Mijn pa vroeg vandaag of ik afgelopen week druk was geweest. ‘Eh ja en nee, hoezo?‘ ‘Nou, ik miste je bloggie, ik heb verschillende keren gekeken, maar er was echt geen nieuwe’, zei hij quasi teleurgesteld. Fijn te weten dat mijn trouwste fan mijn verhalen nog altijd met veel plezier leest. En ja, ik probeer zo’n twee keer per week iets te schrijven, als ik wat te vertellen heb natuurlijk. Maar deze week was ik redelijk busy en het was bloody hot, waardoor ik er niet zoveel energie voor had. Als pleister op de wond, bij deze dan een wat langer bloggie pa! ???? En dan doe ik er meteen maar een extra foto bij van vandaag, toen Lynn haar verjaardag en thuiskomst vierde voor de familie. ????

KL0804

Thuis komen is toch het mooiste van weg zijn… ????

Echt, ik kon de slaap niet vatten. Het vliegtuig van Lynn zou om 06.35 uur landen. We rekenden een beetje uit, dat ze dan op zijn vroegst rond zeven uur met haar backpack door de douane zou komen. Maar het kon ook zijn dat we uren zouden moeten wachten, wegens gebrek aan luchthaven personeel en koffersjouwers. Mijn wekker had ik daarom om zes uur gezet. Tanden poetsen, kleren aan en gaan, dat was het plan. Douchen zou ik later wel doen, want dat kost mij nou eenmaal behoorlijk wat tijd. Ondanks dat ik wist dat verslapen onmogelijk zou zijn met een man die elke dag voor het ochtendgloren op staat, keek ik elke vijf minuten op de klok of het al tijd was. Net toen ik dan eindelijk in een diepe slaap was verzonken, stond Frank naast mijn bed te tetteren. ‘Het is half zes en Lynn landt om kwart over zes!’ Ik was meteen klaar wakker… Nu had ik iets meer tijd dan gedacht, dus dook ik toch heel snel onder de douche om ook mijn lijf wakker te schudden.

Yeah! Ons meisje is geland!

Frank, Sven en ik sprongen na een bakje koffie in de auto op weg naar Schiphol. We parkeerden op P1, haalden de rolstoel uit de auto en gingen vol gas naar de aankomsthal. De familie van reisgenootje Aya was er al en ook de vriendinnen van de meiden waren vroeg opgestaan voor een warm welkom. Zo lief! Niet veel later spotte ik achter het glas dochterlief die in de rij van de controle stond te wachten. We zwaaiende enthousiast naar elkaar en de luchtkusjes vlogen over en weer. Al snel seinde ze dat de bagage op de band lag. Dat was een flinke meevaller. Snel rolde ik naar de schuifdeuren van de hal, stapte uit de rolstoel en wachtte netjes achter het hek. En ja hoor, daar kwamen de wereldreizigers. Ik hupste hen tegemoet en kon mijn meisje eindelijk weer eens een dikke knuffel geven. De ontlading was groot en ja er kwam wel degelijk een traantje bij kijken. Ik ben en blijf op sommige momenten een emotioneel wrak, haha. Gelukkig zag ik dat Lynn haar oogjes ook wat vochtig werden.

Tranen van blijdschap. Druppels van geluk. Soms zijn er dagen, die kunnen niet meer stuk. Heb lief

Het was een gezellig ontvangst met familie en vriendinnen. Nadat iedereen de dames begroet en geknuffeld had en kort wat nieuwtjes waren uitgewisseld, konden we naar huis. Home sweet home! Lynn snelde thuis als eerste naar binnen om onze Sim te verrassen en te knuffelen, hij was door het dolle heen! Al is hij dat ook als er een willekeurige bezoeker enthousiast bij ons binnen komt. Het is en blijft een Labrador he?! Een allemansvriend. Iedereen is welkom! ????

Helaas konden we niet op de bank ploffen, want onze hele huiskamer stond op z’n kop, omdat de schilder bezig was om de muren te voorzien van mooie nieuwe kleuren. We hingen dus rondom het eiland in de keuken. De verjaardagscadeautjes werden van boven gehaald, maar voordat Lynn ging uitpakken, kregen wij eerst een souvenir vanuit het prachtige Thailand. Weet je wat ze voor mij had gekocht? Een olifant die op zijn rug ligt met zijn poten in de lucht en zijn mond wagenwijd open…. Ik begreep het niet meteen (blond ????) maar toen viel het kwartje hoor. Daar kan dus een fles wijn in staan. Hoe komt ze op het idee??? ???? Te leuk gewoon! Ook kreeg ik een armbandje met een Boeddha en een sarong. Frank kreeg Thaise kruiden voor een heerlijke oosters gerecht en Sven een fles Thaise rum. Wat een verwennerij!

Oma

‘Wanneer gaan we naar oma?’, appte Lynn nog vanuit Thailand.

