Life is like al box of chocolates
You never know
what you’re going to get.
Forrest Gump

Pa zong altijd uit volle borst en met tweede stem ‘Lang zal hij leven’. Nu bleef het oorverdovend stil.

Dinsdag vierden we bij mij thuis Jorn zijn eerste verjaardag zonder mams en paps. En ook nog eens zonder taart! Dat laatste was natuurlijk niet onoverkomelijk, maar een lekker gebakje was wel op zijn plaats geweest. Gevalletje ‘miscommunicatie’, kan gebeuren en ach dat halen we vast wel een keertje in. Normaal gesproken nam ons pap vaak een doos heerlijk gevulde bonbons voor ons mee, niet goed voor de lijn, maar wel verdraaid lekker. Er was overigens nergens chocola van te maken, dan maar een plak ontbijtkoek bij de koffie. Als cadeau hebben we broer een sieraad met de vingerafdruk van ons pap gegeven, hij mag natuurlijk zelf uitzoeken wat het beste bij hem past.

De duif zou vrede brengen en staat symbool voor vertrouwen, vriendschap en liefde.

We zijn inmiddels alweer een paar maanden verder, maar we zijn nog behoorlijk aangeslagen door het verlies van onze ouders in veel te korte tijd. Het blijft ‘een dingetje’ zoals ik heftige shit vaak luchtig benoem. We verwerken de leegte die ze achterlaten elk op onze eigen wijze en naast het delen van mooie herinneringen, kunnen we er samen gelukkig ook goed over praten. Bij elke vlinder denk ik aan mama, maar toen er een kleine duif (Turkse Tortel?) in onze tuin verscheen, moest ik meteen aan pa denken. Hij had een hekel aan die grote brutale Houtduiven en jaagde ze altijd met veel kabaal weg. De kleintjes waren echter wel welkom en mochten eten van de zaadjes en kruimels in de voederbakjes. Grappig dat precies een kleine duif zich deze dag een paar keer liet zien. Zou het een (felicitatie)teken van ons pap zijn geweest?

CD van jou, CD van mij, gekregen van mijn moeder dus van mij.

Jorn en Manja waren niet alleen gekomen om feest te vieren, welnee, er moest ook keihard gewerkt worden. Over drie weken ben ik immers verhuisd of sta ik op het punt mijn biezen te pakken en dan moet alles natuurlijk netjes uitgezocht, gesorteerd en ingepakt zijn. Broer trok de hoge kasten in de keuken leeg, terwijl ik beoordeelde wat de kinderen nog mogen uitzoeken, wat er naar de kringloop kan en wat regelrecht de kliko in mag. De spullen die ik de komende weken nog nodig denk te hebben, blijven staan en de voorraad… die mag opgegeten worden!

Manja hielp mij met de inhoud van de kasten in de slaapkamers boven, want al hadden we al veel gedaan, er was genoeg over. We hebben zelfs mijn prachtige trouwjurk, die er nog uitziet als nieuw (nou ja, bij wijze van spreken dan hè?!) gefotografeerd voor een eventuele tweede leven, maar ook dat is ‘een dingetje’. Het roept veel herinneringen op, want het was ooit één van de mooiste dagen van mijn leven. Al zeg ik het zelf, ik zag er die bewuste dag in het jaar 2000 verdomd knap uit en voelde me intens gelukkig, zwanger (nee het was geen ‘moetje’🙄) en geliefd. Hoe anders is dat nu…

Als je gaat verhuizen
Weet dan wat je echt bezit
Niet is in te pakken
Of in al die dozen zit
#Fem

Oeps! 🤭

We hebben echt wel bergen werk verzet, want ik slaap nu tussen dozen. Je wil trouwens niet weten hoeveel kartonnenboxen met kleding er inmiddels klaarstaan voor verhuizing. En dan heb ik al veel weggedaan en hangen er ook nog steeds voldoende outfitjes in mijn kast. Ik zal maar niet vertellen dat ik eind mei toch stiekem een kijkje ga nemen bij de Yaya Sale in Halfweg, want dat vinden jullie vast niet heel verstandig. Oké mocht je mij betrappen, ik beloof plechtig; kijken, kijken, niet kopen natuurlijk! 🤥
Kleine update: mijn aannemer is klaar met zijn werkzaamheden; de plafonds zitten erin en de hele boel is gestuukt. Nu moet het drogen, daarna gaat het gebeuren! Zin in!

