‘nen Brabander da worde nie. Da bende of da bende nie. ????

Ons pap had voor zijn zevenentachtigste verjaardag in maart wederom een dagje toeren cadeau gekregen van zijn drie oogappeltjes. Origineel? Nee, misschien niet. We hebben al vaker opgehokt gezeten in een dergelijk blik. Leuk? Nee, het is hilarisch! Comfortabel? Ach, tot op zekere hoogte. Waardevol? Honderd procent, ik kan me geen beter geschenk voorstellen. Wij verzamelen namelijk dankbare momenten, want de herinneringen die je later wilt hebben, moet je tenslotte nu maken!

Eens een Brabander, altijd een Brabander.

Om klokslag negen uur stapte ik in de auto op weg naar Brabant en ja, dat voelt nog altijd als thuiskomen. Zowel Leggy als de rolstoel bleven thuis, want die zouden toch niet in het kleine eendje passen. Ondanks een slechte nachtrust door verschrikkelijke fantoompijnen en krampen, had ik enorm veel zin in de dag. Een doos pijnstillers erin en gaan! Het was relatief rustig op de weg, dus was ik, net als Manja, mooi op tijd in Bavel. Jorn bracht mijn logeertas naar binnen en ik maakte nog even gebruik van het toilet voordat we richting Esbeek vertrokken. Terwijl wij bij pa in de tuin aan de koffie zaten, haalde broer de 2CV op bij het vertrouwde adresje en hoorden we niet veel later de eend aankomen snorren. Na een heerlijk Moederdag taartje, maakten we de auto rijklaar. Dak eraf, spullen achterin en een gezamenlijk kiekje voor de start. Met een hoop gepruttel en geratel begonnen we met een rondje sightseeing door Esbeek.

In je eendje ben je nooit alleen. ????

Grappig om te zien dat bijna iedereen moest lachen als wij voorbij kwamen tuffen. Vier volwassen mensen met een gewicht van circa driehonderd kilo, opgepropt in een paars blik op wielen. Misschien vraag je je af, of zo’n auto wel veilig is. Het antwoord is simpel; nee, dat is het niet. Allesbehalve zelfs. De auto komt uit het jaar nul en heeft geen normale versnellingen, maar een gek trek-pookje. Geen vast dak, maar een oprolbaar dek. De remweg is aanzienlijk langer dan bij de moderne auto’s en de handrem laat te wensen over. Raampjes kunnen weliswaar voor de helft open, maar vallen bij een stevige hobbel met een keiharde knal dicht. Je krijgt dan de schrik van je leven. De banken staan vast en kunnen niet schuiven. Dat betekent dat de mensen achterin met beide benen in hun nek moeten zitten. Als het regent kunnen de piepkleine ruitenwissers de druppels water niet aan. Oh ja, de eend kan niet op slot, dus vooral geen waardevolle spullen achterlaten. De auto heeft overigens ook een dikke vette pré. De vering is echt waanzinnig en dat is voor mijn gestel heel erg prettig!

Kortom, een geweldige oldtimer voor deze heerlijke dag!

We hadden een soort route bedacht, als vervolg op de tour van 2 oktober afgelopen jaar. Een rondje door het Brabantse land, terug in de tijd. We troffen het met het weer, want het was warm en zonnig. Toch waaiden pa en zus achterin bijna uit hun hemd (zo hard reden we nu ook weer niet… ????) en rolden we bij de eerste stop het halve dak terug zodat deze veranderde in een semi-cabrio. Pa trakteerde ons op verse asperges van de boer op de route. Het was een prachtige tocht door kleine dorpjes, tussen de groene weilanden met Hollandse koeien en overal kleurrijke bloemen en planten. De enige smet op deze mooie dag, waren de fantoompijnen en krampen, waar ik nu al drie dagen onafgebroken mee kamp.

Het is pas koud als de boeren ijs melken. ????

