Eigenlijk had ik vandaag zoveel plannen. Nu heb ik morgen heel veel plannen. ????

Heb jij dat ook, dat je tegen iedereen zegt ‘Na de Corona spreken we echt weer eens wat af hoor!‘ Ik hoor het mezelf steeds zeggen en ik meen het ook echt, maar wat zal ik het druk krijgen straks. ???? Alle verjaardagen van 2020 moeten nog uitgebreid gevierd worden, alle misgelopen kopjes koffie moeten worden ingehaald, en ook de uitgeklede vrij-mi-bo’s (vrijdagmiddagborrels) doe ik graag nog eens goed over. Daarbij zijn alle geplande theateravondjes van 2020 al doorgeschoven naar dit jaar, net als onze zomervakantie naar Italië. Kortom, straks heb ik haast, want tijd te kort om alles in te halen! ????

Na regen komt zonneschijn, of hagel, of sneeuw, of gewoon nog meer regen. Na vandaag weet je het gewoon niet meer. Darum

Ik keek er naar uit om gezellig een koffietje te gaan doen bij Mandy, maar het regende woensdag pijpenstelen. Het is niet ver lopen, maar ver genoeg om zeiknat te worden. Vooral in mijn tempo. Mandy appte heel lief met de vraag of zij niet beter naar mij kon komen, zij is tenslotte een stuk sneller dan dat ik ben. Maar hé, ik kan wel tegen een drupje en wilde er gewoon even uit. Terwijl ik steunend op Leggy mijn jas aan deed in de hal, ging mijn mobiel. Ik viste hem uit mijn zak en zag dat pa het was. Redelijk onstabiel nam ik de telefoon op. Misschien niet handig, maar vind het altijd leuk om even zijn stem te horen, dus ging ik tegen de deur aanhangen om niet om te vallen. Het bleef bij een kort gesprekje toen ik had uitgelegd hoe ik erbij stond. ???? Daarna ging mijn capuchon op, handschoenen aan en stapte ik de regen in. De plassen kon ik niet echt ontwijken, mijn schoenen en voeten waren dan ook zeiknat. Een voordeel; ik voelde er maar één. ???? Als een verzopen katje kwam ik bij Mandy aan, die mij meteen uit mijn natte jas hielp en een heerlijke cappuccino voor me maakte.

Met de rolstoel achterin en Leggy op de achterbank pikte ik Lonneke donderdagmiddag op om bij Buitenplaats Beeckestijn een stukje te wandelen.

Op de parkeerplaats in Velsen deed ik, bij de auto, de prothese aan. Het voelt altijd alsof ik in mijn blote kont achter het portier sta, wat natuurlijk niet zo is, schichtig om me heen kijken of iemand ziet dat ik een kunstbeen aan mijn lijf hang. Toch een soort schaamte. Mijn loopafstand is beperkt, dus ik moest van tevoren bedenken, hoe ik het zou aanpakken. Ik besloot het eerste stukje naar de brasserie met de rolstoel te doen, zo bleven er meer ‘wandelmeters’ in het park over. We lieten de stoel achter bij de kiosk en gingen langzaam lopend het park in. Na een rondje van zo’n 1.400 meter had ik mijn loopvermogen bereikt en was het tijd voor een ‘koffie to go’ in het zonnetje. Daarna ging ik rollend verder de prachtige tuinen in, die deels prima rolstoeltoegankelijk waren.

Heliomare

’Hoe kan ik in godsnaam naar buiten de komende dagen?’ vroeg ik aan de prothesemaker.

