Het leuke van op vakantie gaan is ook weer het thuiskomen. Vorig jaar was dat dus ontzettend spannend met de oplevering van mijn nieuwe stulpje, nu wist ik waar ik naar toe ging. Naar huis, mijn thuis! Met uiteraard een vracht aan worstenbroodjes voor in de vriezer. En meteen weer toe aan vakantie, want we hebben niet stil gezeten. Uitgerust? Nope! Zoals ik mijn vorige blog afsloot, de vakantieweek in Brabant zat vol verrassingen, mooie ontmoetingen, pijnlijke momenten, beestachtige taferelen, leuke uitjes en heerlijke etentjes. En last but not least: ik heb zelfs een nieuwe uitdaging gevonden. Nieuwsgierig? Pak een lekker kopske koffie en lees dan snel verder!

De Flaasbloem

Het liefst erin, niet er neffe, anders gade thuis! 💦

Wij stonden dus op precies hetzelfde plekje als vorig jaar. Dichtbij het toiletgebouw met veel ruimte en groen om ons heen. Het was goed kampeerweer, maar het regende soms… eikels. Die dingen zijn keihard hè?! Oeps, oppassen geblazen dus. We hadden de luxe dat we niet met een wc-rol over de camping hoefde, want dat was prima verzorgd. De invalidebadkamer zit aan de achterkant van het sanitair gebouw en ik heb de hele week geluk gehad, dat deze schoon en vrij was als ik wilde douchen of een plasje wilde plegen. Dat was vorig jaar wel anders, toen moest ik af en toe achteraan sluiten bij de miva’s (minder validen) en ik kan je vertellen dat je dan soms best heel lang moet wachten.

Nu niet, nu liep het op rolletjes.

De enige echte obstakels waren het opstapje van de caravan (kijk hier), de drempel naar de wc naast ons bed en het zandpad dat voor ons lag. Dat pad stofte niet alleen enorm, nee het was ‘lekker’ hobbelig en in de avond pikkedonker, waardoor het rollen en lopen met krukken best een beetje spannend was. Maar godzijdank geen valpartijen of andere narigheid. Ik ben zonder kleerscheuren en met mijn ene been veilig thuis gekomen. 😅
Wel heb ik veel last gehad van mijn onderrug en krampen met de nodige fantoompijnen. Erg vervelend, maar het is wat het is. Afleiding helpt en dat hebben we gezocht en gevonden. Fijn zo’n grote lieve familie. En een dag zonder pijn, is een dag niet geleefd… 🙃

Op het fietske naor Alphen en Baarle Hertog.

Maandags hadden we een ‘vrije dag’ (ook wel lekker op vakantie 😜) en geen concrete afspraken. We stapten op de fiets en kwamen na een drie kwartiertjes ’trappen’ uit in Alphen. We wilden deze keer onze oudste nicht verrassen met een bezoekje, maar zij was helaas niet thuis. Dan maar weer door naar de buren, neef Ad en Marianne, waar we vorig jaar ook langs geweest zijn. We hadden geluk, zij waren thuis en hadden een ‘kopske koffie’ voor ons. 😀 Na gezellig wat bij gekletst te hebben vertrokken we naar Baarle Nassau, voor een heerlijke lunch op het terras van Den Engel op de grens van Nederland en België. Ook dit is een bekend stekkie voor ons. En aangezien er in het verlengde van die straat naar Baarle Hertog ook een nicht en neef (Ad & Rianne) naast elkaar wonen, hebben we die ook even ‘meegepakt’. Surprise! Makkelijk hè als iedereen bij elkaar om de hoek woont…

Lunchen bij de Fazant.

Het is net vakantie, we schuiven van ontbijt naar lunch, van lunch naar de borrel en van de borrel weer door naar het avondeten. Het is goed dat we geen twee weken zijn geweest, want dan zou ik uit mijn jasje gegroeid zijn. Taartje hier, worstenbroodje daar, een chippie met een sausje en dat wegspoelen met een biertje of wijntje. Oef!

De dag erna werden we (hoe kan het ook anders) met enige omweg door Google Maps naar ‘De Fazant’ in Ulvenhout begeleid, waar we afgesproken hadden met de drie nichten Toos, Anita en Lia van mama’s kant. En terwijl wij gezellig bijpratend aan de thee zaten met een goed gevuld broodje, stapte Lynn op de trein om een paar daagjes bij ons aan te sluiten. Snel broer geappt of hij zijn nichtje van het station wilde halen, zodat Manja en ik ook nog tijd zou hebben om naar het plekje te gaan waar pa uitgestrooid is. Dat lag tenslotte om de hoek.

