Daar lag ik languit op de grond, net voordat ik naar de Flamingo Lunch wilde vertrekken… ????

De Flamingo’s is een groep dames met, jawel hoe kan het ook anders, één been. Zij komen één of twee keer per jaar bij elkaar. Niet alleen om gezellig met elkaar te kletsen, maar ook om ervaringen en tips uit te wisselen.

Je wilt niet weten hoe vaak het bijna misgaat, maar nu gebeurde het dan toch echt. Nadat ik de voordeur had geopend voor zoonlief, hupste ik vanuit de hal de keuken in om daar mijn tasje te pakken. Ik tilde mijn voet op om een stap te zetten en struikelde onhandig over onze vriendelijke huisvriend Sim. G*dgloeiende!???? Hoe ik het voor elkaar kreeg om niet met mijn hoofd tegen het keukeneiland te knallen is me een raadsel, maar ik had ‘geluk’, ik viel er net naast. Ben altijd als de dood dat ik één van mijn armen breek als ik val, doordat die krukken niet echt meegeven, maar die lagen uiteindelijk los naast mij op de grond. ‘Gaat het mam?‘, vroeg Sven bezorgd, toen hij mij overeind hielp. ‘Eh, ik geloof het wel‘, zei ik ietwat trillerig op mijn ene been en checkte of alles nog heel was.

Geen bloed, geen pijn, niets gebroken…nee ik was met de schrik vrij gekomen. Pfffff….

Had ik bijna de Flamingo lunch, waar ik enorm naar uitkeek, moeten afzeggen vanwege een domme valpartij over een hond. Het moet niet gekker worden. Onze Lab is dan wel verschrikkelijk lief, grappig, energiek, speels, intelligent en loyaal, maar ook een enorme lompe sta-, lig- en zit in de weg. Denk maar niet dat hij opstaat als ik hem met de rolstoel of op krukken wil passeren. Nee hoor, meneertje blijft gewoon lekker liggen of zitten. Als ik er langs wil moet ik toch echt zelf over hem heen springen of hem ‘verschuiven’ als een soort Swiffer, zodat ik niet over zijn poten of staart rol. Nou ja, hij was zich van geen kwaad bewust, toen ik redelijk oncharmant naast hem op de keukenvloer lag. Hij keek me wel een beetje verward aan met een blik van ‘wat doet het vrouwtje nu…?’ Ja, duh! ???? Pas toen ik de bibbers de baas was, stapte ik de auto in op weg naar Leersum.

De gastvrouw van het restaurant hoefde mij niet te vragen waarvoor ik kwam, dat was in één oogopslag overduidelijk.

Vriendelijk werd ik doorverwezen naar een zaaltje met een lange tafel die al redelijk bezet was met eenbenige dames. Dit moesten de Flamingo’s zijn! ???? Niet dat je het meteen kon zien hoor, want de meesten droegen een prothese. Een enkeling zat in een rolstoel. Het was net een kippenhok, vrouwelijke gezelligheid, nou dan weet je het wel. ???? Omdat ik slechts één van de groep kende van een telefoongesprek, ging ik de tafel rond om een handje te schudden en mezelf voor te stellen. Klinkt gek, maar de namen zou ik sowieso de eerste keer niet onthouden, ik was eerder nieuwsgierig naar de hoogte van de amputaties en het verhaal daarachter, want dat beklijft bij mij meestal wel. Nadat ik me tussen de zesentwintig dames gesetteld had met een kopje gemberthee hield de opper-Flamingo een welkomstwoordje en stelde zij de vraag der vragen. Nee, niet wie je bent en wat je doet, maar wat voor soort amputatie je hebt. Weer eens wat anders, toch?

‘Wie heeft er een onderbeenamputatie? Wie een bovenbeenamputatie? Wie heeft er een heup-ex? En wie een osseointegratie?‘

Voor de duidelijkheid: Bij een osseointegratie operatie wordt een pen in het bot geïmplanteerd waaraan een klikprothese kan worden bevestigd.

We moesten onze hand opsteken om te laten zien bij welke ‘Flamingo-soort’ we hoorden. ‘Eh, ik heb wat anders…een hemipelvectomie‘. Ik meen dat ik nog één hand de lucht in zag gaan, maar er waren nog meer uitzonderingen hoor. Twee dames misten een deel van beide onderbenen en eentje zelfs haar beide onderarmen. Of ik daar nog van schrik? Nee totaal niet, ik vind het alleen maar mooi en heel interessant om te zien wat zij allemaal doen en kunnen. De oorzaak is bij iedereen verschillend, van een auto- of motorongeluk tot aan ernstige infecties en botkanker. Allemaal heftige verhalen van mensen die ondanks alles, positief in het leven staan.

Het was trouwens wel heel grappig om te zien dat met name de Flamingo’s met een klikprothese hun broek zonder blikken of blozen lieten zakken, om het implantaat en de connector aan de collega Flamingo’s te laten zien. Bizar eigenlijk wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Mooie ontwikkelingen wel. Jammer dat er voor mij nog geen passende oplossing is, maar wie weet. Ooit.

I scared me an accident. ????

Nadat ik verschillende dames gesproken had en een heerlijk broodje had geconsumeerd, zat de tijd er al weer op. Jammer, want ik had nog wel een aantal van hen één op één willen spreken. Goed, dat bewaren we voor een volgende keer. Vriendin Sabine die daar in de buurt woont, kwam mij ophalen om bij haar ouders op de koffie te gaan. Nietsvermoedend kwam zij de ruimte binnenlopen, terwijl één van de dames precies op dat moment haar broek voor de tweede keer liet zakken, omdat de klikprothese niet geklikt had en dus los zat. Levensgevaarlijk, maar het ging gelukkig goed. Wij schrikken nergens meer van, maar ik zag Sabine toch even slikken en verschrikt kijken naar de stomp waar een pin uitstak. Oeps sorry! Er werden hier en daar nog wat gegevens uitgewisseld voordat een ieder zijn eigen rekening mocht betalen bij de kassa (arme ober) en huiswaarts ging. Volgens mij heb ik er een nieuwe familie bij! ????

