Zo kijk je er maanden naar uit en zo zit je weer thuis op de bank. Gelukkig hebben we de foto’s nog, zodat ik terug kan blikken op een heerlijke vakantie met Sven en Lynn op Mallorca. We hebben veel gelachen, gezien en gedaan, gegeten en gedronken, maar natuurlijk ook mooie en intense gesprekken gevoerd. Als moeder wil je altijd het beste voor je oogappeltjes, maar ouders zijn ook maar ‘gewone’ mensen die het echt niet allemaal goed doen. In de spiegel kijken kan soms best confronterend zijn, maar ja, daar steek je ook wat van op. Ik heb de zon zien schijnen, de warmte gevoeld, mijn batterij weer opgeladen en ben vooral super dankbaar voor deze bijzondere week. We zijn vele herinneringen rijker en als het aan mij ligt, houden we het ILS (Ilse, Lynn en Sven) weekje erin! Wil je een compilatie van onze vakantie zien, bekijk dan hier het filmpje!  

Domingo

Mensen die direct in slaap kunnen vallen vind ik eng. Heb je geen gedachten ofzo?

Na de lekkere lunch bij Sa Taperia Plan B gingen we de omgeving verkennen met onze huurauto en ‘strandden’ uiteindelijk op het strand van Playa Palma. Met de ‘geleende’ badlakens van het hotel (dat scheelde weer een koffer) gingen we gestrekt. Om niet op de eerste dag meteen te verbranden, smeerden we ons goed in met factor vijftig, voordat we alle drie weer lagen te ronken. Hoezo vonden wij een vroege vlucht fijn? We waren de hele dag gebroken. Normaal val ik echt niet zomaar in slaap, maar nu hoefde ik er weinig voor te doen. Liggen. Ogen dicht. En ik was in dromenland. Oh ja, ik maak slapend geluid en daar werd ik natuurlijk haarfijn op gewezen. De hele vakantie ben ik me daarvan bewust geweest. Iedere keer als ik in slaap dreigde te vallen en ik mijn lip weer voelde pruttelen en mezelf hoorde, schrok ik wakker. Geen geluid maken Ils, dat is zo stom…

Zo lekker kan eenvoudig zijn.

Na een aperitiefje op het dakterras van ons hotel, met een prachtig uitzicht over zee, gingen we op pad. Op advies van oud collega Nelleke gingen we in de avond eten bij La Mejillonera aan de boulevard bij de haven. We werden vriendelijk ontvangen in het eenvoudige visrestaurant en toen ze door hadden dat ik de taal machtig was, hoefden we maar te knikken of ze kwamen al aangesneld. Wat een leuke en typisch Spaanse tent zeg. Druk, chaotisch, luidruchtig en vol met Spanjaarden. We hebben een geweldige vis- en zeevruchtenschotel verorberd en dat was me een partij lekker! Hier werden we vrolijk van en waren het gedoe van de vlucht en de autohuur al bijna vergeten. Na een slaapmutsje ‘Túnel’ van het huis, een typisch Mallorcaans kruiden- en anijsdrankje, doken we ons mandje in. De eerste dag zat er op.

Lunes 

Het leven is alleen een feestje als je het elke dag een beetje viert. Dicht Erbij

Sven is de vroege vogel van ons drietjes. Van wie zou hij het hebben? Die gast staat elke dag rond zeven uur op om iets aan sport te doen. Ook tijdens de vakantie. Ik verklaar hem voor gek, want vakantie is vakantie, maar voor hem is het de ultieme start van de dag. Thuis, maar ook hier. Respect hoor, of het nu fitnessen is of hardlopen, ik doe het hem niet na. Ons Lynn ook niet trouwens. Wij bleven dus lekker liggen tot half negen, daarna was het aankleden en naar het ontbijtbuffet. We zochten vaak een plekje op het terras naast het zwembad en vulden onze bordjes rijkelijk. De koffie was goed en het aanbod oké, al heb ik nooit begrepen waarom er in de ochtend gerechten bijstaan die wij in de avond eten; gebakken aardappels, vette worsten en gefrituurde groenten. Mij niet bellen!

