No one can talk to a horse ofcourse…

That is, of course
Unless the horse
Is the famous Mister Ed!
Go right to the source
And ask the horse
He’ll give you the answer that you’ll endorse
He’s always on a steady course
Talk to Mister Ed… o nee, Mr. Igor! ????

Het geloof in jezelf is je grootste kracht.

Laat ik voorop stellen dat ik zeker geen paardenmeisje ben, maar wel een bijzondere ervaring rijker met deze edele dieren! Oud Rabo-collega Esther, waar ik een speciale band mee heb, is sinds kort gestart met haar bedrijf BewustZijn Systemisch Paardencoaching. Haar post hierover op Facebook trok direct mijn aandacht. Aangezien ik behoorlijk in de kreukels lig, reageerde ik met ‘Super tof! Ben wel benieuwd eigenlijk. Misschien iets voor mij?‘   ‘Ja, altijd doen!‘, was de reactie. Er gingen wat appjes over en weer en een datum was snel geprikt. Meteen doorpakken dan maar, want ik kan wel weer wat hulp en inzichten gebruiken in deze emotionele rollercoaster.

Misschien moet ik even kort uitleggen wat paardencoaching is.

Met gezonde spanning reed ik richting de manege in Haarlem Zuid. Geen idee waarom, maar ik had een brok in mijn keel en de tranen prikten achter mijn ogen.

Nadat ik de auto had geparkeerd bij de Volkstuinvereniging en de rolstoel eruit had gehaald, appte ik Esther dat ik was gearriveerd. Collega Ellen, oncologisch fysiotherapeut en eveneens opgeleid tot paardencoach, kwam mij halen. Warm gekleed rolde ik langs de volkstuintjes en volgde het pad richting de manege. Esther kwam ons tegemoet lopen en nam mij mee naar een klein schuurtje naast de stallen. Verderop in het veld zag ik een mooi en statig donkerbruin paard staan met een witte vlek op zijn voorhoofd, het bleek mijn ‘coachpaard’ Igor te zijn die de bak deelde met zijn kameraad pony Pepsi. Zonder dat ik er weet van had, was de sessie al begonnen. Igor had mij al in de smiezen en scande mijn lichaamstaal. Maar voordat we echt en bewust aan de slag gingen, legde Esther nog kort uit wat ik kon verwachten. De uitgangspunten van mijn hulpvraag – hoe krijg ik de regie over mijn leven weer terug en hoe krijg ik vertrouwen in wat het leven mij te bieden heeft – werden besproken.

In één rechte lijn, kwam coachpaard Igor op me aflopen. Oeps…. ????

Het was ijskoud buiten en al had ik een dikke jas, één UGG en handschoenen aan, was een dekentje over mijn linkerbeen geen overbodige luxe. We waren klaar voor het echte werk! Esther nam plaats in de zandbak tussen de paarden en ik bleef veilig in mijn rolstoel achter het hek zitten. Igor kwam direct naar mij toe. Wat is zo’n paard imposant hè? Hij stak zijn hoofd, wat bijna even groot is als onze hele Sim, over het hekwerk en kwam wel heel erg dichtbij me. Bam! Midden in mijn aura. Super spannend, want ik had geen idee wat hij ging doen. Met klotsende oksels zat ik afwachtend te kijken en liet hem aan mij snuffelen. Waarschijnlijk kon hij mijn angstzweet ruiken. Hij schudde een paar keer wild met zijn hoofd en maakte geluid. Hij werd wat onrustig, sprong en draaide van mij af, wat de coaches vertaalden naar verwarring. Igor was in de war van mijn emotie, door het gebrek aan balans tussen hart en hoofd en tja, dat is precies waar ik ‘last’ van heb. Mijn hoofd begrijpt alles wat er gebeurt en kan goed relativeren, maar mijn gevoel zegt iets heel anders. Daar speelt verdriet, teleurstelling, angst, maar ook boosheid een grote rol. Hij pikt blijkbaar de kleinste signalen op, zoals versnelde ademhaling, spierspanning en een hogere hartslag en dat had ik (natuurlijk ????) allemaal.

Paarden…

• leven in het nu
• communiceren zonder ruis
• oordelen niet
• zijn verbonden vanuit de ziel
• leven vanuit overgave

Igor kwam al snel weer voor mij staan en geloof het of niet, maar hij begon te bijten in mijn linkerbeen.

