En door waar ik was gebleven; op camping De Spaendershorst in het heerlijke Brabant. Notabene in het dorp van mijn vader; Esbeek. Deel 1 gemist? Klik hier.
De weergoden zijn duidelijk in de war, want een lekkere timing hebben ze niet. Net nu heel Nederlands weer naar school moet en aan het werk gaat, schijnt de zon onafgebroken en is het tropisch warm. Hoe dan? Wij hebben met onze kampeervakantie misschien net een weekje te vroeg gepiekt, maar hé, wij hadden een prachtige caravan onder onze reet met een prima bed, keuken aan boord – niet dat we gekookt hebben, maar het had gekund – een ieniemienie badkamertje, een zitje en ja hou je vast; vloerverwarming. En dat laatste hebben we dan weer wel gebruikt. In augustus. Dat vinden wij niet gek, dat vinden wij heel bijzonder…
Zomer?
Wees blij als het regent, want als je niet blij bent, regent het ook!
Woensdagochtend nadat de wekker was afgegaan keken zus en ik elkaar aan. De regendruppels tikten op het dak van ons mobiele home. Zullen we opstaan of gewoon nog ‘ekkes’ blijven liggen? Lynn zou voor twee nachtjes naar de camping komen en tijdig laten weten hoe laat ze van station Tilburg opgehaald kon worden. Jeugdvriendin Inge verwachtten we tegen elf uur. Conclusie; we konden de ‘oogkes nog ekkes toedoen’. Niet dat we lang geslapen hebben, maar toch, het blijven liggen was een luxe. Er verscheen een berichtje op mijn scherm: ‘Ik zit in de trein. Als ik alle overstappen red, ben ik er om kwart over elf‘. Oef, nu moesten we toch ineens haast maken en doken omstebeurt onder de douche. Manja zou naar het station rijden en ik ons Inge ontvangen. De taken waren prima verdeeld.
De beste therapie in de wereld is een time out met je vrienden. Ingspire
Schoongewassen en gestreken, zat ik nog maar net op mijn billeke onder de luifel toen ik Inge zag aankomen. Over timing gesproken. We hadden elkaar eigenlijk veel te lang niet gezien. Nu wonen we ook niet bij elkaar om de hoek – tussen Eindhoven en Haarlem zit al gauw een honderdvijftig kilometer – maar we zitten beiden niet helemaal lekker in ons ‘velleke’. Totaal verschillende issues, maar soms is het nog niet zo makkelijk om op afstand elkaar dan bij te staan. Deze dag zou daar gelukkig verandering in brengen. De telefoon ging, pa stond voor de slagboom van de camping met…worstenbooikes. Lekkerrrr! Pa kan door de slijmbeursontsteking in zijn heup geen stap zetten, ik kan op krukken ook niet echt ver lopen en Manja was met de auto, rolstoel en de pas voor de entree weg. Inge was ‘de lul’ en mocht meteen in actie komen. Ze haalde de Brabantse delicatesse bij pa op en zo zaten we niet veel later met zijn allen dan eindelijk aan de koffie met warme worstenbroodjes. In het zonnetje! Heerlijk.Wine flies when you’re having fun!
Het was fijn elkaar weer te zien en uitgebreid bij te praten. Dat was hard nodig ook. Soms komt er gewoon even te veel ellende op je pad, waardoor het leven zijn kleur verliest. De beste remedie om hier mee om te gaan, is wat mij betreft quality time met vriendinnen. Een goed gesprek, een luisterend oor, een schouder om op te huilen. Voor deze gelegenheid had ons Inge een flesje alcoholvrije mousserende wijn meegenomen en nadat deze een tijdje in de koelkast had gelegen, openden we de fles met bubbels voor bij de lunch. Ja, ik ben een echte wijnliefhebber, maar deze ‘Vintense Prestige’ was prima te doen. Best lekker zelfs! Wist je dat een gemiddeld glas alcoholvrije wijn ongeveer 20 tot 30 calorieën bevat en gewone wijn ergens rond de 130 zit? Vergelijk het met een raketijsje (40 calorieën) en een Magnum mini (156 calorieën). En toch blijft het lastig kiezen…
Kletspotje!