Aan de weg lonkte een bord ‘Boerderij ijs’. Het plan om ergens een koffietje te drinken ging per direct de prullenbak in. Het werd een overheerlijk vers en zelfgemaakt ijsje van de boer. We hadden het boek ‘Pap, vertel eens‘ meegenomen en daar begonnen al de eerste gesprekken over het leven en de dood. Geen sexy onderwerp, maar wel goed om daar eens bij stil te staan en samen over te praten. Ondertussen schreef secretaris Manja in het boekje mee. We vervolgden onze weg richting Spoordonk voor een lunch bij de molen aan het water en ook hier kwam het boekje boven tafel. ‘Vertel wat over je jeugdliefdes’ en ‘Hoe en waar heb je mama leren kennen’, waren interessante vragen, waarbij wij aan pa zijn lippen hingen. Ik zal niet alles verklappen, maar het was een echte charmeur vroeger hoor, die ouwe. En zus maar pennen… ????

Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je. ????

Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer wolken en vertelde buienradar dat er toch echt een regenbui op komst was. Optimist als ik ben, geloofde daar niet in en daarom bleef het dak gewoon open. Inmiddels waren we aangekomen op bekend terrein; Oisterwijk. Vroeger heb ik dansles gehad bij Dansschool Robben op de Lint, biertjes gedronken in bar/café Koosje, vaak gegeten bij ‘El Gallo’ van een bevriende Spanjaard en regelmatig bij mams gelogeerd, die een paar jaar na de scheiding aan de Pannenschuurlaan heeft gewoond. Het was en is een prachtig gezellig en mooi dorp. Wij keken vrolijk naar de mensen op de terrassen en zij keken lachend naar ons.

Dolend door de straatjes, op zoek naar de middelbare school van Jorn en Manja, voelde ik de eerste druppel vallen.

We moesten er toch aan geloven, het dak moest dicht. Of het bij zware regenval ook waterdicht is betwijfel ik, maar zover is het gelukkig niet gekomen. We reden over het spoor richting Berkel-Enschot en kwamen langs de plek waar Jorn twintig jaar geleden een behoorlijk heftig motorongeluk heeft gehad. Aan de kant van de weg vertelde broer hoe hij meer dood dan levend op het asfalt had gelegen. Het was een pijnlijke herinnering, wat ons opnieuw kippenvel bezorgde. Via hotel de Druiventros, de hockeyvelden van MHC Berkel-Enschot, de Beukendreef waar wij vroeger als gezin gewoond hebben, reden we door naar Udenhout, waar ons pa na de scheiding een huis vond en zijn intrek nam.

We tuften langs Jorns oude woonplekken en ondanks dat er best veel veranderd was, bleek onze kapsalon van toen nog steeds te bestaan. Dertig jaar later, hè?! ???? Verderop bij de Drunense duinen, waar we vroeger met Iwan onze Golden Retriever gingen wandelen, was het tijd voor drankje. Jorn zette ons voor de deur van het restaurant af en haalde mijn krukken uit de achterbak. Pa en ik hadden steeds meer moeite om uit de 2CV te klauteren, omdat het diepe zittingen waren. Aan de voorkant waren enkel trappen zonder leuning, dus ik moest op krukken helemaal naar de achterkant van het terras hupsen om via de hellingbaan daar te komen. We hoefden niet lang na te denken toen de serveerster vroeg wat we wilden drinken. Een Trappist natuurlijk! Dat is het biertje dat ik graag met pa drink. De gesprekken gingen verder met behulp van de vragen uit het invulboek en nu was het mijn beurt om te schrijven. Of het leesbaar is weet ik niet, want mijn leesbril had ik in Bavel laten liggen.????