Ik kom binnen
en zie dat je mij onbewust herkent.
Mijn naam is onvindbaar,
niet belangrijk op dat moment.
Je blijde glimlach die verschijnt,
je broze gezicht in tweeën splijt.
Dat is wat je op dit moment voelt.
En ik weet, die mooie lach,
die is dit keer voor mij bedoeld.
K. Cijsouw

Lynn was nog maar net thuis, had gedoucht en het eerste wasje aangezet, toen ze vroeg of we naar oma zouden gaan. ‘Natuurlijk doen we dat, als jij dat wilt!‘ Na een lange reis van een zeventien uur, stapte ze even vrolijk weer in de auto om anderhalf uur te rijden naar het verpleeghuis in Alblasserdam. Mams zat aan de lunchtafel te knikkebollen (what’s new?) met haar ogen dicht. De verpleging wist van onze komst en hoe graag Lynn haar oma wilde zien. Ze maakten ons mam voorzichtig wakker; ‘Kijk eens wie hier is, helemaal uit Thailand…‘

Mam opende langzaam haar ogen en ondanks dat ze geen idee had wie we waren, toverde ze een glimlach op haar gezicht. Oh, dat was zo fijn! Lynn gaf haar lieve oma een dikke vette knuffel en liet even later trots haar verse tattoo onder haar grote teen aan haar zien. Oma kwam zelfs een beetje naar voren leunen om te koekeloeren. Lynn vertelde haar over Thailand, gaf haar een massage en we zongen samen ‘lang zal ze leven’ voor de jarige job. De liefde voor oma is groot en wat zijn we blij dat alles goed is gegaan de afgelopen maanden en mams niet heeft opgegeven.

Vrijwilligersdag 

‘Ont-moeting, creativiteit, natuur, gezelligheid en wat verwennerij zijn de sleutelwoorden van deze dag’.

Jullie zijn het spreekwoordelijke puntje op de i…. en dat mag best weleens gezegd worden! Altijd bezig zijn voor  ‘die ander’, op welke manier dan ook, dat is waarom wij jullie zo ontzettend waarderen!

Met deze woorden opende de uitnodiging van Inloophuis Kennemerland voor de zomerviering. Een dag dat alle vrijwilligers worden bedankt voor hun tijd en inzet. Elkaar leren kennen, rustig bijpraten, lachen, ontspannen, buiten zijn en genieten van een heerlijke middag aan het water bij paviljoen Loef aan de ‘Mooie Nel’. Super leuk! Normaal gesproken wordt er jaarlijks zo’n dag georganiseerd, maar de afgelopen twee jaar is dat door Corona in het water gevallen. Voor mij was deze dag sowieso totaal nieuw, maar ik had er erg veel zin in en keek er naar uit. Het beloofde mooi weer te worden, dus kon ik prima op de fiets naar de locatie. Er was één puntje waar ik me een beetje zorgen over maakte, het paviljoen ligt namelijk in of achter de Waardepolder… en daar verdwaal ik meestal. ????

Ben onderweg, maar de weg kwijt…help!

Hoe ik het doe? Geen idee, er zit waarschijnlijk een vloek op de Waardepolder. Vrolijk vertrok ik namelijk in een zomerse outfit richting de locatie. Ik wist ongeveer hoe ik moest fietsen, door de stad en langs het Spaarne, maar daar waar ik over het water moest, ging ik er onderdoor. De eerste fout. ???? Gelukkig had ik snel door dat ik verkeerd zat, dus vroeg ik een voorbijganger hoe ik bij Loef moest komen. De dame in kwestie legde de route vriendelijk uit en zei dat het een heerlijke plek was en wenste mij veel plezier. Ik keerde en ging via het fietspad de Schoterbrug over. En ja natuurlijk, precies op dat moment begon alle bellen te rinkelen, de brug ging open. Ik zat al op hete kolen, want ik was wederom aan de late kant, maar er zat niets anders op dan geduldig af te wachten totdat de bootjes voorbij gevaren waren. ????

Als je de weg kwijt bent, kom je nog eens ergens. ????

Eenmaal aan de goede kant van de brug sloeg de twijfel toe. Dus ik raadpleegde google maps opnieuw en sprak zowat iedereen aan die in mijn buurt kwam. ‘Ik moet bij ‘Loef’ zijn, kunt u mij vertellen hoe ik het beste kan fietsen?‘ Inmiddels had ik de dames van de organisatie laten weten dat ik de buurt aan het verkennen was, haha. Nou, ik heb alles wel gezien, nadat ik minimaal vijf keer een verkeerd pad was ingeslagen. Achteraf ben ik een paar keer heel ‘warm’ geweest, maar ja, dat wist ik pas achteraf. Na een uur fietsen was de moed wel een beetje in mijn schoen gezakt, maar uiteindelijk heb ik het paviljoen gevonden. Halleluja!

De koffie loopt, sportiever zal het vandaag niet worden.

