Ik wens je warmte, licht en liefde
Ik wens je simpel, puur en fijn
Ik wens je gezond, gezien en veilig
Ik wens je groot geluk in klein
#brievenbusgeluk

All I want for Christmas is you.❤️

De kerstdagen staan weer voor de deur en dat brengt me toch een beetje terug in de tijd. Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn zonder dat we ons mam tijdens de kerstbrunch alle liefde kunnen geven, of ons pap met zijn altijd vrolijke voorkomen aan de kersttafel zien aanschuiven. Precies een jaar geleden heb ik hem mijn nieuwe stekje mogen laten zien, niet wetende dat dit niet alleen de eerste, maar meteen ook de laatste keer was. Gelukkig was hij heel enthousiast en oprecht blij voor mij. Dat geeft mij nu een fijn en gerust gevoel. Hij weet waar ik zit en hoop dat hij vanaf zijn wolkje kan zien hoe mooi het hier geworden is. Met het overlijden van beide ouders en de scheiding is ons familieclubje flink uitgedund. Toch gaan we er samen het beste van maken en het ophalen van mooie herinneringen hoort daar zeker bij.

Met Lynn heb ik inmiddels een fijne kersttraditie: samen naar het wintercircus in Haarlem. Op een of andere manier vind ik dat toch steeds weer leuk, ook al was het dit jaar even gedoe met de kaartjes. Ik had via Social Deal tickets gekocht voor vrijdagavond, maar vanwege een feestje van dochterlief moest dat worden omgeboekt naar de zondagmiddag. Het duurde maar liefst tien dagen voordat het geregeld was – een eindeloos heen en weer tussen Social Deal, Eventim en het Wintercircus zelf. Het was duidelijk een ‘afschuivertje’ tussen de drie partijen, terwijl het slechts om een datumwijziging ging. Schiet mij maar lek, maar goed, het is inmiddels opgelost en zo kunnen we straks lekker genieten met een bak popcorn op schoot, van het spektakel!

De kerstmenu’s zijn zo goed als bekend, de boodschappenlijstjes zijn in de maak en het voorbereiden kan beginnen. Mijn eerste kerst in mijn nieuwe huis en de eerste keer dat we de eettafel een stukje zullen uitschuiven (met dank aan de Grote Huisverbouwing!), zodat we er ruim bij zitten. Ja, ik kijk er toch wel naar uit!

HandbikeBattle

Fitness intake.

Maandagmiddag had ik een afspraak in de fitness van Heliomare. Trainer Marc nam mij mee langs de fitnessapparaten die mijn duw- en trekkracht moeten gaan vergroten. Mijn biceps kun je misschien wel een beetje zien, maar daar waar nu de kipfiletjes zitten, horen eigenlijk de triceps zichtbaar te zijn. Kortom, werk aan de winkel! Het blijft een gek idee dat ik nu nog niet eens heb gefietst met die lage handbike, maar over een half jaar wel een immens hoge berg in Oostenrijk zal bedwingen. Is het mogelijk om in zes maanden zo te trainen, dat je lijf die uitdaging aankan? We gaan het zien. Op het moment heb ik pech, want met een gekke move heb ik mijn duim en deels mijn pols gekneusd en ik kan je vertellen dat dat best heel pijnlijk is. De kracht in mijn rechterhand is volledig weg, nu maar hopen dat het met een beetje rust snel herstelt. Wil je weten welke oefeningen onderdeel zijn van het trainingsprogramma? Bekijk dan hier het korte filmpje.

Ter voorbereiding op de HandbikeBattle 2025 willen we graag een inspanningstest bij u afnemen.

De inspanningstest staat begin januari gepland en de buddy’s zijn inmiddels bekend gemaakt. Ik ben gekoppeld aan Marc, Health Fitness Specialist bij Heliomare. Een leuke jonge gast en ik ben ervan overtuigd dat hij weet hoe hij met dit bijltje moet hakken. Enne…mij hoor je niet klagen, als je begrijpt wat ik bedoel, haha. ☺️ Alles ‘loopt’, het enige wat we deze week nog moesten regelen, was het vervoer van de handbike naar Haarlem. Aangezien ik best een grote auto heb, gingen we ervan uit dat het wel goed zou komen…

Zo fietste ik woensdag na het uurtje tafeltennis door de gangen van Heliomare naar de parkeerplaats, samen met Opper-heroe Esther. Het waaide niet, nee het stormde in Wijk aan Zee toen wij die ligfiets van twee meter in de auto wilden proppen. Het portier waaide dicht, terwijl ik er tussen stond, au! 🥴 De stoelen konden wel naar voren, maar gingen niet plat. (Blond! 🙄) En met het beetje ruimtelijke inzicht dat we samen hadden, kwamen we na veel passen en meten tot de conclusie dat het niet ging lukken. Onverrichte zaken fietste ik weer terug naar binnen, om de handbike in de sporthal achter te laten. Daar moesten we iets anders voor verzinnen.

