha. Het was druk in het straatje bij aankomst en natuurlijk waren de twee invalideplekken voor de deur bezet. Bij navraag bleek er nergens anders een invalideplek te zijn, dus zat er niets anders op dan dat Marie mij er bij de ingang uitgooide en op zoek ging naar een beschikbare parkeerplaats. Op zich maakte het ook niet uit, want we zouden aan het einde van de avond voor de deur opgehaald worden door de BOB. Goed geregeld hè!
Onder begeleiding liepen we langs het artiestenhonk door naar de tribune.
De dame die de kaartjes controleerde zag mij aankomen hupsen en bood heel lief meteen een stoel aan, zodat ik zittend kon wachten op mijn vriendinnetje. Zonder rolstoel en met een slechte en pijnlijke rug is het toch wel een stukje ‘lopen’ naar het theater. Maar… elk nadeel heb zijn voordeel! We zaten zowat in het midden op de eerste rij, recht voor het podium. Het was rete druk en omdat de bar boven is, was Marie ‘de lul’ om een drankje te halen. Leuk joh, om met mij op stap te gaan! 😜 In de tussentijd kwam een oud collegaatje gezellig even klessebessen en sprak ik kort met een dame in een rolstoel (ook met één been) die naast ons plaatsnam. We keken naar elkaar en zagen onszelf in een soort van spiegelbeeld, want zij bleek haar rechterbeen nog te hebben. Binnen no time hadden we onze schoenmaat uitgewisseld. Helaas matchen deze niet. Zou toch wel heel grappig geweest zijn…
Een knuffel van Yves!
Nadat iedereen ‘ingedikt’ was kon de voorstelling beginnen en gingen de spotlights aan. De band begon en Yves kwam op. Wat een leukerd en wat een mooie stem. De bekende nummers Nachtenlang, Terug In De Tijd, Alleen Met Jou, Zin In Jou, Hoe Zou Het Zijn Geweest en Vandaag Ben Ik Van Jou werden uit volle borst meegezongen. Vriendin en ik volstonden met het afgesproken ‘lalala’. Yep, ik ben fan! Helemaal toen hij een moment het publiek in ging en natuurlijk langs de eerste rij liep. Hij schudde handen, maar deelde ook knuffels uit. Ik had mazzel en kreeg een ‘braza’ van de zanger. Bewijs in de zin van een foto heb ik helaas niet, maar zijn parfum heb ik de hele avond nog geroken. Best lekker!
Het was een mooie avond, droog en aangenaam van temperatuur. Sterker nog, er is de hele avond geen druppel gevallen. Buiten het feit dat ik ons flesje wijn met mijn krukken omstootte en er ruim acht euro aan kostbaar vocht uit de fles vloeide. Oeps! Voor zo’n flesje betaal je gewoon €28, zonde hè?!
Goed, we zijn voor niks met de auto gegaan en hebben voor Jan Snot jassen lopen zeulen. Volgende keer negeer ik Buienradar, daar kun je toch geen peil of plu op trekken.
Verwendag
‘Een mooi moment’ bij IPSO Huis Kennemerland.
Handen uit de mouwen.
Het was gezellig druk en warm, door het hele huis was er van alles te beleven, dus maakte ik na een kletspraatje met de ‘collega’s’ een rondje.
De keukentafel stond vol lekkere hapjes, zowel zoet als hartig. Het koffiezetapparaat en de waterkoker maakten overuren, dus niemand kwam ook maar iets te kort. Ik hield het maar bij een kop thee, want ik had net daarvoor gegeten. Twee visagisten van Look Good Feel Better zorgden met zachte make-up en verzorging dat alle dames er stralend uitzagen voor de fotoshoot. Ook ik mocht eraan geloven. Zelf ben ik niet zo van het uitgebreid smeren en plamuren, maar die meiden weten precies wat bij je huid- en haarkleur past. Vakwerk! Jammer dat ik geen date had. Zat ik later die dag in mijn eentje op de bank mooi te wezen…Een blijvende herinnering aan deze bijzondere dag.