Popup Choir – 80’s Sing a long.

Aan het einde van de middag, Jorn was reeds vertrokken naar een concert in Duitsland, waren we gesloopt. Maar de dag was nog niet om, er moest gekookt worden en er stond nog iets op het avondprogramma. Nadat ik snel een daghap in elkaar geflanst had, merkte ik dat mijn energie toch echt wel een beetje op was. Mijn gezicht werd bleekjes, de pijn kwam op en mijn ‘opgeruimde’ humeur daalde lichtelijk. Een klein wegtrekkertje. Gelukkig knapte ik tijdens het eten op en dat was maar goed ook, want ik had nog een leuk uitje in het verschiet. Niet goed gepland I know, maar ja, zo gaan die dingen nu eenmaal.

Samen met Mandy & friends hadden we om half zeven afgesproken om op de fiets te stappen om naar Theater de Liefde te gaan voor een avondje meezingen. Het weer was ons alleen niet gunstig gezind, want het hemelwater kwam met bakken uit de lucht vallen. Het donderde en bliksemse, het was Hollands noodweer. Taxi Mandy bood zich aan om ons op te halen en voor de deur af te zetten en ondanks ik altijd graag op de fiets ga, want dan heb ik mijn rolstoel mee, was dit ‘an offer you can’t refuse’.😉

Warming up.

Na wat stemoefeningen, wat gezwaai met armen en benen (been) gingen we los; I want to break free; Eye of the Tiger; Sweet dreams; Lay all your love on me en Don’t stop believing. Het nummer wat we samen gingen oefenen was ‘Nothing’s gonna stop us‘. De groep werd verdeeld over ‘low, high en mid voices’, waarmee we toewerkten naar een meerstemmig hoogtepunt van dat nummer. Het was leuk, gezellig en we hebben ons beste beentje voorgezet. Het mag gezegd worden dat ik best trots op mezelf was, dat ik ervoor had gekozen om op een stoel te blijven zitten, in plaats van de hele avond op mijn ene been te staan. Zal ik dan toch nog eens verstandig worden? 😜

Pitch

Uitnodiging ‘samen in de binnenstad van 023’.

Heb jij creatieve ideeën of ken jij mooie initiatieven om het centrum van Haarlem leefbaar en gezellig te maken/houden? Dan ben je donderdag 23 mei welkom bij het nieuwe Wijkplatform 023!

Deze uitnodiging stond op de agenda van Toegankelijk Haarlem, met de vraag wie hierbij aanwezig wilden zijn. Het animo was best groot want onze missie is om de stad voor ‘iedereen’ leefbaarder te maken, maar wat schetste onze verbazing? De gekozen locatie was een zaal boven in Grand Café Brinkmann op de Grote Markt. Daar is dus geen lift en de organisatie heeft blijkbaar niet nagedacht over het feit dat ze een groep uitnodigen die staat voor toegankelijkheid en grotendeels van een rolstoel afhankelijk is. Wie verzint zoiets? Natuurlijk is er contact gezocht met de organisatie en zijn er zelfs stevige gesprekken geweest. Ze vonden het heel vervelend en beloofde beterschap in de toekomst, maar konden de locatie op dat moment niet meer aanpassen.

Ze hadden het schaamrood op de kaken.

