Kun je geloven dat ik nog volledig in de roes van de HandbikeBattle zit? Een heerlijke bubbel waarin ik – met een glimlach op mijn gezicht – de herinneringen van Oostenrijk keer op keer aan mij voorbij laat gaan. Gelukkig hebben we de foto’s nog, maar liefst 1125 stuks. En dan heb ik ze nog niet eens allemaal. 😬 Het zal je niet verbazen dat ik mijn verhaal niet eens kwijt kan in één blog. Ik weet het, ik ben lang van stof (dus neem gerust alle tijd voor een bakkie koffie), maar hierna zal het echt korter worden. Beloofd! Dat kan ook niet anders, want voor mijn gevoel zijn de komende bladzijdes van mijn leven nog helemaal leeg. Wat ga ik doen? Geen idee, maar goed dat is een zorg voor later. Eerst maar eens dit mooie avontuur verwoorden.

Dat waar ik op gehoopt had, is uitgekomen. Een prachtige week in het Kaunertal met het team van HelioHeroes en Sven, Lynn, Manja en Jorn. De mensen waar ik het meest van houd. Laat ik trouwens onze trouwe viervoeter Sim niet vergeten. En dan ook nog een topprestatie leveren, iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik voel me sterk, bevrijd en een gezegend mens! ☺️

Zondag 22 juni 

Dat het een kort nachtje zou worden, wist ik, maar dat ik helemaal geen oog dicht zou doen… 🥱

De hele zaterdag was ik druk met niks. Een klein wasje draaien, Sim uitlaten, laatste spulletjes pakken, je kent het wel. Tegen het einde van de middag kwam Manja, want zij zou de volgende ochtend met Sven, Lynn en Sim naar Oostenrijk afreizen. Jorn was de dag ervoor zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, met de motor vertrokken. Toen de broodjes voor onderweg gesmeerd waren en de rolstoel – met drie extra kussens voor in de bus – klaarstond, was het bedtijd. Rond half één doken we ons mandje in. Om twee uur was ik nog klaarwakker van de spanning, maar ook door het feestje van de bovenburen. Ik hoopte nog een uurtje slaap te kunnen pakken, maar toen ik om half drie nog naar het plafond lag te staren, besloot ik de poging te staken. Dan maar in de bus tukken. Niet veel later kwam mijn trainingsmaatje Bart en zijn vrouw Jacky mij halen. Op naar Wijk aan Zee.

Opgewonden en uitgelaten.

Na een bakje koffie op de parkeerplaats vertrokken we rond half vijf met twee busjes en een vrachtwagen met onze fietsen en bagage richting Tirol. Opgewonden en uitgelaten klaar voor ons grote avontuur! Het ene moment lag vooral team achterbank (ja ik ga namen noemen, haha) – Sandra en Bart – te slapen, het andere moment ging de muziek aan en was het één groot feest in de bus. San en ik, ook wel de zeikwijven van het hele zooitje genoemd, zorgden voor de nodige stops omdat er weer geplast moest worden. Ach, zo konden de chauffeurs ook mooi door wisselen en iedereen op tijd zijn benen/ been strekken. De eerste paar keren zat ik nog wel eens klem tussen de draaipoortjes voor het betaalde wc-gebruik, simpelweg omdat ik niet snel genoeg ben. 🙄 Totdat we uitgenodigd werden de invalidetoilet te gebruiken. Oh ja, wij zijn natuurlijk de doelgroep voor deze aangepaste plashokken. Wel zo handig. Na zeven plaspauzes en twaalf uur rijden reden we – gaar van de lange zit – de parkeerplaats op van Hotel Weisseespitze in Feichten. We werden warm ontvangen door de organisatie met een welkomstdrankje. Grüß Gott, PROST!

Roomy!

Teamgenootje Sandra was mijn roomy en samen kregen we een geweldige kamer (321) met werkelijk waar een prachtig uitzicht. Als ik daar de hele week op het balkon had mogen zitten, had ik het ook top gevonden. Waanzinnig! We waren dorstig, maar moesten eerst even wachten totdat alle bagage over de kamers verdeeld was. Zodra het kon verzamelden we – met onze paarse HelioHeroes polo’s aan – op het terras van de bar met hetzelfde mooie uitzicht. Ook de andere teams druppelden binnen. Of buiten… 🙃 We bestelden ons eerste Weisse biertje, met toestemming van de buddies, want was alcohol wel toegestaan en slim zo vlak voor de wedstrijd? Het antwoord was kort en krachtig ‘ja hoor!‘ 🤪 Wat kan het leven toch mooi zijn! Om zeven uur werden we verwacht in het restaurant, waar elk team een tafel kreeg toegewezen voor de hele week. Wel zo makkelijk. Er was een saladebar en een drie-gangendiner, wat een luxe. Geloof me, ik heb in tijden niet meer zoveel gegeten. Na het avondeten doken we ons mandje in, want de volgende ochtend stond om half acht het ontbijt al weer klaar om vervolgens naar onze eerste training in de bergen te gaan.

