Selecteer een pagina

Hilarisch of catastrofe?

15 augustus 2025 | 0 Reacties

Je hebt geen invloed op hoe de wind waait, wel hoe je de zeilen bijzet.
Het lag al een tijdje in de planning, een bedank-etentje bij mij thuis speciaal voor mijn fietsmaatje Bart en zijn vrouw Jacky. Gewoon om te laten weten dat ik dankbaar ben voor alles wat hij (en zij) tijdens het traject richting de HandbikeBattle voor mij gedaan en betekend heeft. Omdat ik er wat bijzonders van wilde maken en zelf geen keukenprinses ben, had ik kooktalent Sven ingeschakeld voor de nodige inspiratie en inkoop. Heerlijk zo’n zoon!
Voordat er visite komt, wil ik alles altijd tip top in orde hebben. Zo ook nu. Alles netjes aan de kant, stofzuigen, hond uitlaten, kussens in de stoelen buiten, tafeldekken, hapjes klaarzetten, je kent het wel. Sim had de hele dag al last van de warmte en had precies dit moment van voorbereiding uitgezocht om zijn overheerlijke ontbijt van de dag in de keuken uit te spugen.

Daar zat ik, op mijn ene knie de vloer te schrobben.

Het zweet stond op mijn voorhoofd. De tijd tikte door en ik had nog het een en ander te doen. En door. Tegen vijven stonden de gasten op de stoep. Gezellig! We hadden elkaar wegens vakantie na ons Oostenrijks avontuur niet meer gezien, dus het was een enthousiast weerzien. De fles bubbels van Grapedistrict, die ik heel lief van mijn fysiopraktijk cadeau had gekregen voor het behalen van de top, pakte ik uit de koelkast. Dit was het moment om hem te openen. Nog voordat we het dienblad met hapjes buiten hadden gezet, gooide Sim roet in het eten. Of nou ja, hij gooide zijn eten er voor de tweede keer uit. En wil je weten waar? Nou, niet ‘gewoon’ op mijn PVC-vloer, maar op het lichte ronde kleed voor de televisie. Natuurlijk!  Zo’n licht kleed is überhaupt niet heel praktisch met een zwarte hond die het hele jaar door verhaart, maar goed, alles voor het oog. Daar zat ik voor de tweede keer die dag op mijn linker knie, een hoop bagger van het vloerkleed te schrapen.🙄

Gadverdamme! Een lekker begin van de avond zal ik maar zeggen…

Eenmaal buiten ontkurkte ik de mooi gevormde fles en schonk de drie glaasjes vol. We proostten trots op onze prestatie, want we hebben het maar mooi geflikt. Terwijl wij enthousiast herinneringen ophaalden, waande Sim zich ‘ongezien’ en jatte een hartig worstje van de borrelplateau. G*dgloeinde!🤬 Dat doet hij anders nooit…
Het meeste werk was al gedaan, maar voor het opmaken van het voorgerecht (sashimi van tonijn met een heerlijke dressing, wasabimayo en sesamzaad) en het alvast uit de koelkast halen van de tournedos, zodat die op kamertemperatuur kon komen, dook ik de keuken in. Alles voor het beste resultaat, toch? Terwijl we genoten van het eerste gerechtje en de zwoele zomeravond, hoorde ik wat gerommel in de keuken. Veel aandacht gaf ik het niet, totdat ik Sim langzaam naar buiten zag lopen. Mijn onderbuikgevoel zei dat er iets niet klopte, maar wat…? Ik keek hem aan en schrok me rot. OMG! Nee! 😱 Meneer had één van de tournedos te pakken en wilde dat op zijn gemak buiten oppeuzelen. Het schaamrood stond op mijn kaken en mijn boosheid richting de ‘oh zo lieve labrador’ (een schaap in herderskleding) was groot. Heel eerlijk? Ja, ik dacht echt effe ‘wat een k*thond!’ Wat een ongelofelijke foute en gênante actie. Hij had dus gewoon met zijn poten tegen het keukenblad gestaan en het mooiste stukje vlees uitgezocht.

Les 1: Laat een Lab nooit alleen achter met eten.

