Mijn laatste strandwandeling van 30 september 2018 zal ik nooit vergeten. Elke stap heb ik bewust gezet. Voet voor voet. Stil en in mezelf gekeerd. Ik heb nog een laatste schop gegeven tegen de bal van onze lieve Body, die er vrolijk achteraan sprong. Hij had geen idee wat er speelde en ik kon het niet bevatten…
Zondag 1 oktober vier ik mijn lustrum als Ilse2.0. Deze eenbenige dame mag dus vijf kaarsjes uitblazen en een klein feestje vieren. Ongelofelijk dat de amputatie – het afscheid van mijn volledige rechterbeen – alweer zo lang geleden is. Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren, aan de andere kant heb ik het geaccepteerd (of aanvaard) en mijn draai wel gevonden. Het gemis blijft echter groot.

In Memoriam

Lief been,

Waar blijft de tijd…
Het is alweer vijf jaar geleden,
dat ik afscheid van je heb moeten nemen.
Je bleek ongeneeslijk ziek.
Het was kiezen tussen twee kwaden,
maar opgeven was geen optie.
Ik kon niet anders dan jou loslaten.
Die pijn ging door merg en been.

Het was kiezen of delen.

Erop of eronder.
Het was een heftige tijd.
Verdrietig en soms uitzichtloos.
Soms een stapje vooruit, dan weer een paar stapjes terug.
En zie waar ik nu sta!
Vele kleine stapjes maken één grote.
En tijd heelt vele wonden,
maar de littekens zullen altijd blijven.
Toch ben ik er weer.
Nee, ik kan niet ontkennen, je hebt een groot gat geslagen.
Letterlijk en figuurlijk een leegte achtergelaten.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Jouw afwezigheid is aanwezig voelbaar.

Toch heb ik een modus gevonden om verder te gaan.

Het leven op te pakken, zoals het zich aandient.
Elke dag is het bikkelen.
Het leven zit vol hobbels en uitdagingen.
Maar ik ga ze allemaal aan
en geniet van alle mooie dingen die op mijn pad komen.
Heb zelfs de 2 km gezwommen tijdens de Swim to fight cancer.
Respect voor mijn schouders en linkerbeen!
Aangepast fietsen, sporten en autorijden,
ik heb het me allemaal eigen gemaakt.
Ik zie er geen been in,
oftewel ik draai er mijn hand niet meer voor om.
Nu spring, hups, rol en handbike ik vrolijk door het leven.

Vol levenslust, energie en positiviteit.

Mijn w-ilse-kracht en doorzettingsvermogen,
hebben me nooit in de steek gelaten.
Nee, ik zet altijd mijn beste beentje voor.
De liefde voor mijn kids en het leven houdt mij op de been.
Jouw linker-wederhelft heeft veel taken van je overgenomen.
Ze is sterk, maar moet soms wel pas op de plaats maken.
Ik weet het, ik zou wat zuiniger op haar moeten zijn,
ze is tenslotte mijn enige steun en toeverlaat.
Waar zou ik zijn zonder haar?
Hmmm… niet aan denken.

Ik kijk met liefde en dankbaarheid terug naar de 49 jaar die we samen zijn geweest.

Al onze mooie herinneringen koester ik.
En God, wat zijn dat er veel.
Nu heb ik een nieuwe hobbel te nemen.
Ik zal moeten leren op eigen ‘been‘ te staan.
Als iemand mij heeft laten inzien,
dat ik sterker ben dan ik denk, ben jij dat wel.
Daarom vertrouw ik erop dat het goedkomt.
Ik blijf op de been.
Beloofd!

Ik mis je, jouw Ilse ❤️

Energie

Tijd heelt echt niet alle wonden, maar met het slijten van de dagen, zul je de kracht hebben gevonden, om je verdriet te kunnen dragen. Martin Gijzemijter

Dacht dat ik het nooit zou zeggen, mijn lijf is inmiddels ook wel toe aan een gelijkvloerse woning. Afgelopen maandag ging ik namelijk dwars door mijn energie-plafonnetje heen. Mijn batterij was niet eens ‘low’, hij was ‘empty’. Compleet leeg. Uitgeput. Op. Over en uit. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en het huilen stond mij nader dan het lachen. En ja, ik weet het. Ik ben er zelf bij geweest, had eerder mijn rust kunnen (of moeten) pakken. Eigen schuld dikke bult. Maar de situatie thuis helpt natuurlijk niet. Verdriet en pijn vreten energie en ik heb het ook gewoon druk. Nou ja, op mijn manier dan he?! Naast mijn dagelijkse bezigheden aan sport en vrijwilligerswerk, zoek ik een huis, heb ik een huishouden te runnen en een hond om uit te laten. Gelukkig hoef ik het niet helemaal alleen te doen en helpen de kids waar mogelijk, maar toch. Het is best veel allemaal, maar ik klaag geen steen en been hoor!