Even langs bij ons pap.

Thuis staan de foto’s van ons pap en mam met klein bolvormige urnen naast elkaar. Ze zijn elke dag in mijn gedachte en ik neem ze dus overal mee naar toe. Deze week hebben we ze enorm gemist en veel over hen gesproken en herinneringen opgehaald. Zo waardevol. Pa wilde niet begraven worden, maar we mochten hem wel uitstrooien op een mooi plekje. Dat plekje, bij een prachtige boom tegen het weiland aan, ligt op Begraafplaats de Lichtenberg, waar veel van zijn familie ligt. Het was fijn om in stilte even heel dicht bij hem te kunnen zijn… ‘Pap, ik mis je zo!’ 😢

Omdat er liefde is
bestaat er geen voorbij
in alle eeuwigheid
ben jij
Toon Hermans

We waren nog maar net terug van deze enerverende middag of we zagen Lynn en Jorn richting de caravan lopen. Even later sloten Bart, Mels en Marieke ook aan. Daar we zelf ‘maar’ vier stoelen hadden, hadden we gevraagd of ze zelf een stoeltje wilden meenemen en zo hadden we ineens een overschot. 🙃 De hamburgers gingen op de bakplaat en de wijn werd ingeschonken. Salade en een gebakken aardappeltje erbij en klaar. De afwas met zoveel mensen is het minst sexy van het geheel, maar ja het hoort bij het kneuterige campingleven. Ik houd ervan. Niet van de afwas hoor…die werd deze keer voor ons gedaan. Top! Het was overigens de warmste avond van de week en we hebben heerlijk zonder dekentje tot laat buiten kunnen zitten.

Beekse Bergen

Gewonnen!

Per lot heb je ​4 kaarten voor een Uitstapje naar keuze gewonnen. Gefeliciteerd!

Nou, alsof het zo moest zijn. Eigenlijk gaan we elk jaar wel een keertje naar de Beekse Bergen, mijn favoriete dierenpark. Nederlands als we zijn, gaan we ook altijd op zoek naar kortingskaarten. Deze hadden we wel gevonden, maar nog niet besteld. En toen ineens popte een mail op van de Postcodeloterij met leuk nieuws. Geen grote prijzen of geldbedragen, maar wel een uitje naar keuze. Een zoethoudertje om ’tevreden’ klanten te houden? Anyway, ik was er blij mee. Zodra we een geschikte datum hadden, reserveerde ik meteen de tickets. Super tof en wat een timing!

Laptopje mee naar de dierentuin.

Mijn laptopje ging mee achterin de rolstoeltas, omdat ik om kwart over zes een voor mij belangrijke online meeting had over een mogelijke nieuwe uitdaging en ik nog geen idee had, waar ik om dat tijdstip zou zijn. Tussen de wilde dieren, bij mijn broer thuis, in Esbeek of op de snelweg.
We stonden nog maar net geparkeerd of broer kwam het parkeerterrein oprijden. We haalden de rolstoel en handbike uit de auto en sloten aan in de rij om binnen te komen. Binnen no time hadden we de eerste apen al gespot. Altijd leuk, vooral die kleintjes die rollend en dollend apenkooien. Ik zou daar een hele dag naar kunnen kijken.

We begonnen met de wandelsafari en omdat het wiel van mijn handbike constant ‘spint’ omdat ik geen grip heb op een zanderig pad of heuvel, moest ik regelmatig geduwd worden. In mijn eentje was ik niet ver gekomen en bij de olifanten blijven hangen vrees ik. Ik hoop zo dat straks met mijn nieuwe bike dit probleem opgelost is, want ik word er werkelijk knettergek van. Het maakt ook zoveel geluid en dat stoort niet alleen mij. Nou ja, eigenlijk mocht ik al blij zijn dat mijn fiets (die op instorten staat) het niet begaf. Vorig jaar brak daar namelijk de krenk af en ik kan je vertellen, dat was lastig fietsen… Na de wandelroute hebben we gekozen om de bootsafari te doen en niet met de auto in een soort file door het park te rijden. Dat hebben we al zo vaak gedaan en het was mooi weer, dus ook een beetje zonde. Lekker uitwaaien en beesies kijken vanaf het water.