Aan het eind van de middag gingen wij naar pa om de fiets van Riet op te halen zodat ons Lynn ook een fietske had, daar zwaaiden we Inge uit in de hoop dat een volgende date niet zo lang op zich laat wachten. In den Bockenreyder is niet alleen mijn favoriete plekje, ook die van dochterlief en zij wilde daar natuurlijk op haar eerste dag dolgraag heen. Nou en wij ook! Na een ritje van vijf kilometer streken we neer op een zonnig terras. ‘Vur de snoepkonte‘ bestelden we een ‘huisgemokte‘ appeltaart ‘mee un bakske koffie‘, ik hield het bij een dorstlessend Trappistje. En omdat ik het Pickwick-vragenspel nog steeds in mijn rolstoeltas had zitten, besloten we elkaar aan de hand van de kaarten de meest originele vragen te stellen. Het levert altijd verrassende gesprekken op. Je kunt zelf trouwens ook een ‘kletspotje’ maken door de labeltjes van de theezakjes los te knippen en ze in een potje te stoppen. Een kind kan de was doen! Het is makkelijk mee te nemen en zo heb je altijd bijzondere gesprekstof!
Op de terugweg gingen we nog even bij pa en Riet langs, die net terug waren van hun wekelijkse kaartmiddag met zijn broer en zus. Soms sluit er een nicht of neef aan om het spel met en tegen de oudjes te spelen. Dat is hen heilig en daar gaat alles voor opzij! Zelfs zijn twee dochters, haha. Wel super leuk dat ze dat met zoveel plezier doen en zover ik begrijp zijn ze allemaal rete fanatiek. Bluffen kunnen ze als de beste, dat zal dus wel in de familie zitten. We hebben ‘ekkes‘ gezellig gebabbeld, voordat we naar de camping gingen voor een pizza & rummikub meidenavondje in de caravan.
Als je Brabant zegt, dan zeg je…
- Worstenbrood
- De zachte G
- Kei gezellig
- Guus Meeuwis
- Friet en geen patat
- Philips
- Efteling en Beekse Bergen
- Unox Rookworst (wist je dat deze uit Oss komt?)
- Brabants kwartiertje (we hebben toch iets weg van de Spaanjaarden)
- Carnaval
- Maaskantje
- Gastvrijheid & vriendelijkheid (nie allemol natuurlijk hè)
- Biesbosch en de Loonse en Drunense Duinen
- ons Ils!
Dochters
De donderdag stapten we op de fiets voor een rondje Esbeek en omgeving.
Maar… niet voordat we een worstenbroodje hadden genuttigd en een kopje koffie en thee hadden gedronken. Manja en ik kennen de buurt redelijk, omdat we daar ook eens met een 2CV hebben getoerd. Misschien herinner je de foto’s nog, familie van Hooijdonk in blik. Meer was het niet. We trokken in elk geval veel aandacht met het paarse eendje. Wij weten onze adresjes inmiddels wel te vinden. Zo reden we via de bossen richting Lage Mierde, kochten ‘huisgemokte‘ honing bij een boer, fietsten verder naar ‘Voor Anker‘ op Landgoed Wellenseind, door naar In Den Bockenreyder. Nu vraag jij je vast af wat daar nou zo bijzonder aan is. Tja, het is het gevoel dat ik daarbij heb. Er liggen herinneringen van de tijd dat ik in Tenerife woonde en in de wintermaanden hier op vakantie kwam. Na het schaatsten met wat Spanjaarden (das pas lachen, die bakten er niets van!) dronken we vaak een speciaal biertje in het ‘kuffééke’ en pelden we pinda’s. De vloer lag onder de schillekes. Nee, het kent geen culinaire hoogstandjes, het is niet hip of trendy, ze verkopen niet eens bitterballen, wel heel veel ‘aaier’ (eieren). Brabantser kan het nie en daar word ik gewoon heel blij van.Net op het moment dat we de afslag wilden nemen, kreeg zus een appje dat ze haar dochter van station Tilburg kon ophalen.
Zij ging links richting de camping om de auto op te halen en wij sloegen rechtsaf. Ondertussen liet ik pa weten dat we een plekje op het terras hadden bemachtigd, zodat we samen konden lunchen. Wij zaten lekker in het zonnetje toen pa en Riet arriveerden. Manja en Nicky sloten iets later aan en hadden duidelijk de regen meegenomen. Zij hadden al een stortbui te pakken, die was ons gelukkig bespaard gebleven. Toch viel er een klein drupje, waardoor we verkasten naar een tafel in het gezellige ‘kuffééke’ dat vol Brabantse spreuken en gezegden hangt. Ze hebben een ‘Klèèn kaort mee flinke, ferme en gewône ûtsmijters‘, dat wil zeggen dat je van de kleine kaart kunt kiezen uit twee, drie, vier of zelfs vijf gebakken eieren met toebehoren. Ik hield het bij een gewone, maar ons Lynn ging voor de ‘ferme’ met drie ‘aaier‘. Poeh, das veul hoor!
Avontuurlijk was het zeker…
Voor het toetje bij ijsatelier Isodoor fietsen Lynn en ik zo’n negen kilometer door het bos. De rest ging met de auto. Het was droog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. De lucht was bijna zwart. Oef, als we maar droog overkomen. We hadden mazzel. De regen viel pas toen we smullend van het overheerlijke ijs, onder een overkapping zaten. Samen met pa en Riet bekeek ik de toeristische route die we konden nemen om bij de camping uit te komen. Tja, en precies daar hebben we niet goed genoeg opgelet. Ze hadden verteld dat we langs de slagboom – midden in het bos – moesten fietsen, maar toen we daarvoor stonden twijfelden we. We waren al langer onderweg dan verwacht en Google Maps zei toch echt dat we rechtdoor moesten, dus niet voorbij die slagboom. Vreemd want dat zag er toch echt uit als een zandpad. Lynn hakte de knoop door en besloot dat rechtdoor de kortste route was. Nou en dat hebben we geweten!
Het zandpad was zo goed als onbegaanbaar; mul zand en dikke plassen waar we nauwelijks omheen konden.
Daar gingen we dan, Lynn op een gewone fiets ik op mijn handbike. Mijn voorwiel slipten en groef zich helemaal vast, Lynn gaf mij af en toe een duwtje in de rug en kon zelf hele stukken niet eens fietsen. De natuur was schitterend hoor, maar wij gingen steeds dieper het bos in, niet wetende of dit wel de goeie richting was. Google Maps kraamde een hoop onzin uit kan ik je vertellen. Die wilde ons de boom in hebben. Letterlijk. De accu van mijn telefoon was bijna leeg en Lynn had geen bereik. Och jee, straks verdwalen we nog, wordt het donker en kan niemand ons vinden, schoot er door mijn hoofd. En wat als mijn bike oververhit raakt? We zagen inmiddels beren op de weg. Van ellende kregen we soms een enorme lachkick, want dit was typisch weer iets voor ons. Duh! Na een uur fietsen zagen we eindelijk licht in de duisternis. Yes, de bosrand kwam in zicht. Godzijdank!
De bewoonde wereld.
Alles zat onder de modder en het zand toen we de bewoonde wereld hadden bereikt. De telefoon ging, pa was ongerust. Vol adrenaline vertelde ik over onze avontuurlijke tocht en dat we blij waren weer veilig ’thuis’ te zijn. Op de camping zaten Manja en Nicky zich ook al enigszins zorgen te maken en waren blij ons te zien. Tijd om even bij te komen en ons klaar te maken voor het ‘laatste avondmaal’ met Jorn bij Taverne Paulus in Hilvarenbeek, waar we echt heerlijk hebben gegeten! Ook een aanrader als je daar ooit in de buurt bent.
