Ondanks de geweldige uitslag van Sven (VWO diploma ✅????), heb ik slecht geslapen vannacht. Fantoompijn gierde door mijn hele rechterbeen. Het blijft vreemd, het been zo te beleven en te voelen. Voor mijn gevoel sliep ik nog maar net, toen de wekker om zeven uur afging.???? Na het ontbijt kwam de taxibus redelijk op tijd voorrijden. Vanwege file bij de Velsertunnel richting Beverwijk, kwam ik pas om negen uur aan, terwijl ik eigenlijk om die tijd al in het water had moeten liggen. Gelukkig hielp de chauffeur mij om mijn krukken, prothese en zwemtas mee naar binnen te dragen. Snel mijn been geparkeerd in de oefenzaal, mijn buideltasje opgeborgen in een kluisje en meteen door gesjeesd naar de kleedkamer van het zwembad. Kleren weer uit en met de ‘waterrolstoel’ (wat een onmogelijk ding blijft om mee te rijden ????) naar de douche gereden. Het hele zwembad had ik voor mezelf. Lekker de ruimte, zo kon ik mooi mijn baantjes trekken. Na een warme douche, bij het aankleden, kwam er gezellig een opvlieger aanwaaien. Het zweet brak me uit. ???? Voor mijn volgende afspraak had ik net even tijd om wat af te koelen en een kopje thee te drinken. De stagiair van de ergo kwam even bij me zitten om te vragen hoe de rolstoelpassing was gegaan. Nou goed, dat verhaal kennen jullie… ????

Om half elf had ik een intake bij de rijschool van het aangepast autorijden. Spannend en toch ook weer een mijlpaal. We hebben eerst het hele proces op kantoor door gesproken. Ik moet morgen via mijn DigiD een ‘gezondheidsverklaring’ van het CBR invullen. Zij gaan mijn medisch dossier op orde maken, mij medisch keuren en dan zullen ze uiteindelijk groen licht geven om les te nemen. Dit kan soms maanden duren.???? Maar ze zijn druk de achterstanden in te halen, afwachten maar dus. De instructeur verwacht dat ik tussen de 8-10 rijlessen (€50,- per les) nodig zal hebben om het rijden met mijn linkerbeen onder de knie te krijgen. Uiteindelijk wordt er een test afgenomen door het CBR. Mijn eigen auto moet worden omgebouwd, d.w.z. dat er een gaspedaal links wordt bijgeplaatst en het rechter gaspedaal krijgt een plaatje zodat deze kan worden afgeschermd. Zo kan ik erin rijden, maar mijn mannen ook. Na het praatje, mocht ik voor het eerst ‘even’ de weg op. Best spannend aangezien ik negen maanden niet achter het stuur gezeten had. Vanuit mijn rolstoel maakte ik de transfer naar de bestuurdersstoel.

De instructeur heeft de auto uitgelegd en daarna mocht ik de parkeerplaats van Heliomare afrijden. Gas geven en remmen met mijn linkervoet, kortom Wijk aan Zee onveilig maken. ???? Het ging eigenlijk best goed. Natuurlijk kreeg ik opdrachten onderweg, maar de spannendste was wel het maken van de ‘noodstop’. We vlogen zowat door de voorruit. ???? Nee hoor, het ging best oké, vond het wel stoer! Toen we weer veilig op onze parkeerplaats stonden, zei de instructeur tevreden te zijn. Ik ook, het smaakt naar meer, het smaakt naar vrijheid…???? Al met al zal het best een kostenplaatje worden, maar dan ben ik wel weer zelfstandiger en dat is mij alles waard!

Net voor de lunch wilde één van de revalidanten een ode brengen aan zijn therapeut en had mij gevraagd daarbij aanwezig te zijn. Hij droeg een soort gedicht voor in de vorm van ‘Candelight’, inclusief achtergrond muziekje en vervormde stem van Jan van Veen. Grappig gedaan en hij raakte best geëmotioneerd. Ik was het publiek, dus heb ik hem een mooi applausje gegeven.

Na de lunch mocht ik weer aan de bak en heb ik een uurtje gefitnesst. Daarna ben ik na de oefenzaal gereden om mijn prothese aan te doen en ben ik lopend naar de sporthal gegaan voor een potje tafeltennis. ???? Ik heb mijn krukken tegen de tafel aangezet en heb ‘losstaand’ de PingPongbal en mijn tegenspeler alle hoeken van de tafel laten zien. En hij mij…???? Het blijft toch een leuk spelletje! Vanuit de sporthal ben ik weer terug gewandeld naar de grote oefenzaal, waar ik een afspraak had met mijn fysiotherapeut. Nu kreeg ik een praktische opdracht, een kopje thee voor haar halen. Nou dat was natuurlijk geen probleem, dat deed ik gewoon! ???? Al babbelend hebben we een rondje door de gangen gelopen. Heb zelfs de thee uit haar handen geslagen, toen mijn voet niet mee kwam en ik haar vast greep om niet te vallen. Oeps, sorry! ???? In het vrije half uurtje daarna, ben ik samen met een collega revalidant een kopje koffie gaan drinken in de Orangerie. Het was haar laatste dagje, morgen mag ze heerlijk naar huis. Fijn voor haar. Mijn laatste therapie was de amputatie loopgroep, waar er een mooi uitdagend parcours werd uitgezet. Een rode loper (die niet rood was ????) met daaronder zakjes, waardoor het kleed deels omhoog kwam. De kunst was om daar zonder te vallen overheen te lopen. Er werden pionnen geplaatst die ik op moest pakken en ergens anders neer moest zetten én er werden verschillende drempels neergelegd, waar ik overheen moest stappen. Het was een leuke en nuttige oefening. Voordat ik buiten op de taxi zou wachten, heb ik al mijn spullen; mijn prothese, mijn krukken, mijn zwem- en fitness tas opgehaald en aan mijn stoel gehangen. Het was bijna onmogelijk om zelf vooruit te komen, maar goed uiteindelijk kwam ik buiten. De taxi liet behoorlijk op zich wachten, daarna stonden we dik in de file en was ik pas om half zeven thuis….????

Uit een doosje vol kracht????

Als er iets negatiefs gebeurt, heb je drie keuzes: je kunt je leven erdoor laten tekenen, je kunt jezelf erdoor laten vernietigen of je kunt er kracht uit putten.