Als alles volgens het boekje gaat, heb je niets te vertellen…

NK Parabadminton

Er is altijd tijd genoeg om te laat te komen. Loesje

Je zou bijna denken dat het aan mij ligt, maar geloof me, dat is het echt niet. Elke keer als ik een parabadmintontoernooi ergens in het land heb, kom ik steevast op één minuut voor aanvang van mijn eerste wedstrijd – een tikkeltje gestrest – binnen hupsen. Alsof ik het erom doe. Het toeval wil dat er altijd precies aan de weg waar ik over heen moet, getimmerd wordt. Het bericht dat de Galecopperbrug in de A12 bij Utrecht op zaterdag 20 en zondag 21 april richting Arnhem afgesloten was voor het verkeer, had ik volledig gemist. En ja, ik had de route een dag daarvoor echt wel op Google Maps bekeken (want goede voorbereiding is tenslotte het halve werk), maar zag niets over enig oponthoud. Oog voor informatieborden langs de snelweg heb ik niet en bij verkeersinformatie op de radio over files, flitsers en omleidingen, haak ik meestal af, omdat ik liever hard meezing met mijn muzieklijst van Spotify. Noem het gerust stom en naïef, want dat is het.

Met de wijn nog in mijn benen (eh been 🤪) van een gezellig avondje tafelen bij vrienden

vertrok ik om half elf richting Sporthal de Vallei in Veenendaal. Het NK parabadminton stond op het programma en aangezien ik pas om tien voor één mijn eerste partij zou hoeven spelen, kon ik in de ochtend rustig opstarten. Of het slim was dat ik de avond voorafgaand, tonnetje rond van het heerlijke eten, ietwat laat mijn mandje in dook, betwijfel ik, maar ik schatte mijn kansen toch al niet heel hoog in. Door de breuk in mijn zitbot heb ik bijna twee maanden niet gespeeld, dus wat kan je dan verwachten? Terwijl ik bij Utrecht het bord zag staan ‘Omleiding richting Arnhem, volg A’ en vol de file indook, dacht ik nog dat ik de dans zou ontspringen (want deze boodschap was vast niet voor mijn route bedoeld), maar niets was minder waar.

Als alle mensen die in de file willen rijden nou gewoon op de rechter rijstrook blijven rijden, heeft de rest er geen last meer van. #Darum

Het stond kilometers lang stil en er werd slechts af en toe stapvoets gereden, meer was het niet. Op het begin had ik nog tijd genoeg, maar het duurde en duurde maar en de klok tikte verder. Heb ik weer….  ‘Hé hallo, doorrijden alsjeblieft, ik heb zo een wedstrijd te spelen‘, riep ik lichtelijk gefrustreerd. Alsof iemand daar ook maar iets van aan zou trekken. 🙄 Stiekem appte ik vanachter het stuur mijn damesdubbel-partner dat ik een vette omleiding had en ‘iets verlaat’ was. Dat iets bleek later ruim een uur te zijn.

Kun je vragen of iemand mij zo kan helpen met mijn spullen?

Bij aankomst bleken alle invalideparkeerplaatsen op het parkeerterrein bezet, wat natuurlijk niet gek is bij een event voor aangepast sporten. Mijn auto moest ik dus wat verderop parkeren. De sportrolstoel lag achterin en de wielen los achter de bijrijdersstoel. Zelf kon ik hupsend op mijn krukken mijn spullen onmogelijk mee naar binnen nemen, omdat ik ook nog een handtas, een rugzakje en een grote wisselbeker bij me had. Die trofee had ik afgelopen jaar gewonnen als zijnde het talent van het toernooi 2023. De beker heeft lang op mijn kast staan prijken, maar nu ik druk aan het ontspullen ben, was ik blij dat ik deze ook weer in mocht leveren. De beker verdiende een nieuw thuis. Mijn naamplaatje zit erop, dus mijn naam is sowieso vereeuwigd.

