Samen is mijn favoriete plek om te zijn.
De definitie van samen = bij of met elkaar, in elkaars gezelschap, aaneen, allebei, beiden, een geheel vormend, gemeenschappelijk, getweeën, gezamenlijk, ineen, met een of meer anderen.
De definitie van alleen = afzonderlijk, apart, eenzaam, enig(e), enkel, exclusief, in je eentje, in je uppie, met niemand samen, niet vergezeld, onvermengd. Zeg jij maar wat het lekkerste klinkt…
In het ogenblik, kijk ik met een terugblik, altijd weer vooruit.
Ruim vierenhalf jaar geleden schreef ik een gedicht ter afscheid van mijn been; Dag lief been. Het heeft me indertijd enorm geholpen in het verwerken van het verdriet en het grote gemis van een ledemaat dat als vanzelfsprekend bij mij hoorde. Mijn dankbaarheid uitspreken zette de acceptatie van de amputatie in gang. Het was het begin van het grote loslaten. Een oerkracht kwam naar boven. Zie hier mijn vlog over dat bewuste gedicht. Een zakdoekje kan overigens geen kwaad, want zelfs ik was opnieuw geëmotioneerd. Maar ach, dat zegt ook niet alles hoor, ik huil op dit moment om iedere poep en scheet.
Nu dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om ook het proces van loslaten van de relatie, het huwelijk, een tijdperk van jarenlang samenzijn in gang te zetten door het te beschrijven. Er met zachtheid naar te kijken en dankbaarheid te tonen voor wat ooit was. Dit in de hoop dat het enigszins – al is het maar een beetje – helend werkt. Tijdens het tikken hield ik het niet droog. Wellicht is het hier te vroeg voor, ik zit tenslotte midden in het rouwproces en voel me eerder lamgeslagen dan krachtig. En toch ga ik het proberen. Als zelfhulp, waar jullie getuigen van mogen zijn. Waarschijnlijk zal ik er over een jaar, een hele andere draai aangeven. Voor nu is dit wat het is.
Laat was zijn voor wat het is.
Dankjewel Samen!
Het einde van samen is gekomen.
De dynamiek is verdwenen.
Na 25 jaar samenzijn, scheiden onze wegen.
Dat betekent dat we elkaar loslaten.
Ieder ons eigen pad zullen gaan.
Samen alleen verder.
Uit onze veilige comfortzone.
Oude patronen doorbreken.
Een impactvolle verandering.
Het lijkt zelfs alsof ik mijn identiteit verloren ben.
Pijn in mijn hart.
Blauwe plekken op mijn ziel.
Een innerlijke puinhoop.
Brokstukken door mijn hele lijf.
Ik ben er kapot van.
Met tranen in mijn ogen kijk ik achterom,
naar de vele gebeurtenissen en avonturen van ons samen.
Het waren goede en slechte tijden.
Ik ben oprecht dankbaar voor al het moois;
grote dingen, kleine dingen en alles daartussen.
Dankbaarheid is het geheugen van het hart. ❤️
Mijn wereld kleurde roze,
toen ik mijn prins op het witte paard tegenkwam.
Het was vrijwel liefde (oké, met een vleugje alcohol) op het eerste gezicht.
Vlinders, nieuwsgierigheid naar elkaar en wederzijdse aantrekkingskracht.
De klik was meteen daar.
We bleken opgegroeid met dezelfde normen en waarden.
Al vrij snel deelden we onze pijnpunten uit het leven.
Er was wederzijds vertrouwen.
We zagen het beste in elkaar.
Al waren we totaal verschillend.
Een cijfer-man en een communicatie-vrouw.
Zwarter dan zwart en witter dan wit.
Toch genoten we juist van elkaars typerende eigenschappen.
We durfden de stap te wagen.
En besloten vol vertrouwen samen de toekomst in te wandelen.
Hand in hand.
We zeiden volmondig ja tegen elkaar,
en werden in het echt met elkaar verbonden.
Mejuffrouw van Hooijdonk werd mevrouw Moerkerk.
Het was een mooie zonnige en liefdevolle trouwdag.
Met ons als kersvers bruidspaar als stralend middelpunt.
Het werd ‘wij’ in plaats van ik.
‘Samen’ was geboren.
We hebben elkaar de hemel in geprezen, geknuffeld en liefgehad.
