Het was een week vol uitersten; van een bezoekje aan ons mam in het verpleeghuis tot aan een kei gezellige Brabantse lunch met ons pap. Van de eerste bezichtiging van een mogelijk nieuwe woonplek tot aan het verjaardags- vriendinnenfeestje van Lynn. Van de schouw voor toegankelijkheid van het Houtfestivalterrein tot aan de tranen bij de psycholoog. Van onze eerste trouwdag ‘alleen’ zonder bubbels & taart tot aan het ontkurken van de champagne, omdat onze kanjer Sven ‘gewoon’ zijn Master Accounting & Control heeft gehaald. Van lekker zwemmen en badmintonnen tot aan het onmachtige gevoel toen bleek dat de accu van mijn handbike gejat was. Hoe was jouw week?
Zie hier een filmpje van ons bezoek aan mams en de lunch met ons paps!

Huizenjacht

Nieuwe objecten i.v.m. uw zoekopdracht

Het eerste wat ik nu doe als ik wakker word, is kijken of er huizen-post is. Nooit gedacht dat ik daar ooit mee op zou staan, maar het is wel de realiteit. Er zijn mensen die daar een hobby van gemaakt hebben hè?! Mij niet bellen! Tja en hoe scan je dan een potentiële nieuwe woning? Wat is het belangrijkste: gelijkvloers, vierkante meters, zonnig balkon of terras, aantal slaapkamers, de ligging of de prijs? Dat is dus wat ik moet gaan ervaren. Ze weten in elk geval de verschillende ruimtes zo in beeld te brengen, dat het veel groter lijkt dan het in werkelijkheid is, maar daar prik ik straks ongetwijfeld dwars doorheen. Kom, ik neem je even mee…

Bezichtiging nr. 1 – Esschildestraat 34zw

Gelegen in het rustige en GELIEFDE ‘WELGELEGEN’: aan de rand van de stad. Twee slaapkamers, 67 m², vraagprijs € 425.000 k.k. 

We waren nog maar net terug uit het zonnige zuiden, waar we gezellig met ons pap hebben geluncht bij ‘In den Bockenreyder – Brabantser kan het niet – of ik moest alweer de deur uit. Met een dubbel gevoel stapte ik op de fiets, op weg naar mijn eerste (ja echt allereerste!) bezichtiging. In Google Maps had ik gezien waar ik ongeveer moest zijn, dus snelde ik die kant op, rekening houdend met het feit dat ik meestal ergens een verkeerde keuze maak en in die buurt zou verdwalen. En tijd is geld, dus… Het ging warempel goed en zo stond ineens in een klein smal doodlopend straatje voor de betreffende benedenwoning. Dike Jager, mijn makelaar van DMC Overveen, was er nog niet, dus zocht ik een schuine helling om de stoep op te komen. Ik koppelde mijn fiets voor het raam af en probeerde stiekem naar binnen te gluren.

Hoe snel heb je een oordeel geveld?

Ah, daar was Dike, we gaven elkaar een hug en belden hoopvol aan. Een vriendelijke dame, de verkopende makelaar, deed open en nodigde ons uit om binnen te komen. Omdat ik wilde zien hoe rolstoelvriendelijk dit huisje was, besloot ik de bezichtiging vanuit de stoel te doen. In het smalle halletje, waar ik maar net doorheen kwam, wist ik het al. Dit gaat hem niet worden. Volgens mij heb je je oordeel in een fractie van een seconde geveld. Je kijkt, ziet, voelt en ervaart met al je zintuigen en weet eigenlijk meteen of het huis potentie heeft of niet. De openkeuken en huiskamer waren licht met een hoog plafond en mooie glas in lood ramen. Daar hield het voor mij wel een beetje op. De badkamer, wc en beide slaapkamers waren onbereikbaar op vier wielen. De ‘fijne stadstuin’ met drempel was knus, maar zo klein dat de zon er geen bereik had. Een schattige woning, maar niet voor mij.

