Elke ochtend wordt het weer gezegd en bevestigd.
Kamer 157 is de gezelligste kamer van het LUMC.
En daar lig ik!
Elke arts, semi arts, fysiotherapeut, ergotherapeut, verpleegkundige wordt vrolijk van mijn kamer.
Ik ook!
Het is zo fijn dat er zoveel mensen met mij meeleven.
Dat er mensen zijn die de moeite nemen om een kaartje te sturen, bloemen, cadeautjes of een ballon om me op te vrolijken.
Echt dat doet mij zoveel goed!
Nog even en ik heb een grotere kamer nodig…
Ik lig voor de derde keer op de afd. Orthopedie.
Sommige verpleegkundigen kennen mij nog.
Weet trouwens niet of dat een goed teken is…
Op 20 oktober 2014 lag ik hier voor het eerst en is er een bottumor uit mijn heup verwijderd en een prothese geplaatst.
Hier heb ik 4 jaar lang profijt van gehad. Na een lange revalidatie kon ik weer een normaal leven leiden.
Op 11 september 2017 ben ik weer opgenomen en ben ik opnieuw geopereerd, omdat de tumor terug was.
Nu lig ik voor de derde keer en hopelijk de laatste in het LUMC.
Het voelt, gek genoeg, bijna vertrouwd.
Ik heb afstand moeten doen van mijn been en daarmee hopelijk ook van deze ziekte.
Vandaag toch ook weer een stapje gezet!
Zowel in de ochtend als middag heb ik getraind onder begeleiding van de fysiotherapeut en de ergotherapeut.
Op de rand van het bed zitten, dan staan met de handen steunend op de rollator en vervolgens voorzichtig draaien om op een stoel te zitten.
Zelfs het zitten is heel hard werken, omdat ik de wond niet mag belasten en dus op links moet hangen.
Druppels zweet op mijn voorhoofd, maar trots op mezelf dat ik het weer gedaan heb.
Besef wel dat ik nog een hele lange weg te gaan heb…
Wat fijn Ilse al die kaarten en lieve reacties! Dik verdiend want ik geef het je te doen wat jij allemaal moet doormaken. Maar wat je zegt je doet dit met maar 1 doel..verlost zijn van die rotziekte! Je schreef van de week dat je misschien al snel naar Heliomare gaat verhuizen, dan kom ik je zeker een keer opzoeken!
Lieve, sterke, moedige (enz. enz.) Ilse,
De hoogste tijd voor een reactie van mij. Jeetje, zo enorm veel respect voor jou, ongelofelijk. Wat jij allemaal moet doorstaan, hoe je er allemaal mee omgaat, van een diep dal tot het omschrijven van je mooiste, vrolijkste kamer in het LUMC. Zo mooi hoe je alles verwoord. Zo lees ik het met vochtige ogen en zo met een glimlach op mijn gezicht. Vandaag het laatste, wat een kanjer ben jij!
Veel liefs en houd moed, Sabrina
Tot straks lieve stoere sterke Ilsepils ❤
Hoi Ilse, het is zo fijn dat we jouw verslagen mee kunnen lezen. Je schrijft zo precies over hoe alles gaat en hoe je je voelt, petje af! Maar ja, je bent altijd een “top” interviewster en schrijfster geweest hè! Nu stuur ik een reactie die volgens mij voor anderen ook zichtbaar is. Ik heb afgelopen periode ook berichtjes gestuurd. Geen idee of die bij je aangekomen zijn. Maar, wéét……dat we steeds in gedachten bij je zijn. Sterkte en liefs, Jan Willem en Nel