Of is het de bedoeling dat mensen in een rolstoel (soortgenoten????????‍???? ) verplicht binnen blijven? ???? Zal toch niet! Kijk, lopen met prothese in de sneeuw en op een gladde ondergrond is vragen om ongelukken. Dat ga ik dus niet doen. Ben wel blond, maar niet dom, haha. Ik vond trouwens afgelopen week wel een doosje in de kast met spikes om onder mijn schoen(en) te doen. Die zou ik kunnen gebruiken. O ja, en er zijn ijsprikkers te koop voor onder mijn krukken; ‘Sneeuw Grip voor de Globetrotters’. Maar…uitverkocht. Natuurlijk. ???? Zo lijkt ‘wandelen’ een mission impossible. De collega van de RT (Revalidatie Techniek) werd opgetrommeld, een super aardige man die altijd bereid is te helpen. ‘Bestaan er geen winterbanden voor de rolstoel?’ vroeg ik hoopvol. Hij was er niet bekend mee, maar zou kijken of hij wat in het magazijn had liggen. Helaas bleek dat niet het geval. Ik zal het moeten doen met dat wat ik heb. Of het niet doen. Maar, je kent me, dat is geen optie voor mij. ????

We gingen over tot de orde van de dag, het aangepaste korset moest opnieuw gepast worden.

Ondanks dat het nog niet helemaal af was, mocht ik deze keer wel een paar stappen zetten. Het voelde raar, omdat het been iets meer naar buiten hangt en er meer ruimte tussen mijn been en kunstbeen is. Daar kun jij je waarschijnlijk niets bij voorstellen, maar het is alsof je met je benen wijd probeert te lopen. Dat vraagt de nodige oefening, omdat ik mijn gewicht anders moet verdelen. Met het zetten van een paar stappen, kan ik echter niet zeggen of het korset ‘beter’ (pijnvrij) zit. Wel voel ik waar het niet lekker fit, dus dat kon ik meteen melden. Wederom werk aan de winkel voor de prothesemaker. We sloten het consult af met de afspraak volgende week verder te passen en dan echt een stukje te gaan lopen. Wanneer? Dat hangt af van de weersomstandigheden.

Vrijdag is fietsdag. Meestal met aansluitend een vrijmibo (????), maar deze keer bleef het alleen bij de activiteit. Petra stond mij buiten op te wachten, terwijl ik nog druk doende was om mijn jas, handschoenen en Leggy aan te doen, mijn krukken achterop te zetten en mijn been vast te maken aan het frame. Eigenlijk was ik al moe voordat we vertrokken. Dat was duidelijk zichtbaar, want ik was nogal bleekjes. Alle energie was eruit. Dat voelde ik ook, en Peet keek bezorgd. Maar ik weet ook dat buitenlucht mij goed doet. Met het vooruitzicht dat ik misschien de hele komende week, door het winterse weer, binnen moet zitten, wilde ik graag op pad. We hebben een mooi rondje van 25 kilometer door de duinen gefietst. Deze keer geen hert, Hooglander of wild paard te zien. Aan het eind van de tocht was mijn energie op, ik was kapot, net als mijn handbike trouwens. De rem was weer los, de accu leeg en de fiets maakte een heel vreemd rammelend geluid… Nee, niet weer!!! ????

Sneeuwstorm Darcy

Het kan vriezen, het kan dooien, maar als je op je bek gaat zijn ze te laat met strooien.

We ontwaakten deze zondagochtend in een witte magische wereld. Prachtig! Zo mooi! Zoveel sneeuw hebben we jaren niet gehad. Wat had ik graag naar buiten gegaan om te genieten van het winterse weer. Ik was oprecht jaloers op iedereen die dat wel kon en sowieso kan. Wandelen, sleetje rijden, langlaufen, ik heb van alles voorbij zien komen. Ook voor onze Sim was het één groot feest in de sneeuw en jammer genoeg heb ik van die pret weinig meegekregen. Ik heb vaak voor het raam staan kijken en ondanks dat het er ijzig koud en stormachtig uitzag, had ik de kou wel willen trotseren. Als ik twee benen had gehad, was ik er zeker op uitgegaan met Sim. Dat zijn juist mijn geluksmomenten, ik ben geen binnen zitter. Toch moet ik ook realistisch blijven, handig is het als mindervalide gewoon niet. Misschien dat ik één van de komende dagen als de trottoirs beter begaanbaar zijn en het zonnetje schijnt naar buiten kan. Ik hoop het zo… ????????

Als je het kan dromen, kan je het doen. Dus… ????

Spreuk van de dag

Makkelijk gezegd,
is vaak niet makkelijk gedaan.
Maar moeilijke overwinningen,
daar heb je veel meer aan. ????