Aangezien ik nog redelijk mobiel ben, bood ik aan om – samen met mede-ambassadeur Margot – onze groep te vertegenwoordigen en te pitchen. De andere ambassadeurs hadden afgesproken acte de présence te geven en bij de ingang van het pand een stil protest te houden om aandacht te vragen voor toegankelijkheid. Iedereen moet tenslotte mee kunnen doen; niemand mag uitgesloten worden. Terwijl ik, met een volle buik van het heerlijke eten bij Sven thuis, de trap op hupste en daarmee een duidelijk signaal afgaf, kregen we steun van de andere gasten. Dit zou een volgende keer nooit meer gebeuren. Eigenlijk hoefde ik niet meer te pitchen, ons punt was immers gemaakt, maar toch heb ik in één minuut kunnen delen waar wij voor staan. Of nou ja… zitten! 🧑🏼‍🦼👨🏼‍🦽

Jaar van de Toegankelijkheid
In 2018 werd het Jaar van de Toegankelijkheid uitgeroepen en vormden elf vrijwillige ervaringsdeskundigen de groep Ambassadeurs van Toegankelijk Haarlem. Zij vertegenwoordigen mensen met een beperking en behartigen hun belangen. Hoewel de gemeente dat jaar een impuls gaf met een gemeentelijke coördinator toegankelijkheid, is de aandacht van de gemeente daarna helaas verslapt.

Het leven is als een doos chocolaatjes, je weet nooit wat je krijgt.
Op 1 oktober van dat jaar verloor ik mijn rechterbeen door botkanker en werd ik afhankelijk van een rolstoel en handbike. Ineens behoorde ik tot de doelgroep en merkte ik hoe ontoegankelijk de wereld kan zijn. Eerlijk gezegd was ik me daar nooit bewust van totdat de noodzaak daar was. Onder het motto; ‘maak van je zwakte je kracht’, besloot ik me aan te sluiten bij de ambassadeurs om bewustwording te creëren en het verschil te maken. Er worden zeker stapjes gezet, al zijn ze niet altijd zichtbaar.

Dit is waar het omgaat.
Vanavond hadden wij met een groot deel van de ambassadeurs (ieder met een eigen verhaal en motivatie) hier aanwezig willen zijn, maar helaas is de gekozen locatie niet voor iedereen toegankelijk. Onbewust verkeerd gekozen, maar dit is precies waar het om gaat. Dit benadrukt onze dagelijkse uitdagingen en de lange weg die we nog te gaan hebben.

VN-verdrag handicap
Sinds 2016 geldt het VN-verdrag handicap in Nederland, met als doel de positie van mensen met een beperking te verbeteren. Dit verdrag is niet vrijblijvend maar bindend, dus we moeten aan de bak!
Onze missie is duidelijk: Haarlem toegankelijk maken voor iedereen, maar dat kunnen we niet alleen. Laten we samen een Haarlem creëren zonder obstakels, iedereen moet tenslotte onbeperkt mee kunnen doen.

Bloemen.

Buiten het feit dat de locatie slecht gekozen was, was het qua akoestiek eigenlijk ook niet te doen. Na de toespraak van Wethouder Eva de Raadt (die daarna meteen weer haar snor drukte) en de verschillende pitches gingen we over verschillende onderwerpen met elkaar het gesprek aan. Thema’s waren onder andere; Mobiliteit, Sociaal domein, Cultuur en Groen. Het was geen avond om te lobbyen, maar initiatieven met elkaar te verbinden. Of we daar op onze plek waren weet ik niet, maar we hebben ons in elk geval laten zien en horen. Wij willen Haarlem zeker leefbaarder maken en strijden voor een toegankelijke stad en hopen dat we deze avond een stukje bewustwording hebben kunnen brengen. Met een bos bloemen als dank voor de pitch ging ik, moe maar voldaan, huiswaarts.

We hebben zelfs de lokale media gehaald. Nieuwsgierig? Zie hier het artikel!

Spreuk van de dag

Ik ben klaar met drama
in mijn leven. Ik wil gewoon
een gelukkig leven, rust in
mijn hoofd en vrij zijn
van stress.
Liefs,
De beste versie van jezelf