En al heeft het
alle schijn tegen
dit gevoel is eindig
net als de regen. 😢
#kleinstukjeversheid

‘Ben er altijd voor elkaar en stel niks uit tot morgen‘, dat was de tip die pa voor ons achterliet in het invulboek ‘Pap, vertel eens’. Dit hadden we hem ooit op Vaderdag cadeau gegeven en tijdens onze 2CV-tochtjes hebben we mooie intieme gesprekken gevoerd – onder het genot van een lekker Trappistje natuurlijk – en zijn we samen gestart met het vullen van het boekje. Dat hij zelf daarna heeft doorgepakt en de vele leuke en onverwachte vragen over onderwerpen zoals zijn kindertijd, verliefd zijn, hobby’s en werk, vader worden en de bijzondere band tussen vader en kind, beantwoord. Hij heeft prachtige herinneringen, zijn dromen en wensen aan het papier toevertrouwd. Voor ons een heel mooi en waardevol afscheidscadeau.

Spreken uit een verwond hart.

Vroeger zei ik altijd dat als mijn ouders ooit zouden overlijden ik absoluut geen toespraak zou kunnen houden. Vanwege de overweldigende emoties zou ik toch niet in staat zijn om de juiste woorden te vinden, laat staan uit te spreken en had daarom die taak gemakshalve doorgeschoven naar mijn zus, de oudste van ons drieën. Alsof het voor haar makkelijker zou zijn, duh! Maar nu het eenmaal zover was, stond ik net als Jorn en Manja vooraan om te laten weten dat ik dolgraag een woordje wilde doen. Zonder enige vorm van twijfel. Ik wilde, nee moest en zou bij beiden mijn liefde en dankbaarheid aan hen uiten en mooie herinneringen ophalen. Iedereen mocht weten dat ik fantastische ouders heb gehad. En nee, ze hebben echt niet alles goed gedaan, we hebben zeker ook moeilijke tijden gekend in onze kinderjaren, maar nu ik volwassen ben, weet ik dat niets menselijks ons vreemd is. We maken allemaal fouten in het leven, ook onze ouders, ook wij als ouder zijnde.

Zij hebben ons gevormd tot wie we nu zijn en hun sterke genen – levenslust, kracht en positiviteit – houden ons overeind.

Het schrijven en spreken ‘en plein public’ hebben we trouwens ook van geen vreemden. Ons mams stond vroeger voor de klas op de basisschool en ons pap gaf vaak presentaties door het hele land op gebied van melkwinning. Verhalen schrijven konden ze ook als de besten. Van die ingrediënten plukken wij al jaren de vruchten en gebruiken dat in ons dagelijkse (werk)leven. De woorden kwamen als vanzelf en voor ik het wist had ik een paar kantjes vol geschreven. Heb zelfs nog moeten schrappen, anders zouden we qua tijd niet uitkomen en de gasten wellicht ‘uit-tunen’. De boog kan tenslotte niet altijd gespannen zijn. En ja, de tijd is beperkt, daar heb je gewoon rekening mee te houden. Natuurlijk heb ik de speeches thuis verschillende malen hardop voorgelezen om de grootste emotie eraf te halen. Wel bijzonder dat op het moment van de voordracht er een soort rust over mij heen kwam, voelbaar gesteund door mams en paps. ❤️

Het gevaar van terugblikken is, dat je zomaar achterover in de toekomst kunt lazeren. Loesje

De drie handen die je hier links ziet, stonden als afbeelding op de rouwkaart van pa. Het zijn de handen van Manja, Jorn en mij. Onderliggend is een foto van papa in het ziekenhuisbed. Wij houden hem liefdevol vast, terwijl hij aan een zijden draadje hing, klaar om los te laten. Een prachtig en creatief idee van kleindochter Tessa dit zo in beeld wist te brengen.
Inmiddels zijn we weer een week verder en kijken we met een enorm warm gevoel terug op beide uitvaarten, al waren ze totaal verschillend van elkaar. Mams leefde al jaren in haar eigen kleine wereld waar contact bestond uit piepkleine geluksmomentjes, terwijl ons pap nog met beide benen midden in het leven stond. Altijd onder de mensen, altijd in beweging, altijd met een lach op zijn gezicht. Het waren in karakter al tegenpolen van elkaar. Zwart – wit. Dik – dun. Introvert – extravert. Eén ding hadden ze echter wel gemeen en dat was hun liefde voor ons en dat hebben wij tijdens het afscheid terug mogen geven. Liefde en dankbaarheid.

We’ll Meet Again

We’ll meet again
Don’t know where
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day

En dan ineens ben je geen kind meer.