Samen gefeest, gewandeld, gefietst, geskied en gereisd.
Met de fantastische safari in Tanzania als hoogtepunt.
We hebben gezweet en gepoedeld in vele sauna’s en bubbelbaden.
Zijn op stap geweest en hebben theaters, bioscopen en concerten bezocht.
Maar uiteten was toch echt ons favoriete uitje.
We hebben samen vele biertjes en wijntjes gedronken.
Zichtbaar genoten. Samen.
Het grootste cadeau kwam toen ‘we’ zwanger raakten.
Samen zijn we de trotse papa en mama geworden van Sven en Lynn.
Een koningskoppel, ons geluk kon niet op.
Beiden zijn inmiddels uitgegroeid tot prachtige jongvolwassene.
Met, en dat mag gezegd, de beste karaktereigenschappen van ons samen.
Een perfecte mix dus!
Als betrokken ouders hebben we bijna alle sportwedstrijden gezien,
geen oudergesprek op school gemist en de diploma-uitreikingen meegemaakt.
Feestelijk en door de omstandigheden soms emotioneel.
We hebben nieuwe mensen in ons hart opgenomen,
en afscheid moeten nemen van mensen die we liefhadden.
We hebben elkaar getroost bij het overlijden van mijn schoonouders.
Die elkaar binnen één week opvolgden.
Bizar en heel verdrietig, maar het had ook iets moois.
Zij gingen – waarschijnlijk kibbelend zoals altijd – tussen de sterren verder.
Samen.
We hebben gelachen, maar ook veel gehuild.
We hebben elkaar gewaardeerd, gerespecteerd en liefgehad,
maar ook dingen verweten en vervloekt.
We hebben lol gehad en gelachen.
Geruzied, onze stemmen verheven en met deuren geslagen.
Het geluk van de daken geschreeuwd,
maar we zijn ook in stilte verdrietig geweest.
We hebben van ons huis een thuis gemaakt.
Laatst zelfs nog frisse kleuren op de muur aangebracht,
en nieuwe lichtpunten in ons stulpje toegevoegd.
We hebben samen met liefde gezorgd voor onze huisdieren,
goudvis (Blub & Blub) en parkiet Jari.
Onvoorwaardelijk liefde gevoeld van en voor onze trouwe viervoeter Body,
en nu onze doldwaze Sim.
We hebben helaas ook veel onzekere tijden gekend.
En maar liefst drie keer de diagnose ‘botkanker’ voor onze kiezen gekregen.
Met als klap op de vuurpijl een beenamputatie.
De wereld stortte in, maar wij stonden naast elkaar.
Ja, we hebben veel te veel uren doorgebracht in het ziekenhuis.
Van wachtkamer tot ziekenhuisbed,
van gesprekken met artsen tot aan de klapdeuren van de OK.
Heftige trajecten,
die we met de kinderen ieder op onze eigen wijze verwerkten.
We hebben samen vele mijlpalen en goede uitslagen gevierd.
Samen zijn we alle uitdagingen en tegenslagen aangegaan.
Een keuze was er simpelweg niet.
We hebben het hele kankertraject van A tot Z doorlopen.
Keer op keer.
‘Samen’ was mijn steun en toeverlaat.
De rots in de branding in roerige tijden.
We hebben ons hard gemaakt voor alle nodige hulpmiddelen en aanpassingen.
Zodat er ruimte was om te herstellen en te revalideren.
Het leven met een beperking te accepteren.
We kozen weliswaar ieder een andere manier, om met alle veranderingen om te gaan.
We zaten echter niet altijd op één lijn.
Waar de één kansen zag, zag de ander juist de beperking.
In alle hectiek zijn we van elkaar verwijderd.
En toen kwamen we ook nog verplicht thuis te zitten door Covid.
Voor iedereen was dit een hel en een beproeving.
Ook voor ons.
Bloemen bloeien waar ze ruimte krijgen. Mensen ook.
Langzaam dreven we steeds verder uiteen.
We zagen en vonden elkaar niet meer.
Het tij was niet meer te keren.
Al had ik er graag alles aan gedaan om terug te halen wat ooit was.
Reëel of tegen beter weten in, ik weet het niet.
Het is verdrietig en pijnlijk, mooier kan ik het niet maken.
Ik voel me gekwetst, verslagen en stil.
Vooruit kijken vind ik lastig,
maar ik weet dat het goedkomt.
Nee, het was echt niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Maar dat is het leven.
We hebben geknokt en gestreden,
maar zijn hier gestrand.
Samen alleen.
Alleen samen.
Laat ik dankbaar zijn en met liefde en zachtheid terugkijken op wat was.
Waardevolle herinneringen koesteren.
We zijn verbonden voor het leven,
door onze kinderen en het verleden.
We zullen het verlies van ‘samen’ moeten accepteren.
Het heeft tijd nodig, ik heb tijd nodig.
Geef me de ruimte om te huilen,
om mijn boosheid, frustratie, wrok en teleurstelling een plekje te geven.
Dan beloof ik dat ik hier sterker uit zal komen dan ooit te voren.
Dag Samen!
Het is tijd voor het laatste hoofdstuk samen.
Waarin we nog een hoop te regelen hebben,
om het boek netjes af te ronden.
Dankbaarheid helpt je positief te zijn.
Het verbetert je humeur én je gezondheid.
Het stimuleert zelfs je positieve ontwikkeling.
En als ik iets wil, is dat het!
Daarom heb ik met zachtheid terug gekeken,
en spreek ik hier mijn dankbaarheid uit.
Voor alle mooie, fijne en alledaagse momenten,
alle avonturen, belevenissen en levenslessen.
Ik weet als geen ander, dat niets vanzelfsprekend is.
En niets is wat het lijkt.
Wees dankbaar voor elke dag die je krijgt.
En maak er het beste van!
Dankbaarheid is tenslotte de kortste weg naar geluk.
Dankjewel ‘Samen’ ik had je niet willen missen!
Liefs, Ilse
Spreuk van de dag
Storm in mijn hoofd
Het stormt in mijn hoofd
Ik kan er niet van slapen
Al uren ben ik bezig
Gedachten op te rapen
Zoekend naar de juiste plek
Lig ik maar te malen
Waardoor ik onbewust
Het proces steeds blijf herhalen
Onrustig wacht ik
Tot de wind gaat liggen
En de storm verdwijnt
Pas dan ontdek ik dat het licht is
En de zon al lang weer schijnt
Brievenbusgeluk
❤️
Wow!
❤️
????
Mijn zus, mijn allerliefste jongste zus, met je familie blijf je altijd samen. Voor altijd!
Liefs en dikke knuffel, broer.
Zo is het Jorn.
Dat is helemaal waar broer, gelukkig maar! Dikke knuffel terug!????
❤️❤️mooi!!
❤❤❤
????
????????
????❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
❤️
Prachtig verwoord!????
????????
Wauw Ilse, wat mooi en ontroerend dat je het op deze manier kunt verwoorden….
❤????
Dankjewel Corina, soms is het goed om met zachtheid te kijken en dankbaar te zijn voor alle mooie momenten. Lukt me niet elke dag hoor.????
Pffff…die komt binnen! Prachtig om jouw denken en voelen te lezen maar zo emotioneel. Zorg goed voor jezelf lieverd. Kus van mij X
Dankjewel lieffie, het raakte mij ook bij het schrijven. Ik zal goed op mezelf passen hoor, jij ook hè?! X❤️
Alleen maar liefde voor jou ❤️❤️
❤️
Mooi geschreven, hier word je stil van ❤️
Dankjewel Claudi, dan heb ik de goede snaar geraakt. ❤️
Heel mooi verwoord, lieve Ilse! Misschien voel je je momenteel niet zo krachtig, dit heb je heel krachtig, mooi, eerlijk en met een emotionele lading geschreven. Het afscheid van ‘samen’ zal de weg openen voor een nieuw begin…
Dankjewel Femke en ja uiteindelijk dat het afscheid van samen de weg openen voor een nieuw begin. Al lijkt dat nog mijlen bij mij vandaan.❤️
❤
❤️
knap verwoord Ilse … heftig …
Dank je Annet.????
Knap geschreven en ik leef natuurlijk hartstikke met je mee Ilse, maar ik heb een MAAR. Het lijkt me heel moeilijk om in een vertrouwelijke setting tot een rustige echtscheiding te komen als een van de aanstaande exen zijn/haar gevoelens in het openbaar deelt.
Dank je Irma, ik snap wat je zegt hoor en daar houd ik met schrijven altijd rekening mee.
❤️
????
Wat prachtig!
Dankjewel! ????