Eerst zachtjes knabbelend, daarna grote happen met zijn mond wagenwijd open. ‘Hé hallo! Ik heb er maar één hè? Daar moet ik zuinig op zijn‘, zei ik hardop. De coach corrigeerde het paard en niet veel later trok hij het deken van mijn been en gooide het letterlijk in de lucht. Hmmm, wat wil hij hiermee zeggen? Daarna liep hij bij me weg. Ik besloot te gaan staan en dat was precies wat hij bedoelde. Je zag zijn lichaamshouding direct positief veranderen. Een sterke uitstraling met open blik. Zijn oren parmantig gespitst. Zelf voelde ik het verschil ook. Als ik in de rolstoel zit, voel ik me klein en – ik weet dat het stom klinkt – minderwaardig. Staand voel ik me veel krachtiger. Igor liet mij duidelijk zien dat ik op eigen been moet (leren) staan.

Toch begon hij me weer uit te dagen.

Igor kwam terug en nu wel zo dichtbij, dat het intimiderend was. Voor mij voelde het niet oké, maar ik liet hem gaan, simpelweg omdat ik niet wist hoe hierop te reageren. Snuffelen, likken, bijten en duwen. Een beetje treitergedrag. De coach gaf aan dat ik hem mocht corrigeren, op zijn plek zetten door hem een stapje terug te laten doen. ‘Duw hem maar met je hand naar achteren.‘ Heel voorzichtig deed ik dat, maar meneer was snel terug. Het maakte totaal geen indruk. ‘Probeer het met je kruk te doen‘, was het advies. Nu legde ik de kruk op het hek en bewoog ik de hengst om afstand te nemen. Hij schrok, maar deed wel degelijk een stapje terug. Hij knabbelde aan mijn kruk en probeerde soms weer dichterbij te komen, maar dat liet ik niet gebeuren. Zachtjes porrend corrigeerde ik hem keer op keer. Nadat hij weer een rondje gelopen had, kwam hij terug en deze keer slaagde ik erin hem met een handgebaar op gepaste afstand houden. De les hieruit was zo klaar als een (suiker)klontje; Stel je grenzen en bewaak deze!

Zelfs de ekster en het roodborstje deden mee in deze therapiesessie.

Ondertussen hadden Igor en Pepsi zowel de grote als kleine (nou ja kleine) boodschap gedaan, wat vertaald werd naar ‘loslaten’. Iets waar ik grote moeite mee heb, maar wat wel moet gebeuren. Mijn vader, moeder, Ilse2.0 en mijn kind-persoon werden met pionnen in de bak opgesteld en dat gaf inzichten over de verhouding die we tot elkaar hebben. Mijn liefdevolle ouders die altijd, ongeacht hun staat van zijn, achter mij en mijn innerlijke kind zullen staan. Gedurende deze hele sessie zat er een roodborstje vlakbij mij en vloog er een ekster continue over de paardenbak. Don’t worry, ik ga niet zweven hoor, maar ik vind de spirituele betekenis van deze vogels ook erg mooi, hoopgevend en inspirerend. Lees zelf maar, hoe toepasselijk kan het zijn?!

De ekster vraagt je om te ontwaken en verbinding te maken met je eigen kennis en wijsheid. Voel en vertrouw op jouw intuïtie.
Het roodborstje is het symbool voor hoop. Hij staat in positieve zin voor verandering en groei, ontwikkeling van wilskracht, creativiteit, objectiviteit, liefde en mededogen, de kracht van de stem, passie, gids naar de magie van het leven, vertrouwen en hartstocht.

Ilse3.0

Inmiddels stond ik te blauwbekken, maar Igor was nog niet klaar. er lag nog één pion in de bak, die we niet gebruikt hadden. Hij bleef er aan ruiken en er overheen stappen. ‘We moeten iets met die pion Ils, waar zou die voor kunnen staan?‘ In eerste instantie had ik werkelijk geen idee, maar bij nader inzien kwam Ilse3.0 in gedachte voorbij. Ja dat moest het zijn. We zouden de nieuwe versie van mijzelf een mooi plaatsje in het veld geven. Samen met de coach en Igor kwamen we uit op een open plek, met een weids gezichtsveld. Het gaf me letterlijk lucht, ruimte en een bevrijdend gevoel.

Je kan een mens niets leren; je kan hem alleen helpen het zelf te ontdekken in zichzelf.

Het was een bijzondere en toch ook emotionele ervaring. Ja, er zijn ook hier weer wat traantjes gevloeid. Huilebalk is op dit moment ‘my middle name’. Esther heeft haar passie duidelijk gevonden en zich ontpopt tot een hele fijne coach. De belangrijkste lessen uit deze bijzondere sessie zijn dat ik het oude mag loslaten, duidelijk grenzen mag stellen en bewaken, op eigen been moet en kan staan en verder mag kijken dan waar ik nu ben. Er is nog zoveel meer moois. Op dus naar Ilse3.0!

