‘Heb je dinsdagochtend tijd voor een massage?‘
Het appje kwam als geroepen. Ja!!! Mijn hele lijf geeft al weken signalen af, dat het niet goed gaat. Het was dan ook wel even geleden dat ik bij Inge van Total Recharge Massage op de behandeltafel lag en dat voelde ik aan alles. Het is niet gek dat ik allerlei lichamelijke klachten ontwikkel met mijn beperking en daarom is het juist zo belangrijk daar op tijd aandacht aan te besteden. Ik was blij Inge weer te zien.
De massage en cupping (dit versterkt de spieren en vermindert hardnekkige spierspanningen en -knopen) was fijn en pijnlijk tegelijk. Bizar was het moment dat bij aanraking van mijn amputatie-litteken, mijn geamputeerde been totaal in de fantoomkramp schoot. Klinkt gek hè? Nu heb ik dat al vaker ervaren en buiten het gevoel alsof er weeën door mijn fantoombeen razen, zie je het ook gebeuren. Alles aan de rechterkant trekt dan samen, heel naar eigenlijk. Inge heeft het voor mij gefilmd, zodat ik het zelf ook eens kon zien. Ik zal jullie het filmpje besparen, maar het zag er best heftig uit. Het duurde dan ook even dat de stortvloed aan krampen ophield, al probeerde ik in mijn hoofd mijn tenen van mijn rechtervoet (die er niet meer is) naar me toe te trekken om van de spanning af te komen. Pas toen de aandacht verlegd werd naar mijn onderrug, zakte de pijnlijke kramp weg. Daarna kon ik ontspannen en genieten van de massage, die mij zeker goed heeft gedaan.
Maandag 20 oktober 2014
‘Het is aftellen nu, het moet een raar gevoel zijn, naar zo’n operatie toe te leven. Maar je bent er klaar voor, zeg je’.
Op 20 oktober 2014 werd ik voor de eerste keer geopereerd aan botkanker. Het is één van die dagen, die in mijn geheugen gegrift staan. Mijn vriendin Inge schreef in die tijd brieven aan mij, over de zware storm waarin ik, en wij als gezin, terecht kwamen. Mijn verhaal, vanuit haar ogen bekeken en beschreven. Heel mooi en bijzonder. De spanningen van alle onderzoeken, mijn angsten, de zorg voor onze kinderen, mijn onzekerheid, het balanceren tussen hoop en wanhoop, alles wat mij toen bezig hield is benoemd, niets bleef onbesproken. Over deze bewuste dag schreef zij het volgende ‘Het is aftellen nu, het moet een raar gevoel zijn, naar zo’n operatie toe te leven. Maar je bent er klaar voor, zeg je. Je hebt steeds meer pijn en de tumor moet er gewoon uit. Om zes over zeven stuurt Frank een foto van jou in je ziekenhuisbed, Oef, dat is confronterend’.
Waar de één knokt voor zijn leven, laat een ander juist het leven los. Het bleek een heftige dag, voor mij op de OK, maar ook voor een lieve collega, die op deze zelfde dag het leven liet.⭐
Tijdens een lange en zware operatie werd mijn heupkom- en kop en een deel van het bekken vervangen door chirurgstaal. Een ingenieuze prothese, ontwikkeld door prof. Dijkstra, moest er voor zorgen dat ik uiteindelijk weer kon lopen en fietsen. En dat was, na een intensief revalidatietraject, gelukt! Tante Mieke stuurde mij vandaag een lief kaartje met daarin een welgemeende ‘Proficiat‘, omdat ik, ondanks alles wat er daarna nog gebeurd is, sta waar ik nu sta en ja dat is zeker een ‘vier-momentje’ waard!
Vandaag, precies 6 jaar later, reden Frank en ik weer naar Leiden.
Die route kunnen we inmiddels dromen. Deze keer gelukkig geen heftige operatie of zenuwslopende controle, maar een gesprek met de orthopeed en mijn prothesemaker over een mogelijke verbetering van de pijn bij het lopen met prothese.
Op de parkeerplaats bij het LUMC, deed ik mijn prothese aan en mondkapje op. Ik hoop dan altijd maar dat niemand kijkt, want dat ziet er natuurlijk best gek uit. Vervolgens liepen we door de ‘Corona-tent’ de centrale hal binnen, waar we ons moesten aanmelden bij een van de betreffende zuilen. Met de lift gingen we verder naar de afdeling Orthopedie op de tweede etage en terwijl wij in de wachtkamer plaatsnamen, zag ik een lotgenoot en tevens revalidatiegenootje voorbij komen. Ik had haar bijna niet herkend met het mondkapje op, maar veel gelijkgestemden (die een rechterbeen missen) huppelen er niet rond, dus… ???? Met Leggy liep ik naar haar toe om even bij te kletsen. Toch fijn om af en toe iemand te spreken die tegen dezelfde problemen, ongemakken en pijnen aanloopt, al is onze amputatie niet met elkaar te vergelijken. Niet veel later kwam de prothesemaker uit Heliomare de wachtkamer binnen en tijdens het wachten op de afspraak met mijn behandeld arts, praatte we kort bij over alle ontwikkelingen.
3D afbeelding
Iets later dan gepland werden we binnen geroepen. De arts stelde voor om samen de 3D afbeelding van mijn heup/ bekken te bekijken en te bespreken. Het beeld was voor het gemak opgemaakt in verschillende kleuren en daarmee helder en duidelijk. We hebben uitgebreid verschillende opties de revu laten passeren. Lang verhaal kort; het teruggeplaatste bot, wat bedoeld is als zitbot en steun voor de prothese, steekt uit naar voren en is lager dan de linkerkant. Dat wisten we natuurlijk al, maar dat verklaart de hoge druk op het punt waar de prothese op steunt. Als het bot operatief ingekort zou worden, wordt het steunoppervlak ietsje groter, maar het bot verliest dan zijn beschermende kraakbeen en botvlies. Het is een risicovolle ingreep, waarvan niemand weet of het überhaupt het gewenste resultaat oplevert. Helaas is er wereldwijd weinig vergelijkingsmateriaal. Kortom, deze optie laten we los. De prothesemaker gaat met de informatie van dit overleg en de nieuwe beelden, terug naar de tekentafel. Volgende week heb ik de 2de jaars MRI controle van mijn bekken en later volgt er nog een afspraak met de plastische chirurg, om te kijken wat hij voor mij zou kunnen betekenen. You see, never a dull moment in het leven van een eenbenige! ????
Spreuk van de dag
Onderstaande spreuk heb ik precies 6 jaar geleden gedeeld en ik voel het nog altijd zo.
Als het leven je 100 redenen geeft om te huilen,
laat het leven dan zien dat je 1000 redenen hebt om te lachen.????
