Na een onrustige nacht en met een dubbel gevoel stond ik deze ochtend op. Vandaag was de dag van mijn 3-maandelijkse controle in het ziekenhuis. Ruim een maand later dan oorspronkelijk de bedoeling was. Altijd spannend en nu helemaal in deze bizarre tijd, waar het Coronavirus domineert. Het is zo belangrijk dat de reguliere- en zeker ook de oncologische zorg weer wordt opgepakt. Dat kan niet alsmaar uitgesteld worden. Hoe langer het uitstel, hoe groter de kans op gezondheidsschade. Dit alles veroorzaakt straks sowieso een stuwmeer aan achterstallige operaties, controles en behandelingen van (niet Covid) patiënten. Ga er maar aan staan! Dus ja, super fijn dat ik eindelijk ingepland was, maar aan de andere kant blijft het retespannend om te horen hoe het met me gaat. Buiten alle pijntjes om, voel ik me goed. Het MOET ‘gewoon’ goed zijn. ???????? Dubbel gevoel dus.

Frank was zo lief om mij te vergezellen en pikte mij rond de klok van tien uur op. We reden binnendoor naar Leiden, waardoor we (ik iets meer dan manlief ????) toch een beetje konden genieten van de prachtige kleurrijke bloemenvelden. Het was rustig op de weg en wij arriveerden ruimschoots op tijd bij het LUMC. Er zijn ziekenhuizen die de parkeerplaatsen ‘vrij’ geven, zodat niet iedereen aan de knopjes hoeft te zitten. Slim! Het verbaasde mij dan ook, dat dat hier niet het geval was. We moesten gewoon op een knopje drukken om de slagboom te openen. ???? Frank zette mij met rolstoel bij de hoofdingang af en zo rolde ik alleen en op afstand van iedereen naar binnen. Druk was het niet. Er liepen mensen met mondkapjes en mensen zonder bescherming, maar er werd in elk geval goed afstand gehouden. Er waren extra schermen aangebracht bij de balies en er wat desinfectie lotion in elke hoek. Met de lift ging ik naar de vierde etage, waar de afdeling Radiologie is voor de MRI scan. Eerst ging ik naar het toilet en toch voelde het nu ‘vies’ om met de klink de deur te openen. Meteen handen gewassen en na afloop weer. Bij de betreffende receptie moest ik mij melden. Daar waren schermpjes geplaatst om het personeel en de bezoekers te beschermen. Ook stond er desinfecterende handlotion op de balie. Omdat ik mijn vragenlijst in de auto had laten liggen, moest ik deze opnieuw vullen. ???? De pen kwam wel uit handen van de receptioniste. ???? Gek, voorheen stonden we hier nooit bij stil, nu lijkt alles vies en besmettelijk. Precies op de afgesproken tijd werd ik opgehaald door een jonge verpleger, geheel verpakt in beschermende kleding, handschoenen en mondkapje. ????We gaven elkaar natuurlijk geen hand, maar stelden ons op anderhalve meter, een beetje onwennig, aan elkaar voor. Er werden naast het formulier nog wat aanvullende vragen gesteld, daarna mocht ik mij omkleden en kreeg ik een infuus. Gelukkig ging het prikken in één keer goed. Daarna werd ik met een aparte rolstoel naar de scanruimte gebracht. Ik mocht op de onderzoekstafel komen liggen, kreeg oordoppen in, een soort badmuts op mijn hoofd, een koptelefoon op mijn oren, een noodknop ik mijn hand en een metaalschort over mijn heup ter bescherming i.v.m. de ijzerhandel in mijn lijf. Het ritueel is mij helaas bekend. Ze legden het scan programma nogmaals uit en vervolgens werd ik, voor een heel uur ????, de tunnel ingeschoven. De verpleging nam plaats achter de desk met beeldschermen en de MRI werd gestart. Die scans maken zo’n herrie dat de muziek bijna niet te horen is. Mijn gedachten vlogen weer alle kanten op. ‘Zouden ze wat zien?’ vroeg ik mij constant af. Ik probeerde rustig te blijven en me te focussen op de radio. Muzikale afleiding doet het goed. Wel lag ik met gesloten ogen, voor het geval dat ik een paniekaanval zou krijgen door een lichte vorm van claustrofobie. Die tunnel, ik vind het maar niks. Na een half uur vloeide de contrastvloeistof door mijn aderen. Dit spul zorgt ervoor dat de organen en weefsels beter zichtbaar worden. Laat het alsjeblieft goed met me gaan!! ???????????????????? Na zestig minuten was ik klaar en haalde de verpleging mij uit de tunnel. Mijn koptelefoon mocht af, oordopjes uit, badmuts in de prullenbak, het beschermende schort werd van mij afgehaald en het infuus afgekoppeld. Daarna werd ik met de speciale rolstoel terug gereden naar mijn kleedhokje, waar eerst de naald van het infuus uit mijn arm werd gehaald, voordat ik mij mocht aankleden. Nu ging ik toch even op krukken het kleedhokje in, omdat ik mijn bh weer aan moest doen. Eenmaal aangekleed bedankte ik de verpleging en ging via een pitstop bij de wc, met de lift, naar de afdeling Radiologie op de tweede etage.

De hele wachtkamer was leeg. Stil. Doodstil. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Vreemd hoor. Mijn naam werd geroepen, hoe kon het ook anders want ik was de enige????, voor een röntgenfoto van mijn heup. Het verbaasde mij dat de verpleging hier niet beschermd was en ook geen anderhalve meter afstand hield. Hmmmm. ???? Ook hier mocht ik op de onderzoekstafel gaan liggen, werd de camera ingesteld en de foto gemaakt. Daarna mocht ik terug naar de wachtkamer, waar ik weer alleen was. Bizar. Al snel werd ik binnen geroepen (duh ????) voor de laatste longfoto’s. Met de rolstoel is het niet mogelijk om het kleedhokje binnen te gaan. De stoel past simpelweg niet. ???? Ik mag altijd door de grote deur naar binnen en in de ruimte zelf omkleden. Dat blijf ik gek vinden voor een ziekenhuis, waar er veel mensen, al dan niet tijdelijk, in een rolstoel zitten. ????‍???? Mijn bovenkleding mocht uit, er werden pleisters met een loodkogeltje op mijn tepels geplakt, omdat de tepel een schaduw op de foto kan geven en door deze te markeren, kunnen zij de foto beter beoordelen. De verpleegster vroeg mij om diep in te ademen en de adem vast te houden, de thorax-foto werd gemaakt en ik mocht weer doorademen. Een tweede positie volgde. Daarna was het klaar, mocht ik mij weer aankleden, ging ik met de lift naar beneden en rolde ik door de gangen op afstand van alles en iedereen, naar buiten waar Frank zat te wachten. Hij had heen gereden, maar terug kroop ik achter het stuur. Moet wel een beetje blijven oefenen natuurlijk. ???? Komende dinsdag heb ik een telefonische afspraak met mijn arts (nog altijd de vervanger van Prof. Dijkstra) voor de uitslag. Nog een week in spanning afwachten dus. Fingers crossed! ????????

Spreuk van de dag ????

Waar hoop is, daar is geloof en waar geloof is gebeuren wonderen.