Moed en vertrouwen zijn nodig, om over de angst dat het misgaat heen te stappen. #Ingspire

Niet te doen…

Dinsdag 4 november 2025

Er gaat al weken van alles door mijn hoofd.
Ik heb nachten amper geslapen.
Doemscenario’s dringen zich aan mij op.
Geen ontkomen aan.
Niet stop te zetten.
Ik maak mij grote zorgen.
Mijn lijf geeft nare signalen.
Herkenbare en nieuwe pijnen.
Het stemmetje ‘het zal toch niet’… blijft zich herhalen.
Luid en duidelijk.

‘Wat als?’ Nee, loslaten Ils. Niet toelaten.

Sven gaat met me mee naar het ziekenhuis.
Soms ga ik alleen naar de onderzoeken,
nu accepteer ik het aanbod.
Dat zegt genoeg over hoe ik in de ‘wedstrijd’ zit.
Het zonnetje schijnt en we kletsen wat in de auto.
De pijn in mijn buik voelt als een zware steen.
Afleiding helpt, maar neemt de onrust niet weg.
We parkeren de auto op de invalideparkeerplaats.
Sven haalt de rolstoel uit de kofferbak en we gaan naar binnen.
Bij de aanmeldzuil laat ik weten dat ik er ben,
en word doorverwezen naar de afdeling Radiologie op de tweede verdieping.
Mijn gezicht is bleek en ik voel me ronduit k*t.

We zitten nog maar net in de wachtkamer op mijn naam wordt omgeroepen.

Een jonge verpleegkundige vertelt dat hij het infuus gaat aanleggen.
In mijzelf gekeerd neem ik plaats in de daarvoor bestemde stoel.
Hij prikt de naald in mijn bloedvat en vraagt of het pijn doet.
‘Het valt mee hoor‘, zeg ik afwezig.
Met één ontblote arm en mijn blouse half open rol ik terug de wachtkamer in.
Sven pakt zijn laptopje erbij om de tijd door te komen.
Even later hoor ik weer mijn naam en ben ik aan de beurt.
Het uur van de waarheid.
God, wat is dit verschrikkelijk spannend.
Zelfs (of juist) na zeven jaar nog.
Via de ‘artiesteningang’ rol ik naar binnen,
omdat de deur van het kleedhokje te smal is.
‘Kun je een klein stukje lopen?’ vraagt de verpleger die mij ontvangt.
Op krukken hups ik het hokje in.
Mijn bovenkleding moet uit en mijn sieraden af.
Er ligt een seksloos blauw gewaad op het krukje klaar wat ik aantrek.

Snel doe ik nog een plasje en wordt na vijf minuten met een andere rolstoel de scanruimte ingereden.

De oordoppen gaan in, het haarnetje en de koptelefoon op.
Aan mijn verzoek ‘Sky radio’ op te zetten wordt vriendelijk gehoor gegeven.
Het bed schuift en ik ga de tunnel in.
Met een snel kloppend hart onderga ik de scans.
De ene duurt nog geen dertig seconden, de andere drie minuten of meer.
In totaal lig ik bijna drie kwartier op mijn rug met mijn ogen dicht.
De fantoomkramp die dreigt op te komen, probeer ik met macht te onderdrukken.
Ik moet namelijk stil blijven liggen en dat gaat niet met kramp in mijn lijf.
Mijn vingers zijn gekruist, ‘op goed geluk’. 🤞🏼
Zouden zij meteen doorhebben of het goed of niet goed is?
Ik probeer gezichten en gedrag te ‘lezen’ als ze mij bevrijden uit de tunnel.
Zonder succes overigens.
De koptelefoon en het haarnetje gaan af, de oortjes uit.
In de kleedkamer trek ik mij eigen kloffie weer aan.

Daarna word ik doorverwezen naar de balie van Radiologie voor de röntgen van de onderrug en longen.

Ik zit net aan een bakkie koffie,
als mijn naam opnieuw wordt omgeroepen.
In de röntgenkamer zelf ontdoe ik mij van mijn bovenkleding.
Mijn tepels worden afgeplakt met pleisters met een loodkogeltje,
omdat ze anders een schaduw op de foto kunnen geven.
De laborante positioneert mij voor het röntgentoestel.
‘Adem in, adem vasthouden, ademt u maar door’.
De longfoto’s zijn snel gemaakt.
Daarna rol ik door naar de scantafel voor de onderrug,
waar ik eerst op mijn buik en daarna op mijn zij mag liggen.
Het lukt me niet om een gezellig kletspraatje te maken.
Zo gespannen ben ik in tijden niet geweest.
Als alles klaar is, kleed ik me aan en ga terug naar Sven in de wachtkamer.

