Laat ik beginnen te vertellen dat ik me alweer een stuk beter voel. De griepverschijnselen zijn, op een klein kuchje na, verdwenen en ook de storm in mijn been is gaan liggen. Godzijdank. Dit had ik nog niet eerder zo ervaren, maar ja, zoals ik al zei, ik ben nooit ‘ziek’, in de zin van grieperig. Corona? Mij niet meer bellen. Ik ben NIET thuis! ???? Wel merk ik dat ik conditioneel een jasje heb uitgedaan en ik wat sneller moe ben. Stilstand is achteruitgang. Opbouwen van conditie en spiermassa kost veel tijd, training en inspanning en gaat heel geleidelijk. Helemaal als je 50+ bent. Het afbreken daarentegen gaat veel sneller dan je zou willen. Wist je dat na een weekje bedrust je spieren al langzaam beginnen af te breken…???? Hoogtijd dus om in beweging te komen! Inmiddels heb ik al een ochtend baantjes getrokken in het openluchtzwembad de Houtvaart hier om de hoek en mijn fysiotraining opgepakt. ????????

Een klein gebaar, een groot plezier!

Wat een verrassing. Ineens stond, na ruim vijftien jaar, oud Rabo collega Rob voor de deur met een bos prachtige zonnebloemen. ???? Hij volgt al een tijdje mijn verhalen en bij het lezen van mijn Corona blog, had hij zo met mij te doen, dat hij besloot de stoute schoenen aan te trekken en spontaan eens langs te komen. Toevallig waren we net terug van de tante uit Den Haag, die met haar 98 jaar de rollator het liefst aan de kant zou gooien, omdat het iets is voor oude mensen…????  Er werd natuurlijk niet gezoend bij binnenkomst (je weet immers nooit of er nog ergens Corona-tjes verborgen zitten), maar we hebben heerlijk in de tuin bij gekletst en oude herinneringen opgehaald. Ik vond het echt heel erg lief en leuk. Waar Corona al niet goed voor is! ????

Bevolkingsonderzoek

Vroeger had ik dikke tieten en lange benen. Nu heb ik lange tieten en dikke benen… Nou ja, één dan. ????

Er viel een uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. De borstenbus stond deze keer op de parkeerplaats van de Kennemer Sporthal in Haarlem en omdat ik gebruik maak van de lift, moest ik telefonisch contact opnemen om een afspraak in te plannen. Zo gezegd, zo gedaan. Dinsdag was het zover en fietste ik op mijn gemak naar de IJsbaan en liet het vorige onderzoek van bijna drie jaar geleden nog even de revue passeren. Die eerste uitnodiging kreeg ik trouwens toen ik net 50 geworden was, een soort van verjaardagscadeautje zal ik maar zeggen. En nu mocht ik dus opnieuw op de (röntgen)foto. ????

Bij het fietsenrek koppelde ik mijn bike af en drukte op de knop van de lift aan de zijkant van de borstenbus. Even later verscheen er een gezicht boven aan de trap en hoorde ik de dame zeggen dat ze me zouden komen halen. Maar liefst drie medewerkers kwamen de trap af, om mij toegang te geven tot de lift. De ene ging met mij mee op het lift-plateau, de tweede dame bediende de liftknop, terwijl dame drie toekeek of alles veilig en volgens protocol verliep. Binnen werd de bevestigingsbrief en mijn identiteitskaart gecheckt, alvorens ik door het kleedhok mocht rollen naar de onderzoeksruimte met het röntgenapparaat.

‘Doet u uw bovenkleding maar uit’.

