Selecteer een pagina
Knijp eens in mijn vel. Echt, ik kan het bijna niet geloven, maar ik heb vorige week vrijdag, na een maandenlange zoektocht, eindelijk een huis gekocht! En wat voor één, een soort klushuis notabene. Hoe dan? Dat was absoluut niet het plan. Nou ja, wel als het team van Kopen zonder Kijken met mij dit avontuur was aangegaan, maar zeker niet in mijn uppie. Ik ging voor gemak, een instap klaar huis, maar dat pakte totaal anders uit. Eerlijk gezegd ben ik best onder de indruk van mijn eigen ‘move’. 🤭 Nooit gedacht dat ik dit zou durven. Bizar ook dat mijn allereerste bod ‘ever’ gewoon is geaccepteerd. Niet normaal. De woning blijkt mij gegund. Hoera! Ik ben beduusd en enthousiast. Ik ben zeker maar oh zo onzeker. Blij en verdrietig. Ingetogen en uitbundig. Ik zie er tegenop en kijk er naar uit. Het betekent het einde van het gezinstijdperk (au!), maar ook van een nieuw begin. Werkelijk alle emoties gieren door mijn lijf. De volgende rollercoaster!

Waar was ik gebleven?

Even terug naar vorige week. Ik zat dus op de fiets naar Bloemendaal, toen ik het verlossende telefoontje kreeg. Daar stond ik dan, aan de kant van de weg met de telefoon in de hand, terwijl Dike van DMC Makelaars enthousiast in mijn oren riep ‘Je hebt het huis, gefeliciteerd!‘ Het kwam verwacht en toch ook onverwacht. Soms had ik echt het gevoel dat het zou gaan lukken, maar een ander moment was dat gevoel ook weer helemaal verdwenen. Ik was flabbergasted en wist van opwinding niet wat te doen. De meeting bij het gemeentehuis over Toegankelijkheid in de regio zou tien minuten later van start gaan en trouw als ik ben, wilde ik daar op tijd zijn. Afspraak is immers afspraak. Snel appte ik mijn gezin, familie en de angels; Ik heb een huis! 🏡

Volgende stap. Als jij durft volgt de toekomst. Loesje

Aangekomen bij het gemeentehuis zaten de collega ambassadeurs van Haarlem en voor mij nieuwe gezichten van de teams uit Heemstede en Bloemendaal al in de receptie te wachten. Het eerste wat ik zei was ‘Goedemiddag allemaal‘, met daar meteen achteraan, ‘ik ben even de weg kwijt hoor, want ik heb vijf minuten geleden een huis gekocht!‘ Ik was helemaal hieper de pieper. Ze zullen wel gedacht hebben, wat een hysterische dame, haha. Terwijl de rest naar de vergaderruimte boven ging, nam ik kort even de tijd om een belletje te plegen aan mijn broer (tevens mijn financieel adviseur), pa en de kids. Sven nam niet op, die was zelf met zijn compagnon ergens in het land op zakenafspraak voor de Boterfabriek. Ondanks dat ik er met mijn koppie niet helemaal bij was en er ongetwijfeld het een en ander langs me heen is gegaan, was het een nuttige en prettige bijeenkomst, waar we met elkaar succesverhalen en ervaringen hebben gedeeld. In mijn hoofd was het echter een complete chaos en ik werd afgeleid door de eerste felicitaties die op het beeldscherm van mijn telefoon verschenen.

