Wat is het leven mooi, al je kijkt naar de mooie dingen.
De speculaas, de chocoladeletters en de pepernoten heb ik nog maar net achter mijn kiezen of de kerstperiode breekt alweer aan. Nu ben ik gek op van die dikke plakken speculaas en heb ik iets minder met kerstkransjes, maar een Glühweintje op z’n tijd kan ik ook wel waarderen. Het Sinterklaascadeaupapier zit nog in de prullenbak, terwijl de doos met kerstspullen nog in de schuur staat. Nou ja, de kerstballen zijn in de zomer gesneuveld, toen mijn boompjes gepland werd, dus naast een kerstboom zal ik ook op zoek moeten naar nieuwe ballen. Gelukkig komt zus vandaag langs, zodat we ook mijn huis kunnen omtoveren tot een gezellig ‘kerstig’ stulpje. Op naar de feestdagen!
December.
Het is een maand van familie, knus samenzijn, gezelligheid en lekker eten & drinken, maar ook een tijd van reflectie, confrontatie en terugblikken. Juist in deze tijd mis ik ons pap en ons mam enorm. Wat als we de klok ‘gewoon’ heel even terug mochten draaien? Wat zou dat fijn zijn hè? Weet je, het leven loopt zoals het loopt, met verrassende bochten, onverwachte hobbels en onomkeerbare momenten. Niet alles is te plannen of sturen, hoe graag we dat soms ook zouden willen. Maar juist in dat onverwachte schuilt vaak iets moois: ruimte om opnieuw te beginnen, om te groeien, om jezelf te verrassen. Het leven gaat zijn eigen weg, en wij mogen meelopen, meebuigen en af en toe even om ons heen kijken om te zien hoe ver we al gekomen zijn.
Pech onderweg
Ineens vloog mijn remkabel door de lucht.
Hoe lang heb ik nu mijn nieuwe handbike? Een maand of drie? Nou, de eerste remkabel is met 400 km op de teller alweer gebroken. Kak! Tijdens het fietsen zag ik natuurlijk al wel dat de draadjes naar buiten piepten, maar toch verraste het mij toen de kabel in volle vaart knapte. Dat ding vloog de lucht in en ik wist niet hoe snel ik moest afremmen. Met rechts natuurlijk, want gelukkig heb ik met deze nieuwe bike niet één, maar twee handremmen. Rustig fietste ik verder terug naar huis om vanuit daar mijn vrienden van Kersten Hulpmiddelen maar weer eens te bellen. Bij de leverancier was ik al wel gewaarschuwd dat de kabels kwetsbaar zijn door al het draaien en ik ze dus met enige regelmaat (2 x per jaar) zou moeten laten checken of vervangen. Ik dacht toen alleen maar; ‘stom, dan had het geen remkabel moeten worden‘, maar snappen deed ik het wel.
Wachten tot je een ons weegt.
Het zal je niet verbazen dat ze het materiaal bij Kersten niet op voorraad hadden en dus besteld moest worden. Daar begrijp ik overigens niets van, hoezo heb je geen remkabels op voorraad als een groot deel van je doelgroep een handbike rijdt, maar goed wie ben ik? Met klem verzocht ik er vaart achter te zetten, want als die andere kabel het ook begeeft ben ik pas echt beperkt. Dan kan ik geen kant meer op en Sim overigens ook niet en dat zou op z’n zachtst gezegd heel vervelend zijn.
Op 26 november heb ik gebeld en zou de bestelling gedaan worden, maar op 9 december nog niets gehoord. Na eindeloos in de wacht te hebben gehangen kreeg ik eindelijk een medewerker aan de telefoon. Na het doorgeven van mijn naam en geboortedatum, kon ze in mijn dossier zien dat de ‘remkabels’ (vanaf 1 december pas 😤) in bestelling stonden, maar helaas nog niet binnen waren. Ook nu weer het verzoek gedaan de leverancier te bellen om er haast achter te zetten. Zucht. Je moet werkelijk zelf overal achteraan, niets komt vanzelf en heel eerlijk gezegd word ik daar soms wel eens een beetje moe van. Hopelijk is het voor de feestdagen gefikst. 🤞🏼
Theater
Het leven is kort, net als ik.
Hi Ilse, waarschijnlijk ben je druk vandaag, maar wij gaan vanmiddag met ons team naar de voorstelling van Eva Eikhout en er is een kaartje over, dus ik dacht misschien heb je zin om mee te gaan?
Wat een leuk en verrassend appje! Het team van Fonds Gehandicapten Sport stond op het punt om naar de voorstelling te gaan, maar omdat er een zieke was, bleef er een kaartje over. Aangezien ik in Haarlem woon, dachten ze aan mij. Wat lief hé?! En laat ik die middag nou ‘gewoon’ thuis zijn en geen plannen hebben. Dat is best uniek, ik weet het, maar dat kwam nu heel goed uit. Lang hoefde ik dus niet na te denken. Nee, natuurlijk wilde ik graag mee. Helemaal naar deze voorstelling, aangezien ik heel nieuwsgierig was naar het verhaal achter Eva. Niet veel later snelde ik op mijn handbike door de regen naar de Stadsschouwburg en rolde door de draaideur naar binnen, waar ik meteen opgevangen werd. Na een snel kopje koffie mochten we de zaal in en plaatsnemen op de (jawel!) eerste rij. Super tof, ik had er zin in!
Wat als de wereld niet op jou is afgestemd?