Opgelucht ben ik (nog) niet.

It is out off my hands.
Het grote wachten op de uitslag gaat beginnen.
Het zweven tussen hoop en vrees.
Laten we hopen dat de pijnsignalen ‘vals’ alarm blijken te zijn.
Dat het iets is, waar we wat aan kunnen doen.
En dat ik straks stiekem moet lachen over mijn zwarte gedachten en hersenspinsels.
Maar zover is het nog niet.
De belafspraak met mijn arts staat pas een week later ingepland.
Niet te doen toch?
En omdat ik die spanning niet trek,
heb ik vooraf contact gehad met mijn oncologisch verpleegkundige.
Een toppertje.
Zij zou de uitslag in de gaten houden en mij zo snel mogelijk informeren.
Normaalgesproken krijg ik een dag later een mailtje met goed nieuws.
Deze keer hoor ik niks.
Je wilt niet weten hoe vaak ik mijn mail check.
Geen nieuws, goed nieuws toch, of…?
De onrust en paniek in mijn lijf wordt met de minuut groter en groter.
Wat een rollercoaster.
De zoveelste…

Ik sta in de badkamer als de telefoon gaat.

Donderdag 6 november 2025

Verschrikt kijk ik naar het scherm.
Een 071 nummer.
Het ziekenhuis.
Gespannen neem ik op en hoor de stem van de oncologisch verpleegkundige.
Ze klinkt opgewekt en dat geeft vertrouwen.
‘De MRI is goed‘, hoor ik haar zeggen.
Geen recidief of verdachte plekjes te zien.
‘Echt?’ vraag ik vol ongeloof.
Er valt een last van mijn schouders.
Heel eerlijk, dit had ik niet verwacht.
In mijn hoofd was het daar hartstikke mis.
De onderrug laat een vorm van scoliose zien,
wat helemaal niet gek is natuurlijk.
Pijnlijk wel.
Daarom gaan we verder bekijken hoe we de klachten kunnen verminderen.

Waarom ik je bel, is omdat we op de longfoto een nieuw plekje zien, wat we graag nader willen onderzoeken.

Heel eerlijk?
Deze had ik niet zien aankomen.
Daar waar de pijn zit gaat blijkbaar alles goed.
Juist waar ik geen last van heb en dus geen rekening mee gehouden heb,
is dat de longen een afwijking zouden kunnen laten zien.
‘We willen je op korte termijn inplannen voor een CT van de longen‘.
Na een kort gesprek hang ik op.
Enigszins opgelucht, maar toch ook met grote twijfels.
Moet ik nu blij zijn of niet?
Een uur later word ik terug gebeld.
Ik kan diezelfde middag om 16.00 uur nog terecht in het LUMC.
Slik.

Die middag rijd ik alleen naar Leiden.

Dezelfde route.
Dezelfde parkeerplaats.
Ik meld mij bij dezelfde aanmeldzuil.
Neem dezelfde lift.
Ga naar hetzelfde toilet.
En neem plaats op hetzelfde plekje in de wachtkamer.
Ook nu zit ik net aan een kopje koffie als ik mijn naam hoor.
Ik rol achter de verpleegster aan de scanruimte in.
Mijn BH moet uit en mijn kettinkje af.
Ik ga op het bed liggen en mijn geboortedatum wordt gevraagd.
Kort wordt er verteld wat ik kan verwachten maar dat weet ik inmiddels wel.
De tafel beweegt en ik ga de korte tunnel in.

‘Adem in, adem vasthouden…en ademt u maar door’.

Ook nu heb ik mijn vingers gekruist.
Na een paar minuutjes is het alweer klaar en mag ik naar huis.
Op de terugweg bel ik ons Inge,
even mijn verhaal doen en zorgen uiten.
Het geeft lucht.
De uitslag van deze CT-scan zal dinsdag 11 november bekend zijn.
De verpleegkundig specialist zal me op de hoogte brengen.
Tot die tijd is het weer gespannen wachten op het hopelijk verlossende woord.
Het speelt elke minuut van de dag door mijn hoofd.
Ik wil het loslaten, want het brengt mij niets,
maar wat ik ook doe, de angst laat mij niet los.
Het vreet aan me.
Er is natuurlijk ook een grote kans dat het niks is.
Het kan gewoon een littekentje zijn.
Veel lawaai, weinig wol.
Maar mijn lijf heeft in het verleden al veel meegemaakt,
dus die schiet volledig in de stress.
Het enige wat helpt is afleiding, afleiding en afleiding.