Zoals afgesproken volgde ik mijn Spaanse vriendinnetje met de auto en ontmoette na bijna twintig jaar haar lieve ouders. Wat een leuk weerzien! Niets veranderd, nou ja bijna dan. Onder het genot van een hapje en drankje haalden we herinneringen op uit Tenerife en praatten we over de lange periode dat we elkaar niet gezien hadden. Hond Bo vond mij zo lief dat hij zich vastklemde aan mijn ene been, je weet wel waarom, waarop ik me moest vasthouden aan de stoel, om niet opnieuw door een hond getackeld te worden… ????

Wist je dat de Flamingo…..

• symbool staat voor plezier, een sociaal leven en het graag verkeren in gezelschap van anderen? Nou, dan ben ik dus een rasechte Flamingo!
• staat voor evenwicht en balans. Verrassend! ????
• anders denkt en anders is? You are flamazing! ????
• op één been staat om zo hun lichaamstemperatuur en energiegebruik regelen? Ze trekken één poot op om ze warmpjes onder hun veren te stoppen en met de poot die op de grond staat, koelt het lichaam af.
• op één poot zo stevig staat als een huis? Wanneer ze een been optrekt, schieten de gewrichten in de andere poot op slot. Dat oefen ik elke dag weer…????
• een monogaam dier is en maar één levenspartner heeft? Oeps! ????
• heel goed kan zwemmen en vliegen? Mooi, dat is goed nieuws, wetende dat ik 2 km ga zwemmen voor het goede doel.

Swim

Behind every strong person, there is a story that gave them no choice.

NH Nieuws, partner van de Swim to Fight Cancer Haarlem wilde een item (soort portret) maken over de drijfveer en motivatie van een aantal deelnemers. Zo kwamen ze ook bij mij terecht met de vraag of ik daaraan mee wilde werken. Mijn antwoord laat zich raden; ‘Ja hoor, kom maar door!’ 

Eerst was het idee dat ik deel zou nemen aan het site-event ‘Spin for life‘ in SportCity om aandacht te vragen voor de Swim van 4 juni, want er kan nog ingeschreven worden! Maar ja, aangezien ik niet op een gewone spinfiets kan zitten en het een heel gedoe bleek te zijn om daar met mijn handbike (op een tacx) aan mee te doen, werd op het laatste moment van dat ambitieuze plan afgezien. Op naar plan B. De verslaggever zou mij komen filmen in mijn eigen habitat in de aanloop naar het grote buitenwaterevent. Dus bij de rolstoelbadminton van BC Duinwijck, bij de oncologische fysio-training van 201.FysioSport en bij het zwembad van Heliomare, waar ik de eerste trainingsmeters mocht zwemmen in een heerlijk verwarmd bad.

Het interview over mijn motivatie om mee te doen, werd bij mij thuis afgenomen. Microfoontje op, camera op de standaard en gaan. Omdat ik Sim zoet wilde houden, had ik hem een bot gegeven, maar het knagen stoorde zo op de zender, dat hij zijn snack weer mocht afgeven. De stakker snapte er niets van. Tussen de winterse buien door kregen we het zelfs nog voor elkaar om een stukje bij het openluchtzwembad De Houtvaart – verderop in de straat – te filmen. De onderhoudsman was net begonnen met het vullen van het vijftig meter bad. Je gelooft het niet, maar dat gebeurt gewoon met een simpele tuinslang. Daar moet dus 1,2 miljoen liter water doorheen en ja dat duurt wel een dag of wat… ????

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!

Regelmatig krijg ik de vraag of ik wel weet waar ik aan begin. Eh…eerlijk gezegd, nee niet echt. Het is niet dat ik een enorme zwemmer ben en al helemaal niet in buitenwater zoals het Spaarne wat ijskoud is, waar geen badranden aan zitten om je na elke vijftig meter tegen af te zetten en waar geen druppel chloor in zit om alle bacteriën te doden. Maar ja, soms wil je eens uit de band springen en buiten je comfortzone gaan. Daarbij helpt dit nieuwe doel mij om staande te blijven. Het is leuk om naar iets toe te werken en het is een stipje aan de horizon in moeilijke tijden. Uiteraard met als doel geld op te halen voor kankeronderzoek. En ja, daar zet ik mij maar al te graag voor in! Natuurlijk hoop ik die dag op mooi warm weer en veel publiek die ons naar de finish ‘draagt’. Er staat al een mooi bedrag op onze donatieteller, waarvoor dank aan alle donateurs! Niets moet, alles mag, maar mocht je mij en team W-ilse-kracht willen sponsoren, klik dan hier!

Inmiddels ben ik ‘vriend van de Houtvaart’ geworden, zodat ik straks in alle vroegte kan gaan trainen. Ik kijk er nu al naar uit…. ???? En niet geheel onbelangrijk, ik heb een geweldige sponsor gevonden voor mijn wetsuit; de Open Water Swimming Shop in Wervershoof, maar daarover volgende week meer!

Keek op de week

Blijf niet teveel staren naar de gehele trap. Zet gewoon je eerste stap.

Spreuk van de dag

Ik weet dat je het anders wilt,
Dat dit aanvoelt als falen,
je absoluut geen zin hebt
om in ’t nieuwe te verdwalen,
want dat is wat jou angstig maakt,
maar echt geloof me vrij,
al wordt het misschien anders,
Dit gaat ook ooit weer voorbij.
#Lizismore