Ouderloos en heel verdrietig. Het verliezen van je ouders is, ongeacht je leeftijd, heel ingrijpend. Natuurlijk besef ik dat het de juiste volgorde is. In een natuurlijke levensloop overlijden ouders eerder dan hun kinderen, maar dat maakt de rouw voor nu niet milder. Wat had ik graag in die bubbel blijven zitten, dichtbij mijn vader met mijn hand op zijn hoofd, kleine kusjes gevend op zijn wang en fluisterend dat alles goedkomt. In drie weken tijd, beide ouders kwijt. Dat is heftig. De geschiedenis herhaalt zich, want in 2005 gingen mijn beide schoonouders binnen 8 dagen na elkaar. Bizar. Zij waren nog samen en konden waarschijnlijk niet met, maar ook niet zonder elkaar. Die vlieger ging bij ons niet op, want mijn ouders zijn in 1987 al gescheiden en hebben later hun geluk bij een andere partner gevonden. Zouden ze elkaar ergens weer treffen? Ja, daar ben ik heilig van overtuigd. Pa heeft niet voor niks het nummer ‘We’ll meet again‘ van Vera Lynn al jaren op zijn lijstje staan en met dat nummer sloten wij zijn ceremonie af.

Relativeren: met andere ogen naar hetzelfde kijken.

Vanzelfsprekend zijn wij super dankbaar dat we hem zo lang in ons midden hebben gehad (dat is helaas niet iedereen gegeven) en gezien zijn leeftijd (bijna 89) is dat werkelijk bijzonder, maar hij was nog zo jong van geest. Hij stond nog midden in het Brabantse leven en had nog makkelijk tien jaar mee gekund. De artsen hebben dat ook gezien en durfden daarom de operatie aan om hem in één keer twee nieuwe heupen te geven. Hij was zo fit als een hoentje en wilde zo graag ‘beter’ gemaakt worden, omdat de slijmbeursontsteking en de slijtage in beide heupen hem het plezier ontnamen. De pijn was vaak van zijn gezicht af te lezen en hij leed eronder. Dat raakte mij iedere keer. Hij wilde mij dolgraag gaan helpen in de tuin van mijn nieuwe huis en heeft de operatie zelfs wat naar voren gehaald. Had hij dat maar nooit gedaan…

Hoe eerder, hoe beter, was zijn gedachte.

Onbewust was ik hier bang voor. Als dit maar niet het begin van het einde is, spookte regelmatig door mijn hoofd. En ondanks dat de artsen nu zeggen dat de operatie losstaat van de beroerte en niets te maken heeft met de fatale hersenbloeding kan ik dat maar moeilijk geloven. Maar ja, het is wat het is en ik verander er niks aan. Het blijft onwerkelijk en het verdriet en gevoel van leegte is groot. Ik sta ondertussen strak van emotie en breek op onverwachte momenten tot mijn enkels af. Stress en gedoe trek ik niet. Mijn hoofd maakt overuren, maar iets onthouden ho maar. Kan zomaar zijn, dat ik regelmatig in herhaling val, maar het is even niet anders. Soms huil ik tranen met tuiten en dat lucht in elk geval wel lekker op.

Wat ben ik trouwens blij met mijn lieve broer en zus, want we hebben echt alles samen gedaan. Pap, bij deze beloven we; ‘We zullen er altijd voor elkaar zijn!’, zoals jij en mama ons geleerd hebben. ❤️
Ook wil ik iedereen weer bedanken voor hun steun in de vorm van aanwezigheid, een kaartje (wat een boel!), een belletje, berichtje, een bloemetje (alle vazen zijn in gebruik 🥰), een luisterend oor of een pak zakdoeken. Zonder al deze steun waren wij al lang omgevallen. Weet dat het ons sterkt en we het enorm waarderen! 🌹

House for sale

House for sale
You can read it on the sign
House for sale, it was yours and it was mine
And tomorrow some strangers
Will be climbing up the stairs
To the bedroom filled with memories
The one, we used to share
Margriet Eshuijs

We moeten verder met ons leven, hoe moeilijk en stom ik dat nu ook vind. Adem in, adem uit en door. Ons fijne huis in Haarlem staat sinds deze donderdag te koop. Weer een vorm van afscheid nemen. Deze keer niet van iemand die ik liefheb, maar van een tijdperk en een heerlijk thuis, waar ontzettend veel lief, maar zeker ook veel leed is gedeeld. Ik wist dat het ooit zou komen, het was onvermijdelijk, maar wat een slechte timing zo midden in een rouwproces. Best gek om je eigen huis op Funda terug te zien. Wij hadden alle tierelantijntjes, foto’s en persoonlijke spullen netjes opgeruimd en schoongemaakt en de foto’s zijn dan ook prachtig geworden, daar kan het niet aan liggen. Als ik zoekende was, zou ik een stevig bod uitbrengen, er een strik om doen en de deal sluiten. No doubt!

