Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw! ????

Graag wil ik iedereen bedanken die mij, naar aanleiding van mijn laatste blog ‘Noodkreet‘ een hart onder de riem heeft gestoken. Alle mooie en lieve berichtjes hebben mijn tranen gedroogd en voelden als warme zonnestraaltjes op mijn huid. Het heeft mij deze week gesterkt. Ik ben er nog lang niet, maar voel weer iets van lucht, durf stiekem een beetje vooruit te kijken en heb zelfs zin om een nieuwe stip op de horizon te plaatsen. Een doel, een houvast, iets waar ik mijn zinnen op kan zetten. Focussen op iets positiefs. Een ‘goal with a plan’. Set goal. Make a plan. Get to work. Stick to it. Reach goal. Dat dus. ???? Wat het (hoogstwaarschijnlijk) gaat worden…? Lees snel verder!

Wil je mijn vlog zien die door Laerke tijdens de vlogworkshop gemaakt is, over doelen stellen, klik dan hier!

Het is geen ramp als je doelen niet bereikt, als je maar doelen stelt om te bereiken.

Plan A

Al ruim een maand volg ik trouw alle berichten over de Alpe d’Huzes, omdat ik het één keer in mijn leven gedaan wil hebben.

Alpe d’HuZes is een uniek sportief evenement waarbij geld wordt ingezameld voor onderzoek naar kanker en naar verbetering van de kwaliteit van leven van mensen met kanker. Op één dag beklimmen 5000 deelnemers fietsend, hardlopend of wandelend de Alpe d’Huez, onder het motto ‘opgeven is geen optie’.

De Alpe d’Huzes overwinnen met de handbike…???? Zal ik het doen of laten? Is het een reëel doel of irreëel? Is het in mijn situatie, met mijn ‘altijd wel iets aan de hand-fiets’, überhaupt haalbaar of juist onmogelijk? Oké, ik heb – zoals je wellicht in mijn eerste blog van dit jaar hebt gelezen – mezelf een fysieke uitdaging voor 2023 gesteld. Waarom? Tja, dat vraag ik mezelf ook wel eens af, haha. Ik maak het me niet altijd even makkelijk en zoek vooral uitdagingen buiten mijn comfortzone, maar aan de andere kant helpt het mij ook om staande te blijven in moeilijke tijden. Het is een lichtje in een donkere tunnel. Die moet ik wel ophangen toch? Of toch niet…

Iets wordt pas onmogelijk als je zelf alle mogelijkheden uitsluit. Omdenken

Ja, ik zou dolgraag op 1 juni de Alpe d’Huzes bedwingen maar dan wel met de aankoppel-handbike (en met een beetje ondersteuning) en als het effe kan vergezeld door familie en of vriendinnen. Zij zouden het lopend kunnen doen, zodat ze mij af en toe stiekem een duwtje in de rug zouden kunnen geven. Zo had ik het bedacht, maar zo eenvoudig blijkt het natuurlijk helemaal niet te zijn. Die Alpe is gewoon een serieus hoge berg met maar liefst 21 bochten en een stijgingspercentage tussen de 8,4% en 11%. Daar mag je niet te licht over denken. Dat vraagt om een enorme voorbereiding en inspanning van mij en mijn fiets. En van mijn maatjes niet te vergeten. Eén ding is zeker, mijn bike gaat het niet halen, die slaat op het vlakke land al op tilt. Maanden van training is trouwens ook noodzakelijk om – in mijn geval na zes uur bikkelen – heelhuids boven te komen en precies daar heb ik nu de kracht én het zitvlak niet voor. ????

Denktank.