Wat een verschrikking! We hebben gered wat er te redden viel, want wij hadden trek. Maar het was nog niet helemaal klaar, want hij heeft zich ook te goed gedaan aan de hapjes die buiten stonden, terwijl de biefstuk in de pan lag. Jacky had het dienblad ‘even’ op de loungebank gezet… Tja, meneertje viervoeter heeft daar zijn voordeel mee gedaan. Nu snap je de foto boven dit blog misschien beter, Sim de duivel! Hij mist weliswaar een rood oortje, die waarschijnlijk verloren is gegaan in de Helioheroes bocht in Oostenrijk. Ach, dat typeert hem alleen maar, want in het dagelijks leven lijkt hij soms helemaal geen oren te hebben…of er zitten bananen in. 🫤
Als klap op de vuurpijl belandde ik na het toetje ook nog eens in de pluimhortensia’s. Eigenlijk deed ik alleen de sfeervolle kerstverlichting bij de schuur aan, maar ‘verstapte’ me en raakte uit balans. Daar lag ik. Tussen de bloemen. De catastrofe was compleet. Gelukkig maakte ik een ‘goede’ val, liep geen schade op en stond sneller rechtop dan je ‘poep’ kunt zeggen. Wat een rampenavond. Ondanks dit alles, duizend maal sorry voor het ‘gedrag’ van mijn hondenkind en mijn gekluns, hebben we er later ook keihard om gelachen hoor. 🤭 We hebben echt heerlijk gegeten, een mooi flesje Marabino wijn van Sven opengetrokken en gezellig bij gekletst. Het was in alle opzichten een avond om nooit te vergeten…

Shit happens.

De volgende ochtend voelde ik wat spierpijn van de val en ook mijn rug was (en is) niet blij, maar ja dat gaat wel weer over. Durf bijna niet te zeggen dat ik later deze week, nadat ik Gordon met Replay heb zien en horen zingen (of was het playback? 😜) bij Jazz & More, voor de tweede keer onderuit ging. Ik probeerde het slotje van mijn oorbel eraf te trekken, maar dat ging moeizaam en omdat ik lichtjes tegen de tafel aan geleund stond, verloor ik mijn balans en viel achteruit keihard op mijn linker bil. Deze keer deed het wel pijn en het leverde een flinke blauwe plek op, maar ook dit had heel anders kunnen aflopen. Had ik toch een soort beschermengeltje op mijn schouder…

Nieuwe handbike

Een goed gesprek is het halve werk!

Net voordat mijn afspraak voor de deur zou staan, wilde ik nog snel even met Simmy een klein rondje doen. Ik draaide letterlijk de straat op en reed zowat tegen de bus aan van Roam Special Cycles, die mijn kant in kwam rijden. Hij wist natuurlijk meteen, dat ik degene was waar hij moest zijn, dus draaide hij zijn raampje open en zei mij vriendelijk gedag. Kort vertelde ik dat ik alleen even rond het pleintje zou fietsen om mijn viervoeter ’te legen’ en binnen no time terug zou zijn. Ik wees hem mijn adres en de plek waar hij kon parkeren. Ik had het rondje nog niet gedaan of ook de dame van Kersten Hulpmiddelen kwam aanrijden. Goeie timing! Deze keer geen uren vertraging, lang wachten of een no-show. Nee, de mensen die mij aan een nieuwe handbike gaan helpen waren mooi op tijd en hadden zelfs een showmodel meegenomen. Zo kan het dus ook.

Voordat de ‘product advisor’ naar binnen liep, had hij al gezien dat mijn huidige handbike een oud gebakje was. Toe aan vervanging… tja, vertel mij wat. 🙃

Eenmaal binnen namen we plaats aan de eettafel en gingen we, onder het genot van een koud glas water, in gesprek. Op de vraag of ik tevreden was met de huidige bike, ging ik los. Heb je even? Voor de goede orde, ik ben super blij met de handbike, want daarmee kom ik tenslotte overal waar ik wil zijn, maar ik heb er ook een hoop ellende mee gehad. Het vervelendste is wel dat mijn voorwiel constant slipt en ik geen normale heuvel probleemloos opkom. Het feit dat ik slechts één handrem heb is levensgevaarlijk. Ik vergeet nooit meer dat ik met een vriendinnetje Brouwerskolkje naar beneden kwam suizen en wilde afremmen, maar dwars door de remkabel kneep. ‘Knap!’ Kabel finaal afgebroken. In tweeën. Catestrofe.

Geloof me, blinde paniek!