201FysioSport.

Wat een geluk dat een vader van één van de buddy’s een bus heeft en bereid is mij te helpen en de fiets naar Haarlem wil brengen. Super tof ook dat ik mijn bike met tacx – een hometrain versie – mag installeren in de oefenzaal van de fysiopraktijk, waar ik al jaren met een onco groepje train. Nu hoef ik niet door weer en wind, maar kan ik hoog en droog ‘op krachten’ komen.

Profielwerkstuk

Je zal het maar hebben.

Twee leerlingen van het Kaj Munk College in Hoofddorp kozen in opdracht van HandicapNL een bijzondere invalshoek voor hun profielwerkstuk: de vraag hoe ze het dagelijks leven van mensen met amputaties kunnen verbeteren. Naast het schrijven van de nodige hoofdstukken hadden ze het idee om een film te maken in de stijl van ‘Je Zal Het Maar Hebben’. En daarvoor hadden ze mij benaderd. Ik moet zeggen, het waren echt leuke gasten. Ze toonden oprechte interesse in mijn leven met een beperking en keken hun ogen uit. Hun plan was om bij mij thuis te filmen, maar ook een kijkje te nemen bij één van mijn sporten. Dat werd natuurlijk parabadminton. Ik nodigde ze uit om een keer langs te komen bij BC Duinwijck om onze training te zien. Kijken is meedoen en dat hebben de heren geweten. Hun enthousiasme was aanstekelijk. Ondertussen vuurden ze nieuwsgierige vragen op ons af. Omdat ik mijn arm moest sparen, heb ik hen ook een beetje gespaard. Daar kwamen ze goed mee weg – al moet ik zeggen dat ze zich prima ‘staande’ hielden. 😊

Zelf ervaren.

Na het interview bij mij aan de eettafel mochten de heren buiten zelf gaan ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten, te rijden en te handbiken. Geloof me, ik heb me kapot gelachen. Alleen al het ‘hellende’ pad omhoog rollen naar de centrale deur, was een ‘krachtige’ uitdaging. Het was hilarisch om te zien, dat het zo makkelijk nog niet ging en ze soms eerder acteruit dan vooruit gingen. Ik geloof dat ze wel onder de indruk waren van de moeilijkheidsgraad en spierkracht die je nodig hebt om deze hulpmiddelen überhaupt in beweging te krijgen. Bij het handbiken, natuurlijk zonder ondersteuning, bleef het bij de één een poging tot, terwijl de ander de fiets wel degelijk in beweging kreeg. Ja jongens, het leven van een roller gaat niet over rozen, maar over hobbels en obstakels. Nou ja, zij hebben materiaal genoeg om er een leuke docu van te maken en zijn zeker een hele ervaring rijker.

Ledenraad

Bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Twintig jaar lang heb ik met heel veel plezier en enthousiasme gewerkt bij de lokale Rabobank. In 1999 begonnen als coördinator op de afdeling Reizen en later, toen deze tak van sport werd opgeheven, ben ik omgeschoold tot communicatietijger. Er is geen dag geweest dat ik met tegenzin naar mijn werk ging. Ik heb vele reorganisaties, die echt wel de nodige stress en onzekerheid opleverden, doorstaan en ‘overleefd’. Mijn werk bestond uit in- en externe communicatie, events, sponsoring, het coöperatieve stuk met de ledenraad en het coöperatiefonds. Na drie keer de diagnose kanker te hebben gehad en daardoor maanden uit de roulatie te zijn geweest, ben ik op een hele lelijke manier buitenspel gezet. Op het slechtste moment in mijn leven. Iets wat mij enorm geraakt heeft en sporen heeft achtergelaten. Ik was er letterlijk ziek van. Na een emotionele brief aan de bestuursvoorzitter van Rabobank NL, ben ik uiteindelijk gehoord en heb ik toch op een fijne manier afscheid kunnen nemen van mijn werk, collega’s en de bank.

Meedoen, jezelf ontwikkelen en écht impact maken in de samenleving.