Zittend vanuit de rolstoel ontdeed ik mij van het T-shirt en mijn bh. Het onderzoek kon zittend, maar aangezien ik prima kan staan, koos ik daarvoor. Ik sprong (zonder bh ????) naar het apparaat toe. Voor ik goed en wel stond werd er al aan mijn borst getrokken en gevraagd om mijn rechter oor tegen de glasplaat te leggen. ‘Ontspan uw schouder‘, zei de radioloog vriendelijk, maar geen idee hoe je ontspannen kunt staan wetende dat je borsten elk moment geplet kunnen worden. Er werd getrokken en gedraaid alsof het niets was en vervolgens werd ik klem gezet tussen de twee compressieplaten. Ze benadrukte dat het vervelend kon aanvoelen (dat was zachtjes uitgedrukt ????), maar dat het niet schadelijk was voor mijn boobies. Er werden twee mammogrammen per borst gemaakt, één keer horizontaal geplet en één keer verticaal. Mijn tieten waren nu vierkant. Oef! Klaar. ????

‘Sorry, we moeten de rechterborst nog een keertje overdoen’

Tuurlijk, why not? ???? Die eerste foto bleek niet scherp te zijn. Nou goed, nog een keer dan. Ik vraag me wel altijd af hoe zo’n onderzoek verloopt als je cupmaat AA hebt. Of dubbel FF. Iets vrouwvriendelijker zou sowieso geen overbodige luxe zijn. Toen ik klaar was sprong ik weer terug naar mijn stoel (nog altijd zonder bh ????) en kleedde mezelf weer aan. Met twee blauwe in plaats van groene ogen (????) rolde ik door het kleedhok naar de balie, waar de drie dames mij vervolgens met de lift terug naar beneden begeleidden. Binnen tien dagen kan ik de uitslag verwachten.

Het is goed dat dit soort onderzoeken worden aangeboden, want wist je dat er in 2020 zo’n 3.206.890 uitnodigingen verstuurd werden voor de bevolkingsonderzoeken naar borst-, baarmoederhals- of darmkanker? Er 2.158.361 vrouwen en mannen meededen aan deze bevolkingsonderzoeken en er maar liefst 31.400 kanker diagnoses zijn gesteld? Dus geen kop in het zand steken, maar gewoon meedoen! Het kan levens redden.

Kroatië

Lynn is met haar vriendinnen vertrokken naar Split. Haar derde vakantie van dit jaar.

De derde vakantie!! Het moet niet gekker worden. Na drie maanden Thailand, twee weken Spanje, is ze nu alweer gevlogen. Vanaf Rotterdam. Weliswaar met een kleine twee uur vertraging, maar gelukkig zonder gedoe met koffers of rijen dik met bezorgde vakantiegangers. Wat heeft de jeugd van tegenwoordig het toch goed. Toen ik die leeftijd had ging ik meestal kamperen met vrienden, gewoon in Nederland of hooguit voor een weekje met de bus naar Lloret de Mar. Dat was het wel. Nu is bijna alles mogelijk en bereikbaar. Madame zit ‘as we speak’ 1.321 km bij ons vandaan, met acht meiden in een prachtig appartement met vier slaapkamers, gelegen op vierhonderd meter van het strand. Deze keer geen uitgebreid reisverslag in Polarsteps, maar slechts een paar korte berichtjes.

Hoe gaat het Lynn? Leuk daar?

‘Jaa heel leuk!! Vandaag lekker naar het strand geweest. En gisteravond gezellig uiteten. En nu Mexicaans eten en dan uit.’ Het moge duidelijk zijn, de meiden genieten van de zon & het strand, het eten en het uitgaansleven. Punt. Haha, meer woorden zijn er ook niet voor nodig, toch? Als ze straks bij thuiskomst nog niet voldoende opgeladen is voor haar nieuwe studie, weet ik het ook niet meer. Dan vreet ik mijn schoen op!  ????

Sven en Joos zijn inmiddels, met een (te) vol gepropte auto, ook vertrokken richting…Kroatië!

