Selecteer een pagina

Laat ik beginnen met een heugelijk feitje; dit is mijn zeshonderdste blog! ????

De vlag mag uit!! Een feestelijk momentje. Vanaf september 2018 ben ik gaan bloggen en dit blog is letterlijk, bijna drie jaar later, mijn 600ste post. ???? Vraag me niet hoe en soms weet ik ook niet waar de woorden vandaan komen, maar het is een feit en ook voor mij een bijzondere mijlpaal. Trouw heb ik jullie meegenomen in mijn hele amputatie traject. Achteraf gezien had ik misschien moeten starten vanaf de eerste keiharde diagnose in 2014, maar toen was ik er zelf nog niet klaar voor. Waarschijnlijk waren jullie mij nu dan al lang zat geweest en afgehaakt. Of niet? ????

Ik begon met schrijven in de maand voor de amputatie, in eerste instantie voor intimi, heel simpel in mijn notities op mijn telefoontje. Kopiëren en plakken naar mijn WordPress account, een fotootje erbij zoeken en een spreuk van de dag. Ik ben gek op quotes en mooie spreuken en probeer altijd iets passends erbij te zoeken. Eerst schreef ik vanuit huis, daarna vanuit het LUMC en het revalidatiecentrum Heliomare, daarna weer vanaf thuis. Mijn mobieltje werd vervangen door een laptop. Mijn WordPress account maakte plaats voor mijn eigen website. Wat was ik trots! Ik schreef (en schrijf) in tijden dat ik het heel moeilijk had, verdrietig en boos was, gefrustreerd en niet begreep waarom dit mijn lot was. Maar ook dat ik dankbaar was en ben met deze tweede kans. Ik houd zo van het leven, dat ik er echt alles uit wil halen. Ook heb ik alle mijlpalen ‘gevierd’ en met jullie gedeeld. Van de eerste stapjes met Leggy tot het opnieuw behalen van mijn aangepaste rijbewijs. Mijn ambitie is om mensen te inspireren, te leren relativeren en hoop dat ik af en toe een glimlach op jullie gezicht heb getoverd, met al mijn hilarische avonturen als eenbenige. ????

Dit 600 ste blog schrijf ik als vanouds op mijn telefoontje, zoals ik begonnen ben. Maar nu vanuit het prachtig Italië.

Het is een soort therapie om mijn verhaal te delen en dingen die mij bezighouden van me af te schrijven. De pijn. Het verdriet. De eenzaamheid hierin. Maar ook de mooie kleine dingen, waar het leven eigenlijk omdraait, meer te waarderen. Laat ik wel zeggen dat ik niet zover gekomen zou zijn, zonder Frank, Sven en Lynn die echt alles voor me doen. Ook voor hen is er veel veranderd en weet dat ze mij met al mijn hulpstukken en trage gedoe ook wel eens achter het behang willen plakken. ???? Ga er maar aan staan, ineens heb je een invalide vrouw en moeder in huis. Dat is heftig. Maar ook mijn familie en vriendinnen (de angels ????) betekenen veel voor mij. En laat ik mijn trouwe volgers niet vergeten, ook jullie helpen mij hier doorheen. Ik wil het niet mooier maken dan het is, maar ik leef en geniet! ???? Grazie a tutti.

Arrivederci Toscane

De laatste vakantie dag in Toscane brachten we een bezoek aan een prachtig dorp op de heuvel; San Gimignano.

We vertrokken redelijk vroeg in de ochtend richting Gimignano. Uitslapen is er deze vakantie niet bij… ???? Dit unieke stadje in Toscane staat bekend vanwege zijn veertien middeleeuwse torens en de sfeervolle pleinen die ongelooflijk pittoresk zijn. Het heeft bijna een betoverende sfeer. Door de geplaveide straten zou je zeggen dat het plaatsje redelijk rolstoelvriendelijk is, zij het niet dat de straatjes zo steil zijn, dat als ik me zou laten gaan, ik me met de rolstoel op een soort rodelbaan waan en ergens te pletter zou storten. Pfff. Heel pittig. Ook (of juist) voor man- en dochterlief die mij bergopwaarts omhoog moesten duwen of bergafwaarts tegen moesten houden. ???? Best spannend. We bekeken de leuke winkeltjes, terrasjes en prachtige gebouwen. Het was er echt heel mooi. De toren die we jaren geleden nog beklommen hadden, lieten we aan ons voorbij gaan. Dat is voor mij niet meer te doen. Natuurlijk hebben we wel op de piazza het lekkerste Italiaanse ijs gegeten bij Dondoli, één van de beroemdste ijssalons.