Er zal toch niet wat aan de hand zijn? Moet ik naar de huisarts? Mijn 5-jaarscontrole naar voren halen? Moet ik mij zorgen maken?

Soms neem ik een grote hap lucht, om de toppen van mijn longen te vullen. Het nare futloze gevoel wat ik af en toe heb, maakt me onzeker. Het gevoel dat ik ‘leeg’ ben zet aan tot fantoompijn. Toch geef ik mij er niet graag aan over. ‘Gelukkig’ hoor ik om mij heen meer mensen met vage vermoeidheidsklachten, spierpijn en ademhalingsproblemen. Corona? Er zal wel iets in de lucht hangen, ik probeer mijn zorgen maar een beetje los te laten. En door! De wasmachine, droger en vriezer staan nog steeds op zolder, dus ja, die trappen spring ik tig keer per dag op en af. Echt altijd als ik boven ben, gaat de deurbel. Grrr.. Aangezien ik een slimme bel heb, zou ik met de telefoon in gesprek kunnen met de gast die voor de deur staat, zij het niet, dat ik dan precies op dat moment mijn mobiel beneden heb laten liggen. Beetje dom. Zo had ik laatst op zolder al het droge wasgoed van de waslijn gehaald en de trap naar beneden gegooid, zodat ik een verdieping lager alles bij elkaar kon rapen om op te bergen. ‘Ding dong‘. Right! 🙄

Acrobatisch sprong ik over alle kledingstukken heen de trap af.

Het gebeurt vaak genoeg dat degene al is vertrokken als ik eenmaal de deur heb bereikt. Duh! Nu ging het goed, ik was snel genoeg en had geluk. De buurvrouw stond voor de deur met een prachtig boeketje als dank voor de organisatie van de buurtborrel op Burendag. Dat was wel een extra inspanning waard. Zo lief! Daarna moest ik natuurlijk terug naar boven om de zooi op te ruimen. Vervolgens terug naar beneden om een boodschapje te halen (vergeet altijd wel iets in mijn Picnic boodschappenmandje te doen 🙄) en Sim uit te laten. Terug thuis kon ik weer naar boven om de droger leeg te halen. Zucht. En toen moest ik ook nog koken. Ik was kapot! Maar… een schouderklopje voor mezelf, want ik had de afspraak voor de volgende ochtend afgezegd. Eerst even bijtanken!

• Eén voordeel, ik stap nooit met het verkeerde been uit bed! 😜
• Op één been kan je niet lopen, maar met een goed gevoel voor humor kun je de wereld veroveren!

Huizenjacht

Bezichtiging – J.H. Leopoldstraat 61

Deze keurig onderhouden benedenwoning is gelegen in de rustige woonwijk ‘Sinnevelt’ met een zonnige achtertuin met achterom en eigen berging. Twee slaapkamers, 70 m², vraagprijs € 350.000 k.k. 

De hele zomer stond ik in de startblokken, maar viel er niets te bekijken. Eindelijk kwam er weer eens een leuke woning met potentie voorbij, wel buiten mijn comfortzone (4 km hier vandaan), maar de moeite van het bezichtigen waard. Op mijn bike reed ik, hobbelend en bobbelend, over de Delftlaan richting Haarlem Noord. Die weg met schots scheve klinkers is voor mij echt verschrikkelijk, want van dat gestuiter krijg ik enorme (fantoom)pijn. In mijn hoofd schreef ik het huis al af, puur vanwege het slechte wegdek op de route, die ik dan vaak zou moeten fietsen. 🥴

Opstellen in rijen van…

Deze keer stond Lonneke naast de makelaar mij op te wachten. Potentiële kopers liepen af en aan. Bij navraag bleek dat er ruim vijfentwintig kijkers waren. Dat stemde mij niet gerust. Bij interesse moet je snel handelen en naast het feit dat ik daar zo tegenop zie, is er nog een weg te gaan, voordat onze paperassen in orde zijn. Het convenant is tenslotte nog niet getekend, wat betekent dat een bod uitbrengen lastig is. Niets is onmogelijk, maar het zou toch fijn zijn als dat stuk afgetikt wordt. Goed, de eerste stevige drempel had ik al te pakken, toen ik met de handbike de centrale hal binnen ging. Natuurlijk wilde ik geen duwtje in de rug, want straks moet ik ook alles zelf kunnen. Het was niet handig, maar hier zijn wel oplossingen voor te bedenken. ‘Mijn’ voordeur zat links achter de trap en met fiets en al rolde ik het appartement in, waar we welkom werden geheten door de verkopend makelaar. In de ruime woonkamer koppelde ik de bike af en ging verder in de rolstoel.