Het balletje hoe ik het hele traject van de Alpe zou moeten aanvliegen, had ik her en der bij de kenners opgegooid. Ook bij mijn revalidatiemaatjes en therapeuten van Heliomare. Tijdens het wekelijkse tafeltennisuurtje werd iedereen opgetrommeld en uit de kast getrokken om met mij mee te denken. Zij zien vooral mogelijkheden en kansen, zijn realistisch en proberen je met liefde te helpen om je droom of doel te verwezenlijken. Toch kreeg ik eigenlijk van vele kanten een negatief ‘fiets-advies’. Want buiten het feit dat mijn fiets totaal ongeschikt is, is het een ‘utopie’ om in een kleine vier maanden van training de berg op armkracht te beklimmen. En niet geheel onbelangrijk, de lange zit op slechts één bil is voor mij het grootste euvel. Zonder therapeuten, verpleging of monteurs die mij kunnen helpen in geval van nood of pech onderweg.

Balen, maar ik wist dat ik het moest accepteren. Voor nu. Wat niet kan, kan niet.

Precies op dat moment kreeg ik een mail van de Stichting 2climb2raise die de Alpe opgaat onder het motto;  ‘Kun je het niet alleen, doe het dan samen‘. Toeval?
Stichting 2climb2raise biedt (ex)kankerpatiënten – volledig ondersteund – de mogelijkheid om samen op een tandem het avontuur van Alpe d’HuZes te beleven. De teams bestaan uit de stoker – de (ex)kankerpatiënt die achter op de tandem zit – een sterke captain die voorop zit en een begeleider die op zijn of haar eigen fiets meefietst. Je verblijft een week met de groep in Frankrijk en traint ook nog op locatie.

Het leek mij super leuk en wellicht een mooi alternatief!

Een geweldig initiatief voor mensen die de uitdaging aan willen gaan, maar de kracht niet hebben om geheel zelfstandig mee te doen. Maar ja of het voor mij geschikt is? Ik kan ook niet op een tandem zitten. ???? Toch heb ik contact gezocht met de stichting, omdat ze wellicht vaker een rolstoeler of handbiker op sleeptouw hadden genomen. En ja dat hadden ze, maar in een passieve rol. Dus met de stoel voorop de fiets, zonder dat je jezelf hoeft in te spannen. Nou nee, daar bedank ik voor. Niets doen is geen optie. Of ik ga zelf op volle kracht naar boven of ik ga niet. Andere smaken bestaan er niet. De enthousiaste voorzitter van de stichting heeft echt de tijd genomen om samen met mij naar een mogelijke oplossing te zoeken, maar ook hier heb ik vanwege het ‘zitprobleem’ vanaf moeten zien. Ik laat de Alpe dit jaar voor wat het is, door naar plan B!

Plan B

Overwin jezelf met de Walk of the World! Oftewel de Nijmeegse 4daagse.

‘Wat leuk dat je mee wil doen aan de 4Daagse!‘, was het enthousiaste antwoord op mijn vraag die ik per mail gesteld had. Nou…. wacht even, het ligt iets complexer. ???? Ooit – en met twee benen – had ik bedacht dat het leuk zou zijn om één keer in mijn leven deel te nemen aan de Nijmeegse Wandel4Daagse. Nu werd ik spontaan op het idee gebracht, als alternatief voor de Alpe. Mijn schoonfamilie, die in de ‘loop’ ???? van de jaren al heel wat kruisjes hebben verdiend (petje af), hadden mij enthousiast gemaakt voor dit geweldige wandel-event.

‘Lekker’ vier dagen een kilometertje of veertig ???? ‘lopen’ en daarna onderdompelen in het feestgedruis.

