Natuurlijk hebben we op 1 januari het glas geheven om te proosten op het leven en een mooi en vooral rustig en gezond 2020. ???? Voorheen gingen we altijd kijken bij de nieuwjaarsduik in Zandvoort, meestal kwamen we dan Irene en Henk spontaan tegen, waarna we dan samen een drankje gingen doen. Maar nu met rolstoel het strand op is niet heel handig. We hadden dan ook voor het gemak ‘gewoon’ afgesproken om met hen naar het ‘Wapen van Kennemerland’ te gaan. Sven en Lynn moesten beiden werken, dus extra leuk om daar te borrelen. We gingen op de fiets en het was behoorlijk koud, maar ik was mijn handschoenen vergeten. Had wel mijn wielerhandschoentjes aan, maar dat was echt niet genoeg. Tja en even mijn handen in de jaszak doen om op te warmen is onmogelijk…dan kom ik niet vooruit, ik fiets tenslotte met mijn armen. Met bevroren vingers arriveerde ik bij het Wapen, parkeerde ik mijn bike op het terras en ging ik met de rolstoel naar binnen. Het was best druk, ik rolde tussen de mensen door om mijn rolstoel in het halletje te zetten, maar was even vergeten dat ik met rolstoel niet door deze haldeur paste. Gelukkig had ik voor deze gelegenheid Leggy aan gedaan, kon ik dus gaan staan en duwde Frank de stoel door de deurpost. Dat paste net. We zochten een plekje achterin, waar ik al slalommend tussen de volle tafels heen liep en hebben gezellig wat gedronken en gekletst. Onze Sven is kok en zorgde voor een borrelhapje, Lynn zit in de bediening, nam de bestelling op en bracht onze drankjes. Het was een mooi begin van het nieuwe jaar. ????Proost! ????

Gisteren kwamen Inge en Laura vanuit Eindhoven op visite. Sven haalde de dames op van CS Haarlem, terwijl Lynn en ik de lunchtafel dekten. We hebben eerst gezellig getafeld, daarna gingen de meiden shoppen (natuurlijk ????) en zouden Inge en ik gaan fietsen. Inge op mijn ‘oude’ e-bike, ik met Leggy op mijn handbike. Maar voordat ik zover was en mijn bike kon aankoppelen, moest ik echt alles uit de kast halen…???? [wpvideo m3nzBY4W ]Kijk hoe lenig ik ben… ????

