Vrijheid: koester het, vier het en geef het door. Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Alleenrecht, autonomie, onafhankelijkheid, ongebondenheid, soevereiniteit, speelruimte, vrijdom, zelfstandigheid, privilege, toestemming, voorrecht, vrijstelling.

Vrijheid betekent dat je mag denken, zeggen en doen wat je zelf wilt. Vrijheid is een groot goed. Na twee lange Corona jaren, waar onze vrijheid deels was beperkt, werd er eindelijk weer een bevrijdingsfestival gehouden in de Haarlemmerhout. Vijf minuten fietsen bij mij vandaan. Wist je trouwens dat dit het oudste bevrijdingsfestival van Nederland is? De eerste editie was in 1980 in wat nu het Patronaat is en werd geboren uit onvrede onder jongeren, over de invulling van de 5 mei-viering. Het is inmiddels uitgegroeid tot een bekend fenomeen. Toch voelde het dit jaar ook heel dubbel allemaal. Wij vieren hier onze vrijheid, terwijl de oorlog in Oekraïne in volle gang is. Maar misschien is het daarom juist nu zo belangrijk de vrijheid te vieren.

Vrijheid spreekt niet voor zich.

Haarlem

Bevrijdingspop Haarlem staat stil bij vrijheid en onvrijheid.

Natuurlijk had ik ook gewoon ergens op een rustig plekje kunnen genieten van het festival, want de stad werd overspoeld door mensen en heerlijke muziek. Maar nee, daar nam ik geen genoegen mee. Ik moest en zou het zelf beleven, ervaren en voelen. Op het evenemententerrein. Voor het eerst als zelfstandige mindervalide naar een groot event. Groots was het zeker, want er kwamen ruim 150.000 bezoekers op af. Niet dat ik ze geteld heb, maar dat lees je terug in de media. Bevrijdingsdag is een feest waaraan iederéén moet kunnen meedoen. Om die reden was er tijdens het festival extra aandacht voor inclusie & toegankelijkheid. Hoera! Daar word ik vrolijk van. Vooraf las ik op de website hoe het voor mensen met een beperking geregeld was en het beloofde rolstoelvriendelijk te zijn.

Niets is zo moeilijk als het maken van een goede afspraak, behalve dan het nakomen ervan. ????

Petra was degene die de uitdaging aandurfde om met mij op pad te gaan. Manlief verklaarde mij voor gek, maar dat doet hij wel vaker, haha. We spraken af op de hoek van de Kleine Houtstraat. Ik stapte op mijn handbike en fietste naar de stad, maar alles was met hekken afgesloten. Het verkeer werd omgeleid en ook ik moest ik een stuk om. Het was echt ontzettend druk op straat, waardoor ik wat was afgeleid. ‘Ik ben er‘, appte ik Peet, toen ik op het bewuste hoekje was aangekomen. ‘Ik ook‘, kreeg ik als reactie terug. Hmmmm….waar dan? ???? Ik was ervan overtuigd dat ik goed zat en keek om mij heen. De telefoon ging over… ‘Zie je mij niet? Waar heb jij je verstopt?‘ Ik beschreef waar ik tegenaan keek, waarop Peet zei dat ik op het verkeerde punt stond. ‘Ik? Welnee!‘ Maar ineens viel het kwartje. Oh, wat stom, ik stond op de hoek van de Grote Houtstraat, een halte te vroeg dus. Snel wurmde ik mij door de drommen mensen heen en fietste naar het juiste afgesproken hoekje.

Oeps, sorry! Blond hè?! ????

De vraag was nog even waar ik mijn fiets zou stallen, maar omdat gewoon rollen zwaarder is dan handbiken, besloot ik mijn fiets mee te nemen tot aan de entree. Op de site had ik gelezen dat ingang C was uitgevoerd met brede rolstoelpoortjes en dat je vandaaruit via een verharde route de twee rolstoelpodia kon bereiken, naast het hoofd- en naast het Jupilerpodium. En elk podium was voorzien van een eigen invalidentoilet. Wow, wat een luxe! Alleen kwamen we niet uit bij ingang C, maar bij ingang B. We twijfelden even om helemaal terug te gaan naar start, om de andere route te volgen, maar deden het niet. Hier hing tenslotte ook een groot bord met een rolstoel ♿ boven de entree, dus we zouden het erop wagen. Ik koppelde mijn bike af en zette deze vast aan het hek bij de ingang. Er waren meer mensen op wielen die zich achter elkaar en rechts van de rij opstelden. Voor het gemak dook ik in het wiel van een scootmobiel, zodat zij de weg kon vrijmaken.

Bumperkleven heet dat, maar het hielp ons wel om langs de drukke rij binnen te komen.

Een vrouw met een buggy zag haar kans en stelde zich op tussen de rolstoelers, om zo met voorrang binnen te komen. Mensen vonden daar natuurlijk wat van en ze kreeg dan ook het nodige commentaar. Dat heet vrijheid van meningsuiting overigens. ???? Soms hoor je ook een geluid van ‘lekker zo’n rolstoel, die mogen gewoon voordringen‘. Dan moet ik wel even slikken en mijn tong afbijten hoor, om geen sneer terug te geven. Ik haat confrontaties, dus ik laat het gaan, maar het liefste zou ik willen zeggen ‘ruilen? Jij één been met rolstoel en ik jouw twee benen? En dan niet alleen voor vandaag hè?!‘ Ach, ik houd wijselijk mijn mond. Het is de moeite niet waard, om me daarover op te winden en die mensen leren het toch nooit.