Om bij de slaapkamer te komen, moest je door de badkamer en precies daar stond een gekke (draag)muur in de weg…

De benedenwoning beschikte over een ruime hal, sfeervolle woonkamer kan niet anders zeggen, gesloten knalrode keuken (kwestie van wrappen met een ander kleurtje), prima badkamer en twee niet al te grote slaapkamers. Het probleem zat hem in de doorgang van de badkamer naar de slaapkamer. Er zat een gekke hoek in, waar ik onmogelijk met de rolstoel doorheen kon. Nu kan ik natuurlijk op krukken verder, wat ik ook deed, maar het was niet toekomstbestendig. De slaapkamer was krap, er paste maar net een tweepersoonsbed in. Ruimte voor een kaptafel of kledingkast was er niet. Tja en waar moet ik dan met al mijn make-up en Geisha kleding heen?

De brede tuin was prima qua grootte en bereikbaar vanuit de verschillende vertrekken.

Zucht, dit was zo’n ’twijfel’ huis. Leuk, maar niet leuk genoeg. Rustig gelegen, maar te ver van de stad. Mooi buiten terras, maar voor mij een onhandige indeling binnen die niet logisch op te lossen was. De prijs was wel tof, potentie had het dus zeker, maar mijn hartje ging er niet sneller van kloppen. Na de bezichtiging spookte er wel van alles door mijn hoofd en onder het genot van een kopje koffie met Lon bij de Kweektuinen, bespraken we de voor- en nadelen. Ik heb er zelfs nog een nachtje over geslapen, maar nee, het is niet mijn huisje. Volgende week staan er weer nieuwe afspraken gepland. Wil je onze vlog zien? Kijk hier!

Foxwild

Sim ging door het dolle bij het zien van de Run2Forty2 Halve Marathon.

Zondag was een heerlijke dag voor een mooie wandeling met onze Sim. Buddy-jasje aan, brokjes mee en gaan! Via het Ramplaankwartier ging ik richting Brouwerskolkje om via de Tetterodehal naar Overveen te fietsen en vandaaruit terug naar huis. Onderweg waren al heel wat straten en kruispunten afgezet, want het was de dag van de SportSupport Halve van Haarlem. Een hardloopevent waar ik eigenlijk altijd wel even ga kijken. Nu kwam het redelijk spontaan op mijn pad, maar of ik daar nu zo blij mee was…

Blaffen, trekken, janken en springen.

Net voorbij Biorski maakte ik een praatje met een stel dat bij ons in de straat heeft gewoond, toen de koplopers ons tegemoet kwamen rennen. Bij het gejoel en applaus van het toeschouwend publiek ging het mis. Sim, onze trouwe viervoeter, werd foxwild van enthousiasme. In het begin nog grappig, maar meneertje wist van geen ophouden, dus probeerde ik daar weg te komen. Dat lukt totaal niet. Hij blafte, jankte, sprong en trok mij in mijn rolstoel bijna onderuit. Een beetje ongemakkelijk – als een boer met kiespijn – lachte ik maar een beetje naar de renners die voorbij kwamen. Het ging van kwaad tot erger en zelfs zo dat ik hem niet meer onder controle had. Ik ging echt bijna een paar keer onderuit, ondanks dat ik hem strak bij zijn halsband vast hield. Help! Ik had het liefst Sven willen bellen, maar kon het gekke beest echt met geen hand loslaten.

Redder in nood.

Godzijdank had een van de toeschouwers door dat het echt niet goed ging en schoot me te hulp. ‘Zal ik je hond even overnemen, zodat jij naar een rustiger plekje kan fietsen?, vroeg de vrouw vriendelijk. Och, mijn heldin! Wat was ik blij met haar hulp. Terwijl Sim bleef blaffen en springen, nam zij hem mee aan de lijn een honderd meter verderop, zodat ik mezelf opnieuw kon installeren. Ik bedankte haar vriendelijk en wist uiteindelijk Sim enigszins onder controle te krijgen, al moest ik wachten totdat alle lopers voorbij waren. En dan bedoel ik alle…🙄 Wat was ik blij en opgelucht dat er een einde kwam aan deze beproeving. Sim was heel even een blok aan mijn been!

Spreuk van de dag

De wereld wordt mooier
door met liefde te kijken
Zonder te oordelen
en zonder te vergelijken.
Bymar