Maandag 23 juni 2025

Bochtentraining met Team NL.

De eerste nacht heb ik geslapen als een roosje, al vond ik wel dat de wekker te vroeg mijn rust verstoorde. Toch sprong ik (nou ja, iets wat daar op lijkt) uit bed en had zin in de dag. We zouden voor het eerst de berg gaan zien waar het allemaal om te doen was. Zo spannend! In onze HelioHeroes trainingsoutfits gingen we naar beneden. Na een heerlijk gezond ontbijtje (gelukkig kon ik de verleiding van alle zoetigheden weerstaan) verzamelden we op de parkeerplaats om met de twee Heliomare-busjes naar het begin van het stuwmeer te rijden. We zaten een beetje te dollen en giechelen, maar dat was puur om de zenuwen te verdoezelen.

Route verkennen.

Lichtelijk gespannen reden we naar de tolpoort op 5 kilometer van het hotel vandaan. Gelegen op 1200 meter hoogte. Vanaf hier was het opletten geblazen, want dit was het startpunt van de Battle die op donderdag zou plaatsvinden. Elke meter die we met het busje reden, zouden we later die week op armkracht doen. Het enige wat door mijn hoofd ging was ‘Hoe dan?‘ Het busje had soms al moeite omhoog te komen. Dat zegt ook iets over de staat van het busje, haha, maar goed. We keken onze ogen uit, wat een schitterende omgeving, maar we keken ook vooral naar de weg die steeds steiler omhoog ging. Toen we de hoge muur van het stuwmeer recht voor ons zagen opdoemen, moest ik denken aan het spreekwoord ’tegen de muur lopen’. Letterlijk. Alsof ik ineens werd geconfronteerd met een grens die ik niet wilde zien. Het raakte en benauwde me, omdat het uitzicht op de prachtige bergen werd weggenomen. Het zag er imposant uit. Vanaf daar ging het steil omhoog. OMG!

Wild plassen.

Er was ons beloofd dat we boven bij het stuwmeer, waar onze bikes uit de vrachtauto gehaald zouden worden, konden plassen. Maar wat bleek, de tent was gesloten en dat is voor een zeikerd zoals ik toch echt wel een dingetje. Oeps en nu? Sandra had haar plastuit mee en kon mooi staand plassen. Wat een uitvinding! Ja, dat had ik thuis ook wel uitgeprobeerd natuurlijk, maar zonder succes. Er zat maar één ding op en dat was achter een auto gaan zitten, Sandra zou het zicht afschermen voor zover dat mogelijk was. Ik moest mezelf goed vasthouden, want ja hurkend op één been is niet zo makkelijk en voor je het weet lig je in je eigen (ge)zeik. 🤭  Het was de allereerste (en waarschijnlijk laatste) keer dat ik dit gedaan heb. Zo bang om gezien te worden…Het ging gelukkig goed en het luchtte enorm op. Nou ja, dat was ook wat waard.

Stuwmeer

Ineens was er haast en werden we door onze buddies naar de fietsen gebracht om ons klaar te maken voor vertrek. Daar zag ik voor het eerst mijn familie; Sven, Lynn, Manja en Jorn. Echt super fijn dat ze er deze week bij waren. Een korte knuffel kon nog net, maar we moesten gaan rijden, anders waren we te laat. We fietsten langs het stuwmeer – ongeveer 5 km lang – naar de startlocatie van de training. Dit was het fijnste stuk van het parcours, want er zaten naast de klimmetjes ook wat lichte afdelingen in. Onze groep viel al snel uit elkaar, want iedereen rijdt een ander tempo. Wel leuk dat mijn familie mij met de auto helemaal kon volgen, zo waren ze toch bij me. Links vanuit de bergen ontsprongen er watervallen, rechts zag je het stuwmeer en voor ons een prachtige berg met besneeuwde bergtop. Mooier wordt het niet, dacht ik en genoot met volle teugen.

Jetze Plat zat ons al op te wachten tussen de Oostenrijkse koeien. En op die laatste ben ik deze week ‘verliefd’ geworden. Zo schattig!

De verschillende teams verzamelden aan het einde van het stuwmeer. Grappig dat de koeien heel rustig, maar ook nieuwsgierig, tussen ons door liepen. Na een kort woordje van Nike Boor (directeur Fonds Gehandicapten Sport) vertelde Jetze Plat (meervoudig Paralympisch, Wereld-, Europees- en Nationaal kampioen) hoe we het beste de bochten konden nemen, om zo min mogelijk kracht en energie te verliezen. Daar werd duidelijk wat klimmen was. Het Kopje van Bloemendaal? Een lachertje ten opzichte van deze bergen. Het was een afstand van slechts 3,5 km met 236 hoogtemeters, maar wat een training! Wel merkte ik dat het best goed ging, want hoe langzaam ook, ik kroop wel verschillende deelnemers voorbij. Niet dat het daar om te doen was, maar toch. Het vertelde wel iets over mijn ‘klimcapaciteiten’.

Bij de finishboog van de training werd iedereen ontvangen met muziek en bemoedigende woorden.

Bart was ‘natuurlijk’ al eerste van ons team aangekomen, wat een bikkel, en reed voor de lol nog een klein stukje verder naar boven. De uitslover, haha. Ik kwam als tweede aan en werd onthaald door de familie. Ik voelde me goed en barstte van de positieve energie door de inspanning die ik had geleverd. Naar alle tevredenheid. Ja, het gaf me net dat stukje zelfvertrouwen wat ik nodig had. Daarna was het wachten op Fridtjof, Tamara, Petra en Sandra en had ik alle tijd om met de kids, broer en zus bij te kletsen. De familie ging met de auto verder naar boven richting de gletscher, wij volgden een tijdje later, toen iedereen ‘gefinisht’ was en de fietsen weer waren ingeladen. De bochten die we op weg naar boven te zien kregen, waren indrukwekkend en angstaanjagend. ‘Moeten we dat fietsen? Dat kan helemaal niet!‘ Het huilen stond me nader dan het lachen…weg zelfvertrouwen.

Zie hier het filmpje van de eerste trainings-dag!

Belangrijk bericht vanuit de organisatie.

We deden quasi luchtig, maar ik denk dat bij het merendeel van de HelioHeroes de moed in de schoen(en) zakte. Bij mij wel in elk geval. Kortsluiting. Dit was geen uitdaging, dit was de hel, met een stijgingspercentage van 16/17%. 😱 Niet te doen. Kunnen we nog terug? 😬 Volgens de buddies zou het wel goedkomen allemaal. ‘Eerst zien, dan geloven’, zei ik met een knikkend knietje.
Boven bij het restaurant schoof ik even aan bij de familie, maar we werden al snel bij elkaar geroepen voor een belangrijke mededeling. We waren al een beetje voorbereid, maar de beslissing was gevallen: op advies van de lokale weerman zou de HandbikeBattle een dag vervroegd worden. Dus van donderdag 26 naar woensdag 25 juni, dit omdat er op de oorspronkelijke Battle-dag onweer werd voorspeld in de bergen. De woensdag bracht echter ook een risico met zich mee, want het zou tropisch warm worden; 32 graden en volle zon. Het was dus kiezen tussen twee ‘kwaden’, maar bij onweer mag er niet gefietst worden, dus de knoop werd doorgehakt.

Vloggen vanaf de gletscher.

Om het thuisfront van iedereen en alle volgers op de hoogte te stellen van de dag wisseling, namen Bart en ik na de lunch een filmpje op. Grappig, want het was zijn eerste vlog ever. Zo zie je maar, nooit te oud om te leren, hij deed het fantastisch! Een natuurtalent. Daarna werd de teamfoto gemaakt met de drone, wat ook wel hilarische momenten opriep.
Bekijk hier onze vlog en hier de drone-opname!

Langzaam maar zeker werd het donkerder en stapelden de wolken zich op. Het zag er dreigend uit, dus we besloten terug naar beneden te rijden. Onderweg kwamen we langs een prachtig blauw meer, waar we zo net voor het zou gaan regenen, even pootje wilden baden. Buddie Rik die achter het stuur zat, dacht daar anders over vanwege de bui die boven ons hing, maar na een lieve smeekbede sloeg hij toch rechtsaf. Snel de bus uit, schoen en sok uit en voorzichtig hupsend het koude water in. Dat leverde een leuk plaatje op, terwijl het druppelen begon. Water uit, sok en schoen in de hand en op het blote voetje de bus weer in. We waren net op tijd binnen, want het begon te gieten…De groep die in de middag zou gaan trainen had pech, want deze werd afgelast vanwege het slechte weer. Dan hebben wij duidelijk meer geluk gehad.

