Er is een kans van 78% dat je nu een jogging broek aan hebt, terwijl je helemaal niet gaat joggen. ????

Dat doe ik ook hoor, haha! Soms kleed ik me sportief, alleen al omdat dat een fit gevoelt geeft. Nu draag ik sinds de amputatie bij voorkeur iets dat stretcht, prettig, zacht en comfortabel zit, voor het gemak, maar zeker ook omdat een spijkerbroek (of andere broek met een harde band) pijn doet op het litteken. Ik hoef je niet te vertellen dat de verkoop van loungekleding en joggingbroeken explosief is gestegen sinds de Coronacrisis. Huispakken hebben het maatpak verdrongen. Stretchstof blijkt het geheime recept, dus ik voldoe op dit moment volledig aan de huidige trend.

Handbiken.

Ook voor het handbiken draag ik graag comfortabele kleding, omdat ik vrij moet kunnen bewegen en ik het korset van mijn kunstbeen onder mijn kleding moet verstoppen. Het fietsen was er afgelopen tijd helaas een beetje bij ingeschoten en het slechte en natte weer nodigde niet echt uit. Vrijdags beloofde het een droge dag te worden en hadden Peet en ik afgesproken om na lange tijd, weer eens samen op de fiets te stappen. Kort voor vertrek appten we nog met elkaar; ‘Trek iets warms aan, het is koud’. Dus dat deden we. Om geen wintertenen op te wekken, trok ik over mijn sokken nog een paar warme kousen aan en deed er een plastic boterhamzakje overheen. Ik deed Leggy aan en sloot het korset om mijn middel, een koude buik zal ik niet snel krijgen. Over mijn kleding ging een dik lang vest, daarna deed ik mijn jas aan en de ‘Gezonde muts’ op. Over mijn eigen handschoenen trok ik die van Sven nog aan. Ik heb namelijk een hekel aan koude vingers en ik kan mijn handen nooit even opwarmen door deze in mijn zakken te steken.

Ik wil weer zeuren dat het te warm is. #Darum

Als een waar Michelin mannetje rolde ik met mijn handbike de straat op en wachtte op mijn fietsmaatje, die niet veel later aan kwam rijden. Ook verkleed als een mummie trouwens. ???? Druk kletsend reden we richting de Kennemer duinen, waar we alle beesten te zien kregen die daar vrij rondlopen. Schotse Hooglanders, Konikpaarden en Exmoor pony’s. Het was heerlijk en ik genoot er echt van, totdat de kou ons toch te pakken kreeg. En toen moesten we nog acht kilometer… ????

Tijd voor een warm Glühweintje dus, want je kunt nergens binnen om even op te warmen.

Bij Parnassia aan Zee stond teveel wind, Kraantje Lek had geen take way en daarom eindigden we om de hoek bij de buitenbar van ‘de Stinkende Emmer’. De kruidige wijn voorzien van een kaneelstokje en steranijs werd geschonken in een plastic flesje, beetje jammer, maar een glas mag nu blijkbaar niet. Het was in elk geval warm en het smaakte prima. Het zal nooit mijn favoriete drankje worden, maar bij kou en winters weer past Glühwein het beste en smaakt het naar meer. Eenmaal thuis waren mijn vingers en vijf tenen toch bevroren (hoe dan? ????????‍♀️) en bleek dat ik de helft van de duinen (lees; veel zand) in mijn rolstoel had liggen. Wie wat bewaart heeft wat, zullen we maar zeggen. Het was mijn eerste vrij-mi-bo fietstochtje van dit jaar en hoop dat er nog velen mogen volgen. Desnoods in een skipak!

Verpleeghuis

Op kousenvoetjes en met verwilderd haar liep ons mam verward door de gang.

