Een dagje sauna was voorheen altijd een heerlijk verwen-momentje voor mezelf. Opladen en bijkomen. Voordat we kinderen kregen gingen Frank en ik samen heel regelmatig naar een sauna. Daarna ging (en gaat) manlief graag met een vriend en ik met mijn zus. De maand voor de amputatie ben ik maar liefst drie keer geweest, het was zo fijn. Ook verdrietig omdat ik wist, dat ik als Ilse2.0 niet meer naar een saunacomplex zou kunnen. Nooit gedacht dat er mooie alternatieven binnen handbereik lagen. Vrijdagavond brachten Frank en ik een bezoek aan één van de mooiste privé spa’s van Nederland, Spa Bada. Mijn eerste bezoek als Ilse2.0. Een luxe privé spa gelegen in Haarlem, dichtbij huis. Het was echt een origineel passend (op mijn lijf geschreven ????) cadeau voor mijn 50ste verjaardag. We werden hartelijk ontvangen door twee medewerkers in de entree voor de Spa en kregen badslipper(s) ???? aangereikt. Daarna volgde een korte rondleiding met instructie. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het er echt prachtig uitzag. Heel stijlvol en luxe. Er was een stoomcabine, Finse sauna, jacuzzi met lichttherapie, een regendouche, een toilet, een minibar en een groot loungebed met smart-tv. Ondanks dat we met z’n tweetjes waren, durfde ik niet geheel ‘naked’. Te confronterend. Ook was het erg uitkijken dat ik niet onderuit zou gaan, de vloer werd gaandeweg natuurlijk nat en glad. Levensgevaarlijk als je op krukken loopt. ???? Gelukkig waren er genoeg handdoeken aanwezig om op de vloer te leggen als antislip, maar het bleef opletten geblazen. Om in de jacuzzi te komen, moest ik twee treetjes opspringen, op de rand van het bad gaan zitten, vervolgens voorzichtig draaien op mijn linkerbil, zodat ik mijn voet in het bad kon zetten en langzaam kon gaan zitten. ????Vooral de eerste keer was dat echt eng. We hebben drie uur lang genoten in deze unieke design spa. En ja…het is zeker voor herhaling vatbaar, goedkoop is het niet, maar eens in de zoveel tijd mag je jezelf best een keer verwennen, toch? 
Zaterdagochtend stond de tweede buitentraining van de HelioHeroes op het programma. Frank bracht mij naar Heliomare waar we om half elf moesten verzamelen. Langzaam maar zeker ‘rolde’ iedereen binnen, werden er vier nieuwe deelnemers (ervaringsdeskundigen) voorgesteld, werd het een en ander uitgelegd, het materiaal doorgelopen en na een laatste toiletpauze ‘stapten‘ we op de fiets. Vanuit de rolstoel ging ik op de grond naast de bike zitten, drukte ik me op met mijn armen om zo mezelf in het zadel te hijssen. Uiteraard had ik mijn eigen kussen mee, anders kon ik sowieso niet zitten. Helm op, handschoenen aan en gaan! Het was al een uitdaging op zich om de hal van Heliomare uit te komen. Deze bikes zijn namelijk best lang en kunnen geen (scherpe) bochten maken. Voordat we bij de schuifdeur waren, hadden we al tien keer moeten steken en stond het zweet al op mijn voorhoofd. ???? Voor mij was het de eerste keer, dat ik op een ligfiets de duinen in ging. 
De vorige keer fietste ik mee met mijn eigen handbike (zonder de ondersteuning te gebruiken), maar daarmee kwam ik de berg amper omhoog, omdat het voorwiel ging spinnen. We boften met het weer, het zonnetje ☀️ scheen, het waaide wel flink, maar het was niet koud en…het bleef gelukkig droog. Nou ja, nat van het zweet was ik aan het einde van de rit wel hoor. Jeetje wat een inspanning! ???? We hebben twee rondjes Kruisberg gefietst. De heuvels op biken was echt pittig (waarom doe ik dit??????), maar de vlakkere stukken was het ook genieten. Wel ging er hier en daar wat mis. Bij mij liep de ketting eraf bij het schakelen, net voordat ik de Kruisberg op wilde fietsen.???? Bij één van de buddy’s brak de fietsketting af en een andere deelnemer reed een lekke band. Ondanks de pech onderweg en het harde werken, was het toch heerlijk te kunnen fietsen. Iedereen reed zijn eigen tempo met zijn buddy, na anderhalf uur druppelde de een na de ander Heliomare weer binnen. Moe maar voldaan dronken we samen nog een kopje thee en hebben we de rit geëvalueerd. De niveaus zijn heel verschillend, de beleving van de rit dus ook. Voor de ervaringsdeskundigen was het goed te doen, voor alle ‘nieuwe’ deelnemers was het zuchten, steunen, puffen en kreunen. ???? Ik vroeg (en vraag) mij oprecht af, hoe wij ooit die Oostenrijkse berg op zullen komen, als het nu in de duinen met wat kleine heuvels al zo zwaar is. Het antwoord van de begeleiding was luid en duidelijk: ‘Trainen, trainen, trainen.’ Pfff…????