Het is dat zij aan mijn schouder is gaan hangen om de snelheid eruit te halen, want anders had ik in duizend stukjes in de berm gelegen. Ik heb blijkbaar wat met gebroken remkabels… 🥴 Goed, to the point. Met de standaard die naar voren staat, heb ik op markten en drukke winkelstraten menig kuitje ‘aangeprikt’ en dat werd mij niet altijd in dank afgenomen. ‘Oeps, sorry’, zei ik altijd lief en verontschuldigend, maar dat maakte het niet altijd goed… Ook het vervoeren van de handbike is een ding en ik vroeg hem dan ook hoe anderen dat fixen. Zelf krijg ik het lompe en zware ding niet in de auto getild en ook voor de mensen om mij heen is het een lastige klus. Behalve voor Sven dan, maar ja, die is héééééél sterk. 💪🏼

Het nieuwe model belooft veel goeds.

Alle problemen waar ik tegenaan rol werden besproken en bleken in de huidige versie ‘opgelost’. Het klinkt als muziek in de oren. De accu en daarmee de actieradius is groter, twee handremmen, een kleine standaard waardoor het geheel dus compacter wordt en een haakje, waarmee de bike (hopelijk) met het liftje (weliswaar begeleid) in de kofferbak kan worden getild. Het slippen van het voorwiel wordt met de nieuwe versie sowieso minder. Toch vraagt mijn rolstoel, die heel scherp staat afgesteld en daardoor snel achterover kiept doordat er weinig gewicht op de voorkant rust, om extra aandacht. De oplossing? Het iets naar achteren verplaatsen van de as. De aspositie bepaalt namelijk de stabiliteit: een verder naar achter geplaatste as maakt de stoel stabieler, terwijl een meer naar voren geplaatste as de wendbaarheid vergroot, maar de stabiliteit vermindert. Ik ga voor veiligheid, dat moge duidelijk zijn!

Vertrouwen.

Laten we hopen dat dit gaat helpen, maar ja, dan moeten ze wel eerst de buis van de handbike die onder mijn zitting gelast is, demonteren, dan de boel verzetten en weer opnieuw monteren. Ik denk dat het een dagverblijf in ‘Hedel’ wordt, waar de werkplaats van ROAM gehuisvest is. Ik kan niet anders zeggen, dan dat dit een heel goed en fijn gesprek was. Ik voel me gezien en gehoord en zij hebben hun advies op maat uitgebracht. Ja, ik heb er alle vertrouwen in dat het deze keer goed gaat komen. Ongelofelijk maar waar, de goedkeuring van Kersten en de gemeente is zelfs al binnen, dus het balletje kan gaan rollen.

Zwemmen

Sta ik in de startblokken, begint het te regenen…

Nu kon ik er niet meer omheen. Deze week stond er tropisch weer op het menu, dus zou ik eindelijk beginnen met zwemmen. Goed voor lijf en leden en hopelijk ook voor mijn rugklachten. Speciaal voor de gelegenheid was ik vroeg uit de veren, trok meteen mijn zwemkleding aan (wel zo makkelijk) en nam Sim mee voor zijn eerste rondje. Nu had ik wel gezien dat het behoorlijk bewolkt was, maar geen rekening gehouden met regen, want de weermannen hadden verteld dat het zomers zou worden. Sterker nog; in verband met aanhoudende hitte zou voor het hele land code geel gelden. Ik was mijn voortuin nog niet uit of ik voelde al grote druppels. Kak!

De kop is eraf!

Gelukkig regende het niet heel lang, maar de moed en zin om te gaan zwemmen zakte wel in mijn schoen. Ik ben tenslotte een mooi weer zwemmer. Terug thuis begon het twijfelen. Wel gaan. Niet gaan. Later gaan. Ik besloot de vriendenuren voorbij te laten gaan en stapte iets voor tienen in de auto. Niet dat ik niet wilde fietsen, maar zoals je wellicht nog weet, deed de nieuwe lift van het zwembad het de vorige keer nog niet en mijn rolstoel op straat laten staan is geen optie. Dus parkeerde ik de auto voor de deur, legde mijn invalidekaart erin en stapte uit. Een paar bekenden wisten mij te vertellen dat de lift inmiddels in (minimaal) gebruik is, dus dat kan ik binnenkort een keertje gaan testen. Na een paar minuutjes wachten op de deur die open zou gaan voor het publiek sprong ik de trap op, zocht een beschikbaar kleedhokje en hupste naar de luie trap (heet dat zo? 🤔) en sprong tree voor tree het koude water in.

Wil je weten hoe mijn eerste ervaring is geweest met de club van Nieuwe Mensen Leren Kennen (NMLK)? Lees dan volgende week mijn verhaal. Fijn weekend! 😘

Spreuk van de week

Stay close
to people who
feel like sunshine
in human form 🌞
#johnstrelecky

Reactie verzenden

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *