Hierbij nodigen wij u uit voor het afscheidscollege van Prof. dr. Dijkstra.

Ondanks dat ik wist dat dit afscheid eraan zat te komen, kreeg ik toch kippenvel bij het lezen van de uitnodiging. De arts die mij jarenlang behandeld en begeleid heeft, neemt afscheid van zijn rol in het ziekenhuis. Niet uit vrije wil, maar omdat het noodlot op zijn pad kwam en hij zijn werk als orthopedisch chirurg niet meer kan uitoefenen. Het bericht van het ongeluk kwam indertijd keihard binnen. Gelukkig gaat het nu na lange tijd van herstel en revalidatie, naar omstandigheden, goed met hem en dat is het aller belangrijkste. Het is en blijft intens verdrietig en oneerlijk dat het leven zo keihard heeft uitgehaald, naar iemand die onmisbaar is in de zorg van zeldzame bot- en wekedelen tumoren.

Eerlijk gezegd liep ik al een tijdje met het idee rond iets voor hem te doen, maar wat?

Ik ben grootgebruiker van Kaartje2go, dus het eerste wat ik gemaakt had was een fotokaart met een mooie tekst erop. Maar ja, dat gaf onvoldoende voldoening. Misschien moest ik een woord van dank schrijven in de vorm van een brief? Ja, dat wilde ik doen! Ik was eruit, ik zou een brief schrijven en hem die overhandigen. Er vloog van alles door mijn hoofd. Zoveel te zeggen, maar niet weten waar te beginnen. Ik ben verschillende keren achter mijn laptop gaan zitten, maar zonder succes. De pagina’s bleven leeg, er kwam niet veel op papier. Soms tikte ik wel wat woorden, maar haalde ze ook weer weg. Ik voelde het niet. Tot deze week. Ineens begon mijn gedachtemachine te draaien en kreeg ik de inspiratie waar ik naar opzoek was. In stilte en opperste concentratie begon ik te schrijven en voor ik er erg in had, stond er een heel verhaal op papier. Mijn gedachten gingen terug in de tijd en de herinneringen aan zijn rol in mijn leven, raakten mij. Stiekem schoot er door mijn hoofd dat ik het misschien niet als brief wilde afgeven. Nee, misschien wilde ik het hem gewoon vertellen of voordragen. Maar hoe en waar dan? Tijdens zijn afscheid…?????

Zal ik het doen of niet? Ik trok mijn stoute schoen aan en stuurde op de valreep een mailtje naar het LUMC.

Op weg naar mijn tafeltennis-uurtje in Heliomare besloot ik op zijn minst kijken, wat er binnen het programma nog mogelijk was. Het was erg kort dag, maar… wie niet waagt, wie niet wint. Bij thuiskomst twijfelde ik opnieuw. Doe ik het wel of doe ik het niet. Ach, f*ck it, dacht ik probeer het gewoon. Ik stuurde een mailtje naar Nicolette, mijn contactpersoon binnen de afdeling Orthopedie. ‘Zijn jullie druk met de voorbereidingen voor het afscheidscollege? Zit de agenda vol met presentaties en sprekers? Ik heb een bedankbrief geschreven aan Dijkstra die ik hem graag wil geven. Nu dacht ik dat het misschien mooi zou zijn, als ik deze voordraag bij het afscheid. Geen idee of er überhaupt ruimte is en of ik aandurf, maar het zou een mooie aanvulling kunnen zijn, vanuit de patiëntengroep’. Verzenden! Ik kon niet meer terug.

Binnen een uur had ik reactie.

Leiden

Auto vol geladen…

Sven was met zijn meissie op verrassingsweekend en had onze aangepaste en ruime auto mee, omdat er ook nog eens twee honden achterin moesten. Onze ‘pain in the ass’ Sim ???? en Bettie, de hond van Joos. Wij mochten dus op pad met onze kleine rode Citroën. Frank had de rolstoel uit elkaar gehaald en als bouwpakket op de opgeklapte achterbank gelegd. Over Leggy heb ik nog even getwijfeld, maar juist nu moest ze natuurlijk mee. Het ging tenslotte om een hele bijzondere gelegenheid voor een hele bijzondere man. Mijn prothese kwam languit bovenop de rolstoel te liggen. Niet echt veilig, want bij een noodstop, zou ik wel heel letterlijk mijn benen in mijn nek hebben liggen. ????

Na de laatste kleine aanpassingen in de tekst en met gezonde spanning reden we richting Leiden.