Vroeg in de ochtend, voor mij midden in de nacht, kreeg ik een zoen. ‘Dag mam, we gaan! Love You!‘ Daar ging het jonge stel, voor het eerst met de auto, via Duitsland naar het Balkanland. Ze blijven tweeëneenhalve week weg en gaan daar vanaf Dubrovnik langs de kust terug naar boven. Alles is uitgestippeld en ze hadden er enorm veel zin in. Rond drie uur in de middag kwam het eerste appje binnen; ‘we zijn er!’ En met ‘er’ bedoelden ze de Passau in Beieren waar ze de eerste nacht zouden verblijven. Dat is altijd fijn om te horen. Veilig op de plaats van bestemming. Ik vind het namelijk best spannend, zo’n eind rijden. Ik was dan ook oprecht blij met de foto van Sven met een ‘Großer Bier’ in zijn hand. Donderdag kregen we de eerste foto’s uit Zagreb. Hun road trip is begonnen. Nu is het wel heel stil in huis hoor… ????

Camping de Lakens

‘Ik ga nu fietsen!’

Woensdagochtend zou ik samen met Karin op visite gaan bij Lonneke, die heel stoer in haar uppie op de camping staat in Bloemendaal. Lekker dichtbij huis zodat letterlijk alles mogelijk is. Familie en vrienden kunnen aanwaaien en als het even niet gaat of het weer tegenzit, stapt ze op de fiets naar huis. Nadat ik Sim had uitgelaten appte ik dat ik onderweg was. Nou, ik leek wel een bezienswaardigheid. Op de route van zo’n zeven kilometer, ben ik – of beter gezegd mijn handbike – door verschillende kids ‘gespot’. Bij het eerste stoplicht stond ik naast een moeder met haar dochter achterop in een zitje. Ik zie het meisje naar mij en mijn fiets kijken en hoor haar hardop zeggen: ‘mam, wat heeft die mevrouw?’ Ik reageerde zelf maar om die moeder niet in verlegenheid te brengen; ‘nou ik heb maar één been, daarom heb ik deze mooie handfiets‘. Ze was zichtbaar onder de indruk, maar nog voordat ze kon reageren werd het groen, gaf ik een dot gas en verdween uit haar zicht.

Haha, wat een gekke fiets…

Op de Zeeweg werd ik uitgelachen door een paar tieners, omdat ze mijn fiets maar ‘stom en gek’ vonden. Hier voelde ik absoluut geen behoefte om te reageren en ging in volle vaart aan hen voorbij. Weer iets verder reed ik twee druk kletsende moeders met een kudde kinderen voorbij, die ook allemaal iets grappigs over mijn fiets meenden te moeten zeggen. De handbike is duidelijk nog niet zo geaccepteerd in het straatbeeld. Misschien ziet het er de eerste keer ook wel een beetje vreemd uit, maar ze moesten eens weten hoe blij ik er mee ben. Ik kom overal en scheur als je even niet op let, iedereen voorbij! Behalve dan de VanMoofs en de Speed pedelecs enzo… ????

Aangekomen bij de Lakens ging ik op zoek naar de caravan van Lon. Ze had het prima aangegeven, maar ineens zag ik het nummer van haar plekje niet meer op de borden staan. Ik stond op een soort kruispunt, maar ja, waar moest ik nu heen? Toch maar even bellen. En ja hoor, ze kwam achter het bosje vandaan waar ik voor zat te bellen. Daar stond dus ook gewoon haar veldnummer op. Blond, haha. Ik koppelde mijn bike af, stapte uit de rolstoel en nam met mijn kussen plaats op haar terrasje. Deels in de zon, deels in de schaduw. Niet veel later zaten we aan een bakkie pleur. Filter koffie oftewel ouderwetse camping koffie. De ochtend kon niet meer stuk, toen Karin ook nog met heerlijke koeken van de bakker aan kwam zetten. Kokosmakronen, dat waren vroeger mijn lievelingskoeken! ???? Ach, soms is het drinken van een kopje koffie met een goede vriend of vriendin alles wat je nodig hebt! ????

Spreuk van de dag

Word blij.
Van alles wat er is.
Droom.
Over wat kan zijn.
Geniet.
Van alles wat je hebt.