Elke dag prijs ik mezelf gelukkig met mijn vriendinnen. Ik fiets, klets, praat en filosofeer wat af. Één op één en alles zo goed als het kan op anderhalve meter afstand of via telefoon en beeldbellen. Voor een sociaal gezelschapsdier zoals ik, is het heel belangrijk om in contact te blijven, anders verpieter ik. Natuurlijk houden we ons ondertussen zoveel mogelijk aan de maatregelen. Thuis ontvang ik zo goed als geen visite en omdat het over het algemeen mooi weer is, is het prima om ‘buiten’ af te spreken. Zo ging ik gisteren weer fietsen met Peet. In de ochtend twijfelde ik nog even, het regende, waaide en het was best frisjes, maar in de middag trok het open en verscheen het zonnetje. ???? Geen excuus om thuis te blijven dus. Daarbij ben ik minimaal tweeëntwintig uur per dag thuis en dan is een beetje afleiding en een andere omgeving meer dan welkom. Ondanks dat ik de Kennemerduinen nu bijna op mijn duimpje ken. ???? Na een prachtig tochtje, kwamen we bij een open veld aan met twee picknicktafels. Één was er bezet door twee jonge gasten, maar de andere was vrij en een perfect plekje voor onze VrijMiBo????(vrijdagmiddagborrel). Zo slecht hebben we het niet hoor, we maken er iedere keer maar weer iets leuks van! ???? Het was fijn om onder het genot van een lekker glaasje, onze zorgen, ervaringen en verhalen te delen en te proosten op het leven. Net als vorige week, waren we de tijd vergeten (oeps) en vertrokken we pas tegen zessen richting huis. Weer met een te volle blaas… ???? en toen kwamen we onderweg ook nog een wegopbreking tegen. Nee!! ???? Daar moet ik toch iets meer rekening mee gaan houden hoor. Ik zit namelijk niet een twee drie op de wc, dat kost tijd. Eenmaal thuis moest ik met ‘hoge nood’ eerst mijn fiets afkoppelen, daarna het klittenband losmaken dat mijn prothese op de voetplaat houdt, de krukken losmaken en achter de rolstoel vandaan halen, op de been komen (ja, dat is ook een heel ding), Leggy in de loopstand zetten, naar binnen lopen, been afdoen en in de hoek zetten…zucht….en pas toen kon ik springend (met overvolle blaas) naar het toilet. Aaaaaaah…. ????

‘Ik glimlach heel eventjes naar boven, ik weet niet of je dat kunt zien. Ik wil daar zo graag in geloven, ik neem genoegen met misschien’. ????

Vandaag hebben we op een heel bijzondere manier afscheid genomen van Rolf, een oud collega. Een prachtig mens, een levensgenieter en een echte familieman. Een afscheid dat door de Coronacrisis zo anders verliep dan hij gewild zou hebben. In plaats van een afscheidsdienst en een warm samenzijn, waren we nu uitgenodigd om met de auto langs de kist te rijden voor een laatste groet. Frank had aangeboden mee te gaan, maar eigenlijk wilde ik liever alleen. Zo kon ik alleen zijn met mijn verdriet, dat is ook wel eens fijn. Op zo’n moment ben ik echt super blij met mijn rijbewijs en aangepaste auto en ik kan komen waar ik wil. Vrijheid. Heel veel waard. Het was file rijden op de Vergierdeweg in Haarlem. Eerlijk gezegd vond ik dat ook nog een beetje spannend hoor. Als ik maar niet per ongeluk plankgas zou geven op het moment dat ik zou moeten remmen… ???? Vlak voor de ingang stond een dame van de uitvaartbegeleiding die vertelde hoe de route gereden diende te worden op begraafplaats ‘Sterrenheuvel’. Ik reed het terrein op richting het bordes waar de kist stond. Prachtig tussen de bloemen. Zijn hele familie en beste vrienden, maximaal dertig personen, stonden daar achter. Heftig. Pfff… Tranen rolde over mijn wangen toen ik voor het bordes stond om afscheid te nemen. ???? Ik gaf een lucht-handkus aan de familie. Meer kon ik niet doen. Geen knuffel of troostende woorden. Geen herinneringen ophalen. Geen hart onder de riem steken. Nou ja, alleen door daar heel even te zijn. Veel tijd had je niet, wetende dat er een enorme lange file achter je stond. Volgens mij trok ik net iets te hard op, waardoor de banden licht spinnend door het gravel gingen. Dat was dus te danken aan het mindere coördinatievermogen van mijn linkerbeen. ???? Hoop dat het ze niet opgevallen is en ik niet verdween in een stofwolk. ???????? Iets verderop bij het kapelletje stond een camera waar je een persoonlijke boodschap kon achterlaten. Mooi bedacht, maar ik schoot vol en wist weinig zinnigs uit te brengen. Het voelde ook een beetje awkward. Totaal onvoorbereid vanuit de auto wat zeggen tegen een camera, die aan de kant van de bijrijdersstoel stond opgesteld. Maar goed voor de familie zal het zeker wel fijn zijn en daar gaat het tenslotte om. Daarna reed ik de begraafplaats af, langs de file en vol emotie. ???? Het was verschrikkelijk om meteen terug naar huis te rijden. Er was geen gelegenheid om samen na te praten en ons verdriet te delen. Toch ben ik blij dat ik gegaan ben. Het was anders, maar toch ook mooi en bijzonder. Fijn dat het überhaupt zo kon. Het was ook heel confronterend, maar de dood hoort bij het leven. Daarom moeten we alles uit het leven halen en datgene doen wat je energie geeft en je elke dag doet stralen. Met de oud collega’s hadden we een bloemenhart laten bezorgen. Ik had het graag willen zien, maar door alle hectiek en emotie heb ik het totaal niet gezien. Sterker nog…ik heb het hele plaatje amper opgeslagen. Teveel indrukken en emoties. Achteraf dacht ik dat ik eigenlijk twee keer had moeten langsrijden. Een tweede keer had ik vast bewuster kunnen en durven kijken… ???? Maar ja, dat zou voor de familie ook raar zijn. ‘Hè daar is zij weer!’ ???? Binnen veertig minuten was ik ‘uit en thuis’. Terwijl ik in de tuin erg verdrietig zat te zijn, belde oud collega Anja even op om na te praten. Dat was echt heel lief en luchtte wat op. De familie had via de rouwkaart gevraagd deze middag het glas te heffen op zijn leven en dat heb ik gedaan. Rust zacht lieve Bompa.❤️

Spreuk van de dag ????

Verlies je niet teveel in zorgen,
daarvoor leef je veel te kort.
Vooral omdat door vrees voor morgen, het probleem niet minder wordt. M.G. ✨