Vandaag 1 oktober hebben wij met team Ilse’s angels meegedaan aan de Ride for the Roses in Almere. Een fietstocht in de strijd tegen kanker met één gemeenschappelijk doel: een versnelling in kankeronderzoek teweegbrengen. Tijdens dit event hebben we letterlijk en figuurlijk weer even stil gestaan bij de ziekte, die niet alleen mij zwaar getroffen heeft, maar zoveel mensen raakt. Eén op de drie en meer. Veel te veel. Onderstaande brief heb ik voorgelezen, met een terugblik in de tijd. Onze avonturen van de dag zelf, lees je natuurlijk in mijn volgende blog!

Het is feest! ????

Vandaag zaterdag 1 oktober,
de dag van onze zesde Ride,
is het op de kop af 4 jaar geleden,
dat ik mijn been verloor door botkanker.
Alweer 4 jaar spring en rol ik door het leven.
Toch voelt het als de dag van gisteren.
De herinneringen aan die bewuste dag staan in mijn geheugen gegrift.
Opgeslagen op mijn harde schijf.
De autorit naar het LUMC in oorverdovende stilte.
Mijn laatste stappen van de parkeerplaats naar het ziekenhuisbed.
Het emotionele afscheid van mijn gezin bij de grote klapdeur van de OK.
De gedachte, wat als het mis gaat?
Doodsangst.
Het moment van ontwaken.
De grote leegte.
Onherstelbaar. Onomkeerbaar.
Vergeten zal ik het nooit.
Verdriet om het verlies van mijn rechterbeen en mijn onbezorgde leven.
Dankbaarheid voor het krijgen van een tweede kans.
Ik leef nog en ben al 4 jaar kankervrij! Yeah!
Vandaag vier ik het leven.
Vandaag vier ik mijn vierde verjaardag als Ilse2.0.
Je moet tenslotte overal het beste van maken.
Dus hang ik vandaag zelf de slingers op!

Als de wind van verandering waait, bouwen sommige mensen muren en anderen windmolens.

Vanaf de eerste keer dat ik de diagnose kanker kreeg, is mijn leven veranderd.
De toekomst werd ineens één groot vraagteken.
Een zeldzame tumor maakte mij kwetsbaar en de vanzelfsprekendheid viel weg.
Als een film flitste het leven aan me voorbij.
Na de amputatie kwam ik letterlijk en figuurlijk anders in het leven te staan.
In eerste instantie was ik zowel fysiek als mentaal volledig uit balans.
Inmiddels weet ik me aardig staande te houden en zet ik mijn schouders eronder.
Mijn levensmotto werd: Je bent sterker dan je denkt, als sterk zijn de enige optie is die je hebt.
Mijn nieuwe missie; lotgenoten steunen, mensen motiveren, inspireren en leren te relativeren.
En bewustwording creëren voor inclusie en toegankelijkheid.
Want voor mensen zonder beperking maakt toegankelijkheid dingen makkelijk.
Voor mensen met een beperking maakt het dingen juist mogelijk.
Kortom; mijn kennis en ervaring delen.
Daar ligt mijn kracht, daar krijg ik energie van en daar ligt de maatschappelijke uitdaging.

Tis wat tis.

Het leven is niet wachten totdat de storm gaat liggen,
maar leren dansen in de regen.
We krijgen allemaal te maken met tegenslag,
ieder op een andere manier.
Soms pakken donkere wolken zich samen.
En toch komt de zon elke dag opnieuw op. ????
Elke minuut van de dag word ik geconfronteerd met mijn handicap.
Er is geen weg terug en we kunnen de tijd niet terug draaien.
Fysieke ongemakken, pijntjes en kwaaltjes.
Onzekerheid over wat komen gaat.
Zoekende naar mijn toegevoegde waarde en de zin van het leven.
Mensen die naar mij staren of erger nog, naar me wijzen.
En altijd gedoe met mijn hulpmiddelen.
Het leven is er zeker niet makkelijker op geworden.
Ze zeggen, de tijd heelt alle wonden en dat is zeker zo.
Littekens zijn echter blijvend.
Ik heb mijn nieuwe ik leren accepteren.
En heb leren dansen in de regen!
Geloof me, ik geniet van alles wat ik nog kan.
Want, het is wat het is.
En het leven is mooi!

Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Een ziekte brengt niet alleen maar kommer en kwel.
Door dit proces heb ik veel geleerd en zijn er ook mooie dingen op mijn pad gekomen.
Zo mocht ik in mei mijn verhaal delen in de tv-show van het KWF ‘Voor het leven’.
Trouwens, een titel die op mijn lijf geschreven is. ????
Anyway… bijzonder en mooi om een inspiratie te mogen zijn,
voor het immens grote kunstwerk van streetartist Judith de Leeuw.
Een moeder die haar baby koestert,
wat symbool staat voor een nieuw leven na kanker.
Een tweede kans.
Voor een kankerpatiënt is er altijd een leven voor en een leven na kanker.
De woorden van Judith voordat het doek viel bezorgden mij kippenvel.
‘Geniet van de zon die schijnt.
De benen waar je op loopt en het lichaam dat met je mee ademt.
Probeer door de mist te zien, waardeer en besef wat je hebt.
Omarm het leven, bewuster en helderder dan ooit te voren.’
Ontlading bij de onthulling, geroerd tot op het bot.
En hoe bijzonder was het om bij het afscheid van prof. Dijkstra te mogen zijn,
en hem persoonlijk te bedanken door mijn brief voor zijn publiek, voor te lezen.
Met een brok in mijn keel.
Hij en zijn familie zichtbaar aangedaan, ik geraakt bij het zien van hun emotie.
En helemaal wat anders, maar wat ben ik blij dat ik onze lieve Sim zelfstandig uit kan laten.
Nooit verwacht dat het goed zou gaan, maar ik geniet van elk uitje met dat gekke beest.
Nou ja, als het niet regent natuurlijk…

Ambassadeur.