Hoe zou het zijn om mijn arts na drie jaar en alles wat er gebeurd is, weer te zien? Ik was ook erg benieuwd hoe de middag zou verlopen. We waren uitgenodigd in het prachtige Academiegebouw van de Universiteit Leiden, in hartje centrum. Oorspronkelijk was het een kerk die hoorde bij een klooster dat in 1447 was gebouwd. Nu is dit het oudste gebouw van de universiteit en wordt vooral gebruikt voor universitaire ceremonies en bijeenkomsten. Dichtbij parkeren was niet mogelijk, dus gingen we op zoek naar de aanbevolen parkeergarage. Deze lag echter wel op tien minuten afstand lopen/ rollen van de locatie.???? In de garage haalde Frank al mijn attributen en hulpstukken uit de auto, deed ik Leggy aan en ging in mijn rolstoel zitten. Aangezien wij geen lift zagen, moest ik rollend via de autohelling naar beneden. ‘Eh, pak toch maar even mijn handschoentjes uit mijn tas‘, zei ik, omdat ik het zag gebeuren dat ik de parkeergarage vliegend en met de blaren op mijn handen zou verlaten. Om er vervolgens op de eerste etage achter te komen, dat er wel degelijk een lift was. Duh! ????

De klinkerstraatjes zijn prachtig, maar met de rolstoel een drama.

Totaal door elkaar geschud en met pijn in mijn armen van de schots en scheve straatjes, kwamen we aan bij het gebouw waar we moesten zijn. We hadden nog net tijd voor een heerlijke cappuccino aan het water. Het was een prachtig plaatje! (zie foto boven dit blog) Wat een mooie en gezellige stad. Met een klein duwtje werd ik de brug over geduwd en volgden we de bordjes waar het symposium stond aangekondigd. Met de lift moesten we naar de tweede etage, waar de zaal was van het eerste deel van het programma. Eenmaal boven wilde ik even naar het toilet gaan, maar je bedenkt het niet….de wc was op de begane grond. Grrr… Daar gingen we weer met de lift terug naar beneden. Na mijn plasje en een gevecht met Leggy, konden we weer terug naar boven en namen we plaats in de zaal. Stiekem keek ik om mij heen en zag veel bekende gezichten (weet niet of dat een goed teken is ????), artsen en verpleegkundigen, maar ook het Patiëntenplatform Sarcomen was vertegenwoordigd.

En daar stond de professor, met een grote lach op zijn gezicht.

Het was duidelijk dat hij een aardige jas had uitgedaan, maar hij stond er. Alive and kicking! Kippenvel. De deuren gingen dicht en het symposium Oncologische Orthopedie ging van start. Dijkstra en zijn familie namen plaats op de eerste rij. Na een korte introductie, beet verpleegkundig specialist Nicolette Leijerzapf het spits af. Helaas deed de microfoon het niet, waardoor de mensen achter in de zaal vast een deel gemist hebben. Jammer, want het was een mooi en heel persoonlijk betoog. Er volgden verschillende (gast)sprekers met PowerPoint presentaties en dan is het toch altijd grappig om te zien, dat hoe hoog geschoold de mensen ook zijn, iedereen ruzie blijkt te hebben met de laptop en de verbinding naar het scherm. Ik herken dat nog wel uit de Rabo tijd, dat was ook vaak een hoop gedoe en gestress. De sheets worden niet getoond of niet op volledig scherm, er poppen icoontjes op en het geluid bij filmpjes valt weg. Zo ook hier. ???? Anyway, de verhalen waren aangrijpend, boeiend, grappig, leerzaam en soms een tikkeltje te lang, haha.

Brief aan mijn arts.

Aan het einde van het eerste deel van het programma werd mijn persoontje aangekondigd. Met een grote doos Merci op schoot, de fotokaart en mijn brief op papier, rolde ik naar voren. Precies voor de neus van de familie valt dus die doos chocolaatjes van mijn schoot op de grond, heb ik weer. Lekkere binnenkomer! ???? Een beetje onwennig vertelde ik dat ik een brief had geschreven en dat ik die met heel veel dankbaarheid wilde voordragen aan de arts die zoveel voor mij betekend heeft. Maar… daarover in mijn volgende blog meer!

Spreuk van de dag

Wees niet te streng
niet te hard
Wees trots op jezelf
Al ben je net gestart
Vier iedere stap
Groot en klein
En vergeet nooit om lief
voor jezelf te zijn.
Jip