‘Hi mam, ben je aan de wandel?‘ Ze keek ons vragend en niet begrijpend aan, toen wij haar (voor de eerste keer in het nieuwe jaar) tegemoet liepen in de gang van het verpleeghuis. Ze had geen idee wie we waren en wat we kwamen doen, wat niet gek is met die stomme mondkapjes op. ‘Zullen we even naar je kamer gaan mam, ik heb iets moois voor je gemaakt‘. Terwijl Lynn haar arm vastpakte, huppelde ik op mijn krukken achter hen aan. In haar kamer lieten we haar plaatsnemen op het bed. Ze keek wat angstig om zich heen en aan haar gezichtsuitdrukking te zien, was dit onbekend terrein. De kamer waar ze al bijna drie jaar woont. Ik liet het schilderij met een groot rood hart, dat ik afgelopen week bij Manja had gemaakt, aan haar zien en zocht een mooi plekje op de kast in haar kamer. Het fleurde de boel een beetje op. Lynn ging ondertussen op zoek naar de schoenen van oma en vond deze midden in de gezamenlijke huiskamer. Och gossie, daar had ze haar sneakers dus uitgedaan en was op kousenvoeten verder gegaan.

In de binnentuin hebben we samen koffie gedronken en ons mam letterlijk mandarijntjes gevoerd. Zelf aanpakken is er niet bij. Nee, onze diva wil het in haar mond gestopt krijgen en dat doen wij natuurlijk met liefde. We proberen altijd een soort van gesprek met haar aan te gaan en herinneringen op te halen, maar wat ze daarvan oppakt weet niemand. Heel soms reageert ze echt goed, maar meestal mompelt ze iets onsamenhangends en staart ze in de leegte. Het maakt ons allemaal niet uit. We zijn bij haar, kunnen haar liefde geven, aanraken en knuffelen en dat is iets onbetaalbaars. Het cadeautje van de dag was dat ze ineens uit het niets heel helder zei dat ze zielsveel van haar kinderen houdt. Prachtig toch?! ????

10 Januari

Dag van de Eigenaardige Mensen. Rare mensen dag.

Wist je dat 10 januari de dag is van eigenaardige/ rare mensen? Nee? Ik ook niet hoor, maar ik kwam het toevallig tegen en vond het wel grappig. En ja, wat betekent ‘eigenaardig’ eigenlijk? Volgens Van Dale zijn dat mensen zoals je niet vaak tegenkomt, waar je aan moet wennen; typisch, apart en merkwaardig. Hmmm, fysiek pas ik misschien wel in dat plaatje… ???????? Maar het staat ook voor: anders, afwijkend, bijzonder, bizar, curieus, dwaas, excentriek, fris, gek, karakteristiek, kenmerkend, maf, mal, nieuw, onbekend, ongewoon, onhandig, opmerkelijk, origineel, raar, specifiek, vreemd, wonderlijk en zeldzaam. Ach, ik denk dat we allemaal wel iets ‘eigenaardigs’ hebben en op een of andere manier in dat plaatje passen. Deze dag is dus een beetje van ons allemaal! ????

Prothese.

10 Januari, drie maanden na de amputatie, was ook de dag dat ik voor het eerst een gesprek had met mijn arts en prothesemaker, over een mogelijke beenprothese. Het was een spannende dag, die ik nooit zal vergeten. De prothesemaker wilde groen licht om van start te gaan met het aanmeten van mijn nieuwe been. Maar voor de behandelend arts was het een ‘no go’ omdat het geplaatste knie-bot dat als zit-been moest fungeren, nog 3 maanden nodig had om aan te groeien en sterk te worden. Deze was nog niet bestand tegen een zware prothese. Het was begrijpelijk, maar ook een enorme teleurstelling. Wel heb ik die dag voor het eerst in mijn leven een kunstbeen van een lotgenoot ‘gepast’. Ik mocht er geen stap mee zetten, maar kreeg zo wel een idee van wat me te wachten stond. Gelukkig ging het proces sneller dan verwacht en kon ik in maart van 2019 mijn eerste stappen zetten!

Spreuk van de dag

Durf je uit te spreken
Geef jouw behoefte aan
Kies waar je voor wilt kiezen
sta waar je voor wilt staan
Laat je horen, laat je zien
Ook al voelt dit eerst niet fijn
Durf je uit te spreken
en jouw hele jij te zijn
JIP