Ik draai mij om
en zie je staan.
Met iedere stap
verder bij mij vandaan.
Je zei gedag,
volledig onbewogen.
Dus loop ik maar door,
met tranen in mijn ogen.
Winterkil

De tijd gaat voort, alleen in gedachte kun je terug.

De tweede week als ‘alleenstaande’ voelt dubbel.
Mijn emoties gaan werkelijk alle kanten op.
Het ene moment zit ik in een diep donker dal,
huilend van ellende.
Het andere moment recht ik mijn schouders,
kijk ik in de spiegel en zeg tegen mezelf dat ik sterker ben, dan ik denk.
En dan voel ik het ook.
Dan weet ik dat het goedkomt.
Linksom of rechtsom.
Konden we de tijd maar terug draaien,
naar de tijd dat alles nog ‘normaal’ was.
Toen gezondheid nog vanzelfsprekend was,
de liefde bloeide en het leven zorgeloos leek.
Afgelopen zaterdag is de wintertijd ingegaan.
We hebben de tijd letterlijk een uur stil gezet.
Een klein uurtje teruggedraaid.
Dat is niet genoeg om nare dingen ongedaan te maken.
Ik weet dat tijd alle wonden heelt,
maar wat achterblijft zijn de littekens.
De donkere dagen komen eraan.
Donkere dagen in moeilijke tijden.
Ik zal me moeten wapenen.

Heb jij dat ook weleens, zo’n dag dat alles mis lijkt te gaan?

Maandag
Ik ben duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt.
En dat is best knap als je er maar één hebt. ????
Mijn balans is ver te zoeken en bij het aankleden kukel ik tegen de muur.
Eenmaal beneden blijken mijn sleutels onvindbaar.
Ik doorzoek springend en hupsend het hele huis.
Het zweet staat letterlijk op mijn voorhoofd.
De frustratie komt uit al mijn poriën.
Waar dan?
Na alles uitgeplozen te hebben, vind ik ze tussen de kussens van de bank.
Ja hoor. Grrrr…. ????
Op weg naar de sporthal kletteren uit het niets de krukken van de rolstoel.
Ook dat nog. G*dgloeiende!
Het klittenband dat de stokken bij elkaar houdt is duidelijk versleten.
Die dingen liggen meters bij me vandaan op straat.
K*t krukken, k*t handicap!
Ik ben boos op alles en iedereen, maar misschien nog wel het meest op mezelf.
Ik kan wel janken, maar ik laat me niet kennen.
Niet hier midden op straat.
Nadat ik mijn fiets afgekoppeld heb,
de krukken terug achterop heb gezet en vastgemaakt,
fiets ik stoïcijns verder.
Een paar potjes badminton blijken een goede afleiding.
Het brengt in elk geval weer een lach op mijn gezicht.
Tja, het leven met een beperking en al het gedoe wat daarbij hoort,
gaat natuurlijk ook gewoon door.
Het zet me aan het denken.
Hoe afhankelijk ben ik eigenlijk?
Kan ik überhaupt op eigen ‘been’ staan? ????

‘Ben je morgen thuis? Dan komen wij de banden van je rolstoel vervangen’, aldus Kersten Hulpmiddelen.

In eerste instantie moest ik lachen. Weet je wanneer die banden besteld zijn? Hou je vast; dat was in de zomer toen ik een lekke band had, medio augustus. Dat is ruim twee maanden geleden! ???? Toen waren ze al van plan de binnen- en buitenband te vervangen, maar hadden de verkeerde maat bij zich, dus dat feest ging toentertijd niet door. Ze beloofden een hele nieuwe set te bestellen en preventief alles te vernieuwen. Zodra de bestelling binnen zou zijn, zouden ze contact met me opnemen. Eerlijk gezegd had ik dit belletje al lang niet meer verwacht, maar goed, ik was blij dat ze mij niet vergeten waren.

Dinsdag
Een voor mij nieuwe monteur stond voor de deur. Ik liet hem binnen en bood hem een bakje koffie aan. ‘Fijn, dat je de banden (eindelijk) komt vervangen‘, zei ik vriendelijk. Hij haalde de wielen van de rolstoel en ging naar zijn reparatie bus voor de wissel. Na een tijdje kwam hij terug, maar ik zag aan zijn gezicht dat er iets aan de hand was. ‘Is het gelukt?‘ Het antwoord was teleurstellend, maar niet eens verrassend. Kersten doet namelijk maar zelden iets in één keer goed. Sorry voor mijn cynisme, maar dat is echt zo. Hij had weliswaar de binnenbanden kunnen vervangen, maar had opnieuw de verkeerde maat buitenbanden bij zich. Je verzint het niet! Waarschijnlijk komt hij ze later (over een maandje of twee ????) vervangen.