Cala d’Or

Onze Jeep was best groot, maar om de rolstoel in zijn geheel in de kofferbak te krijgen, zonder de wielen er af te halen, moesten we toch een deel van de achterbank platleggen. Met een gezellig muziekje aan reden we richting Cala d’Or, waar we ooit als gezin op vakantie zijn geweest. We kwamen uit bij Playa Cala Mondragó een prachtige baai in het National Park. Het strand bleek op een behoorlijk stukje lopen van de parkeerplaats te liggen, maar Sven durfde het verboden strandweggetje ‘gewoon’ in te rijden. En ja hoor… tadaaa! Daar was een invalideparkeerplaats, mooier konden we het niet hebben. Wel was het even spannend toen de auto begon te rollen, terwijl we uitgestapt waren. Oeps, de handrem! Sven trok het portier open en handelde snel. Pfiew. Dat is niet goed voor je hart kan ik je vertellen. Helaas waren alle strandbedjes en parasols bezet, logisch ook, dus ploften we vol in de zon met onze billen in het zand. Het was bloedheet, er zat niets anders op dan (in een veel te dure minimarket) een parasolletje te kopen. Want wie de billen (ver)brandt moet op de blaren zitten.

Lang niet gezien! Kom je straks een drankje doen?

We waren nog maar net terug van de oostkust toen we Martien (man van) uit de auto zagen stappen. Hé, wat een timing! Nelleke kwam lopend van El Arenal naar Ca’n Pastilla en dat met ruim dertig graden (petje af), maar schoof dus iets later aan. Niets veranderd overigens. Op het prachtige dakterras bestelden we een drankje en binnen no-time vlogen de herinneringen over tafel. Ook de namen van de collega’s waarmee we gewerkt hebben en ontzettend veel leuke dingen mee hebben beleefd. We hadden elkaar ruim drieëntwintig jaar niet live gezien, wel elkaar gevolgd op Facebook en later ook via mijn blog. Zij hebben mij de afgelopen jaren bij alle events gesteund en gesponsord, echt super lief. Nu kletsten we alsof er geen tijd had tussen gezeten. Zo grappig om te ervaren hoe dat gaat. Wat is tijd dan eigenlijk hè? Ik zeg tijd voor een reünie op Tenerife! De eerste toezeggingen zijn al binnen!

Wist je dat je met traplopen twee keer zoveel calorieën verbrandt als met hardlopen?

Omdat we in de avond het plan hadden om naar de hoofdstad te gaan, spraken we af om de donderdagavond bij hun thuis in El Arenal te komen barbecueën. Goed idee, gezellig ook! Na een snelle douche reden we binnen tien minuten naar Palma, parkeerden de auto in het centrum en gingen op zoek naar een leuke tapas bar. Het viel niet mee, want alles leek tjokvol te zitten. Daarbij waren er aan deze kant van de stad heel veel oude trappen zonder leuning en daar konden we (nou ja, ik in dit geval) niet zoveel mee. Op zo’n moment voel ik me wel beperkt hoor, had graag het hele centrum als vanouds afgestruind, maar dat zat er niet in. Natuurlijk vonden we op het juiste moment een vrij tafeltje buiten op het terras, gelegen naast één van de kerken die Palma rijk is. Klessebessend mensen kijken en lekker eten en drinken, wat is het leven toch mooi!

Martes

Alcudia

De route van deze dag ging richting het Noorden, Alcudia. Ook een badplaats waar we als gezin ooit op vakantie zijn geweest. In de haven vlakbij het strand was een mooi invalideplekje vrij, waar we prima konden staan. Sven kocht wat flessen water en een petje om zijn hoofdhuid tegen de felle zon te beschermen, ook werd er een balletje en strandrackets gekocht voor wat activiteit op la Playa de Muro. Dit strand stond goed aangeschreven, maar door de harde wind en de hoge golven, was afkoelen voor mij een dingetje. Aan de arm van onze sterke man, sprong ik op mijn ene been het water in, maar werd bijna meteen onderuit gehaald door een dikke ola (golf). Oeps! Uitkijken dus. Ik ging maar meteen in het water liggen en bewoog me voort op mijn handen, dat scheelde weer een hoop gespring en bekijks.

Hebben jullie nog wat extra handdoeken voor mij, por favor?

