Een gum door je geheugen.
Blanco zijn de jaren.
Weet je nog wie ik ben?
Wat wij ooit samen waren?
Je geniet van momenten samen.
Al weet je niet meer hoe ik heet.
Ik koester elke glimlach.
Ook als je mij vergeet.❤️ (smooj)

‘Moet je rolstoel mee?’ riep Frank zaterdagochtend naar boven, waar ik mij feestelijk aankleedde voor mams haar verjaardagsfeestje.

‘Nee, ik neem mijn been wel mee’ riep ik terug. Misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen. Weet je waarom? Op de rolstoel lagen de cadeautjes die ik gisteren zelf, in de regen op mijn handbike, gehaald had. Je voelt hem al aankomen….eenmaal gearriveerd op plaats van bestemming, de Alblashof in Alblasserdam, kwam ik erachter dat ik de cadeautjes vergeten was. Oh nee!! ???? Die lagen nog thuis op mijn rolstoel die ik dus niet mee wilde nemen. Stom, stom, stom! Ik had een knuffel gekocht en een geschenkset van Dove, maar het leuke was, dat ze het ingepakt hadden met flamingo inpakpapier. Dat verzin je niet, hoe toepasselijk!  Zo jammer dat ik de cadeaus vergeten was, al zou mams daar totaal geen weet van hebben. Ik was gewoon benieuwd naar haar reactie op de knuffel. Nou ja, dat komt de volgende keer dan wel.

Manja zat al in de huiskamer van het verpleeghuis, waar we bij hoge uitzondering voor mams haar verjaardag, met zes personen, op visite mochten komen.

Op de tafel lagen lekkere gebakjes en ballonnen, en de stoelen stonden op anderhalve meter afstand van elkaar. Dat had zus goed geregeld! Manja en ik gingen mama halen in de kleine huiskamer op haar afdeling, waar ze met de andere bewoners zat te zitten. Ja dat was het echt, verschrikkelijk om te zien. Een beetje voor je uit kijken de hele dag. Wat een verdrietige aanblik. We zwaaiden naar haar, maar ze keek nietszeggend onze kant op. We riepen haar ‘mam, ga je gezellig met ons mee?’ maar ze keek nog steeds niet begrijpend en een tikkeltje geïrriteerd onze richting op. Één van de begeleidsters zei ‘Betsy, er is visite voor je’, waarop ze een klein teken van herkenning gaf. Ja! Nu hadden we haar aandacht.

Ze kwam op ons afgelopen, maar had geen idee wie we waren en wat we kwamen doen. We gingen eerst even naar haar kamer om haar een leuker truitje aan te trekken, want de witte blouse die ze aanhad was niet echt (echt niet) a la mams. We zeiden dat we een verjaardagsverrassing voor haar hadden, maar daar begreep ze werkelijk niks van. ‘Ik jarig? welnee’, zei ze, ‘dat is een grapje.’

We verlieten de afdeling om naar de grote huiskamer te gaan waar de rest van het gezelschap, Frank, Sven, Lynn en Jorn, op de jarige job zat te wachten. Ze was blij verrast, dat was fijn om te zien en ze herkende Sven als eerste, terwijl hij juist degene was die ze het langst niet had gezien. Schiet mij maar lek. Haar oudste kleinzoon maakte behoorlijk indruk met zijn postuur. We hebben voor haar gezongen, een lekker taartje gegeten met een bakje koffie erbij en uiteindelijk een klein cadeautje gegeven, die Nicky in de tussentijd snel gehaald had. (Waarvoor dank!) Hoe lekker de taart ook was, mams heeft er weinig van gegeten, omdat ze simpelweg niet meer wist hoe dat moest. ‘Een hapje voor mij en een hapje voor jou’, maar ook daar trapte ze niet in. Het bakje thee heeft ze niet gedronken, wat ons enigszins zorgen baart omdat ze standaard te weinig drinkt, maar toen ik er iets van zei gooide ze voor de grap bijna de thee over mij heen. En maar lachen…

Het cadeautje uitpakken was bijna teveel gevraagd, ze dacht dat het tasje van Rituals het cadeau al was. Ze vond het zonde om het papier stuk te scheuren, maar met een beetje hulp lukte het uiteindelijk wel. Ineens keek ze naar mijn krukken, Leggy had ik trouwens in de auto gelaten, en vroeg ze aan mij ‘heb jij soms pech gehad?’ doelend op het feit dat ik met stokken loop. ‘Uh, ja mam…dat kun je wel stellen’. Na anderhalf uur waren we uitgefeest en was het voor ons mam mooi geweest. Sven en ik brachten haar terug naar de afdeling, waar we met een dikke knuffel afscheid van haar namen. Tot snel lieve mams! De volgende keer neem ik zeker de cadeautjes mee hoor! 

Wij hebben het feestje voortgezet in restaurant Le Barrage waar ook Bart, Nicky en haar vriendje aansloten voor de verjaardagslunch van mams. Jammer dat het jarige job er zelf niet bij kon zijn, teveel prikkels, maar we hebben op haar gezondheid geproost en genoten van een overheerlijke lunch.

Spreuk van de dag 

Als ik de dagen niet meer kan onthouden, maak dan voor mij elk moment onvergetelijk. ✨