Delen is lief! 🏡

Deze perfecte ruime gezinswoning is uitstekend onderhouden en biedt met vijf slaapkamers verrassend veel ruimte. De woonkamer, breed en uitgebouwd, kijkt uit over de royale achtertuin die op het westen is georiënteerd. Deze tuin vormt het perfecte decor om zowel in de ochtendzon te genieten van een kopje koffie als later op de dag te ontspannen met een verkoelend drankje. De open keuken, uitgerust met een kookeiland, is het hart van het huis. De bar vormt niet alleen een gezellige plek tijdens het koken, maar dient ook als een favoriete hangout voor een wijntje met vrienden.
Deze fijne woning is gelegen in het gewilde kindvriendelijke Houtvaartkwartier. Hier ben je van alle gemakken voorzien met winkels, het openluchtzwembad de Houtvaart, het centrum van Haarlem, Landgoed Elswout en het strand alle binnen handbereik.

Bekijk hier ons huis op Funda. Mocht je interesse hebben (of iemand kennen die op zoek is), reageer dan snel, want er staan al heel wat bezichtigingen ingepland.

Kijkdagen

De koper zit vaak bij de eerste tien bezichtigingen.

Tenminste dat zeggen ze. We gaan het zien. Stiekem ben ik wel blij dat ik afleiding heb en mijn hoofd en emotie soms kan ontvluchten, want tijd om stil te zitten is er eigenlijk niet. Het project ‘huis verkopen’ loopt. De eerste reacties zijn binnen en komende week zijn er kijkdagen ingepland. Dat betekent dat het hele huis dit weekend opnieuw volledig opgeruimd en schoongemaakt dient te worden en dat terwijl we in mijn nieuwe huis nog het een en ander te slopen hebben. Sim en ik moeten dinsdag en woensdag ons huis uit. Mijn nieuwe stekje is nog niet geschikt als opvang locatie, want dat bestaat op dit moment uit enkel een paar muren en balken. Das niet lekker ’thuiskomen’, kan ik je vertellen. Nou ja, komt vast goed. Als het huis goed verkoopt, krijg ik weer een beetje lucht, want het project ‘verbouwen’ bezorgt mij ook de nodige kopzorgen en dat kan ik er nu effe niet bij hebben.

Stom!

En dan denk je alles gehad te hebben…

• Op de verjaardag van mijn vader, één dag na de uitvaart, knapte de rem van mijn handbike toen ik in de namiddag naar Sven en Joos fietste om te proosten op pa zijn leven. Kak! Niet dat de wereld verging, maar het was wel knap irritant en levensgevaarlijk. Ik moest stapvoets verder en remmen met mijn handen op de hoepels. 🙄
• Om mijn handtekening te legaliseren op een officieel document had ik een afspraak gemaakt bij gemeente Haarlem. Hoewel in de instructie van het notariskantoor stond dat dit zowel bij een notaris naar keuze als bij de gemeente kon, weigerde de betreffende ambtenaar te tekenen met het argument dat dit toch echt door een notaris gedaan moest worden. Ondanks mijn pogingen om uit te leggen dat de gemeente wel degelijk bevoegd was, bleef hij bij zijn standpunt. Ik kon hoog en laag springen (deed dat ook uit pure frustratie, haha), bewijzen aanvoeren, maar meneer hield voet bij stuk. Toen ik thuis nog meer bewijs had verzameld ging ik ‘bewapend’ terug. Maar zelfs de tweede keer kreeg ik geen voet aan de grond. Het stoom kwam uit al mijn poriën 😤 en heb duidelijk mijn ongenoegen geuit. Normaal gesproken ben ik heel lief hoor, maar dat lukt nu even niet. Sorry meneer de ambtenaar. 🤥 Lang verhaal kort; nu moet ik alsnog voor dubbel geld (en meer) naar een notaris.

Echt, al dat gedoe trek ik nu even niet. Als er ook maar iets mis gaat, ben ik van mijn à propos en kan ik wel janken. Ja, ik ben toe aan zorgeloosheid, vooral geen gedoe en geëmmer, zon en warmte, dus laat de good vibes maar waaien en de lente beginnen! 🌞

Spreuk van de dag

Vandaag is de dag,
hij komt maar één keer,
morgen dan is het
vandaag al niet meer.
Niet zeuren, geniet
van het leven, het mag,
maar doe het vandaag,
want vandaag is de dag.
Toon Hermans