• Conclusie: te klein en te smal, niet toegankelijk of rolstoelvriendelijk, geen inloopdouche maar een bad (leuk voor de kids, maar niet handig voor mij), geen achterom, geen plek voor het stallen van mijn handbike en geen parkeerplaats voor de deur. Helaas… Bekijk hier onze eerste vlog!

Bezichtiging nr. 2 – Leidseplein 33 A ZW

Gelegen aan sfeervol en levendig plein vlak bij de bruisende binnenstad van Haarlem. Eén slaapkamer, 67 m², vraagprijs € 390.000 k.k. 

Grappig dat ik de buurt achter onze eigen wijk niet eens zo goed ken. De Leidse buurt is voor mij een doolhof, maar vond uiteindelijk het straatje waar ik moest wezen. Wachtend op de makelaar, kreeg ik de gelegenheid om rustig de omgeving in me op te nemen, terwijl vrolijke kinderen achter elkaar aan renden. Recht tegenover de ingang van het huis zat buurthuis Het Badhuis, de openbare basisschool De Peppelaer en naschoolse opvang letterlijk twee deuren verder. Dat is wat ze bedoelen met ‘levendig’. Oké, niet meteen oordelen Ils. Het is gewoon ‘gezellig’ druk.

Verwaarloos de eerste indruk niet, hij is de goede, vooral wanneer hij slecht is…

Dike arriveerde en nadat de andere kijkers vertrokken waren, werden we vriendelijk ontvangen voor de bezichtiging. Ook hier was de hal veel te smal en moest ik uitkijken om mijn handen niet open te halen. De woonkamer was donker en klein, de keuken uit het jaar nul (zo rook hij ook) en het was onmogelijk om rollend van het ene naar het andere vertrek te komen. Sterker nog, ik kon niet eens de master bedroom in met de stoel. Via de keuken, bijkeuken en een hoge drempel kwamen we uit in de achtertuin.

‘De achtertuin is lekker zonnig, vanaf de middag kun je hier heerlijk zitten en genieten van een drankje na werktijd of gezellig buiten eten met vrienden.’

Nou, hier hoorde je geen vogeltjes fluiten, maar kinderen schreeuwen. Heerlijk genieten in je achtertuin doe je hier niet voor je rust, ja, misschien met oordoppen in, haha. Maar, en dat moet ook gezegd; zonnig was het terras wel. Er was nog een laatste puntje van aandacht, de fundering bleek totaal verzakt. Waarvan acte. Mijn stemming ‘zakte’ daarmee naar het vriespunt, hier werd ik niet blij van. Mijn hartje ging er zeker niet harder van kloppen. Het straatje was best schattig, de ligging ten opzichte van de stad prima, maar het was niet mijn huis. Met gierende banden vetrokken we naar het volgende adres.

• Conclusie: een dikke streep er door, hier valt voor mij geen chocola van te maken.

Bezichtiging nr. 3 – Mr. Jan Gerritszlaan 35

Gelegen in de gezellige wijk Sinnevelt met voor de deur het prachtige pas gerenoveerde Schoterbos. Twee slaapkamers, 65 m², vraagprijs € 319.000 k.k. 

Na een tien minuutjes fietsen kwamen we uit bij het appartementencomplex, waar er één te koop stond op de eerste woonlaag. We konden de fietsen voor de deur kwijt, vanwege de hoge drempel om binnen te komen, moest ik mijn stoel uit en daar bleef het niet bij. Om de voordeur van het appartement te bereiken moesten we een trap op met tien treden, er was geen lift en de rolstoel bleef dus beneden. Duidelijk is nu, de eerste woonlaag is geen begane grond. De woning zelf vond ik best aardig; een dichte maar ruime keuken, prima living met uitzicht op het park, royale slaapkamer, een werkkamer (tweede slaapkamer), luxe badkamer met inloopdouche èn bad. Het balkon daarentegen was veel te klein, er stonden twee stoeltjes en en bistro tafeltje op en verder kon je je kont niet keren.

• Conclusie: prima appartement, maar niet geschikt voor mij met al mijn hulpmiddelen.