Het klonk als muziek in mijn oren. Er is echter één MAAR… mocht het je ontgaan zijn, ik niet kan lopen. Leggy hoef ik niet te vragen, want zij houdt totaal niet van lange wandelingen. En…zij houdt haar poot stijf hoor, haha. Wat zouden mijn opties zijn als eenbenige deelnemer? Dus trok ik de stoute schoen aan en mailde de organisatie met de vraag of ik met de handbike (mijn benen) mag deelnemen. Een lang verhaal kort;

Sinds 2009 heeft het bestuur van Stichting DE 4DAAGSE het voor deelnemers in een rolstoel mogelijk gemaakt om bij succesvolle voltooiing in aanmerking te komen voor het 4Daagsekruis. Omdat het 4Daagse reglement de plicht kent om te wandelen, nader omschreven als het zich zodanig voorwaarts bewegen, dat met de voeten voortdurend contact met de grond wordt gemaakt en het lichaamsgewicht beurtelings van het linker- op het rechterbeen wordt overgebracht, heeft de rolstoeler dispensatie van deze bepaling nodig. 

Helder, maar hiervoor kom je dus alleen in aanmerking als je volledige rolstoelafhankelijk bent, als gevolg van chronisch, niet geneeslijk functieverlies van de beide onderste ledematen. Hmmm…hoe zit dat dan als je net als ik één been mist. ???? Een twijfelgeval. Wat blijkt, je mag alleen gebruik maken van een handhoepelrolstoel voor dagelijks gebruik (ADL). Sportrolstoelen in welke vorm dan ook zijn niet toegestaan. Een aankoppelbare handbike mag dus niet. Lekker dan, dat is mijn been-vervanger. Is dit discriminatie? Hoe kun je 30 of 40 kilometer rollen over kinderkopjes en alle hobbels en bobbels in de weg, zonder uit je rolstoel te stuiteren en je schouders te vernachelen? ???? Niet te doen. Helaas pindakaas. Misschien moet ik hier maar gewoon als ’toeschouwer’ deelnemen. Daar heb ik vast geen ontheffing voor nodig. Op naar plan C!

Plan C

Swim to fight Cancer dan?

Een unieke zwemtocht in natuurlijk buitenwater (het Spaarne), waarbij deelnemers en teams 1, 2 of 4 kilometer zwemmen om donaties op te halen voor onderzoek naar kanker.

Ineens kwam de Swim Haarlem weer op de socials voorbij en ontving ik een mail of ik deze editie wederom vrijwilliger wilde zijn. Samen met Lonneke besloten we ons opnieuw aan te melden. Voor de grap appte ik mijn vriendinnetje of we niet ‘gewoon’ het water in zouden springen om mee te doen. ‘Mij niet bellen‘ was haar overduidelijke reactie. Toch begon er wat te kriebelen in mijn buik. Er was een zaadje geplant. Een event in Haarlem (dichtbij huis), zonder hulpmiddel die over de kook gaat (de handbike kan gewoon in de stal blijven staan) en een train-baar en realistisch doel. Er zit ook gewoon een 50 meter bad bij mij in de straat! Hoe mooi wil ik het hebben? Zwemmen is goed voor mijn lijf en lang niet zo belastend als fietsen. De grootste uitdaging zit hem waarschijnlijk in het vinden van een ‘passend en eenbenig’ wetsuit… ????

Of er angels (vriendinnen) zijn die met mij het water in willen springen betwijfel ik, maar mijn broer en zus staan in elk geval open voor deze uitdaging. Inmiddels heb ik mijn hulplijnen de vraag gesteld wat ze van het plan vinden. De eerste reacties zijn positief en ik merk dat ik daar dan ook weer blij van word. Ik heb de organisatie een berichtje gestuurd met wat openstaande vragen en ben in afwachting van hun reactie. Nu eerst de afspraak in het ziekenhuis nog even afwachten, want stel dat ik een nieuwe bil aangemeten krijg, gaat het zwemfeest vast niet door. I keep you posted!

Love life!

Spreuk van de dag

Ik wens voor jou…
Dat de zon je overdag nieuwe energie mag brengen.
Dat de maan je ’s nachts zachtjes mag herstellen.
Dat de regen je zorgen mag wegspoelen.
Dat de bries nieuwe kracht in je wezen mag blazen.
Dat je zachtjes door de wereld mag wandelen
en haar schoonheid mag herkennen,
al de dagen van je leven.
Innerbalans