Slapeloze nacht.
Wat precies de reden was weet ik niet, maar de laatste nacht was voor mij een hel. Het lukte me niet om de slaap te pakken. Eén voordeel; ik heb mijn boek eindelijk uitgelezen! Daarna begonnen de hersenspinsels en maakte mijn hoofd overuren. Letterlijk vanaf een afstand kijken naar je dagelijkse leven helpt soms om tot nieuwe inzichten te komen. Heb jij dat ook, dat je tijdens je vakantie allemaal plannen maakt en dan vooral dat je ‘het’ bij thuiskomt over een andere boeg gaat gooien? Of nieuwe initiatieven wil ontplooien? Vaak geeft dat positieve energie. Nou dat had ik dus ook, maar de emotionele stress won het van de leuke gedachten. Veel zorgen die ik niet uit mijn hoofd gebonjourd kreeg. Over het zoeken van een nieuw thuis en wat als ik ‘mijn huisje’ niet vind? Over het uitzoeken van onze spullen, de verhuizing die aankomende is, de sprong in het diepe en alle onzekerheden en onwetendheden die daar mee gepaard gaan. Het is nogal wat. Het hield mij in elk geval goed bezig en klaarwakker. Puntje bij het paaltje viel ik pas tegen vijven in de ochtend in slaap.
Uitgeslapen of verslapen?
De regen spatte op het dak van de caravan. Toen ik mijn ogen opende zat Lynn op de rand van het bed. Op de vraag hoe laat het was, antwoordde ze; half twaalf mam! ‘Niet!! Heb ik echt zolang geslapen?‘, vroeg ik vol ongeloof. Het was niet gelogen. Erg was het niet, want het regende pijpenstelen, maar het was lang geleden dat ik tot bijna de middag heb liggen tukken. We hebben op ons gemak ontbeten, het plan voor die dag was een beetje toeren en shoppen in Oisterwijk. Het dorp waar mijn moeder na de scheiding heeft gewoond en waar zus op school gezeten heeft. Ik ken daar alleen de dansschool en de kroegen, verrassend hè? Het was een gezellig meidendagje, beetje shoppen, terrasje pikken, je kent het wel. En het was droog!
We sloten de laatste dag af met een hapje eten bij pa. Het was tijd om afscheid te nemen, de vakantie zat erop. Bepakt en bezakt reden Lynn en ik terug naar Haarlem, pa met tranen in zijn ogen achterlatend. Het was fijn, gezellig, kei leuk, mooi, bijzonder en heel speciaal om een hele week met mijn zus bij ons pap en Riet in Brabant te zijn. Pa niet getreurd, wij komen volgend jaar gewoon terug op herhaling. Toch zus?
Mocht je het leuk vinden, kijk dan hier het tweede deel van ons vakantiefilmpje!
Mocht je het leuk vinden, kijk dan hier het tweede deel van ons vakantiefilmpje!
Spreuk van de dag
Hou vol
Geniet
Huil
Streef
Doe
Draag
Begrijp
Geef
Zorg
Denk
Help
Lach
Bemin
Heb lief
Koester
Elke nieuwe dag
Fem.
Brabantser kan het niet, bourgondischer ook niet!
Heerlijk toch?!
Ons heerlijke Brabantse land. Fijn dat je er zo van geniet. Doe ik ook altijd als ik weer in Oeteldonk (Den Bosch) ben.
Ah Oeteldonk, das ook een mooie stad in ons Brabantse land!
Wattt gesellig!!! En een avontuur
Haha, ja echt hè?!
Mooie blog! 😆😆
😘
Fantastisch dat je het zo fantastisch vindt, maar ik blijf wel hier 😉