Bezichtiging nr. 4 – Sint-Jorisveld 123

Gelegen in de geliefde Kleverparkbuurt, omringd door groen en fraai uitzicht op het exercitieterrein en de historische Ripperda Kazerne. Eén of twee slaapkamers, 74 m², vraagprijs € 439.500 k.k. 

We waren nog maar net binnen of Petra kwam aan fietsen. Zij vond het leuk om mij te vergezellen bij deze bezichtiging en samen werden we door de verkopende partij door het pand geleid. Dit hoek-appartement op de begane grond had ik echt gekozen voor het weidse uitzicht, maar wat ik mij niet voldoende had gerealiseerd, was dat het een voormalig kantoor betrof en er slechts een piepkleine badkamer en keuken in zat. Verder niets, geen muur, geen hal, geen slaapkamer. Deze loftachtige woonruimte moet nog volledig getransformeerd worden naar een twee- of driekamerappartement. De gepresenteerde plattegronden en artist impressions gaven weliswaar een goede indruk van de vele mogelijkheden, maar dan moet je er nog minimaal halve ton tegen aan smijten.

Met een plafondhoogte van maar liefst drie meter en fraaie raampartijen was het wel een fijne lichte ruimte. Het uitzicht op het grote grasveld en de Ripperda Kazerne vond ik waanzinnig, maar er was geen terras, of mogelijkheden om buiten iets te creeëren. Binnendoor konden met we de lift naar de parkeergarage met eigen parkeerplaats en privé berging. Dat was een dikke plus, nooit meer krabben bij vorst en rolstoel in – en uitladen in de regen, heerlijk! Toch kon ik er niet doorheen kijken, ik zoek een instap klaar huis, geen bouwpakket.

• Conclusie: prima appartement (nou ja, je koopt casco met slechts vier muren en een plafond) wat helemaal naar eigen wens verbouwd kan worden. Er is geen eigen buitenruimte, balkon of terras, tja en wat heb je dan eigenlijk als je niet eens in de zomer in je tuintje kunt zitten? En door…

Houtfestival

Laagdrempelig, gemoedelijk èn toegankelijk!

Maar er was meer deze week dan alleen de huizenjacht, namelijk het Houtfestival waarvoor ik de social media verzorg. Het Houtfestival werkt aan toegankelijkheid in de breedste zin van het woord. Daarom had ik geregeld dat wij – als ambassadeurs van Toegankelijk Haarlem en Drempelloos Haarlem – uitgenodigd waren om het festivalterrein op zaterdagavond te schouwen. Even voor de duidelijkheid: Schouwen is een methode om de toegankelijkheid van publieke locaties en evenementen te ervaren. Met één elektrische, een duw- en één handbewogen rolstoel met handbike en één persoon met een visuele beperking gingen we samen met een collega uit team Communicatie het terrein over. Ik zat daar dus eigenlijk met twee petten op; als vrijwilliger van het festival en als ambassadeur van de toegankelijke stad. Ik zeg win-win, een mooie combi om er een toegankelijk festival van te maken!

Verbeterpuntjes.

We zijn over het grasveld alle podia afgegaan, hebben de hoogte van de bars getest, gekeken of de pin ‘mobiel’ was, of de teksten op de borden genoeg contrast hadden en goed leesbaar waren, of er geen gevaarlijke touwen of scheerlijnen ‘onzichtbaar’ langs de tenten gespannen waren en of het invalidetoilet voldeed aan de eisen. De hoge drempels op het terrein, ter bescherming van alle losse kabels, waren voor ons allen lastig te nemen en daar ‘rolden’ we vaak op vast. Verder zag het er allemaal prima uit, al waren er wel degelijk wat puntjes van aandacht en dat hebben we de organisatie meegegeven. Natuurlijk waren zondag niet alle ‘drempels’ weggenomen, maar er was wel degelijk geluisterd naar onze feedback. Er waren prachtige rolmatten over de hoge drempels heen gelegd, zodat rollen een peulenschilletje was!

Onbeperkt genieten van het Houtfestival!