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je meer weten over paardencoaching, neem dan gerust contact op met Esther via detenhoeves@hetnet.nl of stuur een berichtje naar (06) 111 96 071. 

Controle knobbeltje

Zie niet wat je denkt te zien, maar zie wat er is. Ingspire

Afgelopen maandag kon ik dan eindelijk terecht bij de schouderspecialist in het Spaarne Gasthuis voor het knobbeltje op mijn schouder. Ik maakte mij grote zorgen, al had de huisarts geprobeerd deze deels weg te nemen. Een zelfde bottumor als ik in mijn heup heb gehad, zou namelijk onlogisch zijn. Maar met kanker weet je het nooit en op een andere vorm daarvan zit ik ook niet te wachten. Vertrouwen is goed, controleren is beter.

Een naar gevoel overspoelde mij terwijl ik in de wachtkamer zat.

Dit was dezelfde ruimte waar ik in 2014 voor de eerste keer te horen kreeg dat ik een botafwijking – mogelijk kwaadaardig – had en werd doorverwezen naar het LUMC. Ik zie ons nog zitten. Gespannen, hand in hand. De rest is geschiedenis. Een jonge vriendelijke arts kwam mij halen en in zijn spreekkamer uitte ik meteen mijn grootste zorg. De man had keurig mijn dossier bestudeerd en begreep volkomen waarom ik daar was. Hij nam alle tijd om mijn vragen te beantwoorden, het lichamelijke onderzoek te doen en een echo te maken. Daarna legde met een demo-schouder uit dat het knobbeltje geen tumor, maar schade aan het AC gewricht was. Deze was gezwollen en de pezen eromheen bleken geïrriteerd en opgezet. Goed nieuws dus! Het kan genezen met de tijd (of niet), maar als er functieverlies optreedt en de pijn verslechtert, kan een injectie eventueel uitkomst bieden. Het is dus niet waar ik bang voor was. Pak van mijn  hart. Adem in, adem uit… en door!

Hoe gaat het?

Ik ga even alleen zijn, kom je met me mee? elkedagzin

Oké, ik ga eerlijk met je zijn. Afgelopen week was ik mezelf echt even kwijt. Ik was super emotioneel en heb voor de zoveelste keer tranen met tuiten gehuild. Om echt alles wat voorbij kwam. Iedereen die vroeg hoe het met me ging, kreeg ongevraagd een paar waterlanders en onverstaanbare woorden cadeau. Op een gegeven moment heb ik maar heel hard geroepen ‘niet vragen hoe het met me gaat hoor!‘ en dat werkte. Mensen begonnen spontaan over koetjes en kalfjes te kletsen. Dat was voor mij de perfecte afleiding om mijn emotionele huilbuien te omzeilen. En ondanks dat mijn huiswerk is om het alleen zijn en het verdriet aan te gaan, ben ik toch verschillende keren gevlucht en heb ik leegtes geprobeerd op te vullen. Ik ben nu eenmaal een gezelschapsdier en helemaal niet zo graag alleen. Het liefst plemp ik mijn agenda propvol, zodat ik dan niet zoveel hoef te voelen. Die confrontatie met mezelf zal ik af en toe aan moeten gaan en dat doe ik ook, maar als het even kan, stel ik het graag een tijdje uit. ????

Lichtpuntje.

Gelukkig heb ik niet alleen maar gehuild hoor, zeker niet. Ik blijf ook lichtjes ophangen. Het mooiste lichtpuntje was toch wel het bezoek aan mijn vriendinnetje Sabine uit Tenerife, die ik bijna 18 jaar niet gezien had. Ik had de stoute schoen aangetrokken en haar via Insta een berichtje gestuurd met de vraag of ze het leuk zou vinden als ik een keertje langs zou komen. Zij reageerde enthousiast en we spraken meteen af. Het is toch te gek voor woorden, dat ik mijn vriendinnen in Spanje eerder heb ontmoet, dan mijn bestie uit de goede oude tijd, die op een goed uur rijden van mij vandaan woont. Waarom we het zover hebben laten komen, geen idee. Schiet mij maar lek! Het weerzien was in elk geval heel fijn en voelde als vanouds. Niets veranderd. Wel moesten we beiden een traantje wegpinken. Deze keer niet van verdriet, maar van geluk! ❤️

Spreuk van de dag

Ik wil
Niet meer
Verdrietig zijn
Om alles
Wat ik mis
En liever
Tranen lachen
Om wat
Nu
Allemaal is.
Tegeljeswerk