Sauna.

Eenmaal terug in het hotel hadden we een paar uurtjes vrije tijd en doken we met een aantal de sauna in om het luie zweet eruit te werken. Als we überhaupt lui zweet hadden… Heerlijk even bijkomen, ervaringen en zorgen uitwisselen en zwemmen in het binnenbad. Rond vijf uur was het tijd voor een briefing en een biertje drinken op het terras buiten. Die Weisse smaakte heerlijk, helemaal na de inspanningen en indrukken van die dag. Om zeven uur zaten we met z’n allen met honger, prinsheerlijk aan tafel. Later die avond werden we verwacht bij de organisatie voor het tekenen van het medisch paspoort en het ophalen van het wedstrijdshirt. Iedereen zou dus hetzelfde shirt krijgen, met op de mouw de naam van het revalidatiecentrum. Het was een drukte van jewelste, dus daarna zochten we een rustig plekje op aan de achterkant buiten voor een laatste afzakkertje. Op de kamer hebben San en ik nog even een modeshowtje gehouden.

Dinsdag 24 juni

Route verkennen en rondje om de kerk.

Na het ontbijt hadden we afgesproken beneden ‘Im Keller’ waar al onze handbikes stonden opgesteld. Omdat het programma van de week aangepast was doordat de battle een dag naar voren was gehaald, kwam de training van dinsdag te vervallen. Ook de pubquiz van de dinsdagavond werd verzet naar de donderdag, want we moesten allemaal fit aan de start verschijnen. We hadden met de groep besloten om naar het startpunt – 5 km verderop – te fietsen, zodat we wisten wat we konden verwachten. Het zou de warming up zijn op de wedstrijddag. En dat viel tegen, want het was alles behalve vlak en best een pittig stukje rijden. ‘Nou Ils, maak je borst maar nat’, zei ik stilletjes tegen mezelf.

Sponsoren.

Toen het hele team incluis buddies bij de tolpoort waren aangekomen, hebben we wat mooie teamfoto’s gemaakt voor onze grote sponsoren zoals Dura Vermeer en Velocity. Mede dankzij hun en alle donaties van mensen om ons heen (jullie!) hebben wij onze droom (wat eerlijk gezegd soms voelde als een ware nachtmerrie, haha) hier waar kunnen maken. Dank dank dank! ❤️

Sommigen van ons wilden nog en stukje verder fietsen om het eerste deel van de route te verkennen en te kijken wat de hoogte en ijle lucht met ons zouden doen. Natuurlijk behoorde ik tot dat clubje en wonderwel ging het ook hier best goed. Mijn vertrouwen groeide, maar als ik dacht aan de bochten die ik de dag ervoor gezien en gevoeld had (met busje) werd deze in één klap weg gevaagd. We pakten ‘het rondje om de kerk’ erbij en kwamen op een mooi uitzichtpunt de rest van de groep weer tegen. Er stond een prachtige relaxbank voor mensen met een beperking en kan niet anders zeggen, dat deze echt heel comfortabel was. Iets voor bij Heliomare in de tuin? We pakten dit moment om in het zonnetje te chillen en een vlogje op te nemen. Life is good! 🌞
Nieuwsgierig? Bekijk hier de vlog!

Ik ga mezelf dit jaar maar eens verlichten…

Zonder dat we het doorhebben, dragen we allemaal flink wat bagage met ons mee. En dan heb ik het niet over die zware boodschappentas, maar over het denkbeeldige rugzakje gevuld met tegenslagen, verdriet, pijn, verplichtingen, onverwerkte gevoelens, oud zeer en andere onnodige ballast. De Battle was voor mij meer dan een fysieke uitdaging, ik wilde daar – onder aan de berg – mijn last achterlaten. En dat heb ik gedaan.

Het moest voor de wedstrijd gebeuren en aangezien deze een dag naar voren was gehaald, hadden we ook dit gepland op de vooravond van het event. De stenen die ik samen met mijn zus een kleur had gegeven en symbool stonden voor dat wat achter me wilde laten, nam ik mee naar de startlocatie van de Battle. Meteen door de tolpoort rechts parkeerden we de auto en hupste ik naar een mooi plekje, waar we met een klein ritueel afstand deden van mijn ballast.