Al een tijdje werd ik getrokken door de ‘vacature’ als ledenraadslid. Misschien begrijp je er niks van en eerlijk gezegd weet ik ook niet precies waar mijn drive vandaan komt, maar ik heb mijn stoute schoen aangetrokken en gereageerd op de oproep om aan te sluiten bij de Ledenraad van Rabobank Haarlem IJmond. Op één of andere manier denk ik dat ik iets te brengen heb, om een positieve bijdrage te leveren aan de lokale samenleving. Ik vind het mooi om verbindingen te leggen, bruggen te bouwen en de wereld een klein stukje mooier te maken. En ja, dat kan ik niet alleen.

Uitnodiging kennismakingsbijeenkomst.

Rond zeven uur stapte ik op de fiets naar het Carlton Square Hotel op het Houtplein. Bij aankomst maakte ik eerst twee foto’s van de ingang, omdat ik als ambassadeur/ verkenner van de Ongehinderd app, locaties beoordeel op toegankelijkheid. Noem het twee vliegen in één klap. Daarna ging ik naar binnen, parkeerde mijn fiets in de receptie en rolde verder naar Zocher’s Bieb. De nieuwe kandidaten en een afvaardiging van de huidige Ledenraad, de bank en de Raad van Commissarissen waren er al en werden er handen geschud om kennis te maken. Ik stelde me voor terwijl in de rolstoel zat, iets wat mij toch altijd een beetje ongemakkelijk maakt. Gelukkig heb ik nog één been en kan ik overeind komen, dus ging ik op krukken staan om op gelijke hoogte te komen.

Tja, wie ben ik en wat heb ik te brengen?

Zo’n eerste voorstelrondje vind ik altijd een dingetje, want ja, wie ben ik naast al het ‘groot geschut’ van ondernemers, carrièrejagers en zakelijke netwerken. Wat ga ik zeggen? Ik ben een éénbenige blogger, ervaringsdeskundige en ambassadeur op gebied van leven met en na kanker, aangepast sporten en toegankelijkheid? Zou dat genoeg zijn? Nou ja, ik neem in elk geval naast mijn coöperatieve werkervaring met de Ledenraad ook een totaal andere invalshoek mee, door alles wat ik heb doorstaan. Kort vertelde ik over mijn werkzame jaren bij de bank en hoe mij leven en daarmee mijn drive vanaf 2018 veranderde. Ondanks of beter gezegd dankzij mijn fysieke beperkingen voel ik een nog sterkere drang om iets te doen met al mijn levenslessen. Het geeft me nieuwe energie en een doel om via deze weg ook van waarde te kunnen zijn.

Het beste resultaat krijg je door elke dag een stap te zetten in de goede richting.

We werden meegenomen in het ontstaan van de Coöperatieve bank en de rol van de Ledenraad. Wat er van ons verwacht wordt en wat zij te bieden hebben. Het klinkt wellicht wat gek, maar nadat ik een beetje ‘geland’ was, voelde het ook wel weer vanouds vertrouwd. Na de informele afsluiting, heb ik besloten er voor te gaan. Zo heb ik op de valreep van het oude naar het nieuwe jaar mezelf weer wat leuke uitdagende doelen gesteld; toetreden tot de ledenraad en het beklimmen van de Oostenrijkse berg!

Vakantie

Gun jezelf rust, daar zit je kracht.

De komende twee weken zijn er veel mensen vrij en ook ik heb mezelf beloofd het rustig aan te doen en vooral te genieten van de dagen die komen gaan. Even geen parabadminton of rolstoeltafeltennis, hooguit een paar krachtoefeningen en wat fietsen. Het lijkt me heerlijk om, zonder me schuldig te voelen, gewoon niets te hoeven doen. Lekker op de bank hangen met romantische kerstfilms, een pyjamadag houden of dat ene boek eindelijk uit lezen dat al veel te lang ligt te wachten. Ik moet altijd zoveel van mezelf, maar misschien is het tijd om dat los te laten en meer rustmomenten in te bouwen. Ja, dat wordt mijn derde uitdaging voor 2025: wat vaker kiezen voor ontspanning en gewoon even niets hoeven. Voor nu is dit alvast een mooi begin. 😊

Vertraag. Geef aandacht. Wees dankbaar en geniet.
Fijne feestdagen allemaal! ✨

Spreuk van de dag

December
De twaalfde, de laatste
in een maandenlange rij,
het doet zomaar verlangen
hopen ook naar dichterbij,
naar minder afstand elke dag,
naar eenvoud, zoals toen,
ach, konden het we toch nog maar
zo één keer overdoen.
#Lizismore