Zondag, de dag van het evenement en tevens Vaderdag, was het prima festival weer; bewolkt en warm. Mijn taak was om Social media vol te plempen met de verschillende optredens en sfeerplaatjes. Daarnaast was ik ingedeeld om een paar uurtjes te helpen bij de ‘Informatiestand’, waar Hout-T-shirts verkocht werden, je Houtvriendje (donateur) kon worden, een betaalkaart kon opwaarderen of je vragen kon stellen. Aan het eind van de middag heb ik zelf ook nog even mogen genieten op een kleedje in de zon, van de gezellige ongedwongen sfeer en de muziek.

Social media stopt niet direct na een event, want er gebeurt daarna ook nog van alles waarover gecommuniceerd mag worden; de afbouw, lost & found, reageren op reacties, foto’s en filmpjes plaatsen, kortom ik was de dagen erna er ook nog lekker druk mee. De evaluatie gaat plaatsvinden tijdens mijn vakantie, maar ik kreeg al een flinke veer in mijn reet over mijn ‘bijdrage’ op social. Daar werd ik dan wel weer heel blij van!

22 juni 2023

‘Ik heb je lief mijn hele leven, het is veel meer dan houden van…’ Paul de Leeuw

Het is een gekke dag. Vandaag precies 23 jaar geleden zeiden Frank en ik volmondig ‘ja’ tegen een toekomst samen. We zouden samen een gezin starten, een mooi zorgeloos leven leiden en samen oud worden. Er voor elkaar zijn, niet alleen in goede, maar zeker ook in slechte tijden. En dat hebben we geweten. De rest is geschiedenis. Inmiddels draag ik de naam van Hooijdonk weer, al zijn we op papier nog steeds getrouwd. Ik loop nog altijd tien stappen achter in het proces en ben bij tijd en wijle een vreselijk emotioneel wrak. Na maanden van rouw voel ik me deze dag echt super k.u.t. en hang ik van tranen, ellende en verdriet aan elkaar. En toch wil ik proberen terug te kijken op de mooie jaren die we ook gehad hebben en lees mijn eerder geschreven blog;  Afscheid van samen en weer houd ik het niet droog.

Uitgerekend op de dag dat mijn tranen hoog zitten, is de accu van mijn handbike tijdens een potje badminton gestolen. Hoe dan?

Hoe verzin je het? De accu van mijn bike is gestolen. Wie doet nou zoiets? We hebben het hele Badmintonpad inclusief containers afgezocht in de hoop dat de accu ergens verstopt was door een paar ‘grapjassen’, maar nee. Boos en gefrustreerd reed ik op pure armkracht – en een bike die niet vooruit leek te komen – naar huis. Met het zweet op mijn voorhoofd belde ik de fysio om me af te melden voor de training van elf uur. Ik was er klaar mee. Gelukkig lag er thuis nog een oude accu in de kast (niet betrouwbaar overigens) waardoor ik in de middag toch op de fiets naar mijn afspraken in Santpoort kon. Zowel bij de BSR therapie als bij het Inloophuis, ging het kraantje volledig open en later op de avond moesten ook mijn vader en zus mij telefonisch bij elkaar vegen.

Nieuwe dag, nieuwe kansen!

Dit was een dip-dag in het kwadraat. Leeg gehuild dook ik mijn bed in. Ik heb me lang niet meer zo alleen en ongelukkig gevoeld. Deze dag komt godzijdank niet meer terug. Vandaag schijnt de zon weer en kijk ik vooruit. Zondag vliegen we naar Mallorca, een heerlijk zonnig en Vrolijk (grappig, zo heten de dames waar ik op bezoek ga ook) vooruitzicht. Nu eerst maar even mijn koffer inpakken! Houdoe!

Spreuk van de dag

Even niet meer
Je verbergt het al zo lang,
Dat het dringend minder moet
Het volhouden elke dag
Lukt steeds minder goed
Maar je trots staat in de weg
Laat je niet om hulp vragen
Terwijl er zoveel handen zijn
Die jouw verdriet mee willen dragen
Van mensen die het echt begrijpen
Zichzelf herkennen in jouw pijn
En weten dat het echt oké is,
Om even niet meer sterk te zijn
Loftoejoe