Eva Eikhout weet precies hoe dat voelt. In Het Leven Is Kort, Net Als Ik! nam ze ons mee in haar verhaal: scherp, grappig en recht uit het hart. Geen zwaar betoog of klaagzang, maar een energieke voorstelling vol humor, interactie en herkenning. Ook zij heeft hetzelfde gedoe met de nodige instanties en hulpmiddelen net als ik en ieder ander die beperkt is. Een echte aanrader, ook als je geen handicap hebt hoor, zij opent ogen! Eva vertelt openhartig over haar leven met een fysieke beperking, maar vooral over het vinden van haar plek. Ze is eerlijk en brutaal tegelijk, schuwt geen enkel onderwerp (ook haar liefdesleven en partners kwamen aan bod) en weet je met zelfspot en scherpte te raken. De kracht van deze voorstelling zat hem in de boodschap dat je niet altijd hoeft te vechten om erbij te horen. Soms begint winnen bij jezelf: accepteren wie je bent en daar trots op durven zijn. En dat is precies waar het leven om gaat!
Dexa-scan
Onderzoek waarbij de botdichtheid wordt gemeten met een lage dosis röntgenstraling.
Nu heb ik alle scans in mijn leven wel gehad, maar de Dexa scan was nieuw voor mij. Via mijn huisarts had ik een afspraak gemaakt in het Spaarne Gasthuis, locatie Noord. Nadat ik mij gemeld had bij de servicebalie en mijn gegevens gecheckt waren – zo stom overigens dat de systemen niet op elkaar aansluiten, want hier bleek mijn oude adres en ex partner nog bij te staan 🙄- mocht ik door naar de afdeling Radiologie. Lang hoefde ik niet te wachten, want mijn naam werd al snel opgeroepen. Nadat de verpleegkundige en ik elkaar de hand geschud hadden, mocht ik alles (lees BH) waar metaal in zit uit doen en vervolgens op de onderzoekstafel plaatsnemen. Terwijl ik stil moest blijven liggen, bewoog de scanner over mijn onderrug en heup om te kijken hoeveel straling er wordt geabsorbeerd door de botten ten opzichte van zachte weefsels. De computer vergelijkt de metingen met standaardwaarden voor de leeftijd en geslacht om osteoporose (botontkalking) vast te stellen. Het onderzoek duurde een twintig minuten, de uitslag zou ik via mijn huisarts krijgen.
Wist je dat…
er in Nederland ongeveer een miljoen mensen osteoporose hebben? En dat aantal blijft groeien, simpelweg omdat we steeds ouder worden. Vooral wij vrouwen lopen een groter risico, wij krijgen er ongeveer twee keer zo vaak mee te maken als mannen. Duh! Mijn fysio vertelde overigens dat veel profwielrenners vaker osteoporose hebben, omdat fietsen de botten onvoldoende belast en een laag lichaamsgewicht soms leidt tot tekorten aan energie, calcium en vitamine D, waardoor botten brozer worden.
Het vervelende is wel dat je het meestal niet voelt aankomen. Nou, ik voel het wel degelijk, want soms heb ik letterlijk het gevoel dat mijn rug met een volgende stap zal breken. Dat is geen pretje kan ik je zeggen. Veel mensen weten niet eens dat ze botontkalking hebben, tot het moment waarop er onverwacht een bot breekt. Juist dat maakt osteoporose zo verraderlijk en dat wil, nee moet ik natuurlijk voorkomen.
Het was overduidelijk: de diagnose was een vette osteoporose. 🥴
Natuurlijk, dat kan ik er ook wel bij hebben! G*dgloeiende. Ondanks dat ik dit wel verwacht had, baalde ik enorm. Weer een hoopje ellende erbij. Alsof een amputatie niet genoeg is, nee daar komen dus in de loop van de jaren heel veel andere klachten en problemen bij. Botten hebben belasting nodig. Lichaamsbeweging, vooral gewichtdragende activiteiten zoals lopen, springen en krachttraining, stimuleert de botcellen om nieuwe botmassa aan te maken. Tja en als roller heb je toch meer een zit-levensstijl, wat minder belasting betekent. Als je veel zit, krijgen je botten onvoldoende de ‘prikkel’ om sterk te blijven, wat botverlies versnelt. Lekker dan!
Hoe we dit verder gaan aanpakken moeten we nog bespreken, maar de kans is groot dat ik medicatie ga krijgen die ervoor moeten zorgen dat de conditie van de botten in elk niet slechter wordt. En oh ja, ik moet vooral niet vallen, want de kans dat ik wat breek is groot. Aan het onderhouden van mijn lijf heb ik zowat een dagtaak. Aan het accepteren dat het leven ‘loopt’ zoals het loopt – met al haar struggles – ook… 😟
NH-Nieuws
‘We willen een verslag maken van de bijzondere momenten van afgelopen jaar en daar horen de twee gestolen handbikes natuurlijk bij’, aldus de reporter.
Aan het nummer wat belde kon ik zien dat het NH Nieuws was. Nieuwsgierig nam ik op, omdat ik geen idee had waarover ze belden. Na een kort kletspraatje bleek het te gaan om een terugblik op het nieuws van 2025 en daar hoorde het bizarre verhaal van onze gestolen handbikes zeker bij. De vraag was of mijn fietsmaatje Bart en ik open stonden voor een interview en natuurlijk was dat het geval. Zo zaten we deze week aan de keukentafel bij Bart met een camera op onze neus om terug te kijken op de diefstal en de vondst, maar vooral ook op het volbrengen van de HandbikeBattle zelf. Het was leuk om weer even terug te gaan naar die berg in Oostenrijk en te vertellen hoe bijzonder deze handbikewedstrijd voor ons is geweest. Wanneer we het kunnen terugzien op de lokale TV weet ik niet, maar ‘We keep you posted!’
Geniet van de feestdagen, ben lief voor elkaar èn jezelf!
Spreuk van de week
Bewaar wat fijn is
Of het nu groot of heel klein is
Hou vast wat raakt
Laat los wat niet gelukkig maakt.
#Brievenbusgeluk