Een vrijwilliger van de organisatie was mijn reddende engel en begeleidde mij met al mijn zooi het sportcomplex binnen, de lift in naar boven en de sportzaal in. Snel keek ik in de rondte. Iedereen was al fanatiek aan het badmintonnen en de meesten hadden er al een hele spelochtend opzitten. Was ik dan de enige die last heeft gehad van die  f*cking omleiding? Of lag het toch aan mij…🤔

Niks geen koffie of even bijkomen van de ruim twee uur lange autorit. Nee, ik moest meteen aan de bak.

Een paar shuttles inslaan en de jas ging uit. We hadden tijd in te halen, dus moesten we toch echt snel van start. In alle hectiek vergat ik in eerste instantie mijn BC Duinwijck-shirt aan te doen. Ineens voelde ik me wel heel summier gekleed. Zat ik daar in mijn hemd. Duh! Heb ik weer… 🙄 De scheidsrechter was zo vriendelijk mijn clubshirt uit de tas te halen die verderop bij het zitje tegenover de wedstrijdtafel lag. ‘Oeps…ik heb mijn bidon ook nog niet gevuld met water‘, zei ik terloops. Lekkere voorbereiding Ils! De scheids was echt een schatje, want hij rende ook nog snel met mijn fles richting de kraan om deze te vullen. Wat een kanjer, doet hij gewoon effe! Eindelijk konden we de wedstrijd beginnen. De eerste set wist ik nog te winnen, maar daarna was ik de focus totaal kwijt en mijn tegenspeelster stond (eh zat…) goed te spelen en won die pot welverdiend. De toon van de dag voor mij was wel gezet…

Ik ben niet labiel, ik ben emotioneel flexibel. 🙃

Waarom het daar gebeurde weet ik niet, maar ik denk dat ik die middag wel drie of vier keer in tranen was en dat had niets te maken met mijn matige spel. De lieve medespelers die vroegen hoe het met me ging na de botbreuk, de verbouwing en het overlijden van beide ouders, raakten een gevoelige snaar. De waterlanders vulden keer op keer mijn ogen. Heel ongemakkelijk allemaal, maar ik kon er niets tegen doen. Soms overvalt mij een gevoel van leegte en verdriet. Dat is niet vreemd en zeker niets om je voor te schamen, maar je wilt dat liever niet op zo’n dag laten zien.

Maar ja, die momenten zijn niet te kiezen; ze komen op als poepen.

Gelukkig gaat het zittend sporten wel goed nu en ik was dan ook blij dat ik überhaupt weer een toernooi mee kon spelen. Meedoen is absoluut belangrijker dan winnen, maar ik ben streng voor mezelf en vind eigenlijk dat ik ondanks alle omstandigheden en slechte voorbereiding (eigen schuld dikke bult), beter had gekund. Toch leverde het aan het eind van de dag twee zilveren medailles op (voor damesenkel en dubbel), twee bosjes tulpen en twee envelopjes, al lag dat eerlijk gezegd ook een beetje aan het ‘beperkte’ deelnemersveld.🥈🥈 Meer zien? Bekijk hier een korte compilatie van de dag.

Herdenkingsdienst

Nooit meer hier, maar altijd bij ons.

‘Mevrouw de Vooght is na een zorgzame periode in de Alblashof overleden. Mede namens de verzorgenden nodigen wij u uit voor een herdenkingsbijeenkomst op dinsdag 23 april.’

Rond de klok van drie uur haalde ik Lynn bij haar thuis op om samen naar Alblasserdam te rijden voor de herdenkingsdienst van het verpleeghuis, ter nagedachtenis aan bewoners die in de afgelopen periode zijn overleden. Oké, ik was iets later vertrokken dan afgesproken, maar nu lag het (natuurlijk weer niet aan mij…🤭) aan onze vriendelijke viervoeter die nog een plasje moest plegen en absoluut geen haast bleek te maken. Soms lijkt het een eeuwigheid te duren voordat hij al snuffelend het ‘perfecte plekje’ heeft gevonden voor wel drie hele druppels. Nou ja, honden communiceren nu eenmaal voor een heel groot deel via geuren, die zij voornamelijk afgeven via de urine. Snuffelen en markeren staat eigenlijk gewoon gelijk aan het uitwisselen van berichten en onze Sim is nogal ‘lang van stof’ net als zijn baasje, haha.