Jeetje meiden, daar staan we dan weer.
Drie lange jaren na de laatste editie van de Ride for the Roses in Goes.
Dat was er wel een met een gouden randje.
Ik mocht zowel ambassadeur zijn, als naamdrager van de 25 km route.
Voor duizenden deelnemers mocht ik zelfs het startschot lossen.
Er hingen spandoeken langs de weg met mijn quotes.
Best confronterend, maar oh zo bijzonder.
Het was de eerste keer dat ik met mijn handbike deelnam.
En we hebben toen maar liefst €8.384,40 opgehaald voor kankeronderzoek.

Houvast.

De Ride is gedurende mijn hele ziekte- en revalidatieproces mijn houvast geweest.
Een stip aan de horizon. Een fysiek doel om naar toe te werken.
Op 5 september 2015 fietsten we onze eerste Ride in Aalsmeer
Ik had er een jaar voor getraind, na de eerste heftige operatie.
De opbrengst was ruim € 3.000,-
Op 4 september 2016 reden we de 50 km in Twente.
Het was onze tweede editie en er leek geen vuiltje aan de lucht.
Buiten het feit om dan, dat we 30 km extra gereden hebben…. ????
Foutje van de organisatie. En bedankt!
Een doekje voor het bloeden, de opbrengst was ruim € 4.000,-
Op 3 september 2017, net voor de tweede operatie namen we voor de derde keer deel
en fietsten we de 25 km in Lansingerland.
De opbrengst ruim € 3.000,-
De Ride van 9 september 2018, onze  vierde editie was enorm beladen.
We reden de 25 km in Haarlemmermeer, bijna een thuiswedstrijd.
Het was mijn laatste rit op een gewone fiets.
Ik stond aan de vooravond van de amputatie, het was mijn laatste deelname als Ilse.1.0
We werden binnen gehaald door familie en vrienden.
Warm en liefdevol.
En bij de afterparty was het team Ilse’s angels die na de polonaise het licht uit deed.
De tocht leverde ons ruim €3.800 aan donaties op.

In totaal hebben we de afgelopen jaren ruim € 24.000 bij elkaar gefietst, met grote dank aan alle trouwe donateurs! ????

De cijfers liegen er niet om.

Afgelopen jaren (2020 en 2021) gooide Corona roet in het eten.
Alle events voor de goede doelen waren gecanceld.
Iedereen had het alleen nog maar over COVID-19.
Het aantal mensen in de ziekenhuizen, het tekort aan IC bedden en uitgestelde zorg.
Dat laatste baarde mij wel zorgen,
want ja, kanker houdt nergens rekening mee.
Die slaat genadeloos toe.
In 2021 kwamen er dan ook 124.000 nieuwe kankerpatiënten bij.
Per dag krijgen er zo’n 350 mensen de diagnose kanker, dat zijn er ruim 14 per uur.
Het raakt jou en het raakt mij.
Dit verhaal, deze fietstocht gaat natuurlijk al lang niet meer over mij.
We fietsen voor iedereen die getroffen is door deze k*t ziekte.
In behandeling is of vecht voor zijn/ haar leven.
De roos van vandaag draag ik op aan een oud collega.
Hij heeft onlangs slecht nieuws gekregen.
Kanker zet ook nu zijn hele leven op zijn kop.
Ontredderd en uit het veld geslagen.
Kippenvel tot op het bot bij dit intense gesprek.
Ik wens hem alle kracht en sterkte toe de komende tijd.
Gelukkig zijn er ook mooie ontwikkelingen,
en leven mensen langer met en na kanker.
En is er steeds meer aandacht voor positieve gezondheid.
Daar doen we dit allemaal voor.

Ik 4 het leven!

Vandaag op ‘mijn verjaardagsfeestje’ fietsen we voor de zesde keer mee.
Binnenkort heb ik mijn vierdejaars controle en deze ga ik vol vertrouwen tegemoet.
Al zullen de stemmetjes in mijn hoofd vast spanning en onrust zaaien.
Ik voel me goed, herken de pijntjes en ben redelijk in balans.
De drive voor de Ride is gevoelsmatig dan ook wel iets veranderd.
Niet alleen omdat we twee jaar niet gefietst hebben.
Nee, ook omdat ik sterker ben geworden en verder ben in het proces.
Ik leef mijn leven.
Waar je op kunt vertrouwen, is dat er altijd onzekerheid zal zijn.
Dat geldt voor ons allemaal.
Het enige wat wij samen kunnen doen is een steentje bijdragen,
door geld bij elkaar te fietsen, lopen of zwemmen.
Geld dat noodzakelijk is voor meer en versneld kankeronderzoek,
omdat iedereen een tweede kans verdient.
Misschien ben ik wel toe aan een nieuwe uitdaging?
Een nieuwe stip aan de horizon.
Een nieuw doel.
Hoe zit dat met jou?
Wat gaan we volgend jaar doen angels?
De Swim to fight cancer, de Alpe d’Huzes of toch gewoon weer de Ride for the Roses?
Zeg het maar, alles is goed.

Ik vier het leven. Vier jij met mij mee?

Spreuk van de dag

Leven.
Ik vroeg mij af, hoe zou dit heten,
want ik vond het echt wel fijn.
Ik heb het heel lang niet geweten,
ik dacht heel vaak ‘wat zou het zijn?’
Maar een mens moet langzaam rijpen,
jarenlang dacht ik ‘ik zweef’.
Nu begin ik te begrijpen,
wat ik doe, dat heet ‘ik leef’.
Toon Hermans