OMG! Ik heb het gewoon gedaan. 😳

Het was zeker geen liefde op het eerste gezicht. Nee, ik heb zelfs tijdens de eerste bezichtiging wat traantjes weggepinkt, terwijl mijn vriendin en de makelaar super enthousiast vertelden wat er allemaal mogelijk was. Zij konden duidelijk door de oude meuk heen kijken, ik zag het toen (nog) niet. Echt, ik vond het vooral gedateerd. Toch was ik geraakt, want het appartement tikte vele wensboxen aan: gelijkvloers, voor- en royale achtertuin op het zuiden🌞, tweede (weliswaar piepkleine) kamer, kleinschalig complex, in een rustige buurt vlakbij ons huis en gratis parkeren voor de deur. Daar was ik precies naar op zoek. Het enige ‘minpuntje’ was dat het huis behoorlijk verouderd is en echt gemoderniseerd en aangepast moet worden. En daar zag ik dus weer die vreselijke beren op de weg, want ik met mijn ene been en twee linker handen ben allesbehalve een handige Harry. Klussen is trouwens nooit mijn hobby geweest. Ik zal werkelijk alles uit handen moeten geven en vanaf de zijlijn meekijken en ondersteunen met koek & zopie.

Jaja, inmiddels weet ik het wel, een droomhuis koop je niet, die maak je!

Tijdens de tweede bezichtiging gebeurde er wel iets. De interieurshock was verdwenen en ik zag ineens mogelijkheden. Toch ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Ik ben wel tig keer langs het huis en door de buurt gefietst, om bevestiging te krijgen. Ook heb ik een rondje door de stad gedaan en in mijn hoofd alle andere woningen opnieuw de revue laten passeren. Wat hoopte ik nou eigenlijk precies te vinden? Ik sprak mezelf toe; ‘Je moet ergens concessies doen Ils, de locatie, het aantal vierkante meters, de tuin, de tweede slaapkamer of de prijs.’ Het gaat uiteindelijk om het resultaat. Daar moet je nooit concessies in doen. Stap ik in deze trein of laat ik hem voorbij gaan? Het was nu of nooit.

Een huis bouw je met stenen, een thuis bouw je met liefde.

Wat was dit huis een fantastische uitdaging voor Bob en Roos van het programma Kopen zonder Kijken geweest! Het maakt niets meer uit, dus ik kan nu wel vertellen dat ik in oktober een video-call met de redactie heb gehad en al mijn stukken (eisen- en wensenlijstje en financiële plaatje) heb mogen aanleveren. Helaas daarna nooit meer iets van ze gehoord. Zo jammer! Nu moet ik zelf aan de bak en zal de nodige hulp moeten optrommelen. Het team KzK weet overal een droompaleis van te maken en daar had ik enorm op gehoopt in deze roerige fase van mijn bewogen leven. Maar mochten zij mij op een of andere manier toch kunnen en willen helpen, sta ik daar natuurlijk hartstikke voor open! En ach weet je, mijn tuin is groot genoeg en kan ook wel een rolstoelvriendelijke ‘make over’ gebruiken. Wellicht dat ‘Eigen huis en tuin’ of ‘De grote tuinverbouwing’ mij daarbij kunnen helpen. Ik zie een nieuw projectje.😜 Iemand toevallig connecties? Niet geschoten is altijd mis. Toch?

Koopakte.

Donderdagmiddag kreeg ik dan eindelijk het concept van de koopakte in mijn mail. Een bestand van twaalf pagina’s inclusief de nodige bijlagen met behoorlijk droge stof. Geen dagelijkse kost, maar wel noodzakelijk om de stukken goed te bestuderen voordat ik mijn handtekening zet. Het komt er kort gezegd op neer dat de woning wordt verkocht in de staat waarin deze nu is. Dat betekent dat de koper (ikke dus) de woning overneemt zoals die op het moment van de koop is, inclusief alle rechten, aanspraken, erfdienstbaarheden, kwalitatieve rechten en de nodige clausules; denk aan asbestclausule, funderingsclausule, milieu clausule, niet zelf-bewoningsclausule en de ouderdomsclausule. Wist niet eens dat er zoveel clausules bestonden. 🙄  Ze dekken zich helemaal in voor alle zichtbare en onzichtbare gebreken. Doodeng vind ik dat, maar het blijkt gebruikelijk te zijn. Komende dinsdagmiddag neem ik alles nog een keer door met de makelaar en zal er getekend gaan worden. Daarna (op 13 december om 00.00 uur) gaan de drie dagen bedenktijd in, vervolgens krijg ik ruim zes weken om de financiering te regelen en als dat allemaal rond is, ben ik ergens in februari de trotse eigenaar van een benedenwoning in mijn eigen postcodegebied en kan de sloopkogel erin!