Overwinnen
‘Over veerkracht en overwinning na verlies van een deel van je zelf’.
Donderdag 18 september werd de expositie van een aantal foto’s uit het Inspiratieboek Overwinnen officieel geopend op de Verdronkenoord in hartje Alkmaar. Samen met ervaringsdeskundige John Schot en paralympiër Margret IJdema was ik uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. En geloof het of niet, maar ik ben voor de verandering eens niet verdwaald en ik was zelfs keurig op tijd. ☺️ Er was een parkeerplek direct aan de kade voor mij afzet, wat ik heel spannend vond, want eenmaal uit balans zou ik met een kleine misstap (hupsje) zonder pardon in het water belanden. Nu kan ik best een beetje zwemmen, maar ja, ik had geen zin in een nat pak natuurlijk. De man van Femke was gevraagd om mij te helpen met inparkeren (lief!), wat mij uiteindelijk zelf lukte, en veilig langs het randje van de kade te loodsen. 😅
Gemene deler.
Binnen nam ik plaats naast John, die ik kende van de foto en zijn verhaal. Eenmaal in gesprek hoorde ik dat hij afgelopen juni ook meegedaan had aan de HandbikeBattle. En nee, ik heb hem daar niet gezien of in elk geval niet herkend met zijn helm op. Daarbij was ik druk aan het ‘overleven’ op die berg, dus is er waarschijnlijk meer aan mij voorbij gegaan. Het was overigens niet zijn eerste keer, hij had al negen keer die berg omhoog gefietst. OMG! Wat een bikkel hè?! Niet veel later kwam Magret binnen, die ik ken uit Heliomare en die ook in juni de Kaunertaler Gletscher bedwongen heeft. De beperkte wereld is klein en je komt elkaar al snel tegen. Wel leuk, want het schept een band. We hebben alle drie eenzelfde drive om ergens voor te gaan en alles uit het leven te halen, ondanks of juist dankzij de tegenslag die onze wereld toch echt wel heel erg op z’n kop heeft gezet.
Gesigneerd!
Toen alle gasten gearriveerd waren heeft Femke verteld hoe het boek is ontstaan, nadat zijzelf een ernstig fietsongeluk kreeg en in Heliomare terecht kwam. Zij wilde mensen in een rolstoel, die enorme obstakels hebben overwonnen in de spotlights zetten als eerbetoon aan hun mentale weerbaarheid en doorzettingsvermogen. Zo hebben wij ook ons verhaal mogen delen. De gastvrouw stelde vragen over verlies, afscheid, veerkracht, doorzettingsvermogen en hoe je jezelf weer herpakt na het verlies van een deel van jezelf en je ‘vanzelfsprekende’ leventje. Ook de aanwezigen mochten vragen stellen en zo ontstond er eigenlijk een heel mooi open gesprek.
Er werden nog wat boeken verkocht en ik heb voor het eerst in mijn leven mogen signeren! Leuk hè?! Niet dat ik meteen herkend werd van de foto, want die is een paar jaar (en kilo’s) geleden gemaakt en toen droeg ik mijn prothese ‘oftewel Leggy’ nog. Meestal zittend, maar toch. Ik hoop (en denk) dat de gasten vol inspiratie naar huis zijn gegaan. Enne… er zijn nog exemplaren te koop, dus mocht je geïnteresseerd zijn, klik dan hier. Leuke bijkomstigheid is dat een deel van de opbrengt gaat naar Fonds Gehandicapten Sport, die dan weer hoofdpartner is van de HanbikeBattle. ☺️
Spreuk van de week
Misschien moet je
minder zoeken
misschien moet je
meer gaan doen
dan komen vanzelf
oplossingen
da’s wat
levenslessen
doen
#chrisje