Het paviljoen was gelegen aan een soort van Teletubbie heuvel aan het water. Ik parkeerde de handbike voor de deur en zag meteen al dat er een behoorlijke drempel was om binnen te komen. Een andere dame die ook net arriveerde, bij de groep hoorde en ook zoekende was geweest, bood meteen haar hulp aan. Ik huppelde op krukken via het terras buitenom en zij nam mijn rolstoel mee. Aan de achterkant was een groot terrasdeel gereserveerd voor de gasten van Inloophuis Kennemerland. De hele groep vrijwilligers zat gezellig te keuvelen en had de koffie met gebak al achter de kiezen. Het verbaast me altijd dat anderen de weg wel probleemloos weten te vinden. Hoe dan? Dan ligt het dus blijkbaar echt aan mij. ???? De coördinatoren Barbara en Manon zorgden ervoor dat ook de laatkomers (wij dus) een bakkie pleur kregen met een lekker taartje erbij.

Be creative!

We zaten nog uit te puffen van de rit of we kregen al een tekenopdracht voor onze kiezen. Een tekencoach nam het woord, gaf wat uitleg en technische tekentips. ‘Och nee! Ik kan helemaal niet tekenen! En het is niet echt mijn ding zal ik maar zeggen‘. Het was dus de bedoeling dat we in koppels elkaar gingen portretteren. We kregen een papier, potlood en gum. ‘Succes!’ Ik moest er toch echt aan geloven. Nu had ik het geluk dat er een dame tegenover mij zat met een expressief uiterlijk. Ze droeg een vrolijk zomerhoedje, had een bril op en mooie oorbellen in. Ik zal je vertellen dat ik mezelf heb verbaasd. Het resultaat na een half uur tekenen, was toch echt een redelijk lijkend portret. Ik was best trots op mezelf. Daarna mocht ik model zitten en werd er van mij een portret gemaakt en ook deze leek best wel een beetje. Je zag de gekste creaties voorbij komen met piekhaar, te grote oren, ronde ogen of een heksenneus. Nee, niet iedereen was herkenbaar, maar dat leverde een hoop hilariteit en lol op. ????

Bootje varen.

Na een overheerlijke lunch, zouden we bootje gaan varen op de Mooie Nel, want bij Loef kun je bootjes huren en prachtige tochten maken. Weer zo’n uitdaging, want hoe kom ik in het bootje? Ik sprak mijn ‘zorg’ uit, maar kreeg meteen te horen dat er sterke mannen waren die mij zouden helpen. Na een plasje op de invalidetoilet (????????‍????✅), hupste ik over de steiger naar de aanlegplaats. Het was uitkijken geblazen dat ik met mijn krukken niet in de spleten zou blijven hangen, want dan zou ik letterlijk tussen wal en schip vallen… ???? Wij hadden drie fluisterboten tot onze beschikking en ik mocht in het bootje dat voorzien was van zachte bekleding. Wel zo fijn voor mijn linker billetje.

Hulptroepen stonden al klaar om mij aan boord te helpen, terwijl ik nog aan het bedenken was, hoe ik het zou aanvliegen. De veiligste en makkelijkste optie was om mijn rolstoelkussen op de aanlegsteiger te leggen, daarop te gaan zitten, mijn ene been te draaien en mezelf zo in de boot te laten zakken. Met succes, ik was aan boord. De sympathieke kapitein, tevens de eigenaar van het paviljoen, heeft ons heerlijk over het water richting Haarlemmerliede gevaren. Met het zonnetje hoog aan de hemel, een zacht windje dat zorgde voor wat verkoeling, een prachtige omgeving en goed gezelschap, was het genieten geblazen.

Vrijwilligers, de volwassen versie van goede feeën.

Er werken maar liefst zeventig vrijwilligers met hart en ziel voor het Inloophuis. Een ieder vanuit zijn eigen ervaring en motivatie. Mensen met een groot hart voor de maatschappij en de medemens. Iedereen was uitgenodigd; van de tuinman tot de websitebouwer, van gastvrouw tot activiteitenbegeleiders, van communicatie en ambassadeur (ik!) tot het bestuur. Opvallend was wel dat de vrouwen in de meerderheid waren. Sterker nog, ik denk dat er van de vijftig gasten, slechts vier of vijf mannen waren, maar dat mocht de pret niet drukken.

Na afloop van het varen stond er een borrel klaar met heerlijk hapjes om de dag af te sluiten. We zijn door het Inloophuis enorm in het zonnetje gezet. Dit keer letterlijk en figuurlijk, want het was een fantastische zomerse dag, met dank aan de organisatie, de weergoden en de medewerkers van Loef. Wij hebben GENOTEN en gaan vol nieuwe energie verder met het helpen en ondersteunen van mensen, die direct of indirect te maken krijgen met kanker. 

Spreuk van de dag

Haast je langzaam
Door de dagen
Haast je langzaam
Door de tijd
Haast je langzaam
En geniet zo hard je kan
Tot in de eeuwigheid
Papierpleziertjes