Ik ben zo iemand die met navigatie aan ook nog steeds kan verdwalen. 😏

Dochterlief stapte met twee grote bekers thee de auto in. Geleerd van de rit naar Veenendaal checkte ik Google Maps en gelukkig maar, want nu was de route via Rotterdam afgesloten. We moesten via Utrecht. Top, dat oponthoud had ik mooi getackeld! Of toch niet. Al snel reden we de file tegemoet. Hebben wij weer… Maar niet getreurd, mijn vriendin van Google Maps wist een ‘snellere route’ en daar waren wij wel voor te porren. We volgden haar aanwijzingen, die ons langs de groene weilanden en boerendorpjes leidden, maar blijkbaar had ze niet alleen ons verteld dat er een snellere route was, maar half autorijdend Nederland. Duh! Opnieuw stonden we vast in een ellenlange file. Lang verhaal kort, we kwamen veel later dan gepland aan bij mijn zus in Alblasserdam. De piepers stonden al bijna op tafel…

Lichtelijk gespannen en met een raar gevoel in mijn buik.

Na het eten gingen Jorn, Manja, Lynn en ik naar het verpleeghuis. Het voelde alsof we ‘gewoon’ bij ons mam op bezoek gingen, maar ze zat niet meer op haar vertrouwde plekje in de huiskamer. Haar kamer was ingenomen door een nieuwe bewoonster en was haar (t)huis niet meer. We werden vriendelijk ontvangen door de medewerkers van de Alblashof en uitgenodigd in de Binnentuin. Bij de eerste stap die ik naar binnen zette, kreeg ik het zwaar en kwam er een brok in mijn keel. Dit was de eerste keer na haar overlijden dat ik daar binnen hupste. Mijn ogen vulden zich met tranen. ‘Och mams, wat zou ik er veel voor over hebben, om jou een dikke knuffel te geven‘. Het voelde wel alsof we heel dicht bij haar waren en terwijl we met een kopje thee naar de geweldige pianist luisterden, droogden we onze tranen met de papieren zakdoekjes die we op tafel hadden gelegd, wetende dat dat geen overbodige luxe was bij deze herdenkingsdienst.

Mijn mams is de mooiste ster. 🌟

Een warm woord van welkom, mooie gedichten, prachtige pianomuziek en de rozenceremonie, waarbij alle namen werden voorlezen, waren indrukwekkend. Ook Jorn droeg het gedicht voor dat hij bij de uitvaart van mama had voorgedragen. Het raakte me opnieuw, zo mooi. Na afloop was er gelegenheid om na te praten en ook dat was fijn. We bedankten nogmaals de medewerker die ons de laatste week aan het sterfbed van ons mam (seven days inside) zo goed heeft bijgestaan. Mede dankzij haar en al haar collega’s hebben we heel mooi afscheid kunnen nemen van de allerliefste moeder en oma van de hele wereld. Deze herdenkingsdienst maakte de cirkel rond en sloot het boek verpleeghuis voor ons voorgoed.

Tipje…

Oké, omdat jullie zo aandringen, zal ik een tipje van de sluier oplichten. 😉 Het woonprogramma waar ik aan mee mag doen, start waarschijnlijk ergens eind mei met de verbouwing en opnames. Hopelijk is het op tijd klaar, want ik heb tenslotte een deadline te halen. Op 20 juni is de sleuteloverdracht van ons huis en aangezien de tijd vliegt, is een beetje haast geboden. Soms lig ik er wel wakker van hoor. Is mijn moodboard wel inspirerend genoeg en heb ik ze wel duidelijk verteld wat mijn wensen zijn en waar ze praktisch rekening mee moeten houden. Ach het is gewoon een spannend avontuur en ik ben zo benieuwd wat ze er van gaan maken! De uitzending komt overigens pas in het najaar op televisie, dus nog even geduld. I keep you posted!

Spreuk van de week

Loslaten is ruimte
maken voor de
betere versie
die op je wacht.
#soulmission