File…

Om half zes sloot het dierenpark en besloten we terug naar de camping te rijden zodat ik rustig in gesprek kon gaan. We hadden alleen geen rekening gehouden met eventuele files. Duh! 🙄 Gelukkig belde broer vanuit zijn auto net op tijd om ons een binnendoor route te wijzen en ik alleen maar een slinger aan mijn stuur hoefde te geven, om de juiste afrit te nemen. Met succes, want iets na zessen zat ik met mijn laptopje op bed van een afgesloten caravan 🥵, klaar voor de Teams meeting.

HandbikeBattle

Word jij de nieuwe communicatieheld voor de HandbikeBattle?

Alleen al bij het lezen van de vacature op Social werd ik enthousiast en begon mijn hart sneller te kloppen. Als communicatieprofessional én deelnemer aan de afgelopen editie van de HandbikeBattle, kon ik maar één ding zeggen; ‘Stop met zoeken, hier ben ik!‘ Hallo, deze vrijwilligersfunctie was/ is op mijn lijf geschreven. Een nieuwe uitdaging zonder dat ik mijn lijf weer in een trainingstraject hoef te gooien. Ik heb al 2 km gezwommen in openwater, en nu een berg bedwongen op armkracht. What’s next? Ik had nog geen idee, tot nu. Diezelfde dag belde ik met de voorzitter die als contactpersoon vermeld stond. Zijn stem herkende ik uit Oostenrijk, want het was de man die daar de boel presenteerde. Na een leuk en informatief gesprek heb ik mijn enthousiasme ook in een mailtje gegoten. Daarna was het wachten totdat de reactietermijn verlopen was.

‘Wij zouden graag op korte termijn, in een informeel gesprek, verder kennis willen maken’.

Mijn hart maakte een sprongetje. Oké, ik was met twee andere door naar de volgende ronde. Nu wilden ze dus precies in mijn vakantieweek de afspraak plannen. Jammer, want ik ben in het echt ‘leuker’ dan op beeld, haha, maar ze kozen toch voor een online Meeting. En daar zat ik dus. Op bed in de caravan met mijn laptop op schoot. Op het beeldscherm verschenen drie bestuursleden en ging het gesprek van start. Na een klein uur sprong ik naar frisse lucht happend blij en enthousiast de caravan uit. Mijn hoofd voelde zo rood als een gekookte tomaat, maar zus zei dat het wel meeviel. ‘En?‘ Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden, maar geen idee wie mijn ‘concurrentie’ is. Ik ben wie ik ben, en als dat genoeg is, komt het goed.

Galder

Kaarsje branden voor mama.

Na een gezellig avondje spelletjes spelen, een goede nachtrust en een lekker ontbijtje gingen Lynn & Rick (die speciaal voor deze dag was overgekomen), Manja en ik naar het Mariapark met de Lourdesgrot in Meerseldreef om voor mama haar verjaardag een kaarsje te branden. De plek waar zij honderdduizend kaarsjes voor mij gebrand heeft en je ziet dat het geholpen heeft. Ik ben er nog! Ons mam zou trouwens 84 jaar geworden zijn. Best jong nog, vooral omdat ze rond haar 75ste al symptomen begon te vertonen van beginnende dementie. Het bleek een langslepende en schrijnende ziekte. Vreselijk om te zien hoe ons mam zichzelf, ons en de omgeving beetje bij beetje kwijtraakte en verdween in een dikke mist.

‘Lieve mam, dit kaarsje is voor jou, omdat ik zielsveel van je hou‘. ❤️

Op mijn beeldscherm verscheen de tekst ‘Hoi Ilse, sorry…’

‘Oh nee!’ was het eerste wat ik dacht toen ik deze woorden las afkomstig van de voorzitter van de HandbikeBattle. Ik had mijn leesbril niet op en kon het tekstbericht niet verder ontcijferen. Wel meende ik gezien te hebben ‘dat ik je stoor’, maar wilde op dat moment het appje niet openen. Mijn gedachte waren bij mama en dit was niet het geschikte moment. Helemaal niet als er een afwijzing zou volgen. Niet nu. Niet hier. Ik sloot Whatsapp en besloot tijdens de lunch het berichtje pas te lezen, hoe nieuwsgierig ik ook was.