Worstenbrood en bloemen.

Terwijl de monteur het huis verliet kwam nicht Floor uit het mooie Brabantse land, mijn dag opfleuren met een bezoekje. De lieverd had naast een prachtige bos bloemen, de lekkerste (en dat zeggen ze allemaal daar in het zonnige zuiden ????) worstenbroodjes meegenomen. Die gingen natuurlijk meteen de oven in. Geloof me, ze waren verrukkelijk! We hebben fijn bijgepraat en ervaringen op liefdesgebied uitgewisseld. Samen zijn we naar Elswout gegaan voor een wandelingetje met mijn prothese Leggy en onze Sim. Even de zinnen verzetten en het koppie leegmaken. Het was lang geleden dat ik daar gelopen had en vond het fijn om in het bos te zijn, waar ik vroeger uren kon wandelen. Het lopen ging best goed, al moest ik steeds uitkijken dat Leggy niet zou struikelen over de riem of over onze stuiterbal. Om de middag fijn af te sluiten nodigde Floor mij ook nog eens uit voor een lunch bij het Wapen van Kennemerland. Heel even leken mijn zorgen verdwenen…

Onderweg naar Wijk aan Zee heb ik een hoop tranen geloosd. Daarna was ik er wel klaar mee. En door.

Neem de tijd om te doen wat je blij maakt.

Vrijdag
Yes, Lynn en ik mochten weer naar de Geisha monstersale. Blijer kun je ons niet maken. Elk nadeel heeft zijn voordeel zei Johan Cruijff ooit. Nou, een voordeel van uit elkaar gaan is dat je meer kastruimte hebt en dat komt met al dat shoppen goed van pas. ???? De sale was een welkome afleiding en dus gingen we met goede zin richting Lijnden. Het was deze keer niet druk en alles hing netjes aan rekken, wat het toch net even wat makkelijker maakte. We verzamelden zoals altijd eerst de nodige items om ze vervolgens stuk voor stuk te passen. Ik stond, sprong en hupste ietwat onstabiel van de stoel naar mijn spiegelbeeld. Een roze lange jas vond ik super vet, maar zodra ik hem aan had leek ik wel een lolly op een stokje. Helaas, die jas was dus niet voor mij bestemd. Maar niet getreurd, ook nu zijn we weer geslaagd. Ik nam vier stuks mee naar huis en Lynn, als ik me niet vergis, negen. Ach, verschil moet er zijn… en blijven.

Heb jij ‘Soof 3’ al gezien? Een absolute aanrader, maar een pak zakdoeken is geen overbodige luxe!

Zaterdag
De film Soof stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, maar het was er nog niet van gekomen. Omdat ik de weekenden best heel pittig vind, had ik voorgesteld om zaterdagavond naar de bios te gaan. Sven had al een film-date met zijn meissie, maar dochterlief kon gelukkig wel mee. Het was lang geleden dat ik in Pathé was geweest en mocht nu voor de eerste keer plaatsnemen in de heerlijke relax-seats. Waanzinnig! Echt. Met een frisje, een rood wijntje, een bak chips en popcorn lagen we prinsheerlijk voor het witte doek.

Het verhaal van de film was mij enigszins bekend, ik wist dat de hoofdpersoon Soof borstkanker zou krijgen, maar jeetje het kwam wel echt binnen zeg.

Op het moment dat Soof zei ‘Ik ben zo bang‘, kwam er een hoop emotie bij me los. Dat was precies het gevoel wat ik drie keer heb gehad toen ik kanker kreeg en nu op een andere manier opnieuw moet ervaren. Bang voor wat komen gaat. Bang voor de toekomst. Ik heb stilletjes (dat dan weer wel, haha) de ogen uit mijn kop gejankt, terwijl ik Lynn haar hand vasthield. Zakdoeken waren tekort. Er was nog een parallel in de film, want Soof is gescheiden. Gelukkig bleek haar ex toch de steun en toeverlaat die ze zo hard nodig had. Maar Soof zou Soof niet zijn als ze ons met haar maniertjes en gekkigheid toch ook enorm aan het lachen heeft gekregen. Kortom, het was een hele goede film met een vette lach en een dikke traan. Met rode oogjes gingen we op de fiets terug naar huis.

Spreuk van de dag

Soms staat je leven even stil,
en moet je iets verwerken…
De wereld draait gewoon door,
je lijkt het niet te bemerken…
Maar langzaam zal het beter gaan,
iedere dag een beetje meer.
Dan zul je weer kunnen genieten,
en stevig in je schoenen staan!