Het is maar goed dat je mij niet heb zien staan klungelen op de badkamer, want je houdt je hart vast. Op één been douchen is sowieso niet handig, maar thuis heb ik een redelijk veilige modus gevonden. Hier was het net even anders. De douche was dan weliswaar een inloopdouche, maar er was niets aan doucheschermen of iets dergelijks, wat betekende dat de hele badkamer zeiknat was als je gedoucht had. Ze hadden trouwens de terrasstoel terug gezet op het balkon en deze verruild voor een douchestoel zonder leuningen, met een uitsparing in het midden. Deze zorgt ervoor dat je je makkelijker bij je intieme lichaamsdelen kunt. Weet je dan welke ik bedoel? Nou, die stoel – hoe goed bedoeld ook –  was helemaal niet handig voor mij. Ik zit slechts op mijn linker bil, bij voorkeur op het midden van de stoel, anders gaat deze kiepen. Hier was geen middenstuk, maar een gat, waardoor ik genoodzaakt was om toch op één kant van de stoel te hangen.

Ontspannen douchen was het niet…

Tegen het wegglijden had ik een handdoekje op de zitting gelegd en hield ik mij stevig vast aan de beugel die aan de muur, naast de douche hing. Bij het afdrogen moest ik ook uitkijken dat ik niet van de stoel zou kletteren en om überhaupt ergens in de badkamer te kunnen staan, had ik de hele gladde tegelvloer vol gelegd met handdoeken. Die door al het douchewater doorweekt waren (sorry!). Als een soort van antislip, wat toch ook weer niet voor honderd procent veilig was. Zo ging het elke keer. Toch ben ik de dames van de schoonmaak ontzettend dankbaar dat ze elke dag mijn teringzooi hebben opgeruimd en steeds weer een stapel schone handdoeken achterlieten. En dat met een vriendelijke en stralende glimlach. Gracias guapas!

Palma de Mallorca heeft onze harten gestolen.

In de avond gingen we opnieuw naar de bruisende en moderne hoofdstad, waar het oude is gecombineerd met het moderne. Veel steegjes en kleine straten met gezellige winkeltjes, terrasjes, cafés en restaurants. Nu hadden we de auto wel mee naar het hoge centrum genomen, zodat ook ik met de rolstoel goed uit de ‘voet’ kon. Al was het soms behoorlijk hobbelen en hard werken geblazen om de keien te trotseren. Op een klein gezellig druk pleintje was een tafeltje vrij, waar we hebben genoten van de Spaanse tapas, sangria en fijne gesprekken. Onze Sven is een snelle leerling, want elke dag pikte hij nieuwe woorden op en bestelde het eten zonder problemen in het Spaans! Muy bien! Het is en blijft een heerlijke taal.

Miercoles

No, impossible!

Met de autoroutes van Nelleke bij de hand gingen we op weg naar Jardines Raxa en Jardines de Alfabia. Aangekomen bij de eerste, zagen we een prachtig landgoed, met een slecht begaanbaar wandelpad naar de tuinen verderop. Met de rolstoel was het niet te doen en aangezien ik graag in oplossingen denk, stelde ik voor om op krukken die kant op te gaan. Ze verklaarden me voor gek en stelden voor door te rijden naar de andere tuinen voor een tweede kans. Oké, prima. Bij de kassa van Alfabia vroeg ik voor de zekerheid of ik met de rolstoel naar binnen kon. No, impossible! was het antwoord. Het was alles behalve rolstoeltoegankelijk. Oké op krukken dan? No, impossible! zei de niet al te vriendelijke dame tegen mij. Oké, mag ik dan wel in de bar van de tuinen een koffietje doen? No, impossible! was het antwoord. Puntje bij het paaltje gingen Sven en Lynn naar binnen en bleef ik voor de ingang in mijn rolstoel zitten. Nou ja, dan maar een praatje maken met de beveiliger. Dat was tenminste ‘possible’ en hij was wel aardig…

Valldemossa dankt zijn naamsbekendheid voornamelijk aan de beroemde Poolse componist Frédéric Chopin.