Bij het Wed zijn we de Kennemer duinen in gefietst, een route die ik in mijn eentje niet echt durf te rijden. Vooral niet als het rustig is, in het weekend zijn er natuurlijk genoeg wandelaars en fietsers, die kunnen helpen als dat nodig mocht zijn. Stel dat ik uit mijn stoel gelanceerd word door een verkeerde hobbel te nemen of een lekke band rijd, sta ik daar op mijn ene been…???? Het zonnetje was ver te zoeken, maar het was droog en heerlijk om een frisse neus te halen. Onderweg kwamen we de wilde paarden tegen en de Schotse hooglanders. Prachtig! Na een kilometer of tien kwamen we uit bij het strand van Bloemendaal, Parnassia. Biertje doen of doorfietsen? ???? Ik had het bloedheet ???? en dorst, dus kozen we ervoor om een terrasje te pikken. Alle gasten zaten binnen, zo warm was het namelijk niet, maar buiten op het terrasgedeelte met zand, was de baas zijn kerstboom aan het verbranden. Kampvuur dus! Hoe leuk was dat? Ik parkeerde mijn bike op het terras, Inge ging twee donkere biertjes halen en gingen we dichtbij het vuur zitten. Dat heeft altijd iets gezelligs, in de kou bij het vuur zitten, met de zee op de achtergrond. We hadden een diepgaand gesprek en vergaten daardoor een beetje de tijd.Ineens merkte ik dat het wat begon te schemeren…oeps we moesten echt gaan fietsen, want er is geen verlichting op de weg terug naar huis. Het plan om door de duinen terug te fietsen hadden we al laten varen. We hadden betaald en wilden het terras verlaten, maar de poort zat al op slot. ???? Oké dan naar binnen en via de hoofdingang naar buiten…Ook op slot. ???? We zaten opgesloten…klopten op de ramen zodat we de aandacht hadden van het personeel en vroegen of we alsjeblieft naar huis mochten. ???? Een van de medewerkers kwam naar buiten, deed de poort van het slot en zo konden wij onze tocht vervolgen. Nou ja, het werd linea recta, in het donker, terug richting Haarlem. Omdat we om half zes een tafeltje hadden geboekt bij Tong Ah in Overveen, en gezien de tijd, lieten we het thuisfront weten dat we rechtstreeks naar het restaurant zouden fietsen. Iets na half zes kwamen we, redelijk verkleumd, aan. Frank kwam naar buiten met mijn krukken, want die had ik zelf niet meegenomen. Met de rolstoel kwam ik het restaurant echt niet in, de drempel is ontzettend hoog. Allesbehalve rolstoelvriendelijk, maar de sushi maakt veel goed. Ik ging lopend met prothese en krukken naar binnen, terwijl Frank de stoel naar binnen tilde. Lynn, Laura en Sven zaten al aan tafel, toch gingen wij eerst naar het toilet en ja, dat duurde even. Leggy moest af, maar paste niet in de wc-ruimte, dus Inge hield mijn been vast, terwijl ik een plasje deed. Op zo’n moment hoop ik dat er niemand binnen komt lopen, want die krijgt een hartverzakking als ze het been zien. Daarna opende ik de deur en deed ik Leggy weer aan. Langzaam liepen we het restaurant in naar onze tafel en hebben we lekker sushi gegeten. Altijd teveel natuurlijk, dat wel. ???? Rond de klok van acht uur hebben Lynn en ik de meiden op station Overveen op de trein gezet en uitgezwaaid.???????? Met een omweg zijn we naar huis gefietst, om zo het eten te laten zakken en een beetje uit te buiken. ????

Vandaag stond de volgende visite alweer voor de deur, Manja met mams en even later kwam ook onze Jorn aanrijden. Onder het genot van een kopje koffie hebben we onze vakantiefoto’s bekeken en verhalen verteld. Om het nieuwe jaar te vieren, gingen we lunchen bij Loetje. Frank was werken, Sven moest om twee uur beginnen, dus de mannen gingen niet mee, maar ons Lynn wel. De rolstoel bleef thuis, ik had mijn prothese aan en nam een kussen mee. Daar aangekomen kwam er net een tafeltje vrij, waar wij mochten plaatsnemen. Het was erg gezellig, al merk je dat mams niet altijd even goed begrijpt waar we het over hebben. Uiteraard proberen haar we haar daar zoveel mogelijk in mee te nemen, maar haar afwezige blik zegt soms genoeg. Na een heerlijke lunch, dronken we thuis nog een kopje koffie. Voordat zij weer naar huis gingen, liet ik ze het KWF-magazine ‘Sterker’ zien, waarin een interview van mij met foto’s is opgenomen. Mams bekeek de foto en zei ‘die heb ik vaker gezien’… Ze had geen idee dat ik dat was. In de foto van ons gezin die in de keuken hangt, herkende ze Manja, Jorn, mij en Body in plaats van Frank, Sven en Lynn. Jeetje, dementie is ook heftig hoor, gelukkig beseft ze het zelf niet zo en proberen wij er zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar beetje bij beetje verliezen we ons mam. De beste moeder ever, die haar hele leven alles voor ons gedaan heeft. Alles. Dat is heel verdrietig, maar weet je, zij is nog bij ons en geniet (net als wij) van het samenzijn met haar (klein)kinderen. Dat is alles waard! ????Geniet nooit met mate.

Spreuk van de dag ????

Er is één ding dat dementie niet weg kan nemen en dat is liefde. Liefde is geen herinnering, liefde is een gevoel dat zetelt in je hart.❤️