Stenen gooien.

De zwarte steen die de kanker symboliseerde, heb ik als eerste ver weg gegooid. ‘Nooit meer terugkomen‘, zei ik hardop om mijn woorden kracht bij te zetten. De rode steen van boosheid & onbegrip en de oranje steen van eenzaamheid smeet ik er achteraan. De blauwe steen van verdriet voelde iets minder hard aan en heb ik tussen de bloemen voor mij gelegd. Ook de paarse steen, die stond voor onzekerheid over mijn bestaan en verminkte lijf legde ik net als de gele steen van de amputatie (want de amputatie heeft mijn leven gered) voor mij in het groen naast een paars bloemetje.
Het grappige was dat ik met het weggooien van de gifgroene steen die de scheiding symboliseerde, mezelf bijna onderuit gooide. Op één been iets met kracht wegsmijten, is niet zonder gevaar, haha. De steen belandde niet zoals bedoeld in de bosjes, maar voor mij op het lager gelegen pad. Een doorn in het oog. Het moest opnieuw, want deze steen die maandenlang op mijn maag gelegen heeft, wilde ik echt nooit meer zien of voelen. Lynn haalde de steen op, zodat ik kon herkansen. Terwijl ik stevig werd vastgehouden om niet te vallen, gooide ik de steen ver weg de bosjes in. Nu wel uit het zicht. Beter. Na een diepe zucht en een laatste blik, draaide ik mij om en deden we een groepshug. Op naar betere tijden!

Brief aan de HelioHeroes.

Bij alle edities van de Ride for the Roses – jarenlang mijn houvast in tijden van ziekte en herstel – schreef ik een brief aan de angels (mijn vriendinnen). Een moment van reflectie: waar stond ik, waar kwam ik vandaan? Elke brief was een persoonlijke terugblik. Nu, zoveel jaar later, ging ik de uitdaging niet meer aan met de angels, maar met de HelioHeroes. En ook aan hen heb ik een woord gericht. Ik vond het best spannend om deze brief voor te lezen op de vooravond van de HandbikeBattle, omdat ik geen idee had of ze dat wel konden waarderen. Je kunt hem overigens teruglezen in mijn vorige blog. Maar…volgens mij werd het goed ontvangen en was het een mooi moment van bezinning. Als opsteker heb ik ze een klein beschermengeltje gegeven voor D-day.

Tijdens het eten vertelde Tamara nog hoe geraakt ze was door de steun van ons team, iets wat ze naar eigen zeggen nog nooit zo had ervaren. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Ook Bart deelde zijn verhaal en vertelde wat de Battle en deze week voor hem betekenden. Kippenvel. Opper-Heroe Esther wenste ons alvast veel succes en plezier, en gaf ons allemaal een potje ‘geluk’ mee. De laatste woorden voor het slapengaan kwamen van de organisatie. Samen met Jetze en Mitch van Team NL gaven ze ons een peptalk en de laatste tips. Wij waren er klaar voor. Op naar morgen, op naar de Battledag!

Uh ja en dat bedoel ik dus. Mijn blog loopt over en dan ben ik nog niets een bij HET hoofdstuk waar het allemaal om draait. Oeps! Ik ga verder schrijven en hoop zo snel mogelijk een extra editie te posten. Dus…nog even geduld voor deel 2!

Spreuk van de week

Jullie kennen vast het liedje “Daarboven op de berg”. Vroeger als kampmoeder maakte ik graag clubliedjes, dus heb ik een HelioHeroes-versie geschreven. Vooral leuk als er een drankje in​ zit, haha! Zing je mee?

Op de Kaunertaler​ Gletscher,
Daar is het te doen
De ultieme HandbikeBattle,
Op armkracht en fatsoen
Van je hela hiela hiela holala

Het team HelioHeroes
Gaat vol aan de bak
Na maanden van trainen
Gaat klimmen met gemak
Van je hela hiela hiela holala

We trappen en zweten
Wat een topteam zijn wij
We gaan die berg bedwingen
En dat maakt ons trots en blij!
Van je hela hiela hiela holala

Grenzen verleggen
En geloven in jezelf
Met spierpijn en een glimlach
Overtreffen we onszelf
Van je hela hiela hiela holala

Daar boven op de berg
hebben we het gedaan
Nu ligt het leven open
en kunnen alles aan!
Van je hela hiela hiela holalal