Sven had mij een kleine stukje via videobellen mee de tuinen in genomen, om toch een indruk te krijgen van al het moois. Lang leven de nieuwe technieken! We vervolgden onze route naar één van de mooiste bergdorpen van Mallorca; Valledemosa. Gelegen in een prachtige groene vallei en wat bekend is van het charmante Kartuizerklooster dat zich midden in het dorp bevindt. Dit was met recht één van de hoogtepunten van onze vakantie, een super mooi en schattig dorpje om doorheen te wandelen. Rolstoelvriendelijk was het niet helemaal, want om bij het klooster te komen moest ik door onze spierbundel naar boven geduwd worden, maar dan had je ook wat! Er stond een soort van Jostiband op kerkplein, die veel bekijks trok en waarvan de heupjes gingen bewegen. Ik parkeerde de rolstoel bij een huisje om het plein en de tuinen daaromheen op krukken te bezoeken. De homemade Worteltaart bij het kopje koffie op het Dorpsplein was werkelijk waar goddelijk!

De lekkerste paella ever. Echt!

Het kleine kustplaatsje Deià, – wat een magneet is voor kunstenaars, schrijvers en andere creatieve mensen – is echt één van de mooiste dorpen van het eiland, gelegen in een vallei aan de voet van de berg Teix. Het weggetje dwars door het authentieke dorpje was eigenlijk veel te smal voor onze grote auto, maar chauffeur Sven flikte het gewoon en manoeuvreerde ons door de schattige steegjes en langs de typische huisjes. We raakten nog net niet de muren. Spannend was het wel en daar bleef het niet bij, want de weg die we doorpakten naar Puerto Valldemosa was mogelijk nog spannender. Na zes kilometer zigzaggen, haarspeldbochten en aan de kant wachten om een tegenligger te laten passeren kwamen we uit in een haventje met een restaurantje en terras met het zicht op de berg, berggeiten en de zee. Het oude hondje van de buren, die we voor het gemak de naam Pèpè gaven, kwam ons met zijn tongetje naar buiten, vergezellen. Het was schitterend en we genoten van de lekkerste Paella ever. Wat een cadeautje!

Na diezelfde spannend route en haarspeldbochten terug naar boven te hebben gereden, kwamen we uit in Playa Soller waar we tot vroeg in de avond heerlijk op het strand hebben liggen luieren. Even bijkomen van alle indrukken die we deze dag hadden opgedaan.

Jueves

Als ik een boete krijg betaal ik hem nooit, want iets dat je krijgt, hoef je niet te betalen.

Terwijl Lynn en ik nog op één oor lagen, was Sven naar de sportschool in El Arenal. Ja, zo’n lijf als dat van hem krijg je natuurlijk niet zomaar cadeau, daar moet keihard voor gewerkt worden. Ook op vakantie. Deze keer kwam hij niet blij en energiek terug, maar een tikkeltje gefrustreerd. Wat bleek, hij had een parkeerboete gehad van, schrik niet, € 200! Hoe dan? Dat zijn geen flauwe bedragen zal ik maar zeggen. Hij had in alle vroegte de Jeep netjes geparkeerd aan de straat en zag op de stoep wel twee verkeersborden staan zie wij kennen als ‘verboden te parkeren’, maar deze stonden tegen elkaar aan en waren duidelijk niet in gebruik. Echter, toen hij terug kwam stonden de borden voor én achter zijn auto. Duh! Zo lust ik er nog wel een paar! Die waren daar dus later neergezet in het kader ’toeristje pesten’. Sven was witheet van woede, maar tja leg dat maar eens uit aan een voorbij komende agent. De goede man had er geen boodschap aan, Sven was de lul!

Korting bij snelle betaling.

Eerst bedachten we nog dat we de bon konden negeren, maar dan zou het autoverhuurbedrijf – wat ons ook al een oor had aangenaaid – achter ons aankomen. Ook niet fijn. Nelleke wist ons te vertellen dat als je de boete binnen drie weken betaalt, je ‘slechts’ de helft hoeft af te tikken. We kozen eieren voor ons geld en besloten dat laatste dan maar te doen. Met frisse tegenzin probeerde Sven de boete ‘online’ netjes af te rekenen, maar stuitte op een hoop ingewikkelde dingen. Op advies is hij de volgende dag naar de bank gegaan, waar hij moest pinnen (echt waar!) om de boete contant te voldoen. Snap jij het nog? Nou goed, wij hebben het hele gedoe maar weer losgelaten. Het is wat het is. En door.

Foxwild.