Bij mij zijn spullen pas kwijt, wanneer mijn moeder het ook niet kan vinden. #Darum

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze prachtige dag. We sloten af met een etentje bij de Eksterhoeve in Biest-Houtakker. Nadat de laatste foto’s waren gemaakt gingen we terug naar Esbeek en bracht broer de eend terug naar zijn stal. Toen wij al lang en breed aan de thee zaten, kwam Jorn erachter dat hij zijn zonnebril op sterkte kwijt was. Ai, dat was vervelend. Op de foto’s konden we zien dat de bril bij het laatste restaurant nog aan zijn overhemd hing. De allerlaatste foto was gemaakt van de zonsondergang tussen de weilanden, misschien was het daar mis gegaan. De klopjacht op zijn favoriete bril werd ingezet. Het paarse blik werd binnenste buiten gekeerd, we reden terug naar de plek van de laatste fotostop en zelfs naar het restaurant, maar zonder succes. Lang verhaal kort, pa ging de dag erna toch nog een keertje in de eend kijken. Wat denk je? Ligt de bril ‘gewoon’ onder de voorste bank. ???? Nee hoor, broer heeft geen (lees)bril nodig…

Moederdag

Lieve mams, je mag alles zijn vergeten, als je maar blijft voelen dat ik zielsveel van je hou! ????

Helaas, pindakaas. Geen ontbijt op bed deze Moederdag. Manja en ik sliepen na het gezellige dagje uit bij broer en we waren al lang blij dat hij zijn bed aan ons had afgestaan. Zelf sliep hij op een logeerbedje op zolder in zijn eigen huis. Super lief natuurlijk, dus de vraag voor een luxe ontbijt op bed, hebben we maar laten varen. Volgend jaar weer! Pa had wel worstenbroodjes en croissantjes meegegeven voor het ontbijt, dus we kwamen niets tekort. We blikten dankbaar terug op de mooie dag en bekeken de foto’s. Wij zijn weer mooie herinneringen rijker!

Hi mam! Ben je daar?

Ik reed achter Manja aan richting Alblasserdam om een bezoekje te brengen aan ons mam op deze bijzondere dag. Ze zat in de huiskamer in een nieuwe rolstoel, nu gelukkig wel met hoofdsteun. Ze zat te slapen (dat is haar grootste hobby ????), maar zag er slecht uit. Grauw en grijs. Ik schrok er een beetje van, omdat ik juist dacht dat het wat beter ging. Ze reageerde niet op ons. Toch namen we haar mee naar de binnentuin, waar het best druk was met Moederdag-bezoekers. Het duurde even voordat we haar aandacht hadden, maar toen ik dichtbij tegenover haar zat, gebeurde het wel. Haar doffe ogen begonnen langzaam iets te glimmen en er verscheen wat kleur op de wangen. ‘Ja, ze is er’, zeiden wij tegen elkaar. We voerden haar kleine hapjes worstenbrood, waar ze echt van genoot. De lekkerste bakte zij vroeger overigens zelf hoor. Elke week weer. Je wilt niet weten hoeveel Brabantse worstenbroodjes ik in mijn leven gegeten heb!

We streelden haar handen en kletsten er op los, in de hoop dat ze er iets van zou meekrijgen.

Heel af en toe brabbelde ze iets onverstaanbaars terug. Mams heeft een soort tunnelvisie en ziet het allemaal niet scherp meer, toch leek ze bewust te kijken naar de foto’s van ons uitje die ik op mijn beeldscherm liet zien. Een mooie liefdevolle glimlach verscheen op haar lippen. Mams wilde altijd dat wij het goed hadden met elkaar en ze leek onbewust te beseffen dat we een waardevolle dag hadden beleefd. Je had er eigenlijk gewoon bij moeten zijn mam! Voordat we haar naar de huiskamer terugbrachten voor de lunch gaf ik mijn moeder een stevige knuffel en een dikke pakkerd op haar wang. Een kusje terug kreeg ik niet en de omhelzing was redelijk eenzijdig, maar toch zei ze geheel onverwacht ‘Doei!‘ Hoe mooi is dat?

Bij thuiskomst lag er een prachtige fotokaart van Lynn op tafel met een luxe verwendoos van Rituals. Van Sven kreeg ik een avondje tapas eten cadeau. I love Moederdag! ????

Spreuk van de dag

Zullen we de wereld
een beetje mooier maken
door gewoon blij te zijn
te koesteren
wat we hebben
heel groot en ook
heel klein.
Bij-mar