In de middag waren we op tijd terug voor een verfrissende duik in het zwembad op de berg tegenover ons hotel. Ook met een betoverend uitzicht. Wat heb ik daarvan genoten. De rust, het geluid van vogeltjes en krekels, de zachte wind…en het gespetter van luidruchtige mensen in het water. ????

Balans

We maken de balans op van ons eerste weekje in Toscane.
Er is in deze week niet één keer naar ons Corona paspoort gevraagd. We zijn slechts bij aankomst getemperatuurd en het had me niets verbaasd als er alarmbellen af zouden gaan. We waren namelijk met veertig graden redelijk oververhit. ???? Alleen binnen was het dragen van mondkapjes verplicht, al hingen de meesten het irritante mondmasker het liefst op de kin. Villa Casagrande is een prachtig oud Toscaans hotel, met heerlijke bedden. Behalve het bijzet bed van Lynn dan. Gelukkig heeft ze de laatste nachten met een extra matras prima geslapen. Kan ook aan de wijn gelegen hebben natuurlijk…???? Elke dag de luxe van schone handdoeken en opgemaakte bedden, ik kan er wel aan wennen. Het ontbijtbuffet was dagelijks rijkelijk gevuld met vers fruit, heerlijke croissantjes en broodjes, zoetigheden en voldoende beleg. De koffie/ cappuccino die erbij geserveerd werd smaakte zoals een cappuccino hoort te smaken. Naar echte koffie. En van dat alles genoten wij op het mooie terras in de tuin. Het personeel was super vriendelijk en de lift, na dagen springen en hupsen, uiteindelijk gemaakt. Hoera! ????

Een minpuntje; het hotel is absoluut niet rolstoelvriendelijk.

Ook niet een beetje. De rolstoelkamer was in niets aangepast, buiten dan het douchekrukje wat ze hadden neer gezet. Wedden dat het alarmtouwtje niet aangesloten was? Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dat een aanname is, ik heb het niet geprobeerd. Verder is het hotel een aanrader voor iedereen met twee goed functionerende benen. ???? Eén keer verloor ik boven aan een trapje de balans, mijn (enige ????) voet bleef haken achter een drempel, waardoor ik tegen de deur aan kletterde en Lynn in mijn val meenam. En ja, ik werd vaak bekeken, nagekeken of hoorde mensen fluisteren naar elkaar toen ze mij zagen lopen of rollen. Zoveel mogelijk heb ik me daarvoor af proberen te sluiten, anders durf ik me nergens meer te vertonen. Het lukte me overigens best aardig. De badmeester zat de hele dag enkel en alleen maar op zijn telefoontje. Al zou er iemand verdrinken of de wereld vergaan, hem niet bellen! ????

Toch had ik het voor geen goud willen missen.

Echt niet. We hebben vele obstakels op ons pad gehad, met hier en daar wat gemopper, soms wat frustratie en irritatie, maar we hebben genoten en zeker ook gelachen om al het onmogelijke. De kookworkshop was fantastisch en wat mij betreft één van de hoogtepunten van de week. Ik ben fan van Anna! We hebben lekker gegeten in het dorp Figline en vaak een aperitiefje gedronken op de piazza. Leggy heb ik slechts in de avond aan gehad, omdat het overdag te warm was en de straten niet echt geschikt waren. We hebben verschillende leuke tochtjes gemaakt, afgewisseld met een dagje zwembad op de heuvel met prachtig uitzicht. We sloten de Toscaanse week af met een etentje bij ons favoriete restaurantje ‘Corte de Frati’ en maakten ons op voor het volgende adres aan het Gardameer!

Ciao Peschiera del Garda

De koffers hadden we de avond tevoren grotendeels al ingepakt, restte ons nog de laatste spulletjes toe te voegen en te genieten van het laatste ontbijt. Uitchecken en wegwezen. De receptionist bedankte ons voor het verblijf en zei ‘misschien tot volgend jaar?’ waarop ik meteen dacht ‘misschien ook niet!’. ???? Rond de klok van negen uur was de auto weer volgeladen en vertrokken we vol goede moed richting het Gardameer. Na ruim 275 kilometer, een koffiestop en plaspauze kwamen we tegen één uur aan bij hotel Ali del Frassino nabij Peschiera del Garda. Ook weer prachtig gelegen. Of het rolstoelvriendelijk is vertel ik je in mijn volgende blog, moet eerst even bijkomen van de nodige inspanningen… ????

Spreuk van de dag

Voeten stevig op de aarde
Neus trots in de wind
Jij bent van oneindige waarde
Dat hangt niet af
van wat een ander vindt
Lief Leven