Gevangen in angst.

Dinsdag 11 november 2025

De hulp in de huishouding meldt zich voor deze ochtend ziek.
Een voorteken?
Het wachten op een allesbepalende uitslag gaat door,
ik ben kotsmisselijk van de zenuwen.
Eigenlijk zit ik al weken gevangen in angst.
Mijn brein koppelt fysieke pijn aan dreiging.
Het maakt me kwetsbaar en onzeker.
Een vicieuze cirkel.
Stil in mijzelf gekeerd, spelen alle doemscenario’s af.
Mijn positieve instelling ben ik ergens onderweg verloren.
Hoe dan?
Het lukt me niet om mezelf terug te krijgen in het hier en nu.
Gelukkig komt Sven een bakkie doen.
Afleiding, fijn.
De vorig keer werd ik om tien uur gebeld,
dus stiekem verwachtte ik dat nu ook.
Maar het blijft verdacht stil.

Geen mail. Geen telefoontje.

Niet veel later komt ook mijn oude buufje op de koffie.
Lynn sluit aan en lost haar voor de middag af.
De tijd tikt door en ik zit nog steeds in niemandsland.
Na doelloos op mijn laptopje te koekeloeren,
vraagt Lynn ‘spelletje doen mam?‘
Goed idee!
We spelen maar liefst drie potjes Rummikub,
en ik verlies ze ook nog alle drie. 🙄
Nog altijd geen nieuws uit het ziekenhuis.
De spanning is te snijden.
We gaan over op Yatzee,
en daar had ik meer geluk, ik won het potje.
De massage die ik gepland had om de stress uit mijn lijf te masseren,
moet ik afzeggen.
Nog altijd geen nieuws.
Op advies neem ik zelf contact op met de verpleegkundige.
Bellen durf ik niet, dus stuur een mailtje.
‘Weet je al wat? Ik ga kapot van de spanning.‘

15.24 uur Eindelijk gaat de telefoon.

Lynn en ik houden elkaars handen vast.
Daar gaan we….
Trillend neem ik op.
Aan de andere kant van de lijn hoor ik een stem zeggen:
‘Goed nieuws!‘
Het verdachte plekje is GEEN uitzaaiing.
Ik val bijna van mijn stoel van ongeloof.
Dit had ik niet verwacht,
alleen maar kunnen dromen.
Wat een FANTASTISCH bericht!
Nadat we opgehangen hebben,
dansen Lynn en ik juichend door de kamer.
Het is feest en reserveren meteen een tafeltje om het te vieren! 🎉
Het ziet er naar uit dat ik toch weer een ’toekomst’ heb.
OMG!
Snel app ik het goede nieuws naar de mensen die ik liefheb en meegeleefd hebben.
Mijn telefoon staat roodgloeiend.
Heerlijk dit! 🥰

Ik leef!

Het is moeilijk uitleggen waar ik doorheen gegaan ben.
Maar misschien door het zo op te schrijven,
kun je een beetje meevoelen wat een k-controle met je doet.
Vooral als je lijf en onderbuikgevoel je totaal misleiden.
Het was storm (nee een orkaan) in een glas water.
Ik heb mezelf gek gemaakt.
Ongewild en onbedoeld.
Ach ja, achteraf gezien is het makkelijk lullen.
Het was heftig en de spanning verschrikkelijk.
De afgelopen weken ben ik wel honderd keer dood gegaan.
En ja, ik heb er een hoop grijze haren bijgekregen.
Maar f*ck it, lekker belangrijk, ik leef!

De komende week staat er nog een gesprek met mijn behandeld arts op het programma.
Samen hoop ik dat we iets kunnen doen aan de vervelende pijnklachten.
Als dat lukt ben ik snel weer de oude.
En we weten het allemaal….
Gezondheid is het grootste goed en zeker niet vanzelfsprekend.
Als je gezond bent heb je duizend wensen,
als je ziek bent heb je er maar één…

Ik heb weer lucht en zie weer licht.
En door! ☺️

Spreuk van de week

Vind rust
in wat je niet kunt veranderen.
Vind moed
in wat je nog niet durft.
Vind vrede
in het niet weten.
En vertrouw
dat alles goed komt,
wanneer jij er klaar voor bent.
#tegeltjeswerk