Een beetje melig van al het gedoe gingen we weer op pad en bezochten we een oud klooster boven op de berg, wat omgebouwd is tot hotel. Het was er erg rustig en toen we daar wat rond liepen kwamen er twee schattige (verkeerde inschatting) geiten met bel aanlopen. We wilden ze aaien, maar toen de grootste van de twee mijn zebra krukken zag, werd hij foxwild en begon te stampen met zijn poten. Ik dook meteen achter mijn grote en stoere zoon, zodat dat beest mij niet omver kon bokken. Lynn begon te gillen en daar schrokken ze denk ik van, want ze liepen godzijdank aan ons voorbij. Pfoe…

Daar lag ik, met mijn neus in het zand…

Es Trenc – een 2 kilometer lang zandstrand – staat bekend als één van de mooiste stranden van Mallorca en bevindt zich in het zuiden tussen Colonia Sant Jordi en Sa Rapita.

Op de plaatjes was het een soort Bounty beach en dat wilden we wel eens met eigen ogen zien. We waren niet de enigen, want het was filerijden op het stoffige weggetje daar naar toe. Nadat we zes euro betaald hadden, mochten we op een groot terrein parkeren. Er waren geen invalideplekken, maar we hadden geluk dat we de auto dichtbij het zandpad naar het strand kwijt konden. Aan de rolstoel had ik hier niks en ging op krukken richting strand. Nou, dat was zweten geblazen, want die stokken zakte steeds het mulle zand in en het was best een aardig stukje tippelen. Goed voor mijn spierballen! Het strand zag er alleen niet helemaal uit zoals op de beloofde plaatjes, het lag namelijk vol met zeewier en andere prut. Jammer, want verder was het echt prachtig.

Incómodo.

Samen met Sven was ik de zee in geweest om af te koelen. Mezelf vasthoudend aan zijn arm kwam ik springend het water uit en wilde ik een stukje verderop mijn krukken pakken. Maar bij het springen zakte mijn linker been tot aan mijn knie een soort drijfzand in en ondanks dat ik mij vast had geklampt aan Sven voelde ik dat ik ging vallen. Ik riep nog ‘help!’, maar te laat. BAM! Daar lag ik met mijn snufferd in het zand. Ongemakkelijk! Een vrouw kwam aangesneld met mijn hulpstukken, zodat ik overeind kon komen. Ik schaamde me kapot, maar kon er ook om lachen hoor. Een volwassen vrouw die springend op één been het water uitkomt is al bijzonder om te zien, maar de show was pas compleet toen ik gestrekt ging. Graag gedaan, haha!

Op viste bij Nelleke en Martien in El Arenal.

Er was niks, maar dan ook niks wat ik herkende, toen we in de avond El Arenal binnen reden. De badplaats waar ik héél lang geleden als propper en barjuf heb gewerkt. Het was druk op straat met lallende vakantiegangers. Nadat we het adres midden in het centrum gevonden hadden, belden we aan. Nel liet via de intercom weten dat we naar de vierde verdieping mochten. Met de lift. Na al die jaren zag ik haar huis voor het eerst, lekker Spaans met een geweldig groot terras voorzien (natuurlijk) van Heineken parasols. De barbecue stond al aan en het glas was snel gevuld.

Op een volle buik staat meestal een vrolijk hoofd.

We gingen een ‘Vrolijke’ avond tegemoet waar we herinneringen hebben opgehaald uit ons Tenerife tijdperk en bijgepraat hebben over het leven nu. We hebben heerlijk gegeten en gedronken en vriend Arthur zong nog een paar mooie liedjes voor ons. Martien haalde zijn karaoke-set uit de kast en kwam met twee microfoons op proppen. Hazes doet het op dit soort avonden altijd goed en de verzoeknummers werden ingediend. En wij? Wij hebben geen microfoon aangeraakt hoor, maar zongen wel uit volle borst mee. Arme buren. Waar ik nog dacht dat zij als vaste bewoners last zouden hebben van het drukke en luidruchtige uitgaansleven beneden, was het eerder andersom, haha. Het bleef nog lang onrustig in Huize Vrolijk.

Oeps, ben alweer veel te lang aan het lullen. De vakantieweek past duidelijk niet in één of twee blogs, volgende keer het vervolg!

Spreuk van de dag

Zijn wie je bent
doen wat je doet
als het jou blij maakt
dan is het goed.
Bij Mar