Soms zeggen we in stilte meer, dan woorden uit kunnen leggen. dagliefboek

Iedereen werd bij binnenkomst gefouilleerd en tassen werden uitgebreid gecontroleerd.

Terwijl Suzan & Freek al op het podium stonden, kwamen we bij de bewaking en gooide ik mijn armen in de lucht voor een veiligheidscheck, maar dat was niet nodig. We werden vriendelijk welkom geheten, veel plezier gewenst en mochten zonder controle door. We volgden zoals aangegeven het verharde pad en kwamen direct bij het ‘Miva’ (minder-validen) podium uit. Het hek werd geopend en Peet duwde mij de hellingbaan op. Boven werden we ontvangen door één van de vrijwilligers en naar een plaatsje gebracht op het plateau. Een top plek! Relatief dichtbij het hoofdpodium, waar we over het publiek heen konden kijken. Goed geregeld!

Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Ik zeg je eerlijk, soms zijn er ook voordelen aan een beperking (deze wegen echter totaal niet op tegen alle nadelen hoor) en daar geniet ik dan ook maar even van. Waarom zou ik het niet doen? Nog niet eerder had ik het stel Suzan en Freek live zien optreden, maar het was echt heel leuk en ze brachten een hoop energie over de bühne. Het was Genieten!

In de rij voor…

Tja, degene de met mij mee op stap gaat heeft dan misschien wel een mooi plekje op het Miva-podium, maar daarnaast ook best een zware taak te vervullen. Onderschat dat niet. In de rij voor munten, in de rij voor de drankjes en in de rij om wat eetbaars te scoren en dit alles terwijl ik prinsheerlijk in het zonnetje zat te wachten. Heel vervelend. ???? Arme Petra! Eén muntje kostte €3,20, een biertje was anderhalve munt en een wijntje twee munten. Niet echt goedkoop, maar de glaasjes waren goed gevuld en de bekers hadden statiegeld van een halve munt, zodat het festivalterrein een beetje opgeruimd bleef. Goed over nagedacht!

Midden op het autoloze kruispunt genoten we in het zonnetje van ons rosétje.

Ik vier vrijheid. Ik vier het leven. Ik vier dat ik mag zijn wie ik ben. Jabbertje

Het werd met de minuut drukker en het was af en toe net een behendigheidstraining, om tussen alle benen door te rollen, zonder een paar tenen te kraken. We gingen een rondje over het kinderplein om te kijken of het daar wat rustiger was dan bij de gewone toiletten. En dat was het. Onderweg kwamen we af en toe wat bekende gezichten tegen en maakten we een gezellig kletspraatje. Aangekomen bij de toiletten wilden we meteen doorlopen, maar er moest betaald worden. Eén plasje kostte een half plasmuntje of vijftig cent en dat hadden wij natuurlijk niet. ???? De dame in kwestie had geen wisselgeld en ook ‘no merci’, dus Peet mocht wéér in de rij, nu voor wc-muntjes. De rolstoel paste prima in de verruimde Dixie, alleen de waterkraan stond op een lager niveau en moest je met je voet bedienen. Niet handig met één been, dus keek ik één van de papa’s lief aan, zodat ik toch mijn handen kon wassen.

Froukje, één van de artiesten die ik graag wilde zien, zou rond vier uur optreden, dus wij zaten op tijd klaar op het Miva terras, eerste rij!

Na tien minuten herkende ik alles behalve de jonge zangeres op de stage. Wat ging er mis? Ik checkte het programma en wat denk je… zaten we bij het verkeerde podium. Nee! ???? Alle moeite gedaan en onze pauze ingericht om haar te zien optreden, stond Froukje op het Jupilerpodium aan de andere kant van het feestgedruis. Nou ja, dan maar meedeinen op de muziek van Rilan & the Bombardiers Feat. Ook leuk. Als het aan mij lag, hadden we daar nog wel even gezeten, maar Petra vond het welletjes (had hard gewerkt ????) en wilde nog een drankje aan het Spaarne doen. Ook leuk! Zij liep voor mij uit om de weg vrij te maken, zodat ik er met de rolstoel doorkon. Mijn fiets stond er gelukkig nog en zo gingen we op naar het volgende terras. Wat hebben we toch een zwaar leven…  ????

Houd het hart open, het hoofd helder, de blik scherp en richt je pijlen op vrijheid. Loesje

Keerzijde.

Misschien wek ik soms de indruk dat het leven als invalide mij goed afgaat. Deels is dat zeker zo, want ik probeer er het beste van te maken, maar het is echt niet altijd het geval. Er is een keerzijde, een donkere kant die ik zo min mogelijk belicht en aandacht wil geven. Wat je aandacht geeft groeit en dat is nou precies wat ik niet wil. De keerzijde van deze gezellige middag was er ook. Begin van de avond begonnen de fantoompijnen en krampen, enigszins vergelijkbaar met beenweeën, al op te spelen en dat terwijl ik niet eens had gedanst. Hoe dan? De hele nacht spookten ze door mijn geamputeerde been en kon ik niet slapen vanwege de heftigheid. Na een paar sterke pijnstillers belandde ik uiteindelijk toch in dromeland. Bij het opstaan ontwaakten helaas ook de fantoompijnen weer en vierden ze de hele dag een vrijheidsfeestje in mijn been. Wat een lol! ????

Mijn complimenten voor de organisatie, die in samenwerking met de gemeente Haarlem en het Rode Kruis, heeft gezorgd dat iedereen zich welkom voelde, want toegankelijk was het zeker!

Spreuk van de dag

In de stilte
Hoor je pas
De liefde klinken
Voor wat ooit was
Fem.