In stilte verlieten we het park en gingen een kijkje nemen in de tegenovergelegen speeltuin waar ons mam vaak met haar kleinkinderen naar toe ging. Er was niets veranderd. Bizar! Lynn sprong gelijk op de familieschommel, toentertijd al haar favo speeltoestel. Op het moment dat we in de auto stapten om naar de de Boswachter in het Mastbos te rijden voor de lunch appten we Jorn, zodat hij daar gezellig kon aansluiten. Maar… voordat we daar waren reden we langs het huis in Galder waar mama met Anton gewoond heeft en waar er 1001 herinneringen liggen. Ik zette de auto even stil, zodat we het huis goed konden bekijken.

Een busje van PostNL blokkeerde het zicht, maar daar zat ook de enorme verrassing van de dag.

De pakketbezorger had namelijk aangebeld en een pakketje voor de deur achtergelaten. De nieuwe bewoonster kwam via de poort naar voren lopen en zag vier paar ogen vanuit de auto haar kant op kijken. Ze keek ons met vragende blik aan. ‘Het is nu of nooit, dit is de kans’, zei Manja en stapte uit. Wij keken mee naar het gesprek en zagen de vrouw in kwestie gebaren dat we de oprit op mochten komen. Gelaten stapten we uit en toen we uitgenodigd werden een kijkje te nemen in de tuin, schoten de tranen in onze ogen. Dit was een heel bijzonder cadeau en dat op de verjaardag van ons lieve mamsie. Dankbaar namen we de uitnodiging aan liepen door naar achter.

Drie Alpaca’s stonden ons aan te kijken…

Geweldig! De tuin was nog even mooi en niet heel veel veranderd. Nou ja, buiten het feit dat daar dus drie grappige beesten achterin stonden met een prachtig houten onderkomen erbij. We kregen alle ruimte om ongestoord een rondje te lopen en herinneringen op te halen. God, wat verlangde ik terug naar de tijd dat we daar met z’n allen waren. Ik had er alles voor over gehad, als ons mam nu met een dienblad vol lekkers naar buiten zou komen, alsof er niets gebeurd was… Alles zoals het ooit was. Samen, gezellig, warm, liefdevol en altijd heel fijn.

Lunchen bij de Boswachter.

Opgewonden over dit onverwachte bezoek streken we neer op het terras van de Boswachter in het Mastbos. Het moment om het berichtje te lezen dat ik eerder uitgesteld had. Hardop las ik voor:  ‘Hoi Ilse, sorry… dat ik jou nogmaals stoor in jouw vakantie...’  Geen uitsluitsel, wel het verzoek om terug te bellen en dat heb ik gedaan onder toeziend oog van de familie. Met een knikkend knietje. 🙃 Maar het was het wachten waard. Super goed nieuws, ik was ‘aangenomen’ als vrijwillige communicatiekracht voor de Handbikebattle! Mijn dag kon niet meer stuk, ik was helemaal hyper en super blij! Op 10 september mag ik aansluiten bij de eerste vergadering in Utrecht en hoor ik hoe het programma eruit gaat zien. Nu al zin in. Leuk leuk!

In den Bockenreyder is uniek gelege op landgoed ‘De Utrecht’, vlakbè de venne en midde in de bosse van Esbeek. (Dit is dus Brabants geschreven hè?! Niet dat je denkt dat het typefoutjes zijn 😜)

Jorn ging hierna zijn koffer pakken voor zijn reis naar Kirgizië (gaaf hè) en wij reden door naar ‘In den Bockenreyder’ in Esbeek om een Trappistje te drinken en te proosten op het leven van paps en mams. En mijn nieuwe uitdaging natuurlijk. We topten deze dag af met heerlijke sushi bij Nagoya in Ulvenhout. Het restaurant waar we met mama altijd kwamen. De cirkel was rond.

En zo kwam er een einde aan de vakantieweek in Brabant. Het was echt keigezellig. Houdoe en bedankt hè!

Foto’s zien? Klik hier voor de compilatie en mocht je het gemist hebben, hier het filmpje ‘verdwaald op een ruiterpad’.

Spreuk van de week

Geluk gaat niet over het
krijgen wat je wilt, maar over
genieten van wat je hebt.
#mindset_fabriek