“Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat. Leef, alsof het nooit echt af is. En leef, pak alles wat je kan.”

André Hazes

Yes ik heb gedanst! ☺️

Afgelopen vrijdag vierde Judith haar vijftigste verjaardag op het strand. Die hele dag had ik enorme hoofdpijn en heb zelfs de middag op bed gelegen, in de hoop dat het beter zou worden. Er stond een feestje op het programma en eerlijk gezegd, kon ik wel een feestje gebruiken. Gelukkig trok de hoofdpijn weg en kon ik mij druk gaan maken over wat ik die avond aan zou doen. Het was zomers☀️ weer, maar ik was nog niet eerder gehuld in slechts een jurkje. Wel tuniekjes met een legging, maar één bloot been onder een rokje vandaan was toch wel wat anders. Dan valt het zeker op, dat ik er één mis. Tja, is dat erg? ???? Het is wat het is, toch? Dus ik trok mijn stoute schoen aan en ging dus gekleed in een jurkje samen met manlief naar het feest. Harold en Mandy kwamen ons ophalen. Judith had geregeld dat wij de auto bij de strandtent mochten parkeren, dus zo gezegd zo gedaan. In mijn rolstoel rolde ik het strandpaviljoen op en sloten wij ons aan bij de andere gasten. The Barefoot Cottage rolstoelvriendelijk? Jazeker! ✅ Ik voelde mij heel kwetsbaar in de rolstoel tussen al de vrienden en familie van de jarige job. Ik besloot mijn rolstoel aan de kant te zetten en op de loungebank plaats te nemen. Ziet er al minder ‘invalide’ uit. Sommige mensen zag ik voor het eerst weer na lange tijd, dus zij wilden graag weten hoe het met mij gaat. Mocht je ooit twijfelen over wat je moet doen of zeggen als je me ziet, nodig ik je bij deze uit om mij gewoon aan te spreken. Misschien is dat lastig voor je, maar geloof me, ik vind het ook spannend om bekenden voor het eerst weer te zien. Je hoeft echt geen uren naar mijn ellende te luisteren hoor, maar laten we vooral het ijs breken. Ik ben een open boek, mocht dat nog niet duidelijk zijn.????

Omdat het over het algemeen een ‘staand’ feestje was, deed ik soms vrolijk mee. Leunend op twee krukken, soms op één kruk omdat ik zo een slokje van mijn wijntje kon nemen. Maar vermoeiend was het wel, vooral voor mijn linker been. Probeer het maar eens, een hele avond op één been te staan. ???? De familie nam even een momentje om de ‘Sarah’ in het zonnetje te zetten. Tranen stonden in mijn ogen, al die mooie lieve woorden gericht aan Judith raakten mij diep. Daarna gingen de gasten al dansend de dansvloer op. Oh…ik danste ook zo graag, maar durfde in eerste instantie niet. Dat ziet er raar uit natuurlijk, dansen op één been. ???? Maar ja, ik kan toch ook niet mijn hele leven stil in een hoekje gaan zitten?

Na een wijntje dacht ik ‘f*ck it’, ik doe het gewoon. Samen met Petra probeerde ik een beetje te dansen, op mijn ene been en krukken.???????????????? Ik was mij er heel bewust van dat er ogen op mij gericht waren. Ik begon voorzichtig, maar aan het eind van de avond kon het mij niets meer schelen. ???? Tussendoor moest ik wel even uitrusten op het bankje buiten. Toen ‘Leef’ van André Hazes klonk, trok ik Frank mee de dansvloer op. Het nummer waar ik eigenlijk altijd heel vrolijk van werd, maakte mij nu enorm emotioneel. Tranen liepen over mijn wangen, er was geen ontkomen meer aan.???? Gelukkig werden er daarna nummers gedraaid, waar ik wel vrolijk van werd en danste ik enthousiast als vanouds. ???????????? Met het nummer ‘Het is tijd, de hoogste tijd…’ kwam dit gezellige feestje op het strand tot een eind. We bedankten Judith en Claes voor deze mooie avond. Ik kreeg her en der nog wat lieve complimentjes dat ze het stoer vonden, dat ik ‘gewoon’ gedanst had. ???? Nou, in elk geval…ik had weer een mijlpaal bereikt! Ik heb gedanst! ????????????????

The day after, had ik behoorlijk last van het operatie gebied, mijn rug en linkerbeen, maar het feestje was het zeker waard.????

Onderstaand gedicht heb ik eerder al eens geplaatst, maar sluit heel mooi aan bij mijn beleving.

Meisje van weleer

Vooraan dansend los en vrij. Dat was ik, m’n oude mij. Wat zou ik haar graag nog eens zien. Wellicht gebeurt dat ooit misschien. Het leven lachte me graag toe. Nu ben ik vaak verward en moe. Toch leef ik ergens dansend voort. Onverschrokken, zoals het hoort …. M’n trots die ben ik nooit verloren. Al ben ik dan opnieuw geboren. M’n sterke ziel zal blijven staan. Hoe diep ik ook zal moeten gaan. Ik mis het meisje van weleer. En ja, dat doet verdomd veel zeer. Maar toch, ik voel, voorbij die pijn …. Zal ik nog steeds datzelfde meisje zijn. Karin Weidekamp