Selecteer een pagina

Aan mijn lach kan je niet zien hoe zwaar mijn hart het van binnen heeft.

Deze week kwamen drie levensverhalen samen.
Drie totaal verschillende ingrijpende heftige gebeurtenissen.
Van drie vrouwen die ooit samen op de schaatsbaan stonden.
Toen nog jong en onbezorgd,
gezond en met een open blik naar de toekomst.
Hoe anders is het nu.

Keihard onderuit gehaald.
Gevallen.

Drie vrouwen getekend door het leven.
Ieder in een andere fase van het proces, met een zware last op de schouders.
Drie vrouwen waarbij de sprankeling in de ogen is verdwenen.
Waarbij de pijn zichtbaar is in het gezicht.
Drie vrouwen die afscheid moesten nemen van dat wat hen zo dierbaar is.
Sterke vrouwen in het kwetsbaarste van hun bestaan.

Zichtbaar.
Aangedaan.

Zo verschillend en toch zoveel gemeen.
De ervaring dat het leven keihard en oneerlijk kan uithalen.
Dat alles in een split second honderdtachtig graden kan draaien.
De een kreeg te maken met een ernstig auto ongeluk van haar zoon, waarbij hij blijvend (hersen)letsel opliep.
Wat een schok, niet te bevatten.
Van ziekenhuis naar revalidatiecentrum, van therapie naar therapie, van wanhoop naar hoop.

Paniek.
Verslagenheid.

De ander verloor haar liefde, de vader van haar kinderen, haar rots in de branding.
Plotseling weggerukt uit het leven.
Zonder waarschuwing. Zomaar ineens.
Geen reservetijd, geen tweede kans.
Het licht ging onherroepelijk uit.
Onverteerbaar en onbegrijpelijk.

Ongeloof.
Kippenvel.

En dan mijn verhaal.
In de afgelopen jaren ben ik heen en weer geslingerd tussen leven en dood.
Na drie keer de diagnose botkanker, de nodige operaties en bestralingen,
is mijn volledige rechterbeen geamputeerd.
Het was een achtbaan van emoties.
En veranderde mijn ‘normale’ leven in een invalide bestaan.

Gebroken.
Uit het veld geslagen.

We kunnen vechten tegen de realiteit, de verschrikkelijke werkelijkheid,
maar hebben te accepteren dat wat er nog is.
Het afscheid (van hoe het was) is definitief.
De herinneringen zijn waardevoller dan ooit.
We kunnen er niet omheen, we hebben levenslang gekregen.
Als het plaatje niet meer compleet is en je je dromen los moet laten, hoe ga je dan verder met je leven?

Onzekerheid.
Angst.

Al pratende delen we onze ervaringen en zorgen voor de dag van morgen.
We bieden de ander een luisterend oor.
Soms even weg starend, stilletjes in gedachte verzonken.
De zwartste dag van ons leven, zo verschillend van elkaar.
Toch zo herkenbaar is de pijn, de onmacht en het grote verdriet.
We hebben zoveel meer gemeen dan gedacht.

Schuldgevoel.
Onterecht.

Drie vrouwen die hun koppie niet laten hangen,
die zich bij elkaar rapen en verder gaan.
Drie vrouwen die vechten om er toch het beste uit te halen,
die sterk willen zijn voor de kinderen, doorzetten en volhouden.
Drie vrouwen vol kracht en moed.
Ik mag wel zeggen, drie power-vrouwen.

Veerkracht.
Doorzettingsvermogen.

We weten dat zelfs achter het zwaarste wolkendek de zon schijnt.
Het leven gaat door en ook al staat onze wereld af en toe stil,
we blijven op zoek naar zingeving en lichtpuntjes.
Nooit snel genoeg, maar stapje voor stapje gaan we vooruit.
Want opgeven is geen optie.
Nu Niet. Nooit niet.

Spreuk van de dag

Sterk zijn betekent soms
dat je op moet geven.
Het betekent soms een traan.
Sterk zijn betekent soms,
dat je niet naar meer moet streven.
Het betekent soms
dat je het moet laten gaan.

Lief leven ????