In de namiddag hadden we met de buurtjes afgesproken bij Petra en Peter thuis om een gezellig drankje te doen voordat we zouden gaan uiteten. Een soort nieuwjaarsfeestje met z’n allen, samen een beetje bijkletsen over de kerstdagen, oud & nieuw en plannen voor het nieuwe jaar. Rond zeven uur gingen we naar buiten, ik liet mijn rolstoel staan, omdat we gingen eten bij Nonna Anna, een Italiaans restaurantje schuin tegenover. Prima te doen op krukken. Sven was helaas de enige afwezige omdat hij moest werken en Joppe, de zoon van P&P, werkt bij Nonna Anna en heeft de hele avond voor ons gezorgd. We hebben lekker gegeten en veel gelachen, al met al was het een heel gezellig, Italiaans rumoerig buren- avondje! ????
Zondag stond ik niet heel fit op, had wat buikpijn (waarschijnlijk iets verkeerd gegeten of gedronken ????), maar hoopte dat dat wel beter zou gaan na twee paracetamol. Samen met Frank ben ik voor het eerst weer, na anderhalf jaar, bij papa en Riet op bezoek geweest. Na een lange zit van ruim anderhalf uur kwamen we in Esbeek aan. Pa stond al voor het raam te kijken. We werden warm onthaald en eenmaal binnen, voelde ik een brok in mijn keel en de tranen prikten achter mijn ogen. Weer een mijlpaal…mijn eerste bezoekje als Ilse2.0 aan pa en Riet. Net als pa, was ik echt geëmotioneerd.???? We lieten de tranen maar even gaan. Was ook mooi. Bij de koffie kregen we een gebakje aangeboden, heerlijk, maar voor mijn buik was het beter om te bedanken. Na een kopje thee, voelde ik het opkomen en zei dat ik naar het toilet moest. Zo snel als ik kon, hinkelde ik naar de hal. Pa liep met mij mee, niet wetende wat er komen ging. Bij de wc aangekomen gooide ik er alles uit, wat voelde ik me op dat moment beroerd zeg. ???? Na een tijdje ging het weer iets beter, het legen van mijn maag luchtte ook wel een beetje op. Het was lunchtijd, de tafel was gedekt, maar ik had geen trek en durfde eigenlijk ook niets te eten. Deze keer voor mij geen worstenbroodjes, eierkoeken en andere lekkernijen. Zo jammer, maar ach…ik was bij pa en daar ging het om. ❤️ Na het tafelen hebben we nog wat gekletst en rond drieën vertrokken we, uitgezwaaid door pa en Riet, weer richting Haarlem. Nog voor dat we de snelweg opdraaiden, viel ik in de auto in slaap. ????Eenmaal thuis ben ik op de bank gaan liggen en viel ook hier meteen in een diepe rust. Vorige week zei ik nog dat ik nooit een griepje had…misschien toch iets te hard geroepen. ???? Het avondeten liet ik aan mij voorbij gaan en al vroeg ben ik mijn mandje ingedoken. Vannacht werd ik wakker van de enorme pijn in mijn onderrug en hevige aanvallen van fantoompijn. Hoe dan? Het was toch alweer een tijdje geleden dat ik daarvan wakker werd. ???? Oh…ik was vergeten mijn pijnstillers voor de nacht in te nemen. Mocht ik nog twijfelen, nu weet ik dat het wel degelijk wat doet…☺️ Frank was zo lief om de medicijnen beneden te halen en met een beetje water nam ik de pillen in. Het duurde even voor ik in slaap viel, maar het lukte uiteindelijk wel en heb ik nog een paar uurtjes kunnen tukken.
Vanochtend stond ik toch weer op met pijn in mijn rug, na een warme douche werd het wel iets beter, maar mijn rugpijn blijft een ‘dingetje’ zoals ik dat vaker zeg. Begin van de middag was ik beneden en heb ik een kopje thee gedronken met een beschuitje erbij. Eerst maar eens kijken of ik het binnen kon houden. Het ging gelukkig goed. Om twee uur zou er iemand van de Rabobank komen, de vorige keer ging de afspraak niet door omdat zij ziek was. Om nu, zo kort van te voren, af te zeggen vond ik geen optie. Met de nodige paracetamol achter mijn kiezen, opende ik de voordeur voor Rita Grootendorst, werkzaam in het HR team van Diversity & Inclusion als projectmanager Rabo Inclusief bij Rabobank. Zij zet zich in voor mensen die ziek zijn (geweest) terug te komen op de werkvloer en begeleid mensen met een arbeidsbeperking naar werk. Best gek om haar hier aan de tafel te hebben, juist omdat ik het gevoel had, dat ik door de kanker en mijn beperking de (lokale) bank heb moeten verlaten. Maar fijn dat wij uiteindelijk aan elkaar gekoppeld zijn. We hebben bijna anderhalf uur zitten praten, het was een open en eerlijk gesprek. Ik heb mijn verhaal gedeeld en zij haar motivatie waarom zij dit werk doet. Mooi dat er mensen zijn die opkomen voor de mensen met een arbeidsbeperking. Tja…tot die groep behoor ik nu tenslotte.???? Ik denk oprecht dat wij in de toekomst iets voor elkaar kunnen betekenen. Maar eerst moet ik verder herstellen, sterker worden als Ilse2.0 en werken aan mijn ontwikkeling. We hebben afgesproken contact te houden en zodra mijn coaching traject is afgerond elkaar weer op te zoeken. Het was goed om haar te ontmoeten en fijn te horen dat de Rabobank mij straks verder op weg willen helpen!
Spreuk van de dag ????
Vaak is het pad zelf en niet de eindstreep het doel.✨