Verpleeghuis

Ik laat je los,
keer op keer.
Telkens weer,
een beetje meer
Jaar na jaar,
een pas opzij.
Steeds verderaf,
eeuwig dichtbij. ❤️

Mama lag in de huiskamer te slapen in de rolstoel, terwijl ik haar zachtjes een kusje gaf op haar wang. Haar ogen gingen sneller open dan verwacht. ‘Hi mam!‘ zei ik vrolijk, ‘ga je met ons mee koffie drinken?’ Manja duwde de rolstoel terwijl ik achter hen aan de binnentuin in hupste. Ze zag er goed uit, haar haren waren gewassen, ze had mooie warme kleuren aan en ze oogde ontspannen. Rustig. We hebben haar verwend met vers fruit, gevulde speculaas, maar vooral met liefde, knuffels en kusjes. Ik heb verteld over het nieuwe huis, Sven zijn laatste Thailand foto’s laten zien en haar verteld dat Lynn het veilige nest gaat verlaten. Dat ze een fijne kamer heeft gevonden met een prachtig uitzicht op de Kinderhuissingel. Op de vraag hoe zij zich vroeger na de scheiding staande heeft gehouden, met name toen wij het huis uitgingen, kreeg ik natuurlijk geen antwoord. Zij is indertijd verhuisd van Berkel-Enschot naar Oisterwijk en heeft het hele proces waar ik nu middenin zit ook doorlopen. Moederlijk advies geven kan ze niet meer, maar ik heb mijn petje voor haar afgedaan. ‘Je hebt het super goed gedaan mams, ik hoop dat ik het ook kan. Net als jij. Met lef, sterk en stoer.

Inzichten

You sparkle the most, when you are you. 😊

Op een of andere manier lukt het me niet helemaal om terug in mijn kracht te komen. Soms helpt het om wat meer inzicht te krijgen in wat niet zichtbaar is, maar er onbewust voor zorgt dat het leven je brengt wat het brengt. Zo heb ik inmiddels verschillende coaching-sessies gevolgd, waaronder de familieopstelling en afgelopen jaar zelfs een Paardencoaching met als doel om inzichten te krijgen, persoonlijke groei en bewustwording te bevorderen. Maar ja, met het verkrijgen van al die inzichten zijn de problemen of beren op de weg niet zomaar opgelost. Het was tijd om een nieuwe hulpvraag het universum in te gooien. Mijn zus – die de Master opleiding tot Familieopstellingen succesvol heeft afgerond – wilde mij hier graag bij helpen en zo gingen we na het bezoekje aan mams naar haar praktijkruimte om daarmee aan de slag te gaan. De details laat ik achterwege, maar ik kan je vertellen dat er weer vele tranen gevloeid zijn (er zit blijkbaar een bodemloze waterput in mij 😬) en het een en ander toch wel duidelijk is geworden. Opgelucht en een ervaring rijker ging ik terug naar huis.

Groeien is springen in het onbekende. Telkens weer.

Met het vooruitzicht van een nieuw huis en alle veranderingen die daarmee gepaard gaan, ben ik ervan overtuigd dat het positieve energie zal brengen en me kan helpen weer in balans te komen. In mijn hoofd is mijn nieuwe huisje al tig keer verbouwd, hebben de muren verschillende kleurtjes en behangetjes gehad, heb ik een wellnessbadkamer (van 2 bij 2, haha), een hippe keuken en is de tuin omgetoverd tot een waar paradijs. Ons Lynn heeft de positieve vibe te pakken en heeft haar kamer heel sfeervol ingericht, bijna klaar voor vertrek. Ik lift mee op haar enthousiasme want die is aanstekelijk. Heerlijk! 😀

Spreuk van